ว่าที่สามีหายเงียบไป จะเลิกก็น่ะจะบอกกันดีๆ

ก่อนหน้ากระทู้นี้ ดิฉันเคยลงกระทู้ไว้ ตามนี้ค่ะ

(ข้อความจากกระทู้เดิม)
ดิฉันกับแฟนคบกันมา5ปี เราทั้งคู่อายุ 33 แล้ว วางแผนว่าปลายปีหน้าจะแต่งงาน ที่บ้านทั้งสองฝ่ายรับทราบและทั้งสองครอบครัวก็โอเคกันดี ตั้งแต่คบกันมาก็ดีมาตลอด ใส่ใจกันดี แต่มาช่วงหลังๆ ช่วงประมาณครึ่งปีมานี้  แฟนก็ห่างๆไป เขาไม่มาหาดิฉันที่บ้านเหมือนที่เคยทำประมาณ 4 เดือนแล้ว แม่เริ่มถามว่าแฟนไปไหน แม้แต่คนงานที่บ้านยังถามว่าแฟนเราหายไปไหน ช่วงหลังๆมานี้ไปไหนไม่บอก ต้องคอยถามอยู่ตลอด ไม่ใส่ใจดิฉันแบบที่เคยทำมาตลอด ขนาดอยู่จังหวัดเดียวกัน เจอกันแค่กินข้าวเย็นวันเสาร์วันเดียว เวลาไปรับรองเจ้านายตอนกลางคืนจะไม่ตอบไลน์ ไม่แม้แต่จะกดอ่านด้วยซ้ำและไม่รับโทรศัพท์เลย ซึ่งเจ้านายก็ไม่ได้ดุขนาดนั้น ไม่ใช้ทหารหรือคนในระบบราชการอะไรและ เจ้านายแฟนก็รู้จักดิฉันดี เพราะเคยปรึกษากันเรื่องธุรกิจ ล่าสุดเมื่อกลางเดือน แฟนกลับบ้านต่างจังหวัดเอารถ(พร้อมกับกุญแจรถ)มาฝากที่บ้านดิฉัน วันที่ดิฉันเอารถแฟนออกไปใช้ ดิฉันเจอถุงยางกับเครื่องอำอาง(ที่ไม่ใช่ของดิฉัน) อยู่ในรถ ดิฉันโทรไปถาม(ถามดีๆ น้ำเสียงเรียบๆ ไม่ได้โมโห แค่อยากฟังคำอธิบายที่ชัดเจน) แฟนก็บอกว่า ไม่มีอะไรไม่ต้องคิดมาก ถุงยางเป็นของพี่คนนึง พี่คนนั้นไม่อยากเอาถุงยางเข้าบ้าน เดี๋ยวเมียพี่เค้ารู้ ส่วนเครื่องสำอางเป็นของแฟนเพื่อนทำตกไว้ในรถ และแฟนก็บอกว่ากลับค่อยคุยกัน อยู่ไกลกัน ไม่อยากทะเลาะ แต่พอกลับมา 1 อาทิตย์ ยังไม่มาคุยกับดิฉันเลย ดิฉันต้องขับรถไปถามที่บ้านแฟน เราเคลียร์กันเรื่องถุงยาง เครื่องสำอาง ความไม่ใส่ใจและความห่างเหินที่เกิดขึ้น ตอนนั้นดิฉันขอเลิก ซึ่งปกติดิฉันจะไม่เอาเรื่องเลิกมาพูดเล่น หรือท้าเลิก เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ แต่แฟนบอกว่าดิฉันพูดด้วยอารมณ์ ขอเวลา3เดือน เขาจะพยายามทำให้ดีขึ้น และเขาก็ขอให้ดิฉันสนใจเขามากขึ้น อย่ามัวแต่ทำมาค้าขายอย่างเดียว
    ครึ่งเดือนมานี้ดิฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดีขึ้น กลับกัน ดิฉันรู้สึกว่าดิฉันเป็นคนพยายาม(ให้ดีขึ้น)อยู่คนเดียว เหมือนวิ่งตามแฟนด้วยซ้ำ เมื่อวานนี้นัดทานข้าวเย็น จะไม่มาก็ไม่บอก โทรหาก็ไม่รับ กว่าจะโทรกลับมาก็ดึกแล้ว ดิฉันไม่รับสายเพราะถ้ารับ ดิฉันต้องโมโหใส่แฟนแน่ๆ และดิฉันก็ไม่อยากโวยวายใส่ใคร ที่ผ่านมาไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน 3เดือนที่เค้าเคยขอเวลา ดิฉันอาจจะไม่ไหวถ้ายังบ้าบอพยายามอยู่คนเดียว นี่มันคือสัญญาณของการเลิกราใช่หรือเปล่าคะ หรือผู้ชายเค้าไม่อยากบอกเลิกตรงๆ กลัวดิฉันเสียใจ เลยกดดันให้ดิฉันไปเอง ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และดิฉันอยากจะฟังความคิดเห็นของท่านที่เข้ามาอ่านด้วย ขอบคุณค่ะ
    หลังจากนั้นเราก็คุยกันทางโทรศัพย์ตามปกติ ไลน์คุยกันบ้าง แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือชวนไปไหนบอกเหนื่อย ไปไม่ไหว ขนาดกินข้าวก็เหนื่อยนะคะ ไปไม่ไหว มีครั้งหนึ่งดิฉันจะไปขึ้นเครื่องตอน 7 โมงเช้า ดิฉันก็บอกเค้าว่าช่วยมารับที่บ้านไปส่งสนามบินหน่อย เค้าก็บอกว่าเค้าไปไม่ไหวค่ะ (7โมงเช้านะคะ ไม่ใช่ตี4 แต่ไปไม่ไหว) จนครั้งสุดท้ายชวนไปกินข้าว ก็ได้คำตอบเดิมคือไปไม่ไหว ดิฉันเลยตัดสินใจบอกเค้าว่าถ้าเค้าจัดการเรื่องงานสำคัญเสร็จ ดิฉันจะขอเคลียร์เรื่องของเรา หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ 1 เดือนเต็ม ดิฉันไม่ได้รับการติดต่อจากเค้าอีกเลย ดิฉันก็ยังคิดถึงเค้า คิดถึงเรื่องราวดีๆของเราแต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะรั้งอีกแล้ว กะว่าถ้าเรื่องงานสำคัญของเค้าเสร็จเมื่อไหร่ ก็จะนัดกินข้าวและจบเรื่องของเราซักที เพราะคนจะแต่งงานกัน แต่กลับไม่เห็นความสำคัญของเรา ไม่ใส่ใจแถมหายหัวไป 1 เดือน ไม่ติดต่อมาเลยอย่างงี้ อย่าเก็บไว้เป็นพ่อของลูกเลยจะดีกว่า
     เล่าสู่กันฟังนะคะ ดิฉันต้องมาโสดตอนอายุ 33 เหอะๆ เอาน่า...ก็ยังดีกว่าแต่งงานแล้วไม่มีความสุข แปลกใจที่ตัวดิฉันเองก็ไม่ได้ฟูมฟายอะไร แถมค่อยๆคิดได้อย่างใจเย็น อาจจะเป็นเพราะอายุก็ไม่น้อยแล้ว แถมมีกิจการต้องดูแล มีงานต้องทำอีกมาก ช่วงที่เครียดๆเรื่องความรักประมาณ 2 เดือนก็ไปออกกำลังกายแก้เครียดค่ะ น้ำหนักลดไป 6 กิโล (ลดจาก 56 เหลือ 50 สูง 169 ^^) ตอนนี้ใส่เสื้อผ้าเก่าได้แล้ว ดีใจจัง ขอบคุณอะไรก็ตามที่ผ่านเข้ามา ขอบคุณครอบครัวที่อยู่เคียงข้างเสมอมา ขอบคุณสติและความเข้มแข็งที่ทำให้เราไม่ล้มทั้งยืน ขอบคุณเพื่อนๆที่ให้กำลังใจ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาตอบกระทู้เมื่อครั้งที่แล้ว และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ