สวัสดีค่ะ ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เอาเป็นว่าตอนนี้ จขกท. เรียนอยู่ปี 1 แล้วค่ะ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นสมัยที่ จขกท.อยู่ ม.3 ค่ะ
ตอนนั้นจำได้ว่าเป็นช่วงจุดเปลี่ยนของชีวิตมัธยม ชีวิตครอบครัว เพราะ จขกท. ย้ายบ้านค่ะ แต่ก่อนอยุ่ฝั่งธนฯ ทีนี้ย้ายไปไกลจนถึงรังสิต ตอนนั้นจำได้ว่า ยังเรียน ม.3 อยู่ แล้วดป็นแค่ช่วงเทอมหนึ่ง ที่บ้านเลยตัดสินใจให้เรียน รร. ม.ต้น แถวฝั่งธนฯ ให้จบม.3 จุดเริ่มต้นของเรื่องก็เกิดจาก การเดินทางไปเรียนหนังสือแหละค่ะ
จำได้ว่า ช่วงแรกๆ ต้องรีบตื่นไป รร.แต่เช้ามาก ชนิดที่ว่าขึ้นรถไฟฟ้า 6โมง เพราะ รร. เข้าเช้ามาก 07.30 ค่ะ ตอนนั้นเราก้เหมือนเด็กเอ๋อๆมั้งค่ะ ผมสั้นๆ ถือกระเป๋า สพายเป้ 555 แล้วบนรถไฟฟ้านี่แหละ ที่ทำให้เราเจอ ผช.คนหนึ่ง เค้าเป็น เด็ก นร.ม.ปลาย ค่ะ ครั้งแรกๆที่เจอเค้า เราก้ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ แต่เพราะความที่เจอเค้าเป็นประจำทุกเช้า เจอบ่อยมาก ทำให้เราแอบปลื้มเขาอยู่ห่างๆ ห่างแค่ไหน ก็ชนิดที่ว่า เราสามารถจำป้ายทะเบียนรถ ยี่ห้อรถที่มาส่งเค้าขึ้นรถไฟฟ้าได้ค่ะ 5555 (อะไรจะขนาดนั้น) เจอเค้าอยู่แบบนี้มา 2-3 เดือนค่ะ จากความบังเอิญ ที่เจอกันทุกวันๆ แต่ไม่รู้จักกันหรอกนะค่ะ เราก้เปลี่ยนจากความบังเอิญ เป็นความตั้งใจ คือจะสังเกตตลอดว่า เค้ามาขึ้นรถกี่โมง ขึ้นรถไฟ้าโบกี้ไหน ลงสถานีไหน ช่วงเย็น ขึ้นกี่โมง คือมันกลายเป็นความตั้งใจของเราไปแล้วค่ะ 555 เราจะต้องคอยกะเสมอว่าจะมาทันไหม?
ต้องทำทุกอย่างให้เหมิอนบังเอิญ แล้วเดินตามเนียนๆเค้าไปค่ะ คาดว่าหลายคนที่เคยแอบชอบใครก้คงต้องเคยทำแบบนี้ ตอนนั้นไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จักหรอกค่ะ ตอนนั้นให้ความรู้สึกประมาณว่า เค้าเป็น เด็กนร. ชายล้วน คือดูดีเพอร์เฟกอ่ะค่ะ แต่เรา ม.ต้น ใส่คอซอง ธรรมดามากก
ตอนนั้นเป็นอยู่แบบนี้มาประมาณ 6-7 เดือนค่ะ เวลานั่งรถไฟฟ้า เราไม่กล้านั่งตรงข้ามเค้าค่ะ มันอาย เขินที้ึะเจอหน้าเค้าจังๆ เลยนั่งฝั่งเดียวกับเค้าค่ะ จะได้มองเค้าผ่านกระจก ><" มันเป็นความฟินระดับหนึ่งค่ะ จขกท เลนเก็บเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก้อยากรู้สิค่ะ ใครว่ะะ อยากเห็น จึงเป็นจุดเปิดประเด็น การแอบถ่ายรูปค่ะ 555 ตอนนั้น จขกท. ไม่มีมือถือชนิดที่แบบ เซลฟี่ 234 หรือแอพ 360 หรอก มือถือกล้องหลังธรรมดาเลยค่ะ 555 ทำเป็นแอบถ่ายโดยการ ...แกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ค่ะ == ภาพที่ได้ออกมาเลยแบบ เพื่อนร้อง ห๊ะะ? $฿#&^*?! คือถ่ายได้มุมข้าง แล้วไม่ค่อยชัด แต่จริงๆแล้ว เค้าดูดีน้าาา 5555555
จนกระทั่งวันหนึ่งก็มาถึง..วันที่เค้าจบ ม.6ละค่ะะ เค้าแต่งตัวใส่ไทด์ คือแบบไม่นะะ 555 ตอนนั้นคิดในแบบว่าง่ะะ เค้าจะจบม.6ละะ ยังไม่รู้จักเค้าเลย แอบชอบมานานแล้วนะะ 55 แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้ แต่อาจเป็นเพราะโชคชะตา หรือกรรมลิขิตของพี่อีกคนหนึ่งที่เจอบนรถเมล์ค่ะ == ตอนนั้นเห็นละว่า พี่คนนีเทำไมแต่งตัว ชุดฟอร์มเหทือนกับคนที่เราแอบชอบเลยย =0= สงสัยๆค่ะ ต่อมเผืแกทำงาน ถามเลยค่ะ พี่เรียน ที่นี่..รึป่าวค่ะ / ใช่ครับ
ทำไมแต่งชุดแบบนี้หรอค่ะ? บลาๆ ถึงได้รู้ว่าพี่เค้า จบ ม.6 แล้ววววว แว้กก ฉันก็ไม่ได้เจออีกละสิ 55 ด้วยความใจกล้า หน้าด้าน 555 หยิบมือถือขึ้นมาค่ะ เปิดรูปคนที่แอบชอบที่แอบถ่ายไว้.. ถามเลยค่ะ เคยเห็นพี่คนนี้ไหมค่ะ รู้จักพี่คนนี้ไหมค่ะะ แน่นอนค่ะ สิ่งที่อยากรุ้ก้ได้รุ้ค่ะ รู้แค่ชื่อจริงมาค่ะ == แค่ชื่อจริง ไม่มีนามสกุลให้ด้วย รู้ว่าอยู่ห้องนี้ แค่นี้ ..โอเคค้ะ เป็นปริศนา มาให้ จขกท. ได้ค้นหาต่อไป... หลังจากนั้นมา ก้ไม่เคยเจอพี่คนนั้นอีกเลยค่ะ แต่ตอนนี้ จขกท. รู้ค่ะ ว่าเค้าเป็นยังไง เรียนที่ไหน ดูมีความสุขดี อนาคตไกลแน่นอนค่ะ* ปล. สืบมาจากเฟสบุ๊ค 555 รู้แค่นั้นก็ดีใจแล้วค่ะ
อาจจะดูวกไปวนมา แต่ความรู้สึกของเราตอนนั้น ที่เจอเค้าบนรถไฟฟ้า เรารู้สึกเขิน อายบอกไม่ถูก ได้แต่แอบชอบเค้าห่างๆ อย่างไม่รู้จักกัน มีหลายครั้งที่เผลอทำตัวโก๊ะๆ เอ๋อ บ้าบอหลุดไป บางทีก้กลัวเค้ารู้ หรือจับพิรุธได้ 555 แต่เห็นเค้าทุกวันๆ ตอนนั้นแค่นั้นก็ดีใจแล้วค่ะ .
มาตอนนี้ ผ่านมา 4ปี จขกท. ก็ไม่เคยลืมเรื่องนี้เลยค่ะ 555 ไใถือเป็นประสบการณ์ เป็นความรู้สึกดีๆ รู้ว่าพี่เค้ามีความสุขดีก็ดีใจค่ะ ^^
เรื่องอาจยาวไปนิด ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะค่ะ ^^
แชร์ประสบการ์แอบชอบคนบนรถไฟฟ้า
ตอนนั้นจำได้ว่าเป็นช่วงจุดเปลี่ยนของชีวิตมัธยม ชีวิตครอบครัว เพราะ จขกท. ย้ายบ้านค่ะ แต่ก่อนอยุ่ฝั่งธนฯ ทีนี้ย้ายไปไกลจนถึงรังสิต ตอนนั้นจำได้ว่า ยังเรียน ม.3 อยู่ แล้วดป็นแค่ช่วงเทอมหนึ่ง ที่บ้านเลยตัดสินใจให้เรียน รร. ม.ต้น แถวฝั่งธนฯ ให้จบม.3 จุดเริ่มต้นของเรื่องก็เกิดจาก การเดินทางไปเรียนหนังสือแหละค่ะ
จำได้ว่า ช่วงแรกๆ ต้องรีบตื่นไป รร.แต่เช้ามาก ชนิดที่ว่าขึ้นรถไฟฟ้า 6โมง เพราะ รร. เข้าเช้ามาก 07.30 ค่ะ ตอนนั้นเราก้เหมือนเด็กเอ๋อๆมั้งค่ะ ผมสั้นๆ ถือกระเป๋า สพายเป้ 555 แล้วบนรถไฟฟ้านี่แหละ ที่ทำให้เราเจอ ผช.คนหนึ่ง เค้าเป็น เด็ก นร.ม.ปลาย ค่ะ ครั้งแรกๆที่เจอเค้า เราก้ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ แต่เพราะความที่เจอเค้าเป็นประจำทุกเช้า เจอบ่อยมาก ทำให้เราแอบปลื้มเขาอยู่ห่างๆ ห่างแค่ไหน ก็ชนิดที่ว่า เราสามารถจำป้ายทะเบียนรถ ยี่ห้อรถที่มาส่งเค้าขึ้นรถไฟฟ้าได้ค่ะ 5555 (อะไรจะขนาดนั้น) เจอเค้าอยู่แบบนี้มา 2-3 เดือนค่ะ จากความบังเอิญ ที่เจอกันทุกวันๆ แต่ไม่รู้จักกันหรอกนะค่ะ เราก้เปลี่ยนจากความบังเอิญ เป็นความตั้งใจ คือจะสังเกตตลอดว่า เค้ามาขึ้นรถกี่โมง ขึ้นรถไฟ้าโบกี้ไหน ลงสถานีไหน ช่วงเย็น ขึ้นกี่โมง คือมันกลายเป็นความตั้งใจของเราไปแล้วค่ะ 555 เราจะต้องคอยกะเสมอว่าจะมาทันไหม?
ต้องทำทุกอย่างให้เหมิอนบังเอิญ แล้วเดินตามเนียนๆเค้าไปค่ะ คาดว่าหลายคนที่เคยแอบชอบใครก้คงต้องเคยทำแบบนี้ ตอนนั้นไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จักหรอกค่ะ ตอนนั้นให้ความรู้สึกประมาณว่า เค้าเป็น เด็กนร. ชายล้วน คือดูดีเพอร์เฟกอ่ะค่ะ แต่เรา ม.ต้น ใส่คอซอง ธรรมดามากก
ตอนนั้นเป็นอยู่แบบนี้มาประมาณ 6-7 เดือนค่ะ เวลานั่งรถไฟฟ้า เราไม่กล้านั่งตรงข้ามเค้าค่ะ มันอาย เขินที้ึะเจอหน้าเค้าจังๆ เลยนั่งฝั่งเดียวกับเค้าค่ะ จะได้มองเค้าผ่านกระจก ><" มันเป็นความฟินระดับหนึ่งค่ะ จขกท เลนเก็บเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก้อยากรู้สิค่ะ ใครว่ะะ อยากเห็น จึงเป็นจุดเปิดประเด็น การแอบถ่ายรูปค่ะ 555 ตอนนั้น จขกท. ไม่มีมือถือชนิดที่แบบ เซลฟี่ 234 หรือแอพ 360 หรอก มือถือกล้องหลังธรรมดาเลยค่ะ 555 ทำเป็นแอบถ่ายโดยการ ...แกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ค่ะ == ภาพที่ได้ออกมาเลยแบบ เพื่อนร้อง ห๊ะะ? $฿#&^*?! คือถ่ายได้มุมข้าง แล้วไม่ค่อยชัด แต่จริงๆแล้ว เค้าดูดีน้าาา 5555555
จนกระทั่งวันหนึ่งก็มาถึง..วันที่เค้าจบ ม.6ละค่ะะ เค้าแต่งตัวใส่ไทด์ คือแบบไม่นะะ 555 ตอนนั้นคิดในแบบว่าง่ะะ เค้าจะจบม.6ละะ ยังไม่รู้จักเค้าเลย แอบชอบมานานแล้วนะะ 55 แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้ แต่อาจเป็นเพราะโชคชะตา หรือกรรมลิขิตของพี่อีกคนหนึ่งที่เจอบนรถเมล์ค่ะ == ตอนนั้นเห็นละว่า พี่คนนีเทำไมแต่งตัว ชุดฟอร์มเหทือนกับคนที่เราแอบชอบเลยย =0= สงสัยๆค่ะ ต่อมเผืแกทำงาน ถามเลยค่ะ พี่เรียน ที่นี่..รึป่าวค่ะ / ใช่ครับ
ทำไมแต่งชุดแบบนี้หรอค่ะ? บลาๆ ถึงได้รู้ว่าพี่เค้า จบ ม.6 แล้ววววว แว้กก ฉันก็ไม่ได้เจออีกละสิ 55 ด้วยความใจกล้า หน้าด้าน 555 หยิบมือถือขึ้นมาค่ะ เปิดรูปคนที่แอบชอบที่แอบถ่ายไว้.. ถามเลยค่ะ เคยเห็นพี่คนนี้ไหมค่ะ รู้จักพี่คนนี้ไหมค่ะะ แน่นอนค่ะ สิ่งที่อยากรุ้ก้ได้รุ้ค่ะ รู้แค่ชื่อจริงมาค่ะ == แค่ชื่อจริง ไม่มีนามสกุลให้ด้วย รู้ว่าอยู่ห้องนี้ แค่นี้ ..โอเคค้ะ เป็นปริศนา มาให้ จขกท. ได้ค้นหาต่อไป... หลังจากนั้นมา ก้ไม่เคยเจอพี่คนนั้นอีกเลยค่ะ แต่ตอนนี้ จขกท. รู้ค่ะ ว่าเค้าเป็นยังไง เรียนที่ไหน ดูมีความสุขดี อนาคตไกลแน่นอนค่ะ* ปล. สืบมาจากเฟสบุ๊ค 555 รู้แค่นั้นก็ดีใจแล้วค่ะ
อาจจะดูวกไปวนมา แต่ความรู้สึกของเราตอนนั้น ที่เจอเค้าบนรถไฟฟ้า เรารู้สึกเขิน อายบอกไม่ถูก ได้แต่แอบชอบเค้าห่างๆ อย่างไม่รู้จักกัน มีหลายครั้งที่เผลอทำตัวโก๊ะๆ เอ๋อ บ้าบอหลุดไป บางทีก้กลัวเค้ารู้ หรือจับพิรุธได้ 555 แต่เห็นเค้าทุกวันๆ ตอนนั้นแค่นั้นก็ดีใจแล้วค่ะ .
มาตอนนี้ ผ่านมา 4ปี จขกท. ก็ไม่เคยลืมเรื่องนี้เลยค่ะ 555 ไใถือเป็นประสบการณ์ เป็นความรู้สึกดีๆ รู้ว่าพี่เค้ามีความสุขดีก็ดีใจค่ะ ^^
เรื่องอาจยาวไปนิด ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะค่ะ ^^