คือผมเนี่ยแอบชอบคนๆนึงครับเธอตัวเล็กสวยด้วย เรียนด้วยกันตั้งแต่ม.1ครับจนตอนนี้ม.2เทอม2แล้ว
เกือบ2ปีแล้วที่เก็บความลับไว้ในใจ เพื่อนผมไม่มีใครรู้เลยว่าผมแอบชอบเค้าอยู่ ผมเป็นคนที่เก็บความลับได้ดีเยี่ยมเลยล่ะครับ
เริ่มต้นเลยตอนม.1เห็นเธอแล้วมีความรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงมากๆๆ
ผมเลยค่อยๆสืบจนเจอเฟสบุคของเธอ แอดไปแล้วเขารับแอดผม ผมโครตดีใจมากครับ
จากนั้นผมส่องเฟสเธอบ่อยมากไลค์ตัสเอยรูปเอย แต่เขาเหมือนไม่สนใจเลยครับ
แล้วเห็นเขาโพสประมาณว่า แอบชอบรุ่นพี่อะไรประมาณนี้ครับ
ผมนี้โคตรหึงชิหายเลย แล้วก็มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นหลายเหตบังเอิญเกิดขึ้นหลายเหตุการณ์มาก
ตอนนั้นนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนตอนม.1ผมสายตาสั้น และเค้าก็สายตาสั้นเหมือนกัน
ผมเลยได้นั่งแถวเดียวกับเธอ แต่อยู่คนล่ะฝั่งกัน โครตเสียดาย
ตอนผมนั่งเรียนผมหันไปมองเธอ ผมเห็นเธอหันมามองผมบ่อยมากๆๆ
ผมก็เลยคิดไปไกลเลยครับ ไกลลิบเลยล่ะ555 ตอนนั้นอยู่ในโหมดอินเลิฟ555
และตอนเรียนพละชั่วโมงแรกครูจัดกลุ่มให้ ให้ทายว่าผมอยู่กลุ่มเดียวกับเธอหรือไม่
ไช่แล้วผมได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอ ฟินอีกแล้ว5555 เออไช่ผมลืมบอก ตั้งแต่ผมเรียนมา
ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอไม่ถึง10ครั้ง (ก็คนมันขี้อายอ่ะ) ยังๆความบังเอิญยังไม่หมด
ตอนม.2เทอมแรกสายชั้นผมได้มีโอกาสไปอบรมที่วัดแห่งหนึ่ง พระอาจารย์ให้เข้าแถวเป็นคู่ๆ
(พระอาจารย์ดุมาก)เลือกคู่ไม่ได้ และแล้วผมก็ได้นั่งคู่กับเธอ ฟินอีกแล้ววววว แล้วพระอาจารย์ให้หันหน้าเข้าหากันครับ
ผมไม่กล้าผมไม่กล้ามองหน้าเธอ (เขินมาก) ผมก็มองไปทางอื่น ทำเป็นทักเพื่อนข้างๆบ้าง ทั้งที่ในใจผมอยากทักเธอมากT T
เธอเองก็ทำเป็นหันมองไปทางอื่นไม่รู้เพราะอะไร วันนั้นเป็นวันที่ดีอีกวันเลยล่ะ
ความบังเอิญยังไม่หมดง่ายๆ ห้องผมเข้าเรียนลูกเสือครูจัดหมู่ให้ครับ
แล้วผมก็ได้อยู่กับเธออีก โคตรตื้นตันครับ พอถึงวันเกิดผม ปีที่แล้ว
เธออวยพรผมด้วย รู้มั้ยครับตอนนั้นผมเพ้อไปไกลมากคิดว่าเค้าน่าจะชอบผมอยู่เหมือนกัน
พอมาถึงวันเกิดผมปีนี้ ผมรอแค่คนๆเดียวที่ผมรอมาอวยพรผม แต่....
ผิดคาดครับ เธอไม่ได้อวยพรผม แล้วผมก็คิดว่าเค้าคงไม่ได้ชอบผมหรอก
ผมเซ็งมากครับ ผมผิดหวังมากมายครับ แล้วตอนนั้นผมคิดว่าเค้าไม่สนเรา เราคิดไปเอง
เพ้อเอง รักมากเอง ก็เลยเจ็บเอง เจ็บคนเดียว ไม่มีใครรู้ ผมควรจะเลิกยุ่งกับเธอรึป่าว รักที่ให้ไป
มันดูไร้ค่ามากๆ และนี้คือประสบการณ์ของคนขี้อาย(ปอดแหก)555
แอบชอบคนๆนึงครับ ช่วยที
เกือบ2ปีแล้วที่เก็บความลับไว้ในใจ เพื่อนผมไม่มีใครรู้เลยว่าผมแอบชอบเค้าอยู่ ผมเป็นคนที่เก็บความลับได้ดีเยี่ยมเลยล่ะครับ
เริ่มต้นเลยตอนม.1เห็นเธอแล้วมีความรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงมากๆๆ
ผมเลยค่อยๆสืบจนเจอเฟสบุคของเธอ แอดไปแล้วเขารับแอดผม ผมโครตดีใจมากครับ
จากนั้นผมส่องเฟสเธอบ่อยมากไลค์ตัสเอยรูปเอย แต่เขาเหมือนไม่สนใจเลยครับ
แล้วเห็นเขาโพสประมาณว่า แอบชอบรุ่นพี่อะไรประมาณนี้ครับ
ผมนี้โคตรหึงชิหายเลย แล้วก็มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นหลายเหตบังเอิญเกิดขึ้นหลายเหตุการณ์มาก
ตอนนั้นนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนตอนม.1ผมสายตาสั้น และเค้าก็สายตาสั้นเหมือนกัน
ผมเลยได้นั่งแถวเดียวกับเธอ แต่อยู่คนล่ะฝั่งกัน โครตเสียดาย
ตอนผมนั่งเรียนผมหันไปมองเธอ ผมเห็นเธอหันมามองผมบ่อยมากๆๆ
ผมก็เลยคิดไปไกลเลยครับ ไกลลิบเลยล่ะ555 ตอนนั้นอยู่ในโหมดอินเลิฟ555
และตอนเรียนพละชั่วโมงแรกครูจัดกลุ่มให้ ให้ทายว่าผมอยู่กลุ่มเดียวกับเธอหรือไม่
ไช่แล้วผมได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอ ฟินอีกแล้ว5555 เออไช่ผมลืมบอก ตั้งแต่ผมเรียนมา
ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอไม่ถึง10ครั้ง (ก็คนมันขี้อายอ่ะ) ยังๆความบังเอิญยังไม่หมด
ตอนม.2เทอมแรกสายชั้นผมได้มีโอกาสไปอบรมที่วัดแห่งหนึ่ง พระอาจารย์ให้เข้าแถวเป็นคู่ๆ
(พระอาจารย์ดุมาก)เลือกคู่ไม่ได้ และแล้วผมก็ได้นั่งคู่กับเธอ ฟินอีกแล้ววววว แล้วพระอาจารย์ให้หันหน้าเข้าหากันครับ
ผมไม่กล้าผมไม่กล้ามองหน้าเธอ (เขินมาก) ผมก็มองไปทางอื่น ทำเป็นทักเพื่อนข้างๆบ้าง ทั้งที่ในใจผมอยากทักเธอมากT T
เธอเองก็ทำเป็นหันมองไปทางอื่นไม่รู้เพราะอะไร วันนั้นเป็นวันที่ดีอีกวันเลยล่ะ
ความบังเอิญยังไม่หมดง่ายๆ ห้องผมเข้าเรียนลูกเสือครูจัดหมู่ให้ครับ
แล้วผมก็ได้อยู่กับเธออีก โคตรตื้นตันครับ พอถึงวันเกิดผม ปีที่แล้ว
เธออวยพรผมด้วย รู้มั้ยครับตอนนั้นผมเพ้อไปไกลมากคิดว่าเค้าน่าจะชอบผมอยู่เหมือนกัน
พอมาถึงวันเกิดผมปีนี้ ผมรอแค่คนๆเดียวที่ผมรอมาอวยพรผม แต่....
ผิดคาดครับ เธอไม่ได้อวยพรผม แล้วผมก็คิดว่าเค้าคงไม่ได้ชอบผมหรอก
ผมเซ็งมากครับ ผมผิดหวังมากมายครับ แล้วตอนนั้นผมคิดว่าเค้าไม่สนเรา เราคิดไปเอง
เพ้อเอง รักมากเอง ก็เลยเจ็บเอง เจ็บคนเดียว ไม่มีใครรู้ ผมควรจะเลิกยุ่งกับเธอรึป่าว รักที่ให้ไป
มันดูไร้ค่ามากๆ และนี้คือประสบการณ์ของคนขี้อาย(ปอดแหก)555