สวัสดีคะ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของเราเองคะ คือเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสมัยที่เรายังอยู่มัธยมคะ ซึ่งขอแทนชื่อเพื่อนคนนี้ว่า ปัด นะคะ เรากับปัดอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.2 คะ ตอนนั้นเรากับปัดก็ยังไม่ได้สนิทกันคะ เพราะเราเป็นคนที่เงียบๆ ไม่ค่อยพูดเลยไม่ค่อยรู้สักกับเพื่อนๆ สักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะชอบเก็บตัวอยู่ในห้องสมุดกับกลุ่มเพื่อนสนิท จนขึ้นม.3 เราและเพื่อนๆสนิทได้รับงานจากคุณครูบรรณาลักษณ์ ให้ทำงานเกี่ยวกับ การแสดงละคร ของห้องสมุดซึ่งถูกจัดขึ้นทุกๆปี ปีนี้ก็คงจะเหมือนกับทุกๆปี ที่ชีวิตมัธยมไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นอะไรมากมาย แต่ป่าวเลยคะ การที่เราได้รับงานชิ้นนี้เป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรากับปัด ซึ่งปัดนั้นเป็นผู้ชายที่ ขี้อาย ย้ำนะคะว่าขี้อายมากๆๆ แต่ว่า เวลาโมโหจะน่ากลัวมากๆเลยคะ ซึ่งในการแสดงครั้งนี้ปัดได้มีส่วนร่วมในการทำงานครั้งนี้ด้วย ปัดแสดงละครเป็น พ่อนางเอกคะ แปลกใช่ไหมคะที่เป็นคนขี้อายแต่ยอมมาแสดงละคร ซึ่งปัดถูกคุณครูบังคับคะ 555555 แน่นอนคะมีพ่อนางเอกก็ต้องมีแม่นางเอก อย่างที่ว่าการทำงานย่อมมีอุปสรรค คือขาดคนที่จะแสดงเป็นแม่คะ อ่าวแล้วเอาไงละทีนี้ ด้วยความที่เราเป็นคนใจร้อนแล้วอยากให้งานออกมาดี เลยเสนอตัวเองไปแสดงเป็นแม่คะ แล้วตั้งแต่นั้นมาเราก็คุยกับปัดมากขึ้น สนิทกันมามากขึ้นคะ ปัดจะขอเดินไปส่งขึ้นรถกลับบ้านทุกๆเย็น เราก็โอเค ก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่พอนานเข้าๆ ก็เริ่มรู้สึกดีกับปัดมากๆๆ เวลาที่เราคุยกันนั้น เหมือนทั้งโลกมีเราแค่สองคนเลยคะ มันเป็นอะไรที่มีความสุขมากๆเลยคะ 55555
แต่พอสักพัก มันก็เริ่มจะมากเกินไปคะ จนเพื่อนๆเห็นว่ามันท่าจะไม่ดีแล้ว ก็เลยเป็นห่วงเรามั้งคะเพราะช่วงนั้นเราแทบจะไม่ได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนสนิทเลย เพราะไปกับปัดแทน เลยเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณครู ซึ่งคุณครูก็เลยเรียกเรากับเพื่อนสนิทไปคุยกันคะ ถึงกับน้ำตาแตกกันเลยทีเดียวคะ เพื่อนๆบอกว่าเป็นห่วงเรามากเพราะปัดเคยมีวีรกรรมมามาก จะเรียกได้ว่า แบดบอยก็ได้คะ มีเรื่องต่อยกับคนนู้นคนนี้ไปทั่ว แต่เราก็แบบว่า ไม่เชื่อทั้ง 100 % หรอกนะคะ ด้วยความที่เราเป็นเด็กใหม่แล้วก็ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบตัวสักเท่าไหร่ เลยไม่รู้ แล้วด้วยความที่ถูกคุณครูเตือนมา ก็แบบว่าทำอะไรไม่ถูกคะ มันรู้สึกแย่มากๆ แล้วสิ่งที่เรากับปัดทำกันมันเป็นอะไรที่เร็วเกินไปจริงๆ (หมายถึงจับมือกัน นั่งกระหนุ่งกระนิ่งกันต่อหน้าครูและเพื่อนๆ คือตอนนั้นมันเด็กมากจริงๆคะ ยังไม่รู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ T-T) เย็นนั้นก็เลยตัดสินใจบอกกับปัดว่า เราว่ามันเร็วเกินไปอ่ะ เราลองห่างๆกันเถอะนะ ตอนนั้นรู้สึกผิดกับปัดมากๆเลยคะที่พูดออกไปแบบนั้น แล้วปัดก็ตอบมาว่า งั้นขอเริ่มต้นใหม่ได้ไหม ด้วยความที่เราก็รู้สึกดีกับปัดมากๆ ก็เลยตอบไปว่า ก็ได้ แล้วหลังจากนั้นปัดก็หายไปเลยคะ เจอหน้ากันเราก็ยิ้มให้ปกติ แต่ก็หลบหน้าเราตลอดเลย สงสัยปัดคงไม่อยากคุยกับเราอีกแล้ว...
พอมา เช้าวันหนึ่ง ก็มีกระถางต้นเบญจมาศมาวางไว้ที่โต๊ะของเรา เราก็เห้ยยย ดีใจมาก แต่ก็สงสัยว่าใครเอามาให้ แต่ก็แอบคิดไว้ว่าเป็นปัด..( เพราะปัดเคยถามเราว่าชอบดอกอะไร เราก็ตอบไปว่าชอบเดซี่...) ^^ เราก้แบบเขิลอ่ะ ไม่รู้จะทำไงก็ทำหน้านิ่งๆ แล้วยกกระถางต้นไม้ไปวางข้างๆโต๊ะ
พอมาเลิกเรียนเรากำลังจะกลับบ้าน แต่เพื่อนก็มาชวนไปนั่งเล่นห้องสมุด เราก็ไม่ได้รีบกลับด้วยก็เลย ไปห้องสมุดกับเพื่อนๆคะ พอไปถึงเราก็ไปเจอรุ่นพี่นั่งอยู่ก็เลยเข้าไปนั่งด้วยกัน เรากับเพื่อนสนิทแล้วก็พี่ๆก็นั่งคุยกันสนุกสนานเฮฮากัน พอสักพักเราก็เห็นปัดเดินเข้ามา ด้วยความที่เราคิดว่าปัดคงไม่อยากคุยกับเราแล้ว เราก็เลยโมโหตัวเองก็เลยคิดจะลุกแล้วเดินหนีไป แต่ก็ลุกไม่ได้เพราะว่านั่งอยู่ในซอกโซฟา ถ้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่ลุก ใช่คะพี่เค้านั่งอยู่คะจะบอกให้พี่ๆลุกขึ้นก็เกรงใจ ก็เลยคิดว่า เอาวะเป็นไงเป็นกัน!! ตาต่อตาฟันต่อฟัน แล้วปัดก็เข้ามาแล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ จำไม้ได้แล้วนะคะว่าเขียนว่าอะไร แต่เป็นทำนองว่าเรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะ แล้วก็ขอโทษสำหรับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาที่ปัดทำไม่ดี แล้วปัดก็พูดว่า ชอบดอกไม้ไหม? แค่นั้นละคะ เราบิดตัวเป็นเกลียวเลย เขินมากๆ ก็เลยตอบไปว่า อื้ม แล้วก้มหน้าอย่างเดียวเลย แล้ว เพื่อนๆพี่ๆก็ ฮิ้วกันเสียงดังเลย แล้ว ปัดก็เดินออกไป แล้วเราก็อยู่กับพี่ๆต่อคะ แล้วพี่ๆ ก็บอกว่า แกรู้ไหมว่ามันพยายามหาดอกเดซี่สีขาวมากเลยนะ หายากมากเลยหาไม่ได้สักที พี่เนี่ยแหละเป็นคนพามันไปหาทั่วเลย แล้วก็ไปเจอเบญจมาศ มันคล้ายๆกัน ก็เลยเอามาให้แกเนี่ยแหละ พอได้ยิน ก็ปริ่มเลยละคะ 55555 แล้วหลังจากนั้นเค้าก็จะคอยเอาของมาใส่ให้ที่ใต้โต๊ะตอนเช้าบ่อยๆมากเลยคะ แต่ที่ประทับใจที่สุดก็คือกุหลาบขาวพับเองของเค้าคะ ถึงมันจะเละๆหน่อย แต่มันก็เป็นสิ่งที่เค้าตั้งใจทำมาก ผู้ชายที่ไหนเค้าจะมานั่งพับกุหลาบกัน 5555 แล้วเราก็เริ่มมาคุยกันใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้เป็นอะไรที่โอเคมากๆเลยนะคะ ความสัมพันธ์ของเราก็ค่อยเป็นค่อยไปคะ ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆเลยคะ
ต่อมา วันนี้เป็นวันคริสต์มาสวันนี้ก็มีกินเลี้ยงกันที่ รร คะวันนี้ปัดก็ทำตัวแปลกๆ ทำตัวยุ่งๆ แล้วสักพักก็วิ่งออกไปจากห้อง เราก็แบบมองๆ เฉยๆ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้มั้ง แล้วสักพักเพื่อนสนิทเราก็ชวนเราไปห้องน้ำ แล้วก็เดินไปห้องน้ำกัน แล้วเพื่อนก็ชวนคุย ผิดปกติ ปกติไม่ชวนคุยอะไรเยอะแยะแล้วปกติไม่เคยชวนไปห้องน้ำ ก็ได้แต่เอ๊ะใจ แต่ก็เดินๆกับเพื่อนไป พอเดินมาใกล้จะถึงห้องน้ำเราก็เห็นปัดนั่งรออยู่แล้วเพื่อนก็พาเราเดินเข้าไป เราเองก็สงสัย มีอะไรกันรึป่าวเนี่ย สองคนนี้หลังๆ ชอบแอบๆไปคุยกันบ่อยจริง แต่ก็ได้แค่สงสัยคะเพราะเราไม่เป็นคนไม่ค่อยพูด แล้วปัดก็เดินมาแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ เราก็ตกใจมากกก เห้ยอะไร เอามาให้ทำไม แล้วปัดก็พูดเบาๆว่า เป็นแฟนกันนะ เรานี่ถึงกับอึ้ง ค้างไปเลยคะ ทำไรไม่ถูก เหมือนปัดจะเห็นว่าเรานิ่งและเงียบมาก ก็เลยคุกเข่าลง แล้วก็พูดอีกครั้งว่า เป็นแฟนกันนะ เราถึงได้สติกลับมา แล้วก็ได้แต่พยักหน้า แล้วยิ้มค้างอยู่แบบนั้นแล้วก็เงียบตามเคยคะ 5555
แล้วตั้งแต่นั้นเรากับปัด เริ่มคุยกันบ่อยมากขึ้นคะ ช่วงนั้นเป็นช่วงม.3 เป็นช่วงแห่งการสอบ เราก็ช่วยกันติวกัน จนคะแนนของปัดดีขึ้นมาก ช่วงนั้นเหมือนอะไรๆก็ดีไปหมดเลยคะ เป็นปั๊ปปี้เลิฟ ที่น่ารักมากๆเลยคะ จนคุณครูก็ชมกัน ใหญ่เลย
จนเราขึ้น ม.4 เราก็แยกห้องกันคะเลยไม่ค่อยได้คุยกัน เราก็เลยมีสมุดเล่มหนึ่งไว้คุยกันคะ แล้วจะแลกกันเขียนถึงกันคะ แล้วเพื่อนสนิทเราขออ่านเราก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เลยให้อ่านคะ แล้วบางเรื่องที่เรารู้สึกว่ามันส่วนตัวมากๆ เลยบอกเค้าว่าไม่อยากให้เขียนแบบนี้ เค้าก็โกรธเลยคะ ว่าทำไมเราต้องให้คนอื่นอ่านด้วย ก็เลยทะเลาะกันเลยคะ แล้วตั้งแต่นั้นเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นๆ แล้วก็ค่อยๆรุนแรงขึ้นๆ จนถึงขั้นเข้าห้องปกครองเลยคะ และแล้วเย็นวันหนึ่งเราก็เล่นเฟส ปกติก็ไปเจอรูปที่ปัดกับเพื่อนๆยืนอยู่ด้วยกัน แต่เราก็พยายามไม่สนใจอะไร แล้วแม่เค้าก็โทรมาหาเราบอกว่าปัดจะลาออก พอเราได้ยินข่าวเราก็รีบโทรไปหาปัดทันที ปัดก็บอกว่า ใช่ ตอนนั้นเราตกใจมากเลยคะ ร้องไห้เลย ว่าทำไมต้องออกด้วย เค้าก็ไม่ยอมบอก แล้วเราก็เลยขอว่า พอเริ่มมีสติก็เลยบอกปัดว่า งั้นทุกๆวันเสาร์มาเจอกันได้ไหม เค้าก็ตกลง ค่ะ
ต่อมาเราก็ได้เจอกันอาทิตย์ละครั้งคะแต่ทุกครั้งที่เจอ เค้าดูแปลกๆ ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน แล้วไม่กี่เดือน ปัดก็หายไปเลย..
เราก็พยายามทำทุกวิธีเพื่อจะติดต่อกับปัด ปัดปิดเครื่องตลอดเลย ผ่านมาสักพักเราก็ได้ยินข่าวว่า ปัดมีแฟนใหม่แล้ว พอได้ยินข่าวนี้ก็จุกไปเลยคะ ฟูมฟายหนักกว่าเดิมเลยคะ เพราะไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิด อยู่ดีๆก็หายไปเลย ทั้งๆที่เรารักกันมาก ............
จนเวลาผ่านมา 2 ปี เราก็เล่นเฟส ไปเรื่อยๆ เพราะนอนไม่หลับ แล้วก็ไปเจอเฟสปัดคะ ก็เลยแอดไป แล้วปัดก็รับแอดทันทีคะ คือตอนนั้นตกใจมากก เห้ย เอาไงดี ตอนนั้นความรู้สึกต่างๆมันกลับมาหมดเลยค่ะ ก็เลยรวบรวมความกล้าทักเฟสไปคะ ปัดตอบด้วยคะ ตกใจมากคะ ทั้งดีใจทั้งตื่นเต้น แล้วเราก็คุยกันต่อไปเรื่อยๆ คะ แล้วก็เหมือนว่าความรู้สึกของปัดก็กลับมาเหมือนกันคะ เหมือนทุกๆอย่างมันกลับมา คะ
เดี่ยวมาต่อนะคะ เป็นกระทู้แรกคะ ถ้าแท๊กผิดห้องหรือ พิมพ์ผิดยังไงก็ขออภัยดด้วยนะคะ
ควรรอหรือไปต่อ ?
แต่พอสักพัก มันก็เริ่มจะมากเกินไปคะ จนเพื่อนๆเห็นว่ามันท่าจะไม่ดีแล้ว ก็เลยเป็นห่วงเรามั้งคะเพราะช่วงนั้นเราแทบจะไม่ได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนสนิทเลย เพราะไปกับปัดแทน เลยเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณครู ซึ่งคุณครูก็เลยเรียกเรากับเพื่อนสนิทไปคุยกันคะ ถึงกับน้ำตาแตกกันเลยทีเดียวคะ เพื่อนๆบอกว่าเป็นห่วงเรามากเพราะปัดเคยมีวีรกรรมมามาก จะเรียกได้ว่า แบดบอยก็ได้คะ มีเรื่องต่อยกับคนนู้นคนนี้ไปทั่ว แต่เราก็แบบว่า ไม่เชื่อทั้ง 100 % หรอกนะคะ ด้วยความที่เราเป็นเด็กใหม่แล้วก็ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบตัวสักเท่าไหร่ เลยไม่รู้ แล้วด้วยความที่ถูกคุณครูเตือนมา ก็แบบว่าทำอะไรไม่ถูกคะ มันรู้สึกแย่มากๆ แล้วสิ่งที่เรากับปัดทำกันมันเป็นอะไรที่เร็วเกินไปจริงๆ (หมายถึงจับมือกัน นั่งกระหนุ่งกระนิ่งกันต่อหน้าครูและเพื่อนๆ คือตอนนั้นมันเด็กมากจริงๆคะ ยังไม่รู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ T-T) เย็นนั้นก็เลยตัดสินใจบอกกับปัดว่า เราว่ามันเร็วเกินไปอ่ะ เราลองห่างๆกันเถอะนะ ตอนนั้นรู้สึกผิดกับปัดมากๆเลยคะที่พูดออกไปแบบนั้น แล้วปัดก็ตอบมาว่า งั้นขอเริ่มต้นใหม่ได้ไหม ด้วยความที่เราก็รู้สึกดีกับปัดมากๆ ก็เลยตอบไปว่า ก็ได้ แล้วหลังจากนั้นปัดก็หายไปเลยคะ เจอหน้ากันเราก็ยิ้มให้ปกติ แต่ก็หลบหน้าเราตลอดเลย สงสัยปัดคงไม่อยากคุยกับเราอีกแล้ว...
พอมา เช้าวันหนึ่ง ก็มีกระถางต้นเบญจมาศมาวางไว้ที่โต๊ะของเรา เราก็เห้ยยย ดีใจมาก แต่ก็สงสัยว่าใครเอามาให้ แต่ก็แอบคิดไว้ว่าเป็นปัด..( เพราะปัดเคยถามเราว่าชอบดอกอะไร เราก็ตอบไปว่าชอบเดซี่...) ^^ เราก้แบบเขิลอ่ะ ไม่รู้จะทำไงก็ทำหน้านิ่งๆ แล้วยกกระถางต้นไม้ไปวางข้างๆโต๊ะ
พอมาเลิกเรียนเรากำลังจะกลับบ้าน แต่เพื่อนก็มาชวนไปนั่งเล่นห้องสมุด เราก็ไม่ได้รีบกลับด้วยก็เลย ไปห้องสมุดกับเพื่อนๆคะ พอไปถึงเราก็ไปเจอรุ่นพี่นั่งอยู่ก็เลยเข้าไปนั่งด้วยกัน เรากับเพื่อนสนิทแล้วก็พี่ๆก็นั่งคุยกันสนุกสนานเฮฮากัน พอสักพักเราก็เห็นปัดเดินเข้ามา ด้วยความที่เราคิดว่าปัดคงไม่อยากคุยกับเราแล้ว เราก็เลยโมโหตัวเองก็เลยคิดจะลุกแล้วเดินหนีไป แต่ก็ลุกไม่ได้เพราะว่านั่งอยู่ในซอกโซฟา ถ้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่ลุก ใช่คะพี่เค้านั่งอยู่คะจะบอกให้พี่ๆลุกขึ้นก็เกรงใจ ก็เลยคิดว่า เอาวะเป็นไงเป็นกัน!! ตาต่อตาฟันต่อฟัน แล้วปัดก็เข้ามาแล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ จำไม้ได้แล้วนะคะว่าเขียนว่าอะไร แต่เป็นทำนองว่าเรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะ แล้วก็ขอโทษสำหรับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาที่ปัดทำไม่ดี แล้วปัดก็พูดว่า ชอบดอกไม้ไหม? แค่นั้นละคะ เราบิดตัวเป็นเกลียวเลย เขินมากๆ ก็เลยตอบไปว่า อื้ม แล้วก้มหน้าอย่างเดียวเลย แล้ว เพื่อนๆพี่ๆก็ ฮิ้วกันเสียงดังเลย แล้ว ปัดก็เดินออกไป แล้วเราก็อยู่กับพี่ๆต่อคะ แล้วพี่ๆ ก็บอกว่า แกรู้ไหมว่ามันพยายามหาดอกเดซี่สีขาวมากเลยนะ หายากมากเลยหาไม่ได้สักที พี่เนี่ยแหละเป็นคนพามันไปหาทั่วเลย แล้วก็ไปเจอเบญจมาศ มันคล้ายๆกัน ก็เลยเอามาให้แกเนี่ยแหละ พอได้ยิน ก็ปริ่มเลยละคะ 55555 แล้วหลังจากนั้นเค้าก็จะคอยเอาของมาใส่ให้ที่ใต้โต๊ะตอนเช้าบ่อยๆมากเลยคะ แต่ที่ประทับใจที่สุดก็คือกุหลาบขาวพับเองของเค้าคะ ถึงมันจะเละๆหน่อย แต่มันก็เป็นสิ่งที่เค้าตั้งใจทำมาก ผู้ชายที่ไหนเค้าจะมานั่งพับกุหลาบกัน 5555 แล้วเราก็เริ่มมาคุยกันใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้เป็นอะไรที่โอเคมากๆเลยนะคะ ความสัมพันธ์ของเราก็ค่อยเป็นค่อยไปคะ ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆเลยคะ
ต่อมา วันนี้เป็นวันคริสต์มาสวันนี้ก็มีกินเลี้ยงกันที่ รร คะวันนี้ปัดก็ทำตัวแปลกๆ ทำตัวยุ่งๆ แล้วสักพักก็วิ่งออกไปจากห้อง เราก็แบบมองๆ เฉยๆ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้มั้ง แล้วสักพักเพื่อนสนิทเราก็ชวนเราไปห้องน้ำ แล้วก็เดินไปห้องน้ำกัน แล้วเพื่อนก็ชวนคุย ผิดปกติ ปกติไม่ชวนคุยอะไรเยอะแยะแล้วปกติไม่เคยชวนไปห้องน้ำ ก็ได้แต่เอ๊ะใจ แต่ก็เดินๆกับเพื่อนไป พอเดินมาใกล้จะถึงห้องน้ำเราก็เห็นปัดนั่งรออยู่แล้วเพื่อนก็พาเราเดินเข้าไป เราเองก็สงสัย มีอะไรกันรึป่าวเนี่ย สองคนนี้หลังๆ ชอบแอบๆไปคุยกันบ่อยจริง แต่ก็ได้แค่สงสัยคะเพราะเราไม่เป็นคนไม่ค่อยพูด แล้วปัดก็เดินมาแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ เราก็ตกใจมากกก เห้ยอะไร เอามาให้ทำไม แล้วปัดก็พูดเบาๆว่า เป็นแฟนกันนะ เรานี่ถึงกับอึ้ง ค้างไปเลยคะ ทำไรไม่ถูก เหมือนปัดจะเห็นว่าเรานิ่งและเงียบมาก ก็เลยคุกเข่าลง แล้วก็พูดอีกครั้งว่า เป็นแฟนกันนะ เราถึงได้สติกลับมา แล้วก็ได้แต่พยักหน้า แล้วยิ้มค้างอยู่แบบนั้นแล้วก็เงียบตามเคยคะ 5555
แล้วตั้งแต่นั้นเรากับปัด เริ่มคุยกันบ่อยมากขึ้นคะ ช่วงนั้นเป็นช่วงม.3 เป็นช่วงแห่งการสอบ เราก็ช่วยกันติวกัน จนคะแนนของปัดดีขึ้นมาก ช่วงนั้นเหมือนอะไรๆก็ดีไปหมดเลยคะ เป็นปั๊ปปี้เลิฟ ที่น่ารักมากๆเลยคะ จนคุณครูก็ชมกัน ใหญ่เลย
จนเราขึ้น ม.4 เราก็แยกห้องกันคะเลยไม่ค่อยได้คุยกัน เราก็เลยมีสมุดเล่มหนึ่งไว้คุยกันคะ แล้วจะแลกกันเขียนถึงกันคะ แล้วเพื่อนสนิทเราขออ่านเราก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เลยให้อ่านคะ แล้วบางเรื่องที่เรารู้สึกว่ามันส่วนตัวมากๆ เลยบอกเค้าว่าไม่อยากให้เขียนแบบนี้ เค้าก็โกรธเลยคะ ว่าทำไมเราต้องให้คนอื่นอ่านด้วย ก็เลยทะเลาะกันเลยคะ แล้วตั้งแต่นั้นเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นๆ แล้วก็ค่อยๆรุนแรงขึ้นๆ จนถึงขั้นเข้าห้องปกครองเลยคะ และแล้วเย็นวันหนึ่งเราก็เล่นเฟส ปกติก็ไปเจอรูปที่ปัดกับเพื่อนๆยืนอยู่ด้วยกัน แต่เราก็พยายามไม่สนใจอะไร แล้วแม่เค้าก็โทรมาหาเราบอกว่าปัดจะลาออก พอเราได้ยินข่าวเราก็รีบโทรไปหาปัดทันที ปัดก็บอกว่า ใช่ ตอนนั้นเราตกใจมากเลยคะ ร้องไห้เลย ว่าทำไมต้องออกด้วย เค้าก็ไม่ยอมบอก แล้วเราก็เลยขอว่า พอเริ่มมีสติก็เลยบอกปัดว่า งั้นทุกๆวันเสาร์มาเจอกันได้ไหม เค้าก็ตกลง ค่ะ
ต่อมาเราก็ได้เจอกันอาทิตย์ละครั้งคะแต่ทุกครั้งที่เจอ เค้าดูแปลกๆ ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน แล้วไม่กี่เดือน ปัดก็หายไปเลย..
เราก็พยายามทำทุกวิธีเพื่อจะติดต่อกับปัด ปัดปิดเครื่องตลอดเลย ผ่านมาสักพักเราก็ได้ยินข่าวว่า ปัดมีแฟนใหม่แล้ว พอได้ยินข่าวนี้ก็จุกไปเลยคะ ฟูมฟายหนักกว่าเดิมเลยคะ เพราะไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิด อยู่ดีๆก็หายไปเลย ทั้งๆที่เรารักกันมาก ............
จนเวลาผ่านมา 2 ปี เราก็เล่นเฟส ไปเรื่อยๆ เพราะนอนไม่หลับ แล้วก็ไปเจอเฟสปัดคะ ก็เลยแอดไป แล้วปัดก็รับแอดทันทีคะ คือตอนนั้นตกใจมากก เห้ย เอาไงดี ตอนนั้นความรู้สึกต่างๆมันกลับมาหมดเลยค่ะ ก็เลยรวบรวมความกล้าทักเฟสไปคะ ปัดตอบด้วยคะ ตกใจมากคะ ทั้งดีใจทั้งตื่นเต้น แล้วเราก็คุยกันต่อไปเรื่อยๆ คะ แล้วก็เหมือนว่าความรู้สึกของปัดก็กลับมาเหมือนกันคะ เหมือนทุกๆอย่างมันกลับมา คะ
เดี่ยวมาต่อนะคะ เป็นกระทู้แรกคะ ถ้าแท๊กผิดห้องหรือ พิมพ์ผิดยังไงก็ขออภัยดด้วยนะคะ