คือเรื่องราว การโดนหลอกใช้ของเราเกิดขึ้น สักพักแล้ว.
เราเรียนจบ ปุ๊บ ก็ก้าวเข้าทำงาน ในบริษัทนึง. ตอนแรกก็เป็นพนักงานธรรมดา ยังไม่ได้มีตำแหน่งอะไรมากมาย
แต่ด้วยความอัธยาศัยดี. เลยทำให้ถูกตา ผจก.ฝ่ายขายท่านนึง (อิคนนี้แหละที่หลอกใช้เรา)
เราเองช่วงนั้นมีแฟนเป็นของตัวเองอยู่แล้ว. ก็ไม่ได้รับรู้ถึงเหตุการหายนะ ที่จะเกิดในภายภาคหน้า
เราตั้งใจทำงานในหน้าที่. ที่ทุกคนมอบหมายให้. แถมบางทีเผื่อเวลา. ช่วยเหลือชาวบ้านอีก. เพราะตั้งใจจะ. ได้รับความเมตตาจากป้าๆเป็นพิเศษ
หายนะของเราเริ่มมาถึงแล้วค่ะ. อยู่ดีๆแฟนที่เข้าใจกันดีเกิดทะเลาะกันค่ะ ไม่เข้าใจกัน ถึงขั้นหลุดปากด่ากัน (เรานี่แหละ เป็นคนด่า. เสียใจแปปปนะ)
และแล้วเราก็เสียคนดีๆไปค่ะ. ยังไม่ทันจะทำใจได้ค่ะ. ไปทำงานก็ไปแบบศพ. สภาพจิตใจแบบศพ. หน้าตาก็ศพ. สภาพผมนี่ยุ่งเหยิง. ไม่อยากทำอะไรเลย
(ทุกคนในออฟฟิตเริ่มมองค่ะ ปกติจะแต่งตัว จัดว่าโหมด เรียบร้อย สวยงาม. ). ที่ทำงานเริ่มถามถึงเหตุผล. และเราก็ตอบสั้นๆว่า มีปัญหากับแฟน. ถึงขั้นกู่ไม่กลับ (เรียยกบ้านๆว่าเลิกนั้นเองคร่าา). อ่ะสาธยายมาซะยาว. ไหนโดนหลอกหล่ะย๊ะ. (ป่ะไปรับทราบความหานะกัน)
( ภาคต่อค่ะ )
หลังจากเลิกกับคนแสนดีไปได้ 1 สัปดาห์ (ขออนุญาคิเรียกคุณแฟน*เก่าว่า "แสนดี" นะคะ ) เราก็มีการบล๊อคไลน์ซึ่งกันและกันกับแสนดีค่ะ. สำหรับเราเพื่อเป็นการตัดใจ. แต่สำหรับแสนดี เพื่อเป็นการปิดกั้นเรา. แหม๋ เล่าถึงตรงนี้ แอบเศร้าคร่าาา แต่หลังจากนั้นเราก็ดึงตัวเองกลับมาเป็นปกติเกือบ 80%. คือภายนอกสภาพร่างกาย และการแสดงให้คนอื่นทราบว่า. "ฉันไม่เป็นอะไร". เราก็เริ่มสนุกกับงาน เฮฮาปาตี้กับคนรอบข้าง.
มีอยู่วันนึง ตัวหายนะในชีวิตเราก็บังเกิด. เพื่อนในออฟฟิสขอแอด facebook อ่ะเราก็แลกกัน. แอดกันสนุกใหญ่ โดยให้เหตุผลว่าเอาไว้ติดต่องาน (เบอก็มีนะตะแต่แบบ อยากรุ้ถึงชีวประวัตินะคะ). หนึ่งในคนขอแอดเฟรนมาคือ ผู้จัดการฝ่ายขายค่ะ. (ขออนุญาติเรียกว่า พี่นุแล้วกันค่ะ )
ตอนนั้นเจ็บปวดอยู่ค่ะยังไม่ได้สนใจอะไร. พี่ๆที่ทำงานก็. กดไลท์รูปบ้าง. อินบ๊อกมาบ้าง. ทักทายกันไป. แต่มีพี่นุค่ะ จะอินบ๊อกมาบ่อยค่ะ
ถามคำถามออริจินอลค่ะ. #ทำไรครับ #ทานไรยัง #นอนตอนไหน. เราก็ตอบไปตามมารยาทค่ะ. สักพักพี่นุจะทักทุกวันค่ะ และเริ่มมีชวนไปทานข้าวกลางวันค่ะ แต่คนอื่นๆก็ไปนะคะ แต่พี่นุจะเลือกนั่งข้างเราค่ะ มาเทคแคร์ค่ะ. มาแอยคุยกุ๊กๆกิ๊กๆกับเราสองคน. แบบทิ้งเพื่นร่วมโต๊ะราว 10 ชีวิตไว้ตรงนั้น แบบว่าโต๊ะนี้มีเรากับพี่นุ สองคน. และนานวันไปค่ะจากชวนคนอื่น พักหลังพี่นุไม่ชวนค่ะ. ชวนเราไปกินข้าวแต่ว่าจะพาลงมากินตอนที่คนอื่นไปหมดแล้ว จะได้ไปกันสองคนค่ะ. และเลือกร้านคนที่ทำงานไม่ไปค่ะ แหมะช่วงโปรฯนะคะตอนนี้เรายอมรับเลยค่ะ ลืมแสนดีไปบ้างแล้ว. แต่พี่นุยับไม่ได้มาแทนที่แสนดีนะคะ. ช่วงนี้เป็นเวลาเกือบ 2 เดือนแล้วค่ะ ที่เลิกกันกับแสนดี
เรากับพี่นุไม่ทราบถึงสถานะกันและกันค่ะ. แต่รู้แค่ว่า เราไม่ใช่ผู้ร่วมงานธรรมดาแล้วค่ะ. ตอนนี้เราแอดไลน์กันแล้วค่ะ. จะแอบไลน์หากันในที่ทำงาน แล้วแอบยิ้ม แอบส่งขนมให้กันค่ะ (ต้องแอบเพราะกฎที่นี่ห้ามพนักงานเป็นแฟนกันค่ะ) ช่วงแห่งความสุขค่ะ ออฟฟิตนี้สีชมพูค่ะ แต่สีชมพูเริ่มเข้มขึ้นค่ะ.
ปล. พึ่งหัดแชร์ประสบการณ์หายนะครั้งแรกในพันทิพ ปกติจะตามเผือกซะมากกว่า. ผิดพลาดยังไงขออภัยเจ้าคร่า
โดนแฟน (เก่า!) หลอกใช้มาค่ะ พอหมดประโยชน์โดนถีบส่ง
เราเรียนจบ ปุ๊บ ก็ก้าวเข้าทำงาน ในบริษัทนึง. ตอนแรกก็เป็นพนักงานธรรมดา ยังไม่ได้มีตำแหน่งอะไรมากมาย
แต่ด้วยความอัธยาศัยดี. เลยทำให้ถูกตา ผจก.ฝ่ายขายท่านนึง (อิคนนี้แหละที่หลอกใช้เรา)
เราเองช่วงนั้นมีแฟนเป็นของตัวเองอยู่แล้ว. ก็ไม่ได้รับรู้ถึงเหตุการหายนะ ที่จะเกิดในภายภาคหน้า
เราตั้งใจทำงานในหน้าที่. ที่ทุกคนมอบหมายให้. แถมบางทีเผื่อเวลา. ช่วยเหลือชาวบ้านอีก. เพราะตั้งใจจะ. ได้รับความเมตตาจากป้าๆเป็นพิเศษ
หายนะของเราเริ่มมาถึงแล้วค่ะ. อยู่ดีๆแฟนที่เข้าใจกันดีเกิดทะเลาะกันค่ะ ไม่เข้าใจกัน ถึงขั้นหลุดปากด่ากัน (เรานี่แหละ เป็นคนด่า. เสียใจแปปปนะ)
และแล้วเราก็เสียคนดีๆไปค่ะ. ยังไม่ทันจะทำใจได้ค่ะ. ไปทำงานก็ไปแบบศพ. สภาพจิตใจแบบศพ. หน้าตาก็ศพ. สภาพผมนี่ยุ่งเหยิง. ไม่อยากทำอะไรเลย
(ทุกคนในออฟฟิตเริ่มมองค่ะ ปกติจะแต่งตัว จัดว่าโหมด เรียบร้อย สวยงาม. ). ที่ทำงานเริ่มถามถึงเหตุผล. และเราก็ตอบสั้นๆว่า มีปัญหากับแฟน. ถึงขั้นกู่ไม่กลับ (เรียยกบ้านๆว่าเลิกนั้นเองคร่าา). อ่ะสาธยายมาซะยาว. ไหนโดนหลอกหล่ะย๊ะ. (ป่ะไปรับทราบความหานะกัน)
( ภาคต่อค่ะ )
หลังจากเลิกกับคนแสนดีไปได้ 1 สัปดาห์ (ขออนุญาคิเรียกคุณแฟน*เก่าว่า "แสนดี" นะคะ ) เราก็มีการบล๊อคไลน์ซึ่งกันและกันกับแสนดีค่ะ. สำหรับเราเพื่อเป็นการตัดใจ. แต่สำหรับแสนดี เพื่อเป็นการปิดกั้นเรา. แหม๋ เล่าถึงตรงนี้ แอบเศร้าคร่าาา แต่หลังจากนั้นเราก็ดึงตัวเองกลับมาเป็นปกติเกือบ 80%. คือภายนอกสภาพร่างกาย และการแสดงให้คนอื่นทราบว่า. "ฉันไม่เป็นอะไร". เราก็เริ่มสนุกกับงาน เฮฮาปาตี้กับคนรอบข้าง.
มีอยู่วันนึง ตัวหายนะในชีวิตเราก็บังเกิด. เพื่อนในออฟฟิสขอแอด facebook อ่ะเราก็แลกกัน. แอดกันสนุกใหญ่ โดยให้เหตุผลว่าเอาไว้ติดต่องาน (เบอก็มีนะตะแต่แบบ อยากรุ้ถึงชีวประวัตินะคะ). หนึ่งในคนขอแอดเฟรนมาคือ ผู้จัดการฝ่ายขายค่ะ. (ขออนุญาติเรียกว่า พี่นุแล้วกันค่ะ )
ตอนนั้นเจ็บปวดอยู่ค่ะยังไม่ได้สนใจอะไร. พี่ๆที่ทำงานก็. กดไลท์รูปบ้าง. อินบ๊อกมาบ้าง. ทักทายกันไป. แต่มีพี่นุค่ะ จะอินบ๊อกมาบ่อยค่ะ
ถามคำถามออริจินอลค่ะ. #ทำไรครับ #ทานไรยัง #นอนตอนไหน. เราก็ตอบไปตามมารยาทค่ะ. สักพักพี่นุจะทักทุกวันค่ะ และเริ่มมีชวนไปทานข้าวกลางวันค่ะ แต่คนอื่นๆก็ไปนะคะ แต่พี่นุจะเลือกนั่งข้างเราค่ะ มาเทคแคร์ค่ะ. มาแอยคุยกุ๊กๆกิ๊กๆกับเราสองคน. แบบทิ้งเพื่นร่วมโต๊ะราว 10 ชีวิตไว้ตรงนั้น แบบว่าโต๊ะนี้มีเรากับพี่นุ สองคน. และนานวันไปค่ะจากชวนคนอื่น พักหลังพี่นุไม่ชวนค่ะ. ชวนเราไปกินข้าวแต่ว่าจะพาลงมากินตอนที่คนอื่นไปหมดแล้ว จะได้ไปกันสองคนค่ะ. และเลือกร้านคนที่ทำงานไม่ไปค่ะ แหมะช่วงโปรฯนะคะตอนนี้เรายอมรับเลยค่ะ ลืมแสนดีไปบ้างแล้ว. แต่พี่นุยับไม่ได้มาแทนที่แสนดีนะคะ. ช่วงนี้เป็นเวลาเกือบ 2 เดือนแล้วค่ะ ที่เลิกกันกับแสนดี
เรากับพี่นุไม่ทราบถึงสถานะกันและกันค่ะ. แต่รู้แค่ว่า เราไม่ใช่ผู้ร่วมงานธรรมดาแล้วค่ะ. ตอนนี้เราแอดไลน์กันแล้วค่ะ. จะแอบไลน์หากันในที่ทำงาน แล้วแอบยิ้ม แอบส่งขนมให้กันค่ะ (ต้องแอบเพราะกฎที่นี่ห้ามพนักงานเป็นแฟนกันค่ะ) ช่วงแห่งความสุขค่ะ ออฟฟิตนี้สีชมพูค่ะ แต่สีชมพูเริ่มเข้มขึ้นค่ะ.
ปล. พึ่งหัดแชร์ประสบการณ์หายนะครั้งแรกในพันทิพ ปกติจะตามเผือกซะมากกว่า. ผิดพลาดยังไงขออภัยเจ้าคร่า