ขอปรึกษาและความคิดเห็นจากผู้รู้ทุกท่านนะครับ
เรื่องราวของผมมีอยู่ว่า...
เกริ่นนำ
ผมเคยมีแฟนครับ. แต่!!!
อายุมากกว่ามาโดยตลอด และที่ผ่านมา ผมไม่เคยบอกเลิกใคร. และเมื่อช่วงกลางปี 56 ก่อนที่ผมจะรับปริญญาและเข้าทำงาน(บริษัทเอกชน)
ผมก็โดนบอกลา จากแฟน ทำให้ช่วงนั้นผมเคว้งคว้าง เพื่อนฝูงที่เคยอยู่ด้วยกัน เฮฮาด้วยกัน ก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงานตามต่างจังหวัด (งานวิศวกร). ผมก็เลยต้องอยู่คนเดียว
ซะส่วนใหญ่ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ผมก็หาอะไรๆทำไปเรื่อยๆตามประสาคนโสด มีคนเข้ามาคุยด้วยค่อนข้างเยอะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร. ---ถามมาผมก็ตอบไป ไม่ได้คิดจะต้องมีแฟน หรือมีใคร อยู่คนเดียวมันก็อิสระดี--- และแล้วความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไปตั้งแต่...
จุดเริ่มต้น
ผมเข้ามาทำงานใหม่ๆก็เป็นน้องสุด พี่ๆที่ทำงานเค้าก็ค่อนข้าง friendly คุยเล่นกับผมเป็นอย่างดี เหตุการณ์ก็เรื่อยๆมาตลอด ผมก็มีสังคมใหม่ในที่ทำงาน มีคนมาชอบมาคุยปกติ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่ง เริ่มได้คุยกับพี่คนนึง ซึ่งพี่เค้าเป็นคนสวย น่ารัก พูดคุยหัวเราะเก่ง แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะไม่ค่อยสนิท อีกอย่างพี่คนนี้อายุห่างกับผมค่อนข้างมาก (ประมาณ10ปี ) แต่แล้วก็มีเหตุการณ์อะไรหลายๆอย่างที่ทำให้เราได้สนิทกันมากขึ้น เช่น
-พี่เค้ามีบัตรงานevent ฟรี แต่มันเหลือไม่มีใครไป คนที่ทำงานก็บอกให้ชวนผมสิ ผมก็คิดว่าเราก็ว่างๆอยู่แล้วไม่มีอะไรก็ไปก็ได้
-ไปเจอกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งกันโดยบังเอิญ
หลังจากเหตุการณ์เล็กน้อยเหล่านี้มันก็ทำให้ผมและพี่เค้ามีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น และพี่เค้าก็มักชวนผมไปไหนๆด้วยตลอด เวลาที่เค้านัดไปหาเพื่อน ผมก็ไปด้วยเกือบตลอด
และกลุ่มพี่ที่ทำงานก็มันชวนๆคุยกันทำให้มีโอกาสได้คุยหยอกล้อกันบ่อยขึ้น---แต่ผมก็ยังไม่ได้คิดไร ด้วยความสวย ความน่ารัก บ้านรวยอีกต่างหาก ทำให้ผมไม่กล้าคิดอะไรมากกว่าพี่น้อง
เผยใจ
หลังจากที่เราได้รู้จักกันมาซักระยะ ก็มีโอกาสได้ไปเที่ยวต่างประเทศกัน เกิดจากการชวนกันเล่นๆของพี่ๆที่ทำงาน และคนอื่นๆก็มาชวนผมด้วย งงเลยครับ สรุปคือ ผมตอบตกลง ไป!!!
ช่วงที่ไป ตปท. นั้นผมก็ได้ใกล้ชิดกับพี่เค้ามากขึ้น ทำให้ยิ่งเห็นความน่ารักความเป็นตัวของตัวเองในแบบที่ผมต้องการ เป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมยิ้มได้เรื่อยๆ ผมไม่อยากจะกลับเลย
แต่ก็ต้องกลับมาทำงานตามความเป็นจริง
สิ่งที่ผมได้มาจากการไปทริปนั้นคือ
ผมได้รู้ว่านี่แหละคือคนที่ผมชอบ ผมอยู่ด้วยผมมีความสุขอีกครั้ง และเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แชตไลน์คุยกันทุกวัน ชวนกันไปไหนมาไหนมากขึ้น จนเพื่อนๆพี่เค้าในที่ทำงานเริ่มสังเกตว่าผมชอบแอบมอง หรือว่าเวลาคุยเล่นด้วยหน้าผมมักยิ้มมีความสุขเกินไป คนอื่นๆในที่ทำงานเค้าทักพี่ผมคนนี้ว่า
คนอื่นๆ: นี่ๆ ฉันว่า ไอ้...มันต้องชอบแกแน่เลย
พี่: คงไม่หรอก ก็สนิทกัน
คนอื่นๆ: เชื่อฉันสิ ฉันมองออก
ทำให้พี่เค้าเริ่มคิดว่าจริงรึเปล่า และแล้วพี่เค้าก็ได้ถามผมว่า
พี่: พี่ถามไรหน่อย?
ผม: ว่าไงครับ ถามได้เลย
พี่: คิดอะไรกับพี่รึเปล่า?
ผมก็อึ้งๆช๊อกๆอยู่.แต่ก็ยังไม่ได้ตอบอะไร (ตอนนั้นคุยในไลน์) เลยพิมพ์กลับไปว่า "งั้น...โทรไปหานะครับ" จากนั้นผมก็โทรไปหา และก็รวบรวมความกล้า เขินอยู่ตั้งนาน และพูดว่า
ผม: "ใช่ครับ...ชอบพี่"
พี่: พี่ว่าละ แล้วชอบนานยัง?
ผม: ไม่รุ้เหมือนกันครับ มารู้ตัวอีกทีก็ชอบแล้ว
แล้วก็คุยกันไปเรื่อยๆตามปกติครับ แล้วเรื่องราวมันก็มากขึ้นเรื่อยจนกระทั่ง...
รู้กันอยู่ในใจ
หลังจากที่พี่เค้ารู้แล้วว่าผมชอบเค้า ผมก็รู้สึกเกร็งๆแปลกๆ ยังไงไม่รู้ครับ แต่เราก็มักไปไหนมาไหน ชวนกันไปกินข้าวดูหนังตามปกติ
แต่ที่ผิดปรกติ คือ ยิ่งอยู่ใกล้ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ นวดหลังให้เวลาพี่เค้าขับรถพาไปไหนมาไหน นวดคอ นวดมือ เดินไปไหนมาไหนผมก็มักจะเดินโอบใหล่ จับมือบ้าง แต่ก็มักจะโดนด่า "แหมเนียนเลยนะ"
และผมก็ปล่อยมือออกครับ (ก็คนมันชอบนี่นา ^_^) แต่บางครั้งผมก็เนียนจริง แบบว่าเดินในห้างแล้วอากาศมันเย็นๆ พอเดินเฉียดกัน ไฟมันจะช๊อตเกิดไฟฟ้าสถิตย์ระหว่างคน2คน
Spark สิครับ ผมเลยบอกว่า "พี่เราต้องแตะกันไว้ ไฟจะได้ไม่ช๊อต " แล้วผมก็เดินโอบไหล่เลย ก็นับได้ว่าช่วงเวลานั้นก็จะเหมือนคบๆกันรู้กันอยู่ในใจ
จนที่ทำงานเค้าเริ่มแซวๆกันและเป็นที่จับตามองกัน แรกๆพี่เค้าก็เครียดมาก แต่หลังๆกระแสนี้มันก็หายไป (สงสัยคนคงจะชินกันละ) แต่เวลาไปไหนก็ต้องหลบๆซ่อนๆกลัวจะเจอคนที่รู้จักหรือคนที่ทำงานมาเห็น เพราะพี่เค้าไม่อยากมีข่าวเสียๆหายๆ หาว่ากินเด็กมั้งครับ 555
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน หยอกเล่นกัน กับคนที่น่ารัก สวย ทำให้ผมยิ้มได้เห็นแล้วอยากกอด น่าหมั่นเขี้ยวอยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา. แต่ผมไม่เคยสนใจเลยว่าพี่เค้าจะอายุมากกว่าผม ในเมื่อมีความสุขซะอย่าง เรื่องคบคนอายุมากกว่าไม่ใช่ประเด็นสำหรับผม ผมชอบบบบบบ อิอิ
ขอพักก่อนนะครับ
ชาย23 หญิง33 แล้วเราจะเป็นอย่างไร
เรื่องราวของผมมีอยู่ว่า...
เกริ่นนำ
ผมเคยมีแฟนครับ. แต่!!! อายุมากกว่ามาโดยตลอด และที่ผ่านมา ผมไม่เคยบอกเลิกใคร. และเมื่อช่วงกลางปี 56 ก่อนที่ผมจะรับปริญญาและเข้าทำงาน(บริษัทเอกชน)
ผมก็โดนบอกลา จากแฟน ทำให้ช่วงนั้นผมเคว้งคว้าง เพื่อนฝูงที่เคยอยู่ด้วยกัน เฮฮาด้วยกัน ก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงานตามต่างจังหวัด (งานวิศวกร). ผมก็เลยต้องอยู่คนเดียว
ซะส่วนใหญ่ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ผมก็หาอะไรๆทำไปเรื่อยๆตามประสาคนโสด มีคนเข้ามาคุยด้วยค่อนข้างเยอะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร. ---ถามมาผมก็ตอบไป ไม่ได้คิดจะต้องมีแฟน หรือมีใคร อยู่คนเดียวมันก็อิสระดี--- และแล้วความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไปตั้งแต่...
จุดเริ่มต้น
ผมเข้ามาทำงานใหม่ๆก็เป็นน้องสุด พี่ๆที่ทำงานเค้าก็ค่อนข้าง friendly คุยเล่นกับผมเป็นอย่างดี เหตุการณ์ก็เรื่อยๆมาตลอด ผมก็มีสังคมใหม่ในที่ทำงาน มีคนมาชอบมาคุยปกติ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่ง เริ่มได้คุยกับพี่คนนึง ซึ่งพี่เค้าเป็นคนสวย น่ารัก พูดคุยหัวเราะเก่ง แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะไม่ค่อยสนิท อีกอย่างพี่คนนี้อายุห่างกับผมค่อนข้างมาก (ประมาณ10ปี ) แต่แล้วก็มีเหตุการณ์อะไรหลายๆอย่างที่ทำให้เราได้สนิทกันมากขึ้น เช่น
-พี่เค้ามีบัตรงานevent ฟรี แต่มันเหลือไม่มีใครไป คนที่ทำงานก็บอกให้ชวนผมสิ ผมก็คิดว่าเราก็ว่างๆอยู่แล้วไม่มีอะไรก็ไปก็ได้
-ไปเจอกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งกันโดยบังเอิญ
หลังจากเหตุการณ์เล็กน้อยเหล่านี้มันก็ทำให้ผมและพี่เค้ามีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น และพี่เค้าก็มักชวนผมไปไหนๆด้วยตลอด เวลาที่เค้านัดไปหาเพื่อน ผมก็ไปด้วยเกือบตลอด
และกลุ่มพี่ที่ทำงานก็มันชวนๆคุยกันทำให้มีโอกาสได้คุยหยอกล้อกันบ่อยขึ้น---แต่ผมก็ยังไม่ได้คิดไร ด้วยความสวย ความน่ารัก บ้านรวยอีกต่างหาก ทำให้ผมไม่กล้าคิดอะไรมากกว่าพี่น้อง
เผยใจ
หลังจากที่เราได้รู้จักกันมาซักระยะ ก็มีโอกาสได้ไปเที่ยวต่างประเทศกัน เกิดจากการชวนกันเล่นๆของพี่ๆที่ทำงาน และคนอื่นๆก็มาชวนผมด้วย งงเลยครับ สรุปคือ ผมตอบตกลง ไป!!!
ช่วงที่ไป ตปท. นั้นผมก็ได้ใกล้ชิดกับพี่เค้ามากขึ้น ทำให้ยิ่งเห็นความน่ารักความเป็นตัวของตัวเองในแบบที่ผมต้องการ เป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมยิ้มได้เรื่อยๆ ผมไม่อยากจะกลับเลย
แต่ก็ต้องกลับมาทำงานตามความเป็นจริง
สิ่งที่ผมได้มาจากการไปทริปนั้นคือ ผมได้รู้ว่านี่แหละคือคนที่ผมชอบ ผมอยู่ด้วยผมมีความสุขอีกครั้ง และเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แชตไลน์คุยกันทุกวัน ชวนกันไปไหนมาไหนมากขึ้น จนเพื่อนๆพี่เค้าในที่ทำงานเริ่มสังเกตว่าผมชอบแอบมอง หรือว่าเวลาคุยเล่นด้วยหน้าผมมักยิ้มมีความสุขเกินไป คนอื่นๆในที่ทำงานเค้าทักพี่ผมคนนี้ว่า
คนอื่นๆ: นี่ๆ ฉันว่า ไอ้...มันต้องชอบแกแน่เลย
พี่: คงไม่หรอก ก็สนิทกัน
คนอื่นๆ: เชื่อฉันสิ ฉันมองออก
ทำให้พี่เค้าเริ่มคิดว่าจริงรึเปล่า และแล้วพี่เค้าก็ได้ถามผมว่า
พี่: พี่ถามไรหน่อย?
ผม: ว่าไงครับ ถามได้เลย
พี่: คิดอะไรกับพี่รึเปล่า?
ผมก็อึ้งๆช๊อกๆอยู่.แต่ก็ยังไม่ได้ตอบอะไร (ตอนนั้นคุยในไลน์) เลยพิมพ์กลับไปว่า "งั้น...โทรไปหานะครับ" จากนั้นผมก็โทรไปหา และก็รวบรวมความกล้า เขินอยู่ตั้งนาน และพูดว่า
ผม: "ใช่ครับ...ชอบพี่"
พี่: พี่ว่าละ แล้วชอบนานยัง?
ผม: ไม่รุ้เหมือนกันครับ มารู้ตัวอีกทีก็ชอบแล้ว
แล้วก็คุยกันไปเรื่อยๆตามปกติครับ แล้วเรื่องราวมันก็มากขึ้นเรื่อยจนกระทั่ง...
รู้กันอยู่ในใจ
หลังจากที่พี่เค้ารู้แล้วว่าผมชอบเค้า ผมก็รู้สึกเกร็งๆแปลกๆ ยังไงไม่รู้ครับ แต่เราก็มักไปไหนมาไหน ชวนกันไปกินข้าวดูหนังตามปกติ แต่ที่ผิดปรกติ คือ ยิ่งอยู่ใกล้ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ นวดหลังให้เวลาพี่เค้าขับรถพาไปไหนมาไหน นวดคอ นวดมือ เดินไปไหนมาไหนผมก็มักจะเดินโอบใหล่ จับมือบ้าง แต่ก็มักจะโดนด่า "แหมเนียนเลยนะ"
และผมก็ปล่อยมือออกครับ (ก็คนมันชอบนี่นา ^_^) แต่บางครั้งผมก็เนียนจริง แบบว่าเดินในห้างแล้วอากาศมันเย็นๆ พอเดินเฉียดกัน ไฟมันจะช๊อตเกิดไฟฟ้าสถิตย์ระหว่างคน2คน
Spark สิครับ ผมเลยบอกว่า "พี่เราต้องแตะกันไว้ ไฟจะได้ไม่ช๊อต " แล้วผมก็เดินโอบไหล่เลย ก็นับได้ว่าช่วงเวลานั้นก็จะเหมือนคบๆกันรู้กันอยู่ในใจ
จนที่ทำงานเค้าเริ่มแซวๆกันและเป็นที่จับตามองกัน แรกๆพี่เค้าก็เครียดมาก แต่หลังๆกระแสนี้มันก็หายไป (สงสัยคนคงจะชินกันละ) แต่เวลาไปไหนก็ต้องหลบๆซ่อนๆกลัวจะเจอคนที่รู้จักหรือคนที่ทำงานมาเห็น เพราะพี่เค้าไม่อยากมีข่าวเสียๆหายๆ หาว่ากินเด็กมั้งครับ 555
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน หยอกเล่นกัน กับคนที่น่ารัก สวย ทำให้ผมยิ้มได้เห็นแล้วอยากกอด น่าหมั่นเขี้ยวอยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา. แต่ผมไม่เคยสนใจเลยว่าพี่เค้าจะอายุมากกว่าผม ในเมื่อมีความสุขซะอย่าง เรื่องคบคนอายุมากกว่าไม่ใช่ประเด็นสำหรับผม ผมชอบบบบบบ อิอิ
ขอพักก่อนนะครับ