เคยมั้ย มารู้ตัวว่ารักก็ตอนที่สายเกินไป.....

1ส่วน4ของชีวิตที่มีคนๆนี้... สำหรับเราแล้วตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมามันเหมือนความเคยชิน เหมือนเค้าเป็นส่วนๆนึงของชีวิต จนสุดท้ายเราต่างคนต่างไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักหรือความผูกพัน มันไม่มีเรื่องให้ตื่นเต้น ไม่มีความรู้สึกหวั่นไหวเหมือนช่วงปีแรกๆ เราอยู่กันเหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้องกันมากกว่า บางทีเราก็ไม่รู้ว่าจะคบกันเป็นแฟนทำไม รู้แต่ว่าวันไหนไม่มีใครหันไปก็ยังมีคนๆนี้เป็นที่พึ่ง... เราให้อิสระเค้าทุกอย่าง ไม่ตาม ไม่จิก ไม่หึง ไม่หวง ไม่งี่เง่า ไม่ง้องแง้ง เค้าบอกว่าที่เค้าชอบเราก็ตรงนี้ ที่เราเป็นผู้ใหญ่ไม่เหมือนคนก่อนๆที่ผ่านมา แต่สุดท้ายเค้ากลับเลิกกับเราด้วยเหตุผลนี้เช่นกัน... เหตุผลเพราะเราไม่สนใจเค้า ไม่ตาม ไม่โทรหา และสุดท้ายบอกว่าเราไม่เคยเปิดใจให้เค้าเลย ข้ออ้างร้อยแปด สุดท้ายเราถามกลับไปคำเดียวว่า "มีคนอื่นรึเปล่า" คำตอบคือใช่ จบ... ถามว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง ไม่รู้เหมือนกัน เสียใจ ผิดหวัง ไม่คิดว่าจะเจอคำตอบนี้ ก่อนหน้าที่จะนัดกันวันนั้น เราก็รู้อยู่แล้วว่ามันคงจบ เพราะถึงคบกันก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง แต่คำว่ามีคนอื่น มันเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด... จากวันนั้นจนวันนี้ผ่านมาได้หนึ่งปีแล้วเราสองคนไม่เคยเจอกันอีกเลย เราส่งข้อความไป เค้าก็ตอบกลับมาสั้นๆห้วนๆ จริงๆคนที่ควรจะโกรธคือเราไม่ใช่หรอ ทำไมเค้าต้องหลบหน้าเรา เอาจริงๆเราไม่เคยโกรธเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว เราไม่เคยโทษว่าเค้าผิด คิดว่ามันเกิดจากตัวเราเองทั้งหมด... ทุกวันนี้เพิ่งจะรู้ตัวว่านี่คือความรัก รู้ตัวในวันที่สายเกินไปแล้ว วันที่ไม่สามารถเอามันกลับมาได้อีกแล้ว ก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะก็คงไม่ไปแย่งคนของใครด้วย ได้แค่มองหา หวังว่าถ้าไปในที่เดิมๆเราจะได้เจอกันอีก ก็ยังคงจะอยากเจอแม้จะรู้ว่าเค้าเดินอยู่กับใครก็ตาม.....