เคยเป็นไม๊คะ? การที่เราเจอใครสักคนแล้วเชื่ออย่างหมดใจว่ามันคือ..destiny ..
เราเป็นคนหนึ่งที่สู้ถนอมตัวรอคอยชายในฝัน จนมาเจอก็ปาไป 26 แล้ว...เจอแล้วไงล่ะ..กลยุทธ์จับผู้ชายขั้นเทพแบบไม่ต้องให้ใครมาสอน. จนได้แต่งงานท่ามกลางอุปสรรคร้อยแปดพันเก้า "คุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร เพราะฉันรักทุกอย่างที่เป็นคุณ" เป็นแม่ศรีเรือน ปรนนิบัติพัดวี คำน้อยก็ไม่เคยเถียง ไม่พอใจก็เงียบ สามีคือความถูกต้อง เพราะกราบสามีก่อนนอนเหมือนพ่อพระในบ้าน แฟนเป็นคนหล่อ รวยและพูดเพราะ มีผู้หญิงมาติดเยอะแต่เค้าก็ไม่เคยมีใคร(ให้จับได้)
สุขๆ ทุกข์ๆมาเป็น 10 ปี ก็ถึงเวลาพิสูจน์รักแท้ เพราะเราไม่มีลูกด้วยกัน ความผูกพันเลยไม่มีมาก เค้าอาจจะเบื่อหรือเพราะมีคนใหม่ที่เร้าใจเข้ามา ซึ่งเราคงจะโทษเค้าไม่ได้ แต่ทำให้เราเริ่มเข้าใจเลยว่า... วันนี้ความรักมันจางจนมองไม่เห็นเหลือแต่ความเคยชิน ก็เลยต้องเลิกกัน น่าเจ็บปวดนะคะ ...การทุ่มเททั้งชีวิตให้ใครสักคน จบแบบเราต้องเก็บเสื้อผ้า เป็นคนเดินออกไปจากชีวิตเขา ที่น่าเสียใจคือ เค้าก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ เรารู้ว่าลึกๆ เค้าคงคิดว่า..เราคงไปไม่นาน เดี๋ยวคงต้องซมซานกลับมา เพราะเราไม่มีอะไรเลย ต้องพึ่งเค้าตลอด แล้วอายุที่มากขึ้นด้วยจะไปเริ่มต้นกะใครได้
แต่เราจะอดทน และจะไม่กลับไปนั่งร้องไห้ทุกวันอีกแล้ว ถึงจะผ่านมาหลายเดือนแล้วที่เราถอดแว่นตาสีชมพูที่มองดูเค้าออกแต่มันก็ยังคงเจ็บปวดเสมอที่นึกถึง
เรารู้ว่ามันยาก แต่เราจะผ่านมันไปให้ได้...
...ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
รักครั้งแรกของผู้หญิงโง่ๆ ที่จบแบบเจ็บๆ
เราเป็นคนหนึ่งที่สู้ถนอมตัวรอคอยชายในฝัน จนมาเจอก็ปาไป 26 แล้ว...เจอแล้วไงล่ะ..กลยุทธ์จับผู้ชายขั้นเทพแบบไม่ต้องให้ใครมาสอน. จนได้แต่งงานท่ามกลางอุปสรรคร้อยแปดพันเก้า "คุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร เพราะฉันรักทุกอย่างที่เป็นคุณ" เป็นแม่ศรีเรือน ปรนนิบัติพัดวี คำน้อยก็ไม่เคยเถียง ไม่พอใจก็เงียบ สามีคือความถูกต้อง เพราะกราบสามีก่อนนอนเหมือนพ่อพระในบ้าน แฟนเป็นคนหล่อ รวยและพูดเพราะ มีผู้หญิงมาติดเยอะแต่เค้าก็ไม่เคยมีใคร(ให้จับได้)
สุขๆ ทุกข์ๆมาเป็น 10 ปี ก็ถึงเวลาพิสูจน์รักแท้ เพราะเราไม่มีลูกด้วยกัน ความผูกพันเลยไม่มีมาก เค้าอาจจะเบื่อหรือเพราะมีคนใหม่ที่เร้าใจเข้ามา ซึ่งเราคงจะโทษเค้าไม่ได้ แต่ทำให้เราเริ่มเข้าใจเลยว่า... วันนี้ความรักมันจางจนมองไม่เห็นเหลือแต่ความเคยชิน ก็เลยต้องเลิกกัน น่าเจ็บปวดนะคะ ...การทุ่มเททั้งชีวิตให้ใครสักคน จบแบบเราต้องเก็บเสื้อผ้า เป็นคนเดินออกไปจากชีวิตเขา ที่น่าเสียใจคือ เค้าก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ เรารู้ว่าลึกๆ เค้าคงคิดว่า..เราคงไปไม่นาน เดี๋ยวคงต้องซมซานกลับมา เพราะเราไม่มีอะไรเลย ต้องพึ่งเค้าตลอด แล้วอายุที่มากขึ้นด้วยจะไปเริ่มต้นกะใครได้
แต่เราจะอดทน และจะไม่กลับไปนั่งร้องไห้ทุกวันอีกแล้ว ถึงจะผ่านมาหลายเดือนแล้วที่เราถอดแว่นตาสีชมพูที่มองดูเค้าออกแต่มันก็ยังคงเจ็บปวดเสมอที่นึกถึง
เรารู้ว่ามันยาก แต่เราจะผ่านมันไปให้ได้...
...ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ