ผมกะเพื่อน เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ ป.3. ป.4. ตอนนี้ผมอยู่ม.4ละครับ ตอนเด็กเราสองคนสนิทกันมากครับ. เข้ากันได้ดีมาก นิสัยคล้ายกัน แต่เพื่อนผมจะเก่งกว่าผมหน่อยและเป็นผู้ใหญ่มากกว่าผมอีก ไปไหนด้วยกันตลอดเวลา. เล่นด้วยกันทำงานกลุ่มด้วยกัน. พอถึงม.1. พวกเราสอบได้โรงเรียนเดียวกัน. แต่ผมอยู่คนละห้องกับเพื่อน เพื่อนเค้าไปอยู่ห้องวิทย์-คณิต ส่วนผมไปอยู่ห้องคละ ผมก็แอบเสียใจเล็กน้อยที่ต้องจากกัน แต่ก็ไม่เป็นไร. ช่วงม.1. พวกเรายังสนิทกันอยู่ ยังไปเที่ยวด้วยกัน ทำจิตอาสาด้วยกัน ผมโคตรสนิทกะเค้ามาก เจอหน้ากันแทบไปกอด คุยจ้อกันตามประสาวัยรุ่น. ช่วงม.1 พวกเราสองคนยังไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท. เราเลยยังสนิทกันมาก. พอม.2. เพื่อนผมเค้าก็เริ่มสนิทกะเพื่อนใหม่มากขึ้นแต่ผมก็ไม่ได้คิดไร. ปล่อยเพื่อนบ้าง แต่เราสองคนก็ยังคุยสนุกตลอด. ผมชอบชวนมันไปงานหนังสือครับ. มันก็ไป. ชวนไปไหนมันก็ไป. ระดับความสนิทยังเยอะอยู่ พอเริ่มขึ้นม.3เท่านั้นแหละ เพื่อนผมเหมือนเปลี่ยนไป คุยกันน้อยลง ใช้สรรพนามคุยกับผมไม่เหมือนเดิม. ความห่างมันก็เริ่มขึ้น... เพื่อนผมคงติดเพื่อนใหม่มากขึ้นแต่ผมก็ยังไม่คิดอะไรมาก เพราะวัยรุ่นคงติดเพื่อนเป็นธรรมดา แต่พอนานเข้าความสนิทมันก็น้อยลง เพื่อนผมเค้าไม่ค่อยมาแกล้งผม. เวลาผมเเกล้งเค้า เค้าก็มักหงุดหงิดบ้าง. ไม่รอผมบ้าง. แต่ก่อนเคยกลับบ้านด้วยกันก็ไม่ได้กลับด้วยกัน. ผมก็เริ่มน้อยใจ อึดอัด อยากเคลียร์ อยากถาม แต่ผมเกรงใจอ่าคับ. ผมชอบถามสารทุกสุขดิบเค้า. ถามคำตอบคำเหมือนผม เป็นคนประคองบทสนทนาคนเดียว. ผมเหนื่อย. พอม.3เทอม2. เราก็ต้องเริ่มอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบม.4. ถูกไหมครับ. เราเลยไม่ค่อยมีเวลาเจอกัน. เลยไม่ค่อยได้คุยกัน. เจอแต่ที่เรียนพิเศษเท่านั้น. ช่วงนั้นผมก็เริ่มกลับมาเล่นทวิตเตอร์ เพื่อนผมเล่นตั้งนานแต่เค้าล็อกข้อมูลไว้ ผมเลยฟอลไป. เค้าก็ฟอลกลับ. ผมแค่อยากรู้ว่าเค้าทำไรบ้างแต่เเค่ส่อง. ไม่ได้ไปเมนชั่นเท่าไร. เมื่อปิดเทอมม.3เทอม2. ผมกับเพื่อนผมได้ไปสอบ ห้องgifted โรงเรียนเก่าไป. ปรากฏเพื่อนผมติด. แต่ผมไม่ติด. ผมก็ยินดีกับเค้าด้วยย. แล้วเราทั้ง2ก็สอบม.4เพื่อเข้าโรงเรียนดังแห่งนึง ขอไม่เอ่ยถึง ผมคิดมาตลอดว่าเพื่อนผมมันต้องติดแน่ ผมคงไม่ติด. พอปรากฏผมก็สอบติด. เพื่อนผมไม่ติด. ผมก็เฟลมาก. อยากให้เพื่อนติด จะได้อยู่ด้วยกัน. ผมรอเพื่อนจะได้เรียกสำรอง. แต่เพื่อนผมเรียกไม่ถึง. เพื่อนผมก็เลยต้องอยู่โรงเรียนเก่าต่อ. ช่วงนั้นผมติดทวิตเตอร์มาก. แล้วผมไปดูแอคของเพื่อนผม. มันขึ้นว่าผมยังไม่ได้ฟอล. ผมก็งง เลยกดฟอลไป. แต่มันขึ้นเตือนว่าคุณได้ถูกบล็อกจากผู้ใช้งานรายนี้ ผมก็งงมาบล็อกผมทำไม. ผมเลยลองบล็อกกลับดูว่าเพื่อนจะรู้ไหม. สรุปเพื่อนไม่ได้พูดเรื่องนี้ ตั้งแต่ผมขึ้นม.4. มา ย้ายโรงเรียน. ทำให้ผมเจอเพื่อนใหม่ เอาเวลาไปทุ่มกับการเรียมากขึ้นเลยไม่มีเวลาไปคุยกับเพื่อนผมมากเท่าไร. แต่พอเราสองคนเจอหน้ากัน ผมจะฝ่ายทักก่อนเสมอ. แต่คราวนี้แทนที่เค้าจะทักทายผมบ้าง. ถามไรบ้าง. แต่ก็ไม่ กลับไปกับเพื่อนใหม่ ผมก็เสียใจบ้าง. เวลาเราไปเรียนพิเศษด้วยกัน. เวลาอยู่แค่สองคนผมต้องเป็นชวนคุยตลอด. ผมถามคำ เค้าตอบคำ. เหมือนไม่อยากให้ผมไปยุ่งเท่าไร. ผมค้องคอยประคองบทสนทนาตลอด. ผมโคตรเหนื่ิอยครับ. งานหนังสือปีนี้ มันก็ไม่ชวนผมอีกหละ. ทั้งๆที่ปีก่อนผมเป็นฝ่ายชวนตลอด. ช่วงรี้ผมรู้สึกอึดอัดอยากเคลียร์ตรงๆ. ทำไมทำตัวแบบนี้วะ?? เค้าเพิ่งเกิดไปเดือนกันยา. 2-3. วันก่อนผมเพิ่งให้ของขวัญไป. พร้อมเขียนขอโทษ ว่า... ถ้าทำอะไรให้อึดอัดใจก็ขอโทษ ถ้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวก็ขอโทษ. แล้วผมก็เขียนถามว่า. บล็อกทวิตทำไม. มีไรรึเปล่า ถ้าไม่กล้าบอก. ส่งไลน์มาก็ได้ วันที่ผมให้ของขวัญเค้าไป. ตกเย็นผมรอโทรศัพท์หรือข้อความไลน์ เผื่อเค้าจะส่งมา. แต่ปรากฏไม่มี ผมรอมา2วันหละ. ผมควรทำอย่างไรต่อไปดี พูดตรงๆหรือทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น???? ผมแคร์เพื่อนมากไปรึเปล่า??? ผมไม่เป็นชายรักชายนะ
ความเป็นเพื่อน. ยังคงมีหรือหมดไป??