สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใด คอมเม้นไว้ แล้วจะแก้ไขครับ
ทีแรกผมไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเขียนหรอกนะครับ แต่ว่าไปอ่านเจอบทความบทนึง มันทำให้ผมมีแรงบัลดาลใจที่จะเรียบเรียงถ้อยคำที่มันอยู่ในหัวออกมาเป็นตัวหนังสือ ก็แค่อยากจะระบายออกมาก็เท่านั้น
ก่อนอื่นต้องขออนุญาตบอกก่อนว่าควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน เพราะเรื่องที่จะเล่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อของแต่ละคนว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อมากน้อยแค่ไหน..
เริ่มเลยละกัน...
กระทู้นี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตผมช่วงหนึ่ง เป็นช่วงที่ผมเรียน ICT ปีสุดท้ายพอดี ตอนนั้นผมเป็นคนที่ชอบโลดเล่นในโลกออนไลน์ บ้าเกมส์ และเป็นพวกคลั่งทำ server ครับ ผมหมดไปเยอะมากกับการเช่า vps หรือแม้แต่ประกอบเครื่องเองหมดเป็นแสนๆ แล้วพอดีมีน้องคนนึงที่รู้จักกันชวนไปดูแลเซิฟเกมส์(ไม่ขอบอกเกมส์อะไรแต่เป็นเกมส์เถื่อนนะ /รู้สึกตัวเองเลวแฮะ) ผมก็ตอบตกลงไป น้องเขาก็ให้มาดูแลหน้าเว็บ ตอบปัญหา แก้ปัญหาต่างๆ แล้วที่หน้าเว็บมันจะมีกล่องแชทของ xat อยู่ หลายคนที่เล่นเกมส์เถื่อนคงจะรู้จักกันดี
เรื่องก็เริ่มจากกล่องแชทนี้ล่ะครับ....
ตอนนั้นผมก็คุยในแชทปกติ เริ่มมีเพื่อนเข้ามาพูดคุยด้วย ด้วยความที่ผมเป็นคนว่างมาก พอไม่มีเรียนก็จะมานั่งจ้องหน้าจอคอมอย่างเดียว เลยทำให้มีเวลาคุยแชทกันทั้งวัน ทั้งคืน บางวันก็คุยจนถึงเช้า
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะจริงจังกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามาก จนบางที ลืมทุกอย่างที่อยู่รอบตัวไปจนหมด
ตอนนั้นผมมีแฟนอยู่คนนึง ซึ่งในช่วงที่ผ่านมา ผมกับแฟนจะทะเลาะกันทุกวัน เหตุเพราะว่า ผมไม่สนใจ บางทีเค้าเรียกร้องความสนใจแต่ผมก็ไม่ได้สนเค้า ผมยังคงจดจ้องกับความบ้าคลั่งของผม - -' เหมือนออกแนวโรคจิตยังไงไม่รู้
ตอนนั้นผมก็ใช้ชีวิตอยู่กับเกมส์และหน้าแชท
แฟนคนนี้เป็นคนที่ผมคบนานที่สุดเท่าที่เคยคบมาแล้ว แล้วด้วยความที่เราเริ่มห่างกัน เพราะผมสนใจอยู่แต่งานอดิเรกของผม เค้าเลยขอเลิกผม คำว่าเลิก มันวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา ผมไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตัวเองตอนนั้นยังไง ตอนที่เค้าบอกเลิก ผมก็บอกเค้าว่าถ้าเค้าเห็นว่ามันดีต่อชีวิตเค้าเองแล้ว ผมก็ก็ปล่อยให้เค้าไป แต่เอาเข้าจริงแล้วผมทำไม่ได้เลย ผมอ้อนวอนเค้าแทบเป็นแทบตาย เค้ากลับบอกแค่ว่า กลับไปก็คงไม่เหมือนเดิม เค้าขอเวลาคิดอะไรสักพัก ..
ความรู้สึกตอนนั้น มืดไปหมด ต้องฝืนยิ้ม ในใจอยากจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหล แต่ รู้สึกหวิวๆยังไงไม่รู้ ลืมบอกว่าเธอบอกเลิกผมทางโทรศัพท์ ผมโทรกลับไปเขาก็ตัดสายเราทิ้ง คืนนั้นทั้งคืนผมโทรหาเค้าตลอดจนเค้าปิดเครื่อง
ผมไปง้อเขา เขาก็บอกว่า ไม่ๆๆๆๆ พยายามหลบหน้า ไม่ให้โอกาสผมเลย ไม่มีโอกาสแก้ตัวใหม่ คำพูดที่ผมยังจดจำได้จนถึงทุกวันนี้คือ "เราไม่รักเธอแล้ว และจะไม่มีวันกลับไปรักอีก" ตอนนั้นรู้สึกเศร้ามาก ทำอะไรไม่ถูกเลย ผมก็คิดเหมือนผู้ชายทั่วไป ผิดหวัง เสียใจ กินเหล้าสิ จะได้ลืม
ตอนนั้นผมดื่มหนักมาก เพื่อนก็ปลอบ "เลิกเศร้าได้แล้ว หันมองคนใกล้ๆ ตัวบ้าง อาจมีคนอื่นที่ห่วงเรามากกว่าเค้า แคร์เรามากกว่าเค้าอีกหลายคน" แต่ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกจริงๆ มันเหมือนทุกสัมผัสของร่างกายถูกปิด ตาไม่เห็น หูไม่ได้ยิน ผมไม่รู้จะไปพึ่งใคร เพราะในชีวิตผมก็มีแต่โลกออนไลน์ที่เป็นเพื่อนผมมาตลอด
ผมก็เลยตัดสินใจเข้ามาคุยในกล่องแชท
แล้วการเลิกกันของผมกับแฟน ก็เป็นเหตุที่ทำให้ผมได้พบกับ "เธอ" คนนี้(ที่ผ่านมาแค่เกริ่นๆ นะ ทำคนอ่านอารมค้างเปล่าเนี่ย)
ง่วงๆๆๆ เดี๋ยวมาต่อนะครับ
ผมรักผู้หญิงคนนึงในโลกออนไลน์
ทีแรกผมไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเขียนหรอกนะครับ แต่ว่าไปอ่านเจอบทความบทนึง มันทำให้ผมมีแรงบัลดาลใจที่จะเรียบเรียงถ้อยคำที่มันอยู่ในหัวออกมาเป็นตัวหนังสือ ก็แค่อยากจะระบายออกมาก็เท่านั้น
ก่อนอื่นต้องขออนุญาตบอกก่อนว่าควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน เพราะเรื่องที่จะเล่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อของแต่ละคนว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อมากน้อยแค่ไหน..
เริ่มเลยละกัน...
กระทู้นี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตผมช่วงหนึ่ง เป็นช่วงที่ผมเรียน ICT ปีสุดท้ายพอดี ตอนนั้นผมเป็นคนที่ชอบโลดเล่นในโลกออนไลน์ บ้าเกมส์ และเป็นพวกคลั่งทำ server ครับ ผมหมดไปเยอะมากกับการเช่า vps หรือแม้แต่ประกอบเครื่องเองหมดเป็นแสนๆ แล้วพอดีมีน้องคนนึงที่รู้จักกันชวนไปดูแลเซิฟเกมส์(ไม่ขอบอกเกมส์อะไรแต่เป็นเกมส์เถื่อนนะ /รู้สึกตัวเองเลวแฮะ) ผมก็ตอบตกลงไป น้องเขาก็ให้มาดูแลหน้าเว็บ ตอบปัญหา แก้ปัญหาต่างๆ แล้วที่หน้าเว็บมันจะมีกล่องแชทของ xat อยู่ หลายคนที่เล่นเกมส์เถื่อนคงจะรู้จักกันดี
เรื่องก็เริ่มจากกล่องแชทนี้ล่ะครับ....
ตอนนั้นผมก็คุยในแชทปกติ เริ่มมีเพื่อนเข้ามาพูดคุยด้วย ด้วยความที่ผมเป็นคนว่างมาก พอไม่มีเรียนก็จะมานั่งจ้องหน้าจอคอมอย่างเดียว เลยทำให้มีเวลาคุยแชทกันทั้งวัน ทั้งคืน บางวันก็คุยจนถึงเช้า
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะจริงจังกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามาก จนบางที ลืมทุกอย่างที่อยู่รอบตัวไปจนหมด
ตอนนั้นผมมีแฟนอยู่คนนึง ซึ่งในช่วงที่ผ่านมา ผมกับแฟนจะทะเลาะกันทุกวัน เหตุเพราะว่า ผมไม่สนใจ บางทีเค้าเรียกร้องความสนใจแต่ผมก็ไม่ได้สนเค้า ผมยังคงจดจ้องกับความบ้าคลั่งของผม - -' เหมือนออกแนวโรคจิตยังไงไม่รู้
ตอนนั้นผมก็ใช้ชีวิตอยู่กับเกมส์และหน้าแชท
แฟนคนนี้เป็นคนที่ผมคบนานที่สุดเท่าที่เคยคบมาแล้ว แล้วด้วยความที่เราเริ่มห่างกัน เพราะผมสนใจอยู่แต่งานอดิเรกของผม เค้าเลยขอเลิกผม คำว่าเลิก มันวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา ผมไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตัวเองตอนนั้นยังไง ตอนที่เค้าบอกเลิก ผมก็บอกเค้าว่าถ้าเค้าเห็นว่ามันดีต่อชีวิตเค้าเองแล้ว ผมก็ก็ปล่อยให้เค้าไป แต่เอาเข้าจริงแล้วผมทำไม่ได้เลย ผมอ้อนวอนเค้าแทบเป็นแทบตาย เค้ากลับบอกแค่ว่า กลับไปก็คงไม่เหมือนเดิม เค้าขอเวลาคิดอะไรสักพัก ..
ความรู้สึกตอนนั้น มืดไปหมด ต้องฝืนยิ้ม ในใจอยากจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหล แต่ รู้สึกหวิวๆยังไงไม่รู้ ลืมบอกว่าเธอบอกเลิกผมทางโทรศัพท์ ผมโทรกลับไปเขาก็ตัดสายเราทิ้ง คืนนั้นทั้งคืนผมโทรหาเค้าตลอดจนเค้าปิดเครื่อง
ผมไปง้อเขา เขาก็บอกว่า ไม่ๆๆๆๆ พยายามหลบหน้า ไม่ให้โอกาสผมเลย ไม่มีโอกาสแก้ตัวใหม่ คำพูดที่ผมยังจดจำได้จนถึงทุกวันนี้คือ "เราไม่รักเธอแล้ว และจะไม่มีวันกลับไปรักอีก" ตอนนั้นรู้สึกเศร้ามาก ทำอะไรไม่ถูกเลย ผมก็คิดเหมือนผู้ชายทั่วไป ผิดหวัง เสียใจ กินเหล้าสิ จะได้ลืม
ตอนนั้นผมดื่มหนักมาก เพื่อนก็ปลอบ "เลิกเศร้าได้แล้ว หันมองคนใกล้ๆ ตัวบ้าง อาจมีคนอื่นที่ห่วงเรามากกว่าเค้า แคร์เรามากกว่าเค้าอีกหลายคน" แต่ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกจริงๆ มันเหมือนทุกสัมผัสของร่างกายถูกปิด ตาไม่เห็น หูไม่ได้ยิน ผมไม่รู้จะไปพึ่งใคร เพราะในชีวิตผมก็มีแต่โลกออนไลน์ที่เป็นเพื่อนผมมาตลอด
ผมก็เลยตัดสินใจเข้ามาคุยในกล่องแชท
แล้วการเลิกกันของผมกับแฟน ก็เป็นเหตุที่ทำให้ผมได้พบกับ "เธอ" คนนี้(ที่ผ่านมาแค่เกริ่นๆ นะ ทำคนอ่านอารมค้างเปล่าเนี่ย)
ง่วงๆๆๆ เดี๋ยวมาต่อนะครับ