ออกจากงานมาค้าขาย จุดเริ่มต้นที่ยังไม่เห็นปลายทาง

สวัสดีค่ะ เราตั้งกระทู้เพราะเเค่อยากระบาย เข้าเรื่องเลยก็แล้วกันค่ะ ก่อนหน้านี้จบมาก็ทำงานปกติสตาร์ท15kหลังจากนั้น1ปีก็เปลี่ยนที่ทำงานใหม่ได้ 17k จริงๆเเล้วเกิดความรู่สึกระหว่างการทำงานมาตลอดว่าอยากค้าขาย ในตอนที่เป็นสาวออฟฟิศพักเที่ยงทีไรได้เเต่อิจฉาเเม่ค้าพ่อค้าที่ขายของกันไม่ได้เว้นว่าง ยิ่งเจ้าที่ขายอาหารหรือสินค้าที่ขายดีๆหน่อยเดินมองเเล้วมองอีก คือมองว่าขายดีจัง เราทราบอยู่ค่ะว่ากว่าชีวิตพ่อค้าเเม่ค้าเหล่านั้นจะขายดีขนาดนี้เค้าก็คงผ่านอะไรมาเยอะกว่าจะมาถูกทาง ในขณะที่ทำงานในที่ทำงานใหม่มันเกิดความขุ่นใจหลายอย่างเนื่องจากเป็นกิจการครอบครัวเลยค่อนข้างทำอะไรตามใจชั้น จริงๆเเล้วสำหรับเราเงินเดือน17kก็คงหาได้ไม่ง่ายนักสำหรับคนที่ไม่ได้มีประสบการณ์ในการทำงานมากนัก(จขกท อายุ24เพิ่งทำงานมาได้ที่เดียว)นับว่าใช้ได้เเต่เเปลกเข้าไปไม่กี่อาทิตย์ก็รู้สึกว่าอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกกล้องวงจรปิดรอบด้าน ห้องครัวก็มี ดักเก็บเสียงด้วย บวกกับระบบการทำงานที่ไม่เป็นระบบ พอเข้าเดือนที่สองของการทำงาน นั่งมองนาฬิกาตลอดวัน บวกกับอยากขายของอีกนั่นละ ทำให้ไม่อยากทำ จึงได้เริ่มปรึกษาพ่อ(พ่อ จขกท ค้าขาย)มีปัญหาความไม่สบายใจมาเล่าให้ฟังตลอดทุกวัน กลับมาจากที่ทำงานไม่สดชื่น เปื่อยๆไม่อยากไปทำงาน จึงได้เริ่มคุยกับพ่ออย่างจริงจัง ตอนนั้นว่าอยากค้าขาย พ่อเห็นด้วยทันที( พ่อ จขกท ไม่ชอบการเป็นลูกจ้าง)จึงอาจเห็นด้วยในมุมมองของเรา เราบอกว่าอยากออกมาช่วยค้าขาย( ขอสงวนไว้ว่าขายอะไรค่ะกลัวคนรู้จักมาอ่าน อิอิ) เราจึงเริ่มวางแผนกันตลอดมา อีกสองเดือนเราก็ออกจากงานเลย เดือนสุดท้ายจะพ้นโปรพอดี วันเเรกที่ออกจากงานมานั้นรู้สึกเหมือนติดคุกมานานค่ะ ช่วงนั้นก็ช่วยคุณพ่อทำในส่วนที่เราคิดไว้ ในเรื่องของการดูภาพลักษณ์ ขายในออนไลน์บ้าง (พ่อทำไม่เป็น ได้เเต่ขายหน้าร้าน) เรื่องของเรื่องตอนเเรกนั้นเราได้คุยตกลงกับคุณพ่อไว้พ่อเสนอจะให้เดือนละ10000 คือเราไม่ต้องช่วยอะไรที่บ้าน ค่าน้ำไฟ กินอยู่กับที่บ้าน(คือปกติตอนทำงานให้เงินพ่อเเม่)ให้ไว้เป็นเงินส่วนตัวเลย ถือว่าออกมาช่วยกันพัฒนาเละทำเป็นอาชีพเเบบพ่อลูกเลยเเต่จะจ่ายเป็นรายอาทิตย์ซึ่งก็ตกอาทิตย์ละ 2500 เเต่พอเริ่มทำไปได้สักระยะ ตามประสาการค้าขายมันก็ยังไม่เห็นผลว่าขายดีขึ้นกว่าเดิมหรือไม่ได้เป็นไปตามที่คิดไว้ ส่วนตัวเราเองเป็นคนที่ค่อนข้างเห็นใจพ่อ เมื่อเราเห็นเช่นนั้นเราบอกพ่อทันที่ว่ายังไม่ต้องให้เงินหรอกเก็บไว้เถอะพ่อ เราขอเเค่500ต่ออาทิตย์ เเรกๆนั้นเราก็มีความสุข เพราะรู้สึกอิสระ เเต่พอเริ่มจะเดือนที่2 เราเริ่มฟุ้งซ่านเเม่ก็เริ่มออกปาก คือตอนนี่เราก็ไม่มีเงินหรอกค่ะ เพราะอาทิตย์นึงด้วยความเห็นใจก็ขอเเค่500 ไม่กล้าเอาตามที่ตกลงกันไว้ สรุปว่ากลายไปกลายมาคุณเเม่ก็เริ่มไม่พอใจเริ่มด่าทอเราในบางครั้งที่มีเรื่องให้ด่าเรื่องอื่นเค้าก็จะลากพูดเรื่องการลาออกจากงานมาเเล้วก็ออกมาค้าขาย ประวาณว่าไม่เห็นด้วย กลายว่าเรามาเกาะพ่อกิน ซึ่งสิ่งที่เห็นมันก็เป็นเเบบนั้นละค่ะ ทุกครั้งที่โดนด่ามันเจ็บที่ไม่มีใครมองว่าเงินที่เราขอเป็นเงินที่เราตกลงกับพ่อไว้ในเรื่องของการออกมาช่วยเเละพัฒนาร้านทำร้านในโลกออนไลน์เเล้วก็ออกมาขายหน้าร้านด้วยมันเป็นส่วนที่เราพึงได้ซึ่งเรื่องนี่ทุกคนรู้เเต่ไม่มอง  ยอมรับว่าเขวมากๆ ตอนนี้เราก็เเอบๆเปิดคอมมองหางาน กลัวค่ะ กลัวใจตัวเองเหมือนกันว่าจะไม่สู้ แต่ออกมาเเล้วมันเหมือนขี่หลังเสือ คิดไปทุกอย่างว่าถ้าจะกลับไปทำงานต้องรีบสมัครเพราะอายุก็มากขึ้นด้วย เเม่รอดูถูก เเต่พ่อก็ให้กำลังใจเสมอเเละท่านเชื่อเสมอว่าเริ่มเเต่ยังเด็กมันยังมีไฟมากกว่าไปเริ่มตอนเเก่ที่ตกงาน  เเต่เรามีเเพลนอยู๋เเล้วว่าจะเเยกร้านกับพ่อค่ะ เร็วๆนี้เลย ไม่น่าเกิน1เดือน ใจมันไม่อยากกลับไปเป็นสาวออฟฟิศ หรือลูกจ้าง เราเหมือนเป็นคนไม่ชอบทำงานตามคำสั่งคน เเต่ไม่ใช่ไม่ฟังนะคะ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ก็ยอมรับค่ะ พอไปอยู่สังคมตลาดนัดมองซ้ายขวาเราก็ซึมซับสภาพเเวดล้อมเเบบนั้น มีหลายครั้งเเอบคิดถึงออฟฟิศเเอร์เย็นๆเหมือนกันในบางที่ๆมันร้อน เมื่อเห็นสาวออฟฟิศเดินถือกระเป๋าใบเล็กคล้องมือลงมาพักกลางวันช็อปปิ้ง  ก็เห็นตัวเราเลยเเต่ก่อนก็เป็นงี้ แต่พอได้สติกลับมาก็บอกกับตัวเองว่าต้องผ่านไปให้ได้ เอาจริงๆตอนนี้ออกจากงานมาก็ประมาณสองสามเดือนค่ะ ยังไม่เห็นอะไรเป็นชิ้นอัน เงินก็ไม่มี มันก็คงไม่ผิดหวังว่ที่เเม่จะเห็นว่ากลับมาเกาะที่บ้าน เเค่าออกไปขายเองเเล้วคงจะมีช่องทางอะไรบ้าง ทำใจยากค่ะตอน เงินเดือนเคยออกมาจากตู้ทุกเดือน นี้ไม่มีภาพไปยืนกดตู้ATM มาสักระยะเเล้ว แต่ก็อยากสู้ต่อ เดี๋ยวอาเซี่ยนมาอีก ไม่รู้ว่าตลาดนัดจะมีผลกระทบอะไรไหม ยอมรับว่าตั้งเเต่ลาออกจากงานนอนก่ายหน้าผากบ่อยมาก เสียใจที่ไม่ได้ให้เงินเเม่เงินพ่อมาสองเดือนเเล้ว เพราะไอการอยากทำอะไรเป็นของตัวเอง สุดท้ายนี่เราก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าเราเลือกเดินทางผิดไหม เเต่มันยังเเขยงภาพการไปออฟฟิศอยู่เลย หรือเราคงต้องจำใจไม่สบายใจกลับไปทำเพื่อได้เห็นภาพเเม่รับเงินเดือนจากมือเราเเล้วให้พรเรา เราอาจมีความสุขกว่านี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ค่ะ อนาคตยังอีกยาวไกล เชื่อว่าเราต้องเจออะไรอีกมาก ให้กำลังใจตัวเอง