สวัสดีค่ะ คือจนป่านนี้กำลังจะจบม.6แล้วยังตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะเข้าคณะอะไรดี....
งานอดิเรกของเราคือเราเป็นคนที่ชอบร้องเพลง วาดรูป อ่านหนังสือ อันนี้ธรรมดา ถ้าลึกลงไปอีกคือเราเป็นคนที่ชอบอ่านจับผิดตัวอักษรผิดพลาดตกหล่นน่ะค่ะแบบ เช่นเห็นใครเขียนตกหล่นเขียนผิด พูดผิด พิมพ์ผิด ก็ตะหงิดๆทุกที ฮ่าๆๆ แล้วเห็นวัยรุ่นพิมพ์ภาษาไทยผิดเพี้ยนยิ่งตะหงิดหนักเลย ถ้าแบบเอาภาษาพูดมาพิมพ์ยังพออ่านออกรับได้นะคะเพราะบางทีนำภาษาพูดมาพิมพ์อาจจะช่วยทำให้เข้าถึงอารมณ์ผู้พิมพ์ได้มากกว่า แต่ถ้ามาแบบเพี้ยนสุดโต่ง เช่น นะคะ เป็น น๊คร๊ คน เป็น คล ฉัน เป็น ชั้ล รัก เป็น ลั๊ค อะไรอย่างนี้น่ะค่ะ ยิ่งมาเป็นประโยคคำเพี้ยนยาวๆยิ่งเพลียจิตค่ะ ฮ่าๆ ถึงเราจะเป็นวัยรุ่นแต่ก็อนุรักษ์ใช้ภาษาไทยอย่างถูกต้อง ถึงมีเพี้ยนบ้างแต่ต้องไม่ลืมว่าคำที่ถูกต้องมันเขียนยังไงกันแน่...
สิ่งที่ลึกลงไปอีกอย่างคือเราชอบร้องเพลงมากๆ และรู้สึกชอบเสียงตัวเองเวลาร้องเพลงมาก ไม่ได้เสียงเพราะทรงพลังอะไรมากขนาดนั้น แต่คือเราฟังแล้วเราประทับใจในเสียงร้องตัวเองว่ามันก็เพราะดีนะ เราร้องเอง ฟังเอง เราก็มีความสุขของเราเอง โดยที่เราก็ไม่เคยเรียนร้องเพลงตามสถาบันสอนร้องเพลงที่ไหนนะ เพราะเราก็ไม่ใช่คนมีฐานะอะไร เราร้องเองฝึกเองตั้งแต่เล็กๆจนมาถึงปัจจุบัน เรามีความสุขกับสิ่งนี้จริงๆเลยล่ะ ฮ่าๆ
ตอนเล็กๆแม่อยากให้เราเป็นพยาบาล ตอนเด็กเราก็ไม่ได้มีความคิดเป็นของตนเองมากเราก็เลยอยากเป็นพยาบาลตามที่แม่อยากให้เป็น แต่ตอนนี้เราเรียนอยู่สายศิลป์ภาษาเพราะเราก็โอเคกับวิชาวิทย์นะ แต่คณิตนี่เราไม่ค่อยถนัดจริงๆเราเลยเลือกเรียนศิลป์ภาษา เราก็คงเป็นพยาบาลอย่างที่แม่อยากให้เป็นไม่ได้แล้วล่ะ เรายอมรับนะว่าชอบชุดพยาบาลมาก มันสวยและดูสะอาดสะอ้านจริงๆ แต่ในเมื่อเราเลือกเข้าศิลป์ภาษามาแล้วเราจึงค้นพบว่าเราก็ชอบเกี่ยวกับด้านจิตวิทยา เราว่ามันเป็นศาสตร์ที่น่าค้นหาและน่าสนใจมากๆเลยนะ และเอกจิตวิทยานี่ล่ะที่เราเลือกไว้ว่าจะเลือกเรียนเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย แต่เราก็ยังไม่อยากทิ้งด้านตรวจสอบอักษรตกหล่นน่ะ ถ้าเราเข้าเรียนจิตวิทยานี่มันยังพอจะไปทำงานด้านตรวจสอบตัวหนังสือตกหล่นอะไรอย่างนั้นได้ไหม ฮ่าๆ แล้วเราควรเรียนจิตวิทยาสาขาอะไรดีนะ.... อีกอย่าง เราอยากได้งานที่ได้เงินเยอะพอสมควร เพราะเราเป็นลูกคนเดียวก็อยากเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ให้ท่านสบายที่สุดเพราะทุกวันนี้ท่านก็ยังต้องทำงานเพื่อเราอยู่เลยทั้งๆที่ท่านก็แก่มากแล้ว
อย่างเราจะเข้าคณะอะไรดี?
งานอดิเรกของเราคือเราเป็นคนที่ชอบร้องเพลง วาดรูป อ่านหนังสือ อันนี้ธรรมดา ถ้าลึกลงไปอีกคือเราเป็นคนที่ชอบอ่านจับผิดตัวอักษรผิดพลาดตกหล่นน่ะค่ะแบบ เช่นเห็นใครเขียนตกหล่นเขียนผิด พูดผิด พิมพ์ผิด ก็ตะหงิดๆทุกที ฮ่าๆๆ แล้วเห็นวัยรุ่นพิมพ์ภาษาไทยผิดเพี้ยนยิ่งตะหงิดหนักเลย ถ้าแบบเอาภาษาพูดมาพิมพ์ยังพออ่านออกรับได้นะคะเพราะบางทีนำภาษาพูดมาพิมพ์อาจจะช่วยทำให้เข้าถึงอารมณ์ผู้พิมพ์ได้มากกว่า แต่ถ้ามาแบบเพี้ยนสุดโต่ง เช่น นะคะ เป็น น๊คร๊ คน เป็น คล ฉัน เป็น ชั้ล รัก เป็น ลั๊ค อะไรอย่างนี้น่ะค่ะ ยิ่งมาเป็นประโยคคำเพี้ยนยาวๆยิ่งเพลียจิตค่ะ ฮ่าๆ ถึงเราจะเป็นวัยรุ่นแต่ก็อนุรักษ์ใช้ภาษาไทยอย่างถูกต้อง ถึงมีเพี้ยนบ้างแต่ต้องไม่ลืมว่าคำที่ถูกต้องมันเขียนยังไงกันแน่...
สิ่งที่ลึกลงไปอีกอย่างคือเราชอบร้องเพลงมากๆ และรู้สึกชอบเสียงตัวเองเวลาร้องเพลงมาก ไม่ได้เสียงเพราะทรงพลังอะไรมากขนาดนั้น แต่คือเราฟังแล้วเราประทับใจในเสียงร้องตัวเองว่ามันก็เพราะดีนะ เราร้องเอง ฟังเอง เราก็มีความสุขของเราเอง โดยที่เราก็ไม่เคยเรียนร้องเพลงตามสถาบันสอนร้องเพลงที่ไหนนะ เพราะเราก็ไม่ใช่คนมีฐานะอะไร เราร้องเองฝึกเองตั้งแต่เล็กๆจนมาถึงปัจจุบัน เรามีความสุขกับสิ่งนี้จริงๆเลยล่ะ ฮ่าๆ
ตอนเล็กๆแม่อยากให้เราเป็นพยาบาล ตอนเด็กเราก็ไม่ได้มีความคิดเป็นของตนเองมากเราก็เลยอยากเป็นพยาบาลตามที่แม่อยากให้เป็น แต่ตอนนี้เราเรียนอยู่สายศิลป์ภาษาเพราะเราก็โอเคกับวิชาวิทย์นะ แต่คณิตนี่เราไม่ค่อยถนัดจริงๆเราเลยเลือกเรียนศิลป์ภาษา เราก็คงเป็นพยาบาลอย่างที่แม่อยากให้เป็นไม่ได้แล้วล่ะ เรายอมรับนะว่าชอบชุดพยาบาลมาก มันสวยและดูสะอาดสะอ้านจริงๆ แต่ในเมื่อเราเลือกเข้าศิลป์ภาษามาแล้วเราจึงค้นพบว่าเราก็ชอบเกี่ยวกับด้านจิตวิทยา เราว่ามันเป็นศาสตร์ที่น่าค้นหาและน่าสนใจมากๆเลยนะ และเอกจิตวิทยานี่ล่ะที่เราเลือกไว้ว่าจะเลือกเรียนเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย แต่เราก็ยังไม่อยากทิ้งด้านตรวจสอบอักษรตกหล่นน่ะ ถ้าเราเข้าเรียนจิตวิทยานี่มันยังพอจะไปทำงานด้านตรวจสอบตัวหนังสือตกหล่นอะไรอย่างนั้นได้ไหม ฮ่าๆ แล้วเราควรเรียนจิตวิทยาสาขาอะไรดีนะ.... อีกอย่าง เราอยากได้งานที่ได้เงินเยอะพอสมควร เพราะเราเป็นลูกคนเดียวก็อยากเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ให้ท่านสบายที่สุดเพราะทุกวันนี้ท่านก็ยังต้องทำงานเพื่อเราอยู่เลยทั้งๆที่ท่านก็แก่มากแล้ว