ชีวิตของคนเรา....ทำไมต้องมีความทุกข์ เริ่มต้นจากความรักของฉันเอง ใครหลายๆคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่สำหรับบางคนมันมักที่จะเป็นเรื่องที่เจ็บปวด และมีความทุกข์อยู่พอประมาณ ฉันเป็นก็คงจะเหมือนกับคนทั่วไปที่อยากจะเจอความรักที่ดีๆ เจอคนที่ดีๆ ที่รักฉันแบบที่ฉันรักเขา ฉันก็อาจจะเป็นเหมือนใครหลายๆคน ที่เวลารักใครแล้วรักจริง รักทุ่มเท...แต่ชีวิตไม่ได้สวยงามแบบที่ฉันหวังเลย...เริ่มตั้งแต่ตอนที่ฉันจบมหาลัย ฉันได้คบกับผู้ชายคนหนึ่ง (ตอนนั้นฉันเพิ่งเลิกกับแฟนที่เป็นวิศวกรที่คบกันตอนเรียนมหาลัย)....ตอนนั้นฉันเจอผู้ชายคนนี้ทางMSNเราก็คุยกันปรกติ ก็นัดเจอกัน ไปๆมาๆ ไม่ถึงเดือนเราก็ย้ายเขาไปอยู่กับเขา....เพราะเราอยากจะลืมแฟนเก่าเราให้ได้ โดยการดึงคนใหม่เข้ามา เราก็รู้นะว่ามันเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวมากๆๆ แฟนใหม่ของเราเขาก็รู้เรื่องของเรา เขาก็ยอมรับได้ แต่เราก็รู้นะว่าเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้เรา เวลาล่วงเลยมาพอสมควร เราก็เริ่มรักคนใหม่ ด้วยความที่เขาเป็นคนที่เอาใจเก่ง น่ารัก ดูแลเอาใจใส่ และดูเหมือนทางบ้านเราจะชอบเขามาก เพราะเขาดูเป็นผู้ใหญ่ เรื่องทะเลาะกันเราก็มีบ้าง เป็นเพราะเราเองด้วย ที่ทำตังงี่เง่า น่ารำคาญ สร้างเรื่อง ให้เขาเป็นกังวลและหนักใจ เหนื่อยใจมาเสมอ จนเราคบกันจะครบปี เราก็เริ่มรู้ระแคะระคายว่าเขามีคนอื่น เขาเริ่มเรียน ป.โท การกระทำของเขาที่เขามีต่อเราเริ่มเปลี่ยนไป เราอยู่ด้วยกันทุกวัน แค่แฟนเราเป็นอะไรเราจะดูออกทันที เขาจะเป็นคนที่หวงโทรศัพย์มาก เราก็ไม่เคยเช็คของเขานะ จนวันหนึ่งก่อนที่เขาจะออกไปอ่านหนังสือในมอ (ที่เด็กใต้ชอบเรียนกันค่ะ) มีโทรศัพย์มาหาเขา แต่เราได้ยินเสียงผู้หญิงโทรมา คำถามแรกเลยที่ผู้หญิงถาม "กินข้าวยัง" ในความคิดของเราตอนนั้น เพื่อนกันไม่น่าจะถามแบบนี้นะ เราก็ถามเขาตอนนั้นเลย แฟนเราก้บ่ายเบี่ยง โมโหเราและก็จบด้วยการทะเลาะกัน ต่อมาสักพักก็เป็นช่วงน้ำท่วม ตอนนั้นแฟนเราก็ให้เรากลับไปอยู่บ้าน เพราะบอกเหตุผลว่า เขาเป็นห่วงเรา ประกอบกับเราก็คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ด้วย เราเลยกลับ ซึ่งเราไม่คิดเลยว่านี่จะเป็นจุดเปลี่ยน(หรือเขาเปลี่ยนมาก่อนแล้วก็ไม่รู้นะ ๕๕๕)แต่เราก็โทรคุยกันทุกวัน ปรกติเลย แต่เราก็รู้ถึงความไม่ปรกติ เราเลยตัดสินใจกลับขึ้น กทม โดยที่ไม่บอกเขา เขาโมโหเรานะที่มา ทำไมไม่บอกเขา ทะเลาะกันอีก เราก็เลยกลับบ้าน แต่เรารู้แน่ๆแล้วว่าเขามีใครอีกคน เราก็ถามนะว่า มีใครใช่ไหม อยากเลิกกับเราไหม เขาก็บอกว่าเราคิดมาก ไม่มีอะไรทั้งนั้น เขาเรียนเขาเหนื่อย เราต้องเข้าใจเขา เขาขอให้เรากลับมาอยู่ที่บ้านก่อนสักพัก ตอนนั้นช่วงที่เขาไปทำงาน เราก็ไปทำผม พี่ที่ร้านทำผมเขาก็ถามเราว่า เราไปไหนมา พี่นึกว่าเลิกกันแล้ว ไม่เห็นเรานาน เราก็บอกว่าเรากลับบ้าน พี่เขาก็อ้ำๆอึ้งๆ เราก็เลยบอกว่า พี่มีไรจะบอกหนูก็พูดมาเลยพี่ เพราะหนูก็รู้สึก พี่เขาก็บอกว่าเห็นแฟนเราไปกับผู้หญิงคนหนึ่งบ่อยมากๆ เหมือนเขาจะดูแล เทคแคร์ดี พี่เขาก็ยังสงสัยว่าแล้วเราไปไหน หรือเราเลิกกันแล้ว เราก็พอทำใจมาบ้างแล้ว เรานิ่งๆ รอจนแฟนกลับมา เราก็ถาม เขาก็ตามนิสัย ไม่ยอมรับพูดดี พูดในทำนองที่ว่าเราไม่เชื่อใจ เขาเหนื่อย เขาเครียด ทั้งที่ลักษณะเขาไม่น่าจะเหนื่อยจะเครียดเลย ก็ทะเลาะกันอีก เขาก็โทรหาแม่เรา บอกว่าเราไม่มีเหตุผลเลย เขาทนไม่ไหว ขอให้แม่บอกเราให้กลับไปอยู่ที่บ้านก่อนสักพัก เดี๋ยวเราอารมณืเย็นๆก่อน เขาจะไปรับกลับมา เราก็กลับบ้านทั้งน้ำตา ตอนเราอยู่บ้านเราก็ยังติดต่อกันตลอด จนมาวันหนึ่งเราก็รู้ตัวแล้วว่าสักวันต้องเลิกกันแน่ๆ เพียงว่าใครจะเป็นคนบอกกันก่อน ในที่สุดเขาก็บอกเราก่อน เราก็ถามเขาว่า พี่มีคนใหม่ใช่ไหม เขาบอกเราว่า เขาอยากอยู่คนเดียวไม่อยากจะดึงใครเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่อยากจะดึงใครเข้ามาเจ็บ เราก็รู้นะว่าเขาต้องมีแน่ๆๆ แต่ทำไมจนวินาทีสุดท้ายแล้วเขา
จึงไม่เลือกที่จะพูดความจริงกับเรา....ณ ตอนนั้น เราร้องไห้ ขอร้อง อ้อนวอน ให้เขาอย่าจากไป เราเสียใจเราร้องไห้ ทั้งที่เราเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องมีวันนี้ แต่พอถึงเวลาจริงๆเรากลับรับมันไม่ได้ เราตรอมใจ เข้าโรงพยาบาลเกือบเดือน เพราะเครียด ซึมเศร้า ร้องไห้ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรักเขามากขนาดนี้ มากกว่ารักตัวเราเอง ตอนนั้นกำลังใจเรามาจากคนในครอบครัวล้วนๆ จากแม่ จากน้อง (พ่อเราเสียค่ะ)เราก็กลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง ก็ใช้เวลานานเหมือนกันนะ เราเป็นโสดมานานมาก 3ปีกว่า ก็มีคนเข้ามาคุยๆบ้าง แต่ใจเรายังมีแต่เขาตลอดมา ลึกๆเราก็ยังรักเขาอยู่มาก จนเรากลับจากบ้านมาทำงานที่ กรุงเทพ มาทำงานที่ใหม่ อยู่มาวันหนึ่ง เราก็เริ่มรู้จักโปรแกรม Bee Tall โหลดมาใช้วันแรก ยังเล่นไม่เป็นด้วยซ้ำ เชื่อไหม ว่าคนแรกที่ทักเรามา เป็นเขา โอ้ววว เราดีใจมากนะ ตลอดเวลาสามปีกว่าเราไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก เราก้เริ่มๆๆคุยกันอีกครั้ง เราก็ถามเขาตามปกติ ชีวิตเป็นไงบ้าง มีใครใหม่ไหม บลาๆๆ เขาก็บอกเราว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาลึกๆในใจเขามีเราตลอด ไม่เคยลืมเราเลย เรายังเป็นคนที่ยืนอยู่ในใจเขาเสมอมา ต่อให้เขาจะมีใคร ยังไง... เขาก็ยังมีเราอยู่ในใจเสมอ...ใครจะว่าเราโง่ก็ได้นะ เราเชื่อเขา เราดีใจ เราร้องไห้ น้าตาเราไหล เราคิดว่าเขาก็คงเหมือนกันกับเรา ต่อให้เราคุยกับใคร ยังไง เราก็ไม่ลืมเขา เหมือนลึกๆในใจเรารอเขามาตลอด จากที่ไม่คิดว่าจะได้คุยกันอีก ก็ได้คุยกัน เราก็เชื่อเขาสนิทนะ ว่าเขาโสด คุยกันได้สักพัก เราก็นัดกินข้าวกัน ที่ร้านเดิมของเราที่เราชอบไปกัน ก็กินเหล้าปั่น ตามสเต็ปค่ะ เมาๆ มึนๆก็มีอะไรกัน...(ของมันเคยๆเนอะ) ตื่นเช้ามาเขาก็บอกว่าต้องรีบกลับบ้าน (บ้านเขาอยู่จังหวัดนครปฐม)....แล้วเขาก็เงียบไป ทักไปก็ไม่ค่อยตอบ เราเลยตัดสินใจโทรไปหาเขา เขาก็บอกว่าไม่ว่าง ไม่สะดวกคุย เรารู้ตัวตัวเราเองเลยว่า เราต้องหยุดแล้วนะ เราไม่ควรที่จะกลับไปตั้งแต่แรก เราก็ร้องไห้อีก ร้องๆๆๆๆๆๆ 3ปีกว่าๆที่ผ่านมา เราทำบ้าอะไรมาตลอด เขาก็เงียบหายไป หายไปสักพัก 5-6เดือน เขาก็ทักมาใหม่ เราคงเป็นคนที่เจ็บแล้วไม่เคยจะจำมั้งว่าเขาทำกับเรายังไง จากเราไปยัง ทิ้งเราไปยังไง ก็กลับมาคุยกันอีก เขาบอกว่าตอนนี้เขาติวหนักมากๆๆ (เขาเรียมสอบเป็นอัยการ)เราก็คุยกันมาดีๆ เกือบเดือนที่เรามีความสุข จนเราคิดว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม จู่ๆวันหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่ง แอดเฟส เรามา ถามเราว่าเราคบกันกับพี่เขาหรอ เราก็บอกว่าใช่ เราก็ถามเขาว่าเป็นใคร เขาบอกว่าเป็นเมีย เขาอยู่ด้วยกันมาจะสี่ปีแล้ว อยู่ห้องเดิมที่เราเคยอยู่เขาดูเฟสเรามาตลอด เขาจับได้มาหลายคนแล้ว เขาร้องไห้ เสียใจมาหลายครั้ง เขาบอกว่าเขาคบกันมาตั้งแต่เดือนกุมพา แต่ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่ามีเรา เขาก็ขอโทษเรา เขาก็บอกว่า เขากะแฟนเก่าเรากำลังจะแต่งงานกัน ถ้าพี่เขาสอบอัยการได้ เพราะที่บ้านของผู้หญิง พ่อเป็นตำรวจ แม่เป็น ผอ. เราก็รอสอบบรรจุครู เขาจบป.โท มาด้วยกัน เขาสนิทกับน้องสาวแฟนเก่าเรา ที่บ้านของแฟนเก่าเราก็รักเขามากเพราะเขาเป็นคนดี ใครๆก็บอกว่าเขาเป็นดี ที่เขาทนแฟนเก่าเราได้ ฐานะที่บ้านเขาก็เหนือกว่าแฟนเก่าเรา ถ้าพี่เขาสอบได้ ครอบครัวของผู้หญิงก็จะช่วยส่งเสริมหน้าที่การงานเขา แต่เขาไม่เคยดูถูกใครที่ฐานะต่ำกว่านะ บลาๆๆๆๆๆๆ เราก็ได้แต่ฟัง ฟังๆๆ แล้วก็ฟัง ความรู้สึกตอนนั้นคือ หน้าชา มือชา ใจสั่น ผู้ชายหลอกเรามาตลอดๆ แล้ะสิ่งที่เราคาใจมาตลอดเวลาที่เลิกกันเราก็รู้แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเสียใจ ร้องไห้อยู่คนเดียว เขากลับมีความสุขกันมากๆๆๆๆ เราก็ถามแฟนเก่าเราตรงๆ เขาก็บอกเราว่า เขาห่างๆๆกันแล้ว เขาเลิกกันแล้ว ขอให้เราอย่าคิดมา ต้องเชื่อฟัง ฟังเขาคนเดียว จบ ไม่ต้องไปฟังใคร แต่ที่เรางงๆๆ ก็คือผู้หญิงบล็อกเฟสเรา บล็อกไลน์เรา เราก็งงๆๆ เราก็คิดว่า มันน่าจะเป็นเรานะ ที่เป็นฝ่ายบล็อกเขา เพื่อไม่ให้เขามาวุ่นวายกะเรา แต่เขาทำเหมือนว่าเราไปยุ่งกะเขา ไปแย่งแฟนเขา เราพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อเราหรอก หน้าเขาดูซื่อๆๆ พูดจาดี ต่างจากลุคของเราที่ดูเป็นคนตรงๆ ไม่อ่อนหวาน หลังจากนั้นผู้หญิงก็โทรหาเราตลอด โทรมาร้องไห้ ขอให้เราเลิกยุ่งกับเขา เขาสองคนกำลังจะแต่งงานกันแล้ว ทางบ้านผู้ชายก็รู้เรื่องแล้ว และไม่มีใครชอบเราสักคน เพื่อนเขาก็ไม่มีใครชอบเราสักคน เพราะเราไม่เหมาะสมกับเขา เขาขอให้เราสงสารเขา ผู้หญิงด้วยกันให้เราถอย บลาๆๆๆ เราก็ถามผู้ชายนะ ตกลงจะเอายัง เขาก็บอกว่า เราทำตัวไม่นิ่ง ทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่รู้จักโต ทำตัวเหมือนเมื่อก่อน ตัวน่าเบื่อ เราก็ตัดสินใจแล้วว่าเราจะเลิกยุ่งแน่ๆ ประกอบกับผู้หญิงโทรมา เราก็เลยบอกไปว่า เราจะเลิกยุ่งนะ ถ้าเธอรักเขามากขนาดนี้ เราจะถอยไปเอง อย่าโทรหาเราอีก ผู้หญิงก็ขอโทษเรานะ ที่เขามาวุ่ยวายกะเรา เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น เป็นเพราะผู้ชายไม่รู้จักพอเพียงคนเดียว เชื่อไหม ครั้งนี้น้ำตาเราไม่ไหลสักหยด ทั้งที่เราอยากจะร้องๆๆ ออกมา แต่เหมือนมันไหลจนไม่มีจะไหล ผู้หญิงก็บอกให้เราสงสารเขา เห็นใจเขา แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาล่ะ ไม่ใครเลยที่จะเช็ดน้าตาให้เรา นอกจากแม่ และน้องชายของเรา ครั้งนี้มันคงจะไม่มีครั้งต่อๆๆไปอีกแล้วระหว่างเรากับเขา เราเจ็บกับคำพูดของเขาว่าเราต่างๆนาๆกับผู้หญิงคนนั้น (ผู้หญิงเป็นคนบอกเราเองว่าผู้ชายพูดถึงเรายังไงบ้าง) ที่เราหยุดเพราะเรารู้ว่า ไม่มีทางไหนจะให้เราไปต่อได้อีก เพราะเขาไม่ได้รักแบบที่เขาบอกเลย สรุปแล้วเราโง่เองที่รอๆๆ ที่ดีใจ ที่เพ้อ ที่บ้าอยู่ฝ่ายเดียวว่าเขายังรักเราอยู่ ที่เราเขียนเรื่องของเราโพสลง เราไม่ต้องการจะประจานใคร แฟนเก่าเรา ผู้หญิงคนนั้น หรือแม้ตัวเราเอง เราก็อ่านกระทู้พันทิปมานาน ได้อ่านเรื่องราวชีวิต ของใครหลายๆคน ทำให้เรารู้ว่าไม่ใช่มีแค่เราคนเดียวที่ทุกข์ คนอื่นทุกข์กว่าเรามากๆๆก็มี สุดท้ายนี้ทางที่เราเลือกเดินมันคงจะมีความสุข และมีใครสักคนที่รักเราจริงรอเราอยู่ก็ได้.....ตอนนี้เราก้าวผ่านมันมาได้แล้ว ชีวิตตอนนี้เราก็มีความสุขดี กับการทำงาน กับเพื่อนร่วมงาน กับแม่กับน้องๆ แม้จะเหงาๆบ้าง เราก็มีความสุขดีนะ ^^ ชีวิตยังสวยงามเสมอเนอะ......
ชีวิตของคนเรา....ถูกกำหนดมาแล้วจริงหรอค่ะ?
จึงไม่เลือกที่จะพูดความจริงกับเรา....ณ ตอนนั้น เราร้องไห้ ขอร้อง อ้อนวอน ให้เขาอย่าจากไป เราเสียใจเราร้องไห้ ทั้งที่เราเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องมีวันนี้ แต่พอถึงเวลาจริงๆเรากลับรับมันไม่ได้ เราตรอมใจ เข้าโรงพยาบาลเกือบเดือน เพราะเครียด ซึมเศร้า ร้องไห้ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรักเขามากขนาดนี้ มากกว่ารักตัวเราเอง ตอนนั้นกำลังใจเรามาจากคนในครอบครัวล้วนๆ จากแม่ จากน้อง (พ่อเราเสียค่ะ)เราก็กลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง ก็ใช้เวลานานเหมือนกันนะ เราเป็นโสดมานานมาก 3ปีกว่า ก็มีคนเข้ามาคุยๆบ้าง แต่ใจเรายังมีแต่เขาตลอดมา ลึกๆเราก็ยังรักเขาอยู่มาก จนเรากลับจากบ้านมาทำงานที่ กรุงเทพ มาทำงานที่ใหม่ อยู่มาวันหนึ่ง เราก็เริ่มรู้จักโปรแกรม Bee Tall โหลดมาใช้วันแรก ยังเล่นไม่เป็นด้วยซ้ำ เชื่อไหม ว่าคนแรกที่ทักเรามา เป็นเขา โอ้ววว เราดีใจมากนะ ตลอดเวลาสามปีกว่าเราไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก เราก้เริ่มๆๆคุยกันอีกครั้ง เราก็ถามเขาตามปกติ ชีวิตเป็นไงบ้าง มีใครใหม่ไหม บลาๆๆ เขาก็บอกเราว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาลึกๆในใจเขามีเราตลอด ไม่เคยลืมเราเลย เรายังเป็นคนที่ยืนอยู่ในใจเขาเสมอมา ต่อให้เขาจะมีใคร ยังไง... เขาก็ยังมีเราอยู่ในใจเสมอ...ใครจะว่าเราโง่ก็ได้นะ เราเชื่อเขา เราดีใจ เราร้องไห้ น้าตาเราไหล เราคิดว่าเขาก็คงเหมือนกันกับเรา ต่อให้เราคุยกับใคร ยังไง เราก็ไม่ลืมเขา เหมือนลึกๆในใจเรารอเขามาตลอด จากที่ไม่คิดว่าจะได้คุยกันอีก ก็ได้คุยกัน เราก็เชื่อเขาสนิทนะ ว่าเขาโสด คุยกันได้สักพัก เราก็นัดกินข้าวกัน ที่ร้านเดิมของเราที่เราชอบไปกัน ก็กินเหล้าปั่น ตามสเต็ปค่ะ เมาๆ มึนๆก็มีอะไรกัน...(ของมันเคยๆเนอะ) ตื่นเช้ามาเขาก็บอกว่าต้องรีบกลับบ้าน (บ้านเขาอยู่จังหวัดนครปฐม)....แล้วเขาก็เงียบไป ทักไปก็ไม่ค่อยตอบ เราเลยตัดสินใจโทรไปหาเขา เขาก็บอกว่าไม่ว่าง ไม่สะดวกคุย เรารู้ตัวตัวเราเองเลยว่า เราต้องหยุดแล้วนะ เราไม่ควรที่จะกลับไปตั้งแต่แรก เราก็ร้องไห้อีก ร้องๆๆๆๆๆๆ 3ปีกว่าๆที่ผ่านมา เราทำบ้าอะไรมาตลอด เขาก็เงียบหายไป หายไปสักพัก 5-6เดือน เขาก็ทักมาใหม่ เราคงเป็นคนที่เจ็บแล้วไม่เคยจะจำมั้งว่าเขาทำกับเรายังไง จากเราไปยัง ทิ้งเราไปยังไง ก็กลับมาคุยกันอีก เขาบอกว่าตอนนี้เขาติวหนักมากๆๆ (เขาเรียมสอบเป็นอัยการ)เราก็คุยกันมาดีๆ เกือบเดือนที่เรามีความสุข จนเราคิดว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม จู่ๆวันหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่ง แอดเฟส เรามา ถามเราว่าเราคบกันกับพี่เขาหรอ เราก็บอกว่าใช่ เราก็ถามเขาว่าเป็นใคร เขาบอกว่าเป็นเมีย เขาอยู่ด้วยกันมาจะสี่ปีแล้ว อยู่ห้องเดิมที่เราเคยอยู่เขาดูเฟสเรามาตลอด เขาจับได้มาหลายคนแล้ว เขาร้องไห้ เสียใจมาหลายครั้ง เขาบอกว่าเขาคบกันมาตั้งแต่เดือนกุมพา แต่ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่ามีเรา เขาก็ขอโทษเรา เขาก็บอกว่า เขากะแฟนเก่าเรากำลังจะแต่งงานกัน ถ้าพี่เขาสอบอัยการได้ เพราะที่บ้านของผู้หญิง พ่อเป็นตำรวจ แม่เป็น ผอ. เราก็รอสอบบรรจุครู เขาจบป.โท มาด้วยกัน เขาสนิทกับน้องสาวแฟนเก่าเรา ที่บ้านของแฟนเก่าเราก็รักเขามากเพราะเขาเป็นคนดี ใครๆก็บอกว่าเขาเป็นดี ที่เขาทนแฟนเก่าเราได้ ฐานะที่บ้านเขาก็เหนือกว่าแฟนเก่าเรา ถ้าพี่เขาสอบได้ ครอบครัวของผู้หญิงก็จะช่วยส่งเสริมหน้าที่การงานเขา แต่เขาไม่เคยดูถูกใครที่ฐานะต่ำกว่านะ บลาๆๆๆๆๆๆ เราก็ได้แต่ฟัง ฟังๆๆ แล้วก็ฟัง ความรู้สึกตอนนั้นคือ หน้าชา มือชา ใจสั่น ผู้ชายหลอกเรามาตลอดๆ แล้ะสิ่งที่เราคาใจมาตลอดเวลาที่เลิกกันเราก็รู้แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเสียใจ ร้องไห้อยู่คนเดียว เขากลับมีความสุขกันมากๆๆๆๆ เราก็ถามแฟนเก่าเราตรงๆ เขาก็บอกเราว่า เขาห่างๆๆกันแล้ว เขาเลิกกันแล้ว ขอให้เราอย่าคิดมา ต้องเชื่อฟัง ฟังเขาคนเดียว จบ ไม่ต้องไปฟังใคร แต่ที่เรางงๆๆ ก็คือผู้หญิงบล็อกเฟสเรา บล็อกไลน์เรา เราก็งงๆๆ เราก็คิดว่า มันน่าจะเป็นเรานะ ที่เป็นฝ่ายบล็อกเขา เพื่อไม่ให้เขามาวุ่นวายกะเรา แต่เขาทำเหมือนว่าเราไปยุ่งกะเขา ไปแย่งแฟนเขา เราพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อเราหรอก หน้าเขาดูซื่อๆๆ พูดจาดี ต่างจากลุคของเราที่ดูเป็นคนตรงๆ ไม่อ่อนหวาน หลังจากนั้นผู้หญิงก็โทรหาเราตลอด โทรมาร้องไห้ ขอให้เราเลิกยุ่งกับเขา เขาสองคนกำลังจะแต่งงานกันแล้ว ทางบ้านผู้ชายก็รู้เรื่องแล้ว และไม่มีใครชอบเราสักคน เพื่อนเขาก็ไม่มีใครชอบเราสักคน เพราะเราไม่เหมาะสมกับเขา เขาขอให้เราสงสารเขา ผู้หญิงด้วยกันให้เราถอย บลาๆๆๆ เราก็ถามผู้ชายนะ ตกลงจะเอายัง เขาก็บอกว่า เราทำตัวไม่นิ่ง ทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่รู้จักโต ทำตัวเหมือนเมื่อก่อน ตัวน่าเบื่อ เราก็ตัดสินใจแล้วว่าเราจะเลิกยุ่งแน่ๆ ประกอบกับผู้หญิงโทรมา เราก็เลยบอกไปว่า เราจะเลิกยุ่งนะ ถ้าเธอรักเขามากขนาดนี้ เราจะถอยไปเอง อย่าโทรหาเราอีก ผู้หญิงก็ขอโทษเรานะ ที่เขามาวุ่ยวายกะเรา เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น เป็นเพราะผู้ชายไม่รู้จักพอเพียงคนเดียว เชื่อไหม ครั้งนี้น้ำตาเราไม่ไหลสักหยด ทั้งที่เราอยากจะร้องๆๆ ออกมา แต่เหมือนมันไหลจนไม่มีจะไหล ผู้หญิงก็บอกให้เราสงสารเขา เห็นใจเขา แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาล่ะ ไม่ใครเลยที่จะเช็ดน้าตาให้เรา นอกจากแม่ และน้องชายของเรา ครั้งนี้มันคงจะไม่มีครั้งต่อๆๆไปอีกแล้วระหว่างเรากับเขา เราเจ็บกับคำพูดของเขาว่าเราต่างๆนาๆกับผู้หญิงคนนั้น (ผู้หญิงเป็นคนบอกเราเองว่าผู้ชายพูดถึงเรายังไงบ้าง) ที่เราหยุดเพราะเรารู้ว่า ไม่มีทางไหนจะให้เราไปต่อได้อีก เพราะเขาไม่ได้รักแบบที่เขาบอกเลย สรุปแล้วเราโง่เองที่รอๆๆ ที่ดีใจ ที่เพ้อ ที่บ้าอยู่ฝ่ายเดียวว่าเขายังรักเราอยู่ ที่เราเขียนเรื่องของเราโพสลง เราไม่ต้องการจะประจานใคร แฟนเก่าเรา ผู้หญิงคนนั้น หรือแม้ตัวเราเอง เราก็อ่านกระทู้พันทิปมานาน ได้อ่านเรื่องราวชีวิต ของใครหลายๆคน ทำให้เรารู้ว่าไม่ใช่มีแค่เราคนเดียวที่ทุกข์ คนอื่นทุกข์กว่าเรามากๆๆก็มี สุดท้ายนี้ทางที่เราเลือกเดินมันคงจะมีความสุข และมีใครสักคนที่รักเราจริงรอเราอยู่ก็ได้.....ตอนนี้เราก้าวผ่านมันมาได้แล้ว ชีวิตตอนนี้เราก็มีความสุขดี กับการทำงาน กับเพื่อนร่วมงาน กับแม่กับน้องๆ แม้จะเหงาๆบ้าง เราก็มีความสุขดีนะ ^^ ชีวิตยังสวยงามเสมอเนอะ......