กระทู้นี้เป็นความคิด ความรู้สึก และการแสดงออกของคนๆหนึ่งเท่านั้นที่และอยากจะถามคนหลายๆคน ด้วยความสงสัยตั้งแต่วัยเด็กแล้วว่า
"ทำไมหลายๆคนถึงไม่ชอบหรือดูถูกที่เกิดมาผิวสีคล้ำ ผิวสีเข้มกว่าเขาคนนั้น"
ก่อนอื่นอยากจะบอกทุกคนที่เข้ามาอ่านก่อนว่า เป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง คำพูดคำอ่านหรือการวิธีการคิดอาจจะเด็กไปบ้าง ต้องขออภัยทุกคนไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ เจตนาไม่ได้อยากโจมตีใครแต่อย่างใด เพียงแต่สงสัยที่โดนใครๆล้อเลียนสิ่งที่ตัวเองเป็นมาตั้งแต่จำความได้ ขอแทนตัวเองด้วยหนูนะคะ
หนูเป็นคนมีสีคล้ำค่ะ ผิวสีเข้มมากแต่กำเนิด เป็นธรรมดาค่ะที่จะมีฉายาหรือชื่อเรียกแทนที่หลายๆคนตั้งให้ เช่น "ดำ" สมัยเด็กๆใครเรียกอย่างนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรนะคะ ด้วยความที่เด็กมากๆไม่เข้าใจว่าคนอื่นต้องการจะสื่ออะไร เพื่อนๆก็เรียกดำ ญาติๆก็เรียกดำ คนทั่วไปก็เรียกดำ จนจะเปลี่ยนชื่อเป็นดำก็ว่าได้ ฮ่าๆ พอค่อยๆโตมา ก็เริ่มเข้าใจความหมายของการที่เขาเรียกเราว่า ดำ คือการที่เรามีผิวสีเข้มและคล้ำ คำพูดคำนี้จะไม่ทำร้ายใครเลยค่ะ ถ้าเจตนาของผู้พูดเป็นไปในทางที่ดี หลังจากโดนเรียกว่าดำจนเคยชินก็มีกระแสนิยมมาจากไหนไม่รู้เรียกว่า "ดำดอทคอม" ตอนนั้นเริ่มรู้เรื่องประมาณ ป.2 เริ่มเข้าใจสังคมขึ้นมานิดๆ เรียนอยู่โรงเรียนรัฐบาลแถวบ้านธรรมดา มีโอกาสได้ไปเรียนภาษาอังกฤษที่สถาบันภาษาก็จะเจอเด็กโรงเรียนเอกชนหรือโรงเรียนในเมือง ก็จะมีคนกลุ่มนึงชอบล้อว่า "ดำดอทคอม" ตลอดเวลา หนูก็โกรธค่ะ เขาก็ยิ่งล้อมากขึ้น แล้วก็รู้สึกน้อยใจว่า แค่เราผิวคล้ำกว่าคนอื่นนี่เราผิดเหรอ เพราะที่โรงเรียนรัฐตอนนั้น เรียกภาษาชาวบ้าน โรงเรียนวัด มีนักเรียนประมาณ 80 กว่าคน ไม่มีใครล้อหนูเรื่องนี้เลย ทุกคนเล่นด้วยกันได้หมด ตอนนั้นก็กลับไปร้องไห้กับคุณแม่บ้าง คุณแม่ก็บอกว่า "ไม่เห็นต้องสนใจใครเขาเลย เราเกิดมาเป็นอย่างนี้ ก็ต้องยอมรับและภูมิใจในสิ่งที่เราเป็น" คุณแม่สอนอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆจนวันนี้ก็ยังสอนอยู่ ไม่ใช่ว่าคุณแม่ไม่รับรู้นะคะว่าใครว่าอะไรหนูบ้าง ท่านยังเคยบอกว่า ครั้งหนึ่งท่านได้ยินคนเรียกหนูว่า "เด็กเก็บขยะ" เพราะหนูตัวดำมอมแมม คุณแม่ท่านบอกว่าท่านก็เจ็บเหมือนกัน เวลามีคนมาว่าลูกของท่าน แต่ท่านก็สอนให้หนูอดทนนะคะเพราะว่าในอนาคตหนูต้องเจอเยอะยิ่งกว่านี้ เจ็บกว่านี้อีกหลายร้อยเท่าเลยช่วง ป.3 หนูย้ายไปเรียนโรงเรียนเอกชนในอำเภอ ไปช่วงแรกๆนี่แทบไม่มีเพื่อนเลยค่ะ แต่ว่าหลังๆหนูก็เข้ากับเพื่อนได้เพราะอยู่ด้วยกันนั่นแหละค่ะ เพื่อนบอกว่าครั้งแรกที่เห็นหนูเนี่ย เพื่อนบอกว่า "แกตัวดำมากเลย" "ท่าทางดูเรียนไม่เก่งเลย" แต่สักพักหนูค่อนข้างเรียนดี เพื่อนๆก็เริ่มสนิทกันเลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรค่ะ เพื่อนๆก็มีล้อบ้างตามกาลเวลา สมัยประถมนี่ชื่อพ่อแม่กับฉายาเป็นอะไรที่ฮิตมาก ใครไม่มีนี่จัดว่าเชยมากๆเลย ฉายาของหนูก็คงไม่พ้น "ดำ" หรือ "ถ่าน" ตอนประถมไม่ค่อยมีอะไรให้คิดมากหรอกค่ะ สบายๆ ใครจะล้อก็ไม่ได้คิดอะไร พอเริ่มขึ้นมัธยมนี่สิ เจอของดีตั้งแต่วันแรกเลย (ย้ายไปเรียนโรงเรียนเอกชนในจังหวัดค่ะ) คำแรกที่เจอคือ "ใช่คนไทยหรือเปล่า?" อืม หนูก็ตอบไปว่าใช่ค่ะคนไทยแท้ๆเลย เขาก็บอกเหมือนลูกครึ่งมาจากทางแอฟริกาเลยเนอะ หนูก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ คิดว่าดีซะอีกคนทักหนูว่าเหมือนลูกครึ่ง สักพักในวันนั้นเลย เดินผ่านอาจารย์คนไทยท่านหนึ่งท่านก็ทำหน้าแบบตกใจแกมหัวเราะว่า "Are you from Africa?" (ทราบทีหลังว่าท่านสอนภาษาอังกฤษค่ะ) พอถึงขณะนั้นก็เริ่มไม่ชอบใจแล้ว เริ่มคิดว่าสีผิวหนูนี่เป็นประเด็นขนาดนั้นเลยเหรอ ก็ตอบท่านไปนะคะว่าไม่ใช่ค่ะ ท่านก็บอกว่า "ผิวดำเหมือนพวกแอฟริกาเลยนะ" เป็นภาษาอังกฤษกลับมา ช่วงมัธยมต้นเป็นช่วงที่ทุกคนกำลังเริ่มโต เป็นช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลง ผู้ชายก็เริ่มล้อ แซว ผู้หญิงกัน หนูมีเพื่อนสวยๆน่ารักๆเขาจะมีคนมาจีบบ้าง มีคนมาแซวบ้างแบบน่ารักๆ แต่หนูนี่สิคะ เดินผ่านกี่ทีๆ ก็จะแซวแต่เรื่องผิวของหนู เช่น "ดำเหมือนถ่านเลย" หรือไม่ก็ "อุ๊ย! ใครเดินผ่าน เห็นแต่ฟัน" เป็นต้นค่ะ ตอนนั้นก็เริ่มน้อยใจหนักแล้วค่ะ โดนทุกวันจนเริ่มคิดหาทางทำยังไงก็ได้ให้หนูขาวขึ้น ช่วงนั้นกระแสขาวออร่าแบบเกาหลีกำลังบูมมากๆ เวลาเดินไปห้าง ร้านขายครีมก็จะเชิญชวนว่า "น้องคะ สนใจครีมไหมคะ ขาวขึ้นภายใน 3-7 วัน" ตอนนั้นใครชวนซื้อครีมอะไรลองหมดค่ะ สุดท้ายใช้แล้วก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ซื้อมาเสียดายเงินเปล่าๆ ด้วยที่ไม่รู้ว่าสภาพผิวตัวเองนี่ไม่มีทางได้มากกว่านี้แล้วจริงๆ ช่วง ม.3 สำหรับหนูถือเป็นช่วงที่แคร์เรื่องความสวยความงามมากที่สุด และผิวขาวมากๆเป็นที่นิยมสุดๆเช่นกัน กลูต้าไธโอนเริ่มเข้ามาในชีวิตค่ะ วันนั้นเดินเข้าไปร้านขายผลิตภัณฑ์บำรุงผิวต่างๆ ถามคนขายว่ามีอะไรบ้างที่ทำให้หนูขาวขึ้นได้ ตอนแรกเขาก็แนะนำครีมแพงๆยี่ห้อหนึ่งมาให้ค่ะ พอไปบ่อยๆเขาก็เริ่มแนะนำของแพงขึ้น คือ ยาเม็ดกลูต้าไธโอน ราคาก็ไม่ใช่จะถูกๆเลย ก็เริ่มซื้อไปกินค่ะ กินไปได้สักพักรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อย รู้สึกร่างกายไม่ค่อยมีแรง ตอนนั้นได้แต่คิดว่าเพราะนอนไม่พอ หมดกล่องที่ 1 หนูก็เริ่มซื้อกล่องที่ 2 ค่ะ พอมาถึงกล่องที่สองนี่ ถึงจุดพีคของชีวิตเลยค่ะ เพราะว่า วันนั้นหนูหมดแรงมากๆเลย หัวใจเต้นแผ่วมากๆ รู้สึกเหมือนจะหมดลมยังไงไม่รู้ (รู้สึกขนาดนั้นจริงๆนะคะ ไม่ได้โอเว่อร์เกินจริงแต่อย่างใด) คุณแม่ก็ตรวจอาการให้ค่ะ ท่านเรียนจบพยาบาลมา ส่วนมากครอบครัวหนูถ้าไม่ป่วยหนักจริงๆจะรักษาดูอาการที่บ้านค่ะ ท่านก็สงสัยทำหนูเป็นหนัก ท่านก็หาเกลือแร่มาให้ทาน แล้วท่านก็เดินเข้าไปห้องเพราะหนูมักจะเก็บยาไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานค่ะ พอคุณแม่เปิดลิ้นชักดูซึ่งในนั้นมีกลูต้าไธโอน วิตามินต่างๆที่ทำให้ผิวขาว ท่านก็ตกใจแล้วก็ถามว่าของพวกนี้คืออะไร กินไปทำไม แล้วท่านก็เหมือนจะร้องไห้ค่ะ ตอนนั้นสงสารคุณแม่มากเลย น้ำตาคลอเบ้าเลย ท่านทรุดลงไปนั่งกับพื้นเลยแล้วบอกว่า "แม่เลี้ยงลูกของแม่มาดีที่สุดเท่าที่แม่จะทำได้เลยนะ แล้วหนูจะทำร้ายตัวเองทำไม" วินาทีนั้น ตัดสินใจเลยค่ะ ว่าตั้งแต่นี้หนูจะไม่แคร์แล้ว ไม่สนว่าใครจะเรียกหนูยังไงหรือมองหนูยังไง มั่นใจในสิ่งที่หนูเป็นดีกว่า หลังจากเหตุการณ์นั้นหนูก็ปฎิวัติตัวเองค่ะ เวลาใครเรียกหนูว่า "ดำ" หรือล้อเลียนสีผิวหนู หนูก็จะไม่สนใจเลย แปลกนะคะเวลาเพื่อนสนิทล้อหนู หนูไม่รู้สึกอะไรเลยเจ็บนิดๆแบบมดกัดในใจ แปปๆก็หาย แต่คนไม่สนิทกัน รู้จักกันแบบผิวเผินมาล้อกันเนี่ย รู้สึกน้อยใจนะคะ น้อยใจว่าทำไมต้องว่าหนูด้วย หนูไม่เคยไปทำอะไรให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจเลย แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ค่ะ ใครๆก็บอกไม่ต้องไปสนใจว่าใครจะว่าหนูยังไง แต่ขนาดคนที่พูดบางครั้งยังเอาสีผิวหนูมาพูดในวงสนทนาให้ขำกันเลย เวลาโดนใครเรียกดำนี่ ไม่ใช่ไม่เจ็บนะคะ แต่เก็บอาการไว้ ไม่เคยชินเลยเวลาใตรเรียกหนูอย่างนั้น รู้สึกสะดุ้งทุกครั้ง บ้างก็เรียกหนู "นิโกร" ซึ่งคำๆนี้ตอนแรกก็ไม่รู้ว่ารุนแรงขนาดไหนคงเป็นคำเรียกชาวแอฟริกันทั่วไป แต่พอได้มีโอกาสไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศอเมริกามา ถึงรู้ว่าคำๆนี้ แรงมากเลยค่ะ ผันมาจากคำว่า "นิกก้า" เป็นคำที่ใช้กล่าวด่าว่าคนผิวดำค่ะ ใครๆก็บอกว่าที่อเมริกา เขาเหยียดสีผิวกันนะ หนูไปคงโดนเหยียดสีผิวแน่ๆ ไม่ก็ ฝรั่งต้องชอบหนูแน่ๆเลยเพราะหนูผิวดำ หนูคงโชคดีมั้งคะ ตลอดการแลกเปลี่ยนไม่เคยมีใครเหยียดสีผิวหนูเลยกลับกันเสียอีก คนส่วนมากจะเข้ามาบอกว่า "ผิวคุณสวยนะ" "แทนดีจัง" "อยากมีผิวเหมือนคุณมากเลย" หนูรู้สึกประทับใจมากๆค่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่เหยียดเราอย่างเดียว แต่เหมือนกับคนที่นั่นไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง คุณก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ผู้ชายหน้าตาดีๆมีแฟนตุ้ยนุ้ยกันเยอะแยะ หนูรู้สึกดีมากเลยค่ะที่ไม่มีใครเรียกเราว่าดำหรือนิโกรเลย ช่วงขึ้น ม.ปลาย ก่อนไปแลกเปลี่ยน ย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนเอกชนอีกแห่งหนึ่ง มีกิจกรรมเล่นกีฬากันเป็นกลุ่ม หนูชอบเล่นบาส เลยค่อนข้างจริงจังในการเล่นทุกครั้ง แปลกนะคะคนเราพอจะจริงจังกับอะไรสักอย่างหนึ่งหลายๆคนก็จะคอยว่าคอยเหน็บแนม วันนั้นเล่นหนักมากค่ะ จนทำให้คนๆนึงในทีมหยุดเล่นไป ช่วงจังหวะในการรอลูกบาส ได้ยินคนนึงคุยกับเพื่อนเขาและเรียกหนูว่า "โรฮิงญา" พอได้ยินคำนั้น หนูเสียใจมากเลย ไม่ได้เสียใจที่เขาล้อหนูนะคะ ในใจก็ได้แต่คิดว่า หนูยืนอยู่บนแผ่นดินเดียวกับเขา ถือสัญชาติของแผ่นดินนี้และภูมิใจมากๆที่ได้เกิดเป็นประชาชนของประเทศนี้ ทำไมเขาถึงไม่อยากให้หนูเป็นชนชาติเดียวกับเขานะ ตอนนั้นหนูก็หยุดเล่นไปเลยค่ะ รู้สึกเหมือนหมดแรง ก็ได้ยินเขาเรียกหนูต่อว่า "ไม่เล่นต่อล่ะโรฮิงญา" แล้วเพื่อนๆเขาก็ขำกัน ครั้งนั้นรู้สึกเสียใจมากที่สุดเท่าที่เคยโดนแบบนี้มา เจ็บที่ว่าหนูผิดเหรอที่เกิดมาแปลกกว่าเขา อาจจะละม้ายคล้ายชาติอื่นไปบ้างแต่หนูภูมิใจที่หนูเป็นคนชาติเดียวกับเขานะคะ ส่วนตัวชอบคนผิวสีคล้ำๆเข้มๆด้วยซ้ำเพราะหนูคิดว่าเขาสวยมากๆเลยนะ อีกอย่างคนที่มาจากทวีปแอฟริกาก็ไม่ได้ผิวคล้ำเข้มซะทุกคน บางคนขาวมากๆเลยก็มี ไม่อยากให้หลายๆคนเข้าใจผิดค่ะ ว่าคนแอฟริกาคือคนที่ผิวเข้มๆ ตอนอยู่อเมริกาถึงกับมีคนส่งข้อความใน Facebook ว่า "รู้ไหม พี่ไม่อยู่อ่ะ บ้านเมืองสว่างไสวขึ้นเยอะเลยนะ" จุกเลยค่ะ ขนาดอยู่ต่างประเทศแล้วยังต้องส่งมาล้อเลียนกันถึงที่นี่เลยเหรอ สุดท้ายคนเหล่านั้นก็จะบอกว่า ล้อเล่น อยากให้เขารู้จักเลยค่ะว่าคำว่า "ล้อเล่น" ของเขาน่ะ มันเป็นตลกร้ายที่ทำร้ายจิตใจคนฟังเป็นอย่างมาก เจตนาเขาอาจจะตลก แต่คนฟังไม่ตลกด้วยเลย บางคนไม่ตลกด้วยซ้ำ ดูถูกและมองด้วยสายตาเหยียดๆทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันเลยก็มี ทำท่าเหมือนไม่อยากรู้จักกันเลย อาจจะพูดแรงไปนิด หากจะพูดว่า "คนผิวเข้มดูเหมือนไม่มีจุดยืนเลย" หนูขอโทษนะคะ ถ้าทำให้หลายๆคนรู้สึกไม่พอใจแค่อยากจะเล่าสู่กันฟังให้รับรู้เฉยๆค่ะ
อยากถามพี่ๆหรือหลายๆคนที่มีผิวสีเข้มค่ะ ว่านานไหมกว่าทำใจรับคำพูดที่เหมือนเข็มพันๆเล่มที่ทิ่มเข้าไปในหัวใจเราได้? ทุกๆวันนี้หนูก็ยังเจอคำเหล่านี้อยู่ เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาก็เพิ่งทะเลาะกับคนอื่น เพราะเราเดินไปชนเขาด้วยความไม่รู้ตัวนะคะ ว่า "...นิโกร" (ขอสงวนคำหน้านะคะ ไม่ดีเลยที่จะพิมพ์ออกสื่อ) ไม่มีคำว่าล้อเล่น ไม่มีคำขอโทษแม้แต่ใดๆ เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกยังไงไม่ทราบ แต่หนูรู้สึกแย่มากๆเลย ทำงานด้วยกัน ต้องร่วมงานกัน หนูก็ไม่เคยว่าเขาเลย บอกว่าหนูเดินชนเขาก็ได้ หนูจะขอโทษ แต่เขาก็พูดเสียงดัง เพื่อนๆก็หัวเราะ เจ็บค่ะเจ็บ แต่เอาจริงๆเวลาโดนใครว่าเจ็บสักพักก็หายแล้วค่ะ
เพราะคิดว่าคิดมากไปก็ไม่ได้อะไร สุดท้ายหนูก็โอเคกับเขาเหมือนเดิม บางคนล้อด้วยน้ำเสียงสะใจมาก เจ็บจนไม่อยากคุยไม่อยากคบกับเขาไปเลย ทุกคนก็สอนว่า ใครว่าอะไรเราให้นิ่งไว้ คนผิวคล้ำก็คงต้องเป็นฝ่ายเจ็บและชินไปเองสินะคะ
ขอโทษที่โพสต์ยาวมากๆ แค่อยากเล่าสู่กันฟังค่ะ บุคคลที่หนูกล่าวถึงในกระทู้นี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ ถ้าทำให้ไม่พอใจ หนูยังเคารพและรักทุกคนเหมือนเดิม ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ยินดีรับทุกคำแนะนำ ติชม หรือหากคิดว่ากระทู้นี้จะมีปัญหาอย่างไรแจ้งได้เลยนะคะ ขออนุญาตแท็กห้องที่คิดว่าเกี่ยวข้องนะคะ คิดว่ามีหลายๆคนที่ต้องเจอปัญหาเดียวกัน ขอให้สู้ๆนะคะ หนูก็จะอดทน จะเข้มแข็งขึ้น หนูจะแสดงให้หลายๆคนเห็นให้ได้ค่ะ ว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่สำคัญเท่าความจริงใจที่หนูมีให้ทุกคนค่ะ
จากใจคนผิวสีเข้มคล้ำ อยากให้ทุกคนรู้ว่า หนูก็มีหัวใจ "รู้สึกได้และเจ็บเป็น"
"ทำไมหลายๆคนถึงไม่ชอบหรือดูถูกที่เกิดมาผิวสีคล้ำ ผิวสีเข้มกว่าเขาคนนั้น"
ก่อนอื่นอยากจะบอกทุกคนที่เข้ามาอ่านก่อนว่า เป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง คำพูดคำอ่านหรือการวิธีการคิดอาจจะเด็กไปบ้าง ต้องขออภัยทุกคนไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ เจตนาไม่ได้อยากโจมตีใครแต่อย่างใด เพียงแต่สงสัยที่โดนใครๆล้อเลียนสิ่งที่ตัวเองเป็นมาตั้งแต่จำความได้ ขอแทนตัวเองด้วยหนูนะคะ
หนูเป็นคนมีสีคล้ำค่ะ ผิวสีเข้มมากแต่กำเนิด เป็นธรรมดาค่ะที่จะมีฉายาหรือชื่อเรียกแทนที่หลายๆคนตั้งให้ เช่น "ดำ" สมัยเด็กๆใครเรียกอย่างนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรนะคะ ด้วยความที่เด็กมากๆไม่เข้าใจว่าคนอื่นต้องการจะสื่ออะไร เพื่อนๆก็เรียกดำ ญาติๆก็เรียกดำ คนทั่วไปก็เรียกดำ จนจะเปลี่ยนชื่อเป็นดำก็ว่าได้ ฮ่าๆ พอค่อยๆโตมา ก็เริ่มเข้าใจความหมายของการที่เขาเรียกเราว่า ดำ คือการที่เรามีผิวสีเข้มและคล้ำ คำพูดคำนี้จะไม่ทำร้ายใครเลยค่ะ ถ้าเจตนาของผู้พูดเป็นไปในทางที่ดี หลังจากโดนเรียกว่าดำจนเคยชินก็มีกระแสนิยมมาจากไหนไม่รู้เรียกว่า "ดำดอทคอม" ตอนนั้นเริ่มรู้เรื่องประมาณ ป.2 เริ่มเข้าใจสังคมขึ้นมานิดๆ เรียนอยู่โรงเรียนรัฐบาลแถวบ้านธรรมดา มีโอกาสได้ไปเรียนภาษาอังกฤษที่สถาบันภาษาก็จะเจอเด็กโรงเรียนเอกชนหรือโรงเรียนในเมือง ก็จะมีคนกลุ่มนึงชอบล้อว่า "ดำดอทคอม" ตลอดเวลา หนูก็โกรธค่ะ เขาก็ยิ่งล้อมากขึ้น แล้วก็รู้สึกน้อยใจว่า แค่เราผิวคล้ำกว่าคนอื่นนี่เราผิดเหรอ เพราะที่โรงเรียนรัฐตอนนั้น เรียกภาษาชาวบ้าน โรงเรียนวัด มีนักเรียนประมาณ 80 กว่าคน ไม่มีใครล้อหนูเรื่องนี้เลย ทุกคนเล่นด้วยกันได้หมด ตอนนั้นก็กลับไปร้องไห้กับคุณแม่บ้าง คุณแม่ก็บอกว่า "ไม่เห็นต้องสนใจใครเขาเลย เราเกิดมาเป็นอย่างนี้ ก็ต้องยอมรับและภูมิใจในสิ่งที่เราเป็น" คุณแม่สอนอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆจนวันนี้ก็ยังสอนอยู่ ไม่ใช่ว่าคุณแม่ไม่รับรู้นะคะว่าใครว่าอะไรหนูบ้าง ท่านยังเคยบอกว่า ครั้งหนึ่งท่านได้ยินคนเรียกหนูว่า "เด็กเก็บขยะ" เพราะหนูตัวดำมอมแมม คุณแม่ท่านบอกว่าท่านก็เจ็บเหมือนกัน เวลามีคนมาว่าลูกของท่าน แต่ท่านก็สอนให้หนูอดทนนะคะเพราะว่าในอนาคตหนูต้องเจอเยอะยิ่งกว่านี้ เจ็บกว่านี้อีกหลายร้อยเท่าเลยช่วง ป.3 หนูย้ายไปเรียนโรงเรียนเอกชนในอำเภอ ไปช่วงแรกๆนี่แทบไม่มีเพื่อนเลยค่ะ แต่ว่าหลังๆหนูก็เข้ากับเพื่อนได้เพราะอยู่ด้วยกันนั่นแหละค่ะ เพื่อนบอกว่าครั้งแรกที่เห็นหนูเนี่ย เพื่อนบอกว่า "แกตัวดำมากเลย" "ท่าทางดูเรียนไม่เก่งเลย" แต่สักพักหนูค่อนข้างเรียนดี เพื่อนๆก็เริ่มสนิทกันเลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรค่ะ เพื่อนๆก็มีล้อบ้างตามกาลเวลา สมัยประถมนี่ชื่อพ่อแม่กับฉายาเป็นอะไรที่ฮิตมาก ใครไม่มีนี่จัดว่าเชยมากๆเลย ฉายาของหนูก็คงไม่พ้น "ดำ" หรือ "ถ่าน" ตอนประถมไม่ค่อยมีอะไรให้คิดมากหรอกค่ะ สบายๆ ใครจะล้อก็ไม่ได้คิดอะไร พอเริ่มขึ้นมัธยมนี่สิ เจอของดีตั้งแต่วันแรกเลย (ย้ายไปเรียนโรงเรียนเอกชนในจังหวัดค่ะ) คำแรกที่เจอคือ "ใช่คนไทยหรือเปล่า?" อืม หนูก็ตอบไปว่าใช่ค่ะคนไทยแท้ๆเลย เขาก็บอกเหมือนลูกครึ่งมาจากทางแอฟริกาเลยเนอะ หนูก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ คิดว่าดีซะอีกคนทักหนูว่าเหมือนลูกครึ่ง สักพักในวันนั้นเลย เดินผ่านอาจารย์คนไทยท่านหนึ่งท่านก็ทำหน้าแบบตกใจแกมหัวเราะว่า "Are you from Africa?" (ทราบทีหลังว่าท่านสอนภาษาอังกฤษค่ะ) พอถึงขณะนั้นก็เริ่มไม่ชอบใจแล้ว เริ่มคิดว่าสีผิวหนูนี่เป็นประเด็นขนาดนั้นเลยเหรอ ก็ตอบท่านไปนะคะว่าไม่ใช่ค่ะ ท่านก็บอกว่า "ผิวดำเหมือนพวกแอฟริกาเลยนะ" เป็นภาษาอังกฤษกลับมา ช่วงมัธยมต้นเป็นช่วงที่ทุกคนกำลังเริ่มโต เป็นช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลง ผู้ชายก็เริ่มล้อ แซว ผู้หญิงกัน หนูมีเพื่อนสวยๆน่ารักๆเขาจะมีคนมาจีบบ้าง มีคนมาแซวบ้างแบบน่ารักๆ แต่หนูนี่สิคะ เดินผ่านกี่ทีๆ ก็จะแซวแต่เรื่องผิวของหนู เช่น "ดำเหมือนถ่านเลย" หรือไม่ก็ "อุ๊ย! ใครเดินผ่าน เห็นแต่ฟัน" เป็นต้นค่ะ ตอนนั้นก็เริ่มน้อยใจหนักแล้วค่ะ โดนทุกวันจนเริ่มคิดหาทางทำยังไงก็ได้ให้หนูขาวขึ้น ช่วงนั้นกระแสขาวออร่าแบบเกาหลีกำลังบูมมากๆ เวลาเดินไปห้าง ร้านขายครีมก็จะเชิญชวนว่า "น้องคะ สนใจครีมไหมคะ ขาวขึ้นภายใน 3-7 วัน" ตอนนั้นใครชวนซื้อครีมอะไรลองหมดค่ะ สุดท้ายใช้แล้วก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ซื้อมาเสียดายเงินเปล่าๆ ด้วยที่ไม่รู้ว่าสภาพผิวตัวเองนี่ไม่มีทางได้มากกว่านี้แล้วจริงๆ ช่วง ม.3 สำหรับหนูถือเป็นช่วงที่แคร์เรื่องความสวยความงามมากที่สุด และผิวขาวมากๆเป็นที่นิยมสุดๆเช่นกัน กลูต้าไธโอนเริ่มเข้ามาในชีวิตค่ะ วันนั้นเดินเข้าไปร้านขายผลิตภัณฑ์บำรุงผิวต่างๆ ถามคนขายว่ามีอะไรบ้างที่ทำให้หนูขาวขึ้นได้ ตอนแรกเขาก็แนะนำครีมแพงๆยี่ห้อหนึ่งมาให้ค่ะ พอไปบ่อยๆเขาก็เริ่มแนะนำของแพงขึ้น คือ ยาเม็ดกลูต้าไธโอน ราคาก็ไม่ใช่จะถูกๆเลย ก็เริ่มซื้อไปกินค่ะ กินไปได้สักพักรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อย รู้สึกร่างกายไม่ค่อยมีแรง ตอนนั้นได้แต่คิดว่าเพราะนอนไม่พอ หมดกล่องที่ 1 หนูก็เริ่มซื้อกล่องที่ 2 ค่ะ พอมาถึงกล่องที่สองนี่ ถึงจุดพีคของชีวิตเลยค่ะ เพราะว่า วันนั้นหนูหมดแรงมากๆเลย หัวใจเต้นแผ่วมากๆ รู้สึกเหมือนจะหมดลมยังไงไม่รู้ (รู้สึกขนาดนั้นจริงๆนะคะ ไม่ได้โอเว่อร์เกินจริงแต่อย่างใด) คุณแม่ก็ตรวจอาการให้ค่ะ ท่านเรียนจบพยาบาลมา ส่วนมากครอบครัวหนูถ้าไม่ป่วยหนักจริงๆจะรักษาดูอาการที่บ้านค่ะ ท่านก็สงสัยทำหนูเป็นหนัก ท่านก็หาเกลือแร่มาให้ทาน แล้วท่านก็เดินเข้าไปห้องเพราะหนูมักจะเก็บยาไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานค่ะ พอคุณแม่เปิดลิ้นชักดูซึ่งในนั้นมีกลูต้าไธโอน วิตามินต่างๆที่ทำให้ผิวขาว ท่านก็ตกใจแล้วก็ถามว่าของพวกนี้คืออะไร กินไปทำไม แล้วท่านก็เหมือนจะร้องไห้ค่ะ ตอนนั้นสงสารคุณแม่มากเลย น้ำตาคลอเบ้าเลย ท่านทรุดลงไปนั่งกับพื้นเลยแล้วบอกว่า "แม่เลี้ยงลูกของแม่มาดีที่สุดเท่าที่แม่จะทำได้เลยนะ แล้วหนูจะทำร้ายตัวเองทำไม" วินาทีนั้น ตัดสินใจเลยค่ะ ว่าตั้งแต่นี้หนูจะไม่แคร์แล้ว ไม่สนว่าใครจะเรียกหนูยังไงหรือมองหนูยังไง มั่นใจในสิ่งที่หนูเป็นดีกว่า หลังจากเหตุการณ์นั้นหนูก็ปฎิวัติตัวเองค่ะ เวลาใครเรียกหนูว่า "ดำ" หรือล้อเลียนสีผิวหนู หนูก็จะไม่สนใจเลย แปลกนะคะเวลาเพื่อนสนิทล้อหนู หนูไม่รู้สึกอะไรเลยเจ็บนิดๆแบบมดกัดในใจ แปปๆก็หาย แต่คนไม่สนิทกัน รู้จักกันแบบผิวเผินมาล้อกันเนี่ย รู้สึกน้อยใจนะคะ น้อยใจว่าทำไมต้องว่าหนูด้วย หนูไม่เคยไปทำอะไรให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจเลย แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ค่ะ ใครๆก็บอกไม่ต้องไปสนใจว่าใครจะว่าหนูยังไง แต่ขนาดคนที่พูดบางครั้งยังเอาสีผิวหนูมาพูดในวงสนทนาให้ขำกันเลย เวลาโดนใครเรียกดำนี่ ไม่ใช่ไม่เจ็บนะคะ แต่เก็บอาการไว้ ไม่เคยชินเลยเวลาใตรเรียกหนูอย่างนั้น รู้สึกสะดุ้งทุกครั้ง บ้างก็เรียกหนู "นิโกร" ซึ่งคำๆนี้ตอนแรกก็ไม่รู้ว่ารุนแรงขนาดไหนคงเป็นคำเรียกชาวแอฟริกันทั่วไป แต่พอได้มีโอกาสไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศอเมริกามา ถึงรู้ว่าคำๆนี้ แรงมากเลยค่ะ ผันมาจากคำว่า "นิกก้า" เป็นคำที่ใช้กล่าวด่าว่าคนผิวดำค่ะ ใครๆก็บอกว่าที่อเมริกา เขาเหยียดสีผิวกันนะ หนูไปคงโดนเหยียดสีผิวแน่ๆ ไม่ก็ ฝรั่งต้องชอบหนูแน่ๆเลยเพราะหนูผิวดำ หนูคงโชคดีมั้งคะ ตลอดการแลกเปลี่ยนไม่เคยมีใครเหยียดสีผิวหนูเลยกลับกันเสียอีก คนส่วนมากจะเข้ามาบอกว่า "ผิวคุณสวยนะ" "แทนดีจัง" "อยากมีผิวเหมือนคุณมากเลย" หนูรู้สึกประทับใจมากๆค่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่เหยียดเราอย่างเดียว แต่เหมือนกับคนที่นั่นไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง คุณก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ผู้ชายหน้าตาดีๆมีแฟนตุ้ยนุ้ยกันเยอะแยะ หนูรู้สึกดีมากเลยค่ะที่ไม่มีใครเรียกเราว่าดำหรือนิโกรเลย ช่วงขึ้น ม.ปลาย ก่อนไปแลกเปลี่ยน ย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนเอกชนอีกแห่งหนึ่ง มีกิจกรรมเล่นกีฬากันเป็นกลุ่ม หนูชอบเล่นบาส เลยค่อนข้างจริงจังในการเล่นทุกครั้ง แปลกนะคะคนเราพอจะจริงจังกับอะไรสักอย่างหนึ่งหลายๆคนก็จะคอยว่าคอยเหน็บแนม วันนั้นเล่นหนักมากค่ะ จนทำให้คนๆนึงในทีมหยุดเล่นไป ช่วงจังหวะในการรอลูกบาส ได้ยินคนนึงคุยกับเพื่อนเขาและเรียกหนูว่า "โรฮิงญา" พอได้ยินคำนั้น หนูเสียใจมากเลย ไม่ได้เสียใจที่เขาล้อหนูนะคะ ในใจก็ได้แต่คิดว่า หนูยืนอยู่บนแผ่นดินเดียวกับเขา ถือสัญชาติของแผ่นดินนี้และภูมิใจมากๆที่ได้เกิดเป็นประชาชนของประเทศนี้ ทำไมเขาถึงไม่อยากให้หนูเป็นชนชาติเดียวกับเขานะ ตอนนั้นหนูก็หยุดเล่นไปเลยค่ะ รู้สึกเหมือนหมดแรง ก็ได้ยินเขาเรียกหนูต่อว่า "ไม่เล่นต่อล่ะโรฮิงญา" แล้วเพื่อนๆเขาก็ขำกัน ครั้งนั้นรู้สึกเสียใจมากที่สุดเท่าที่เคยโดนแบบนี้มา เจ็บที่ว่าหนูผิดเหรอที่เกิดมาแปลกกว่าเขา อาจจะละม้ายคล้ายชาติอื่นไปบ้างแต่หนูภูมิใจที่หนูเป็นคนชาติเดียวกับเขานะคะ ส่วนตัวชอบคนผิวสีคล้ำๆเข้มๆด้วยซ้ำเพราะหนูคิดว่าเขาสวยมากๆเลยนะ อีกอย่างคนที่มาจากทวีปแอฟริกาก็ไม่ได้ผิวคล้ำเข้มซะทุกคน บางคนขาวมากๆเลยก็มี ไม่อยากให้หลายๆคนเข้าใจผิดค่ะ ว่าคนแอฟริกาคือคนที่ผิวเข้มๆ ตอนอยู่อเมริกาถึงกับมีคนส่งข้อความใน Facebook ว่า "รู้ไหม พี่ไม่อยู่อ่ะ บ้านเมืองสว่างไสวขึ้นเยอะเลยนะ" จุกเลยค่ะ ขนาดอยู่ต่างประเทศแล้วยังต้องส่งมาล้อเลียนกันถึงที่นี่เลยเหรอ สุดท้ายคนเหล่านั้นก็จะบอกว่า ล้อเล่น อยากให้เขารู้จักเลยค่ะว่าคำว่า "ล้อเล่น" ของเขาน่ะ มันเป็นตลกร้ายที่ทำร้ายจิตใจคนฟังเป็นอย่างมาก เจตนาเขาอาจจะตลก แต่คนฟังไม่ตลกด้วยเลย บางคนไม่ตลกด้วยซ้ำ ดูถูกและมองด้วยสายตาเหยียดๆทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันเลยก็มี ทำท่าเหมือนไม่อยากรู้จักกันเลย อาจจะพูดแรงไปนิด หากจะพูดว่า "คนผิวเข้มดูเหมือนไม่มีจุดยืนเลย" หนูขอโทษนะคะ ถ้าทำให้หลายๆคนรู้สึกไม่พอใจแค่อยากจะเล่าสู่กันฟังให้รับรู้เฉยๆค่ะ
อยากถามพี่ๆหรือหลายๆคนที่มีผิวสีเข้มค่ะ ว่านานไหมกว่าทำใจรับคำพูดที่เหมือนเข็มพันๆเล่มที่ทิ่มเข้าไปในหัวใจเราได้? ทุกๆวันนี้หนูก็ยังเจอคำเหล่านี้อยู่ เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาก็เพิ่งทะเลาะกับคนอื่น เพราะเราเดินไปชนเขาด้วยความไม่รู้ตัวนะคะ ว่า "...นิโกร" (ขอสงวนคำหน้านะคะ ไม่ดีเลยที่จะพิมพ์ออกสื่อ) ไม่มีคำว่าล้อเล่น ไม่มีคำขอโทษแม้แต่ใดๆ เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกยังไงไม่ทราบ แต่หนูรู้สึกแย่มากๆเลย ทำงานด้วยกัน ต้องร่วมงานกัน หนูก็ไม่เคยว่าเขาเลย บอกว่าหนูเดินชนเขาก็ได้ หนูจะขอโทษ แต่เขาก็พูดเสียงดัง เพื่อนๆก็หัวเราะ เจ็บค่ะเจ็บ แต่เอาจริงๆเวลาโดนใครว่าเจ็บสักพักก็หายแล้วค่ะ
ขอโทษที่โพสต์ยาวมากๆ แค่อยากเล่าสู่กันฟังค่ะ บุคคลที่หนูกล่าวถึงในกระทู้นี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ ถ้าทำให้ไม่พอใจ หนูยังเคารพและรักทุกคนเหมือนเดิม ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ยินดีรับทุกคำแนะนำ ติชม หรือหากคิดว่ากระทู้นี้จะมีปัญหาอย่างไรแจ้งได้เลยนะคะ ขออนุญาตแท็กห้องที่คิดว่าเกี่ยวข้องนะคะ คิดว่ามีหลายๆคนที่ต้องเจอปัญหาเดียวกัน ขอให้สู้ๆนะคะ หนูก็จะอดทน จะเข้มแข็งขึ้น หนูจะแสดงให้หลายๆคนเห็นให้ได้ค่ะ ว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่สำคัญเท่าความจริงใจที่หนูมีให้ทุกคนค่ะ