มีใครที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตอนเด็กๆแล้วมีปัญหาตอนโตบ้างไหมค่ะ

เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เกิดเลยเราเกิดที่ต่างจังหวัด ย่ากับป้าซึ่งอยู่กรุงเทพเป็นคนเลี้ยงเรามาเลี้ยงแบบลุยๆลูกทุ่งๆ แล้วเราก็ย้ายมาอยู่กับแม่อีกที่ตอนช่วงประถมปลาย ตอนนั้นพ่อกับแม่แยกกันอยู่แล้วค่ะ พอมัธยมต้นเราก็กลับไปอยู่กับย่ากับป้าอีกครั้งจนจบมหาวิทยาลัย สุดท้ายพอจบมหาวิทยาลัยเราก็กลับมาทำงานกับพ่อแล้วอาศัยอยู่กับแม่จริงแบบจริงๆจังๆ เรามีปัญหาในการสื่อสารกับแม่มากคือเราเป็นคนที่ถูกเลี้ยงมาแบบที่บ้านจะพูดจาห้วนๆแต่ไม่ใช่หยาบคายและก้าวร้าวนะคะ แต่กับแม่กับพ่อ จะชอบให้เราพูดจาคะขา พูดเพราะๆ กิริยาอ่อนหวานอะไรประมาณนี้ ซึ่งมันไม่เป็นตัวเราเท่าไหร่ แล้วเวลาคุยกันเรื่องนึงเราเข้าใจแบบนี้ แม่เข้าใจอีกอย่าง สุดท้ายเราก็ผิดอีก อีกเรื่องนึงคือการที่เราอยู่กับย่ากับป้าที่กรุงเทพ ที่บ้านนั้นจะไม่ค่อยวุ่นวายคือถ้าเราไปข้างนอกก็ไปบอกว่ากลับกี่โมง ซึ่งอยู่กรุงเทพเราก็ไปไหนมาไหนคนเดียวเราจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองได้หมดทุกเรื่องคนที่บ้านไม่เคยต้องยุ่ง แต่พอย้ายมาอยู่กับแม่คือจะทำอะไรแม่จะถามละเอียดมากว่าจะไปไหน ทำอะไร ทำไมต้องไป ซื้ออะไร ซื้อไปทำอะไร ไปซื้อตรงนี้สิ หรือไม่ก็บอกว่าจะไปด้วย ไปไหนก็จะไปด้วยตลอด เวลาเรามีปัญหาอะไรก็ตาม เรารู้สึกไม่ค่อยสะดวกใจที่จะเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทำไม เราคิดว่าหรือว่าเราเป็นลูกอกตัญญูเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า ตอนนี้ก็พยายามปรับตัวเองอยู่ ส่วนแม่ก็ปล่อยเรามากขึ้นเป็นครั้งคราว เราไปไหนก็พยายามพาแม่ไปด้วย แต่บางช่วงมันก็รู้สึกอึดอัดจริงๆ