เป็นปัญหาที่น่าปวดหัวนะครับ เหมือนไก่กับไข่ อะไรเกิดก่อนกัน... ถ้าเล่นห้องสีลม จะเจอคำถามหัวข้อนี้อย่างน้อย สัปดาห์ละคำถาม

ผมตอบโดยอิงหลักของข้อกฎหมาย เนื้อหาสัญญาจ้างทดลองงาน และการทำงานจริง ผนวกเอาไว้ด้วยแล้วกัน ดังนี้นะครับ
1.    การลาออก กฎหมายถือเป็นการแจ้งยกเลิกสัญญาจ้าง ซึ่งกฎหมายให้ความคุ้มครองทั้งนายจ้างบอกเลิกจ้างลูกจ้าง และลูกจ้างบอกลาออกกับนายจ้าง (มาตรา 17)
2.    แต่ทั้งนี้ กฎหมายในมาตรา 17 นั้น กำหนดบทลงโทษเพียงเฉพาะการที่นายจ้างไม่บอกกล่าวล่วงหน้า (ให้จ่ายเงินแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า) แต่ส่วนของลูกจ้าง กฎหมายมิได้กำหนดกรอบการลงโทษเอาไว้
3.    แต่การที่กำหมายมิได้กำหนดกรอบการลงโทษไว้นั้น ก็หาใช้การตัดสิทธินายจ้างในการฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายไม่ นายจ้างยังคงสามารถพิสูจน์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากลูกจ้าง ต่อกรณีที่ยกเลิกสัญญาจ้างขัดระเบียบ (กฎหมาย) แล้วสามารถพิสูจน์ความเสียหายได้
4.    ถ้านายจ้างจะลดระยะเวลาการบอกกล่าวนั้น ก็ให้นายจ้างยินยอมกับลูกจ้างเสียก่อน (เป็นเรื่องที่ตกลงกันได้ครับ) แต่ต่างจากการที่นายจ้างจะเลิกจ้างนะครับ เช่นนี้ตกลงให้ระยะเวลาลดลงไม่ได้ ขัดกฎหมายทันที

ดังนั้นแล้ว ต่อกรณีดังกล่าวนี้ ผมให้แนวทางไว้ดังนี้ครับ
1.    แจ้งกับนายจ้างไปตามตรง ว่าจะลาออก การลาออกนั้น หากจะลาออกกันจริงๆ ใครก็ห้ามกันไม่ได้หรอกครับ เพราะมันเป็นเรื่องของแรงจูงใจ และความพอใจ
2.    หากมีความจำเป็น จะขอลาออกก่อนกำหนด ก็ให้แจ้งนายจ้างไปตามกความจำเป็น ส่วนหนึ่งแล้ว พนักงานช่วงทดลองงาน ยังไม่มีภาระหน้าที่มากมายนัก นายจ้างอาจเข้าใจและอนุญาตให้ลาออกได้ทันที หรือตามระยะเวลาที่ร้องขอนั้น เพราะทราบดีกว่า ให้อยู่ต่อปีอีก 30 วัน ก็ไม่สามารถทำงานให้ต่อไปได้
3.    ผมไม่แนะนำให้ลาออก และทิ้งหน้าที่ไปเฉยๆ เพราะอย่างที่ความเห็นข้างต้นได้กล่าวไว้ว่า เรียนจบปริญญาตรีหรือเข้าสู่สังคมการทำงาน มันมีความเป็นมืออาชีพกันอยู่แล้ว ดังนั้นอย่าดูถูกศักดิ์ศรีตนเอง วันที่เราเริ่มงาน เรามาสมัครงาน มาขอเขาทำงาน ดังนั้นเวลาจะไป ก็บอกกันดีๆ ไปลามาไหว้ คนที่เขาอยู่ข้างหลังจะได้ชื่นชมและคิดถึง ดีกว่าให้เขาด่าลับหลัง ไม่เป็นมงคลชีวิตเลย จริงไหมครับ