ผมโคตรอิจฉาเพื่อนใน Facebook เลยครับ

อิจฉาในที่นี้ ไม่ได้หมายความว่า

เพื่อนผม ขี้อวด ชอบโชว์รวย หรือ อะไรนะครับ

คือ ผมกับเพื่อนคนนี้ รู้จักกันมานานมาก เรียกได้ว่า เกือบ 20 ปี แล้ว ตั้งแต่สมัยประถมเลยทีเดียว

แรกเริ่มเดิมที ผมเป็นคนที่ค่อนข้างหัวดี ตอนประถม ผมเลยค่อนข้างชิลๆ กับการเรียน และผลการเรียนก็ออกมาดี

เพื่อนผมคนนี้ก็เช่นกัน  คือ  เราก็ไม่ได้หนีกันมาก  ผมค่อนข้างจะเหลื่อมๆกว่าเพื่อนด้วยซ้ำ

พอขึ้น มัธยม เราก็มาอยู่ รร. เดียวกันอีก  ซึ่งจุดเปลี่ยนของเพื่อนผมคือ การติด 0 วิชานึง ซึ่งเป็นคนเดียวในห้อง ที่ติด 0

หลังจากนั้น มันก็เกิดแรงฮึด เทอมต่อมา เรียนได้เกรด 4.00 ขณะที่ผมก็ยังเสมอต้น เสมอปลาย คือ เกรดก็พอไปได้ เรื่อยๆ

และจากการที่มันได้เกรด 4.00 คราวนั้น ผมคิดว่ามันคงเป็นอะไรที่สุดยอดมากๆ มันเลยตั้งใจเรียนมาตลอด

จน ม ปลาย มันก็สอบได้ รร. ชื่อดัง ของภาค และต่อด้วยการเข้ามหาลัยอันดับ 1 ของภาค เช่นกัน

ส่วนผมก็เรื่อยๆ เปื่อยๆ จนจบมหาลัยมา ซึ่งก็เป็นมหาลัยรัฐ ที่พอมีชื่อเสียง พอสมควร

วันนี้ ผมบังเอิญ เห็นเพื่อนคนนี้ในเฟซอีกครั้ง  

มันทำให้ผมรู้สึกอิจฉามัน เพราะ มันนำผมไปไกลมากกกกก ทั้งหน้าที่การงาน  การเงิน  และการเรียน

กลับมามองดูตัวเองว่า เห้ย นี่เราทำอะไรอยู่

บางทีก็ทำอะไร คิดอะไร ที่ัมันไม่เป็นแก่นสาร สาระ หรือ พัฒนาตัวเองเลย

่ทั้งๆ ที่ เมื่อก่อน จุดเริ่มต้นของเรามาจากที่เดียวกัน พื้นฐานครอบครัวเหมือนๆกัน

บางคนอาจคิดว่า ทำไมเราต้องไปมองคนที่เหนือกว่าเรา ให้มองคนที่ด้อยกว่าเราสิ แล้วจะรู้ว่าเราก็ไม่ได้แย่นะ

แต่ผมคิดแบบนั้นไม่ได้เพราะ ถ้าเราไม่เอาคนที่เหนือกว่าเรา มาเป็นแรงบันดาลใจ  เราก็จะเฉื่อยอยู่แบบนี้

และสุดท้ายเราก็จะเป็น ผู้ใหญ่ที่กะโหลกกะลา คือ แก่แต่ตัว ความรู้ ความสามารถ เท่าเดิม หรือ อาจจะน้อยลงด้วยซ้ำ

ที่ผมเล่าเรื่องนี้ เพราะ ผมเซ็งตัวเอง และเสียดายเวลา ที่ผ่านมา ว่า ถ้าเราตั้งใจทำอะไรจริงๆ อย่างน้อยคงจะดีกว่าที่เป็นอยู่