หลังจากที่ซุ่มอ่านเรื่องของท่านอื่นมานาน น้าน นาน สมัครไอดีใหม่มาเพื่อการนี้ จะมีซักกี่คนที่รู้จังเรา และจะรู้ชีวิตจริง และตัวตนที่แท้จริงของเรา ว่ามะ คนเราสมัยนี้ ยอมเลยเพราะมองกันแค่ที่เปลือกนอก (ว่าไปเรื่อย 55555 เพ้อละ)
วันนี้ดิฉันจะมาถ่ายทอดประสบการณ์จริงในชีวิตให้ฟังคะ อายุเพียง 22 ปี แต่เชื่อเลยว่าตัวเองผ่านชีวิตมาราวกับคนอายุ 30 (เว่อร์) ค่อนข้างหนักหนาสาหัสสากันสุดๆ
ชีวิตดิฉัน คุณพ่อรับราชการคะ แต่งงานใหม่ มีลูกใหม่ แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกันปกตินะคะ ดิฉันเป็นลุกสาวแสนสวย (
) คนโตคะ มีน้องรวมๆกันก็หลายคน กับแม่กับเมียใหม่ ช่างน้องเถอะเนอะ เอาเรื่องอิชั้นดีกว่า 555555
จบชีวิตม.ปลายมาคะ ยอมรับเลยว่าชีวิตม.ปลายเรา สบายมาก (พ่อให้เรียน รร.เอกชนคะ) คือเราขอพ่อเอง ขอนานมาก เพราะที่บอกว่าที่บ้านฐานะค่อนข้างยากจนคะ ค่าเทอมนิ หลักหมื่น กิจกรรมอีก ไรอีกสารพัดเยอะ รร. ตอนมอต้นของเรามันเป็น รร.ที่ค่อนข้างเถื่อนนะ พอตัวเลย และเราติดเพื่อนมากกกกกกกกกก แสบมาก เลยมีความคิดว่า ถ้าไปเรียนเอกชน น่าจะเจอสังคมที่ดีกว่านี้ เพื่อนดีกว่านี้ โน๊ะ
จากนั้นก็ได้เรียนม.ปลาย ที่รร.เอกชน กว่าจะได้จ่ายค่าเทอมที่ก็ก่อนสอบเลย เพราะพ่อม่ายมีตังค์ แงๆ บางทีก็อาบเพื่อนนะ เพราะครูชอบประกาศชื่อทวง ซึ่งเวลาทวงค่าเทอมทุกครั้ง ก็มีชื่อเราทุกครั้งคะ 555555555555 ชินละ
ในความโชคร้ายมันก็ดั้นนนน มีความโชคดีนะ เพราะ มีคนมาจีบเราคะ ตอนนั้นม.4 ฮีแบบไม่หล่อเลย เราไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฮีเป็นใคร อะไรยังไง
จนฮีตามจีบทุกวี่วัน เราก็ใจอ่อน (อีกละ555555) ว่าจะไม่คบด้วยละนะ คบไปคบมา แล้วฮีพาไปบ้าน คือแบบว่า บ่านฮีรวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยทำให้ชีวิตม.ปลายของเราราบรื่นคะ ฮีให้ทุกอย่าง ที่บ้านฮี่ก็ชอบซื้อของให้ ทำให้เรามีอะไรๆ ใหม่ๆอยู่เสมอ เพื่อนก็นินทาเรานะคะ ว่าผัว
รวย (รู้อีกว่าเป็นผัว มุงมาดูตอนกูเอากันช่ายม้ายยยยยยยยย) ไม่มีนะคะ เรื่องแบบนี้แหม๋
ทำให้ชีวิตเราดีคะ จ่ายค่าเทอม จ่ายค่ารถไม่ทัน บ้านฮีจะยื่นมือมาช่วยตลอด โครตโชคดี
จากนั้นวันเวลาผ่านไป 3 ปีพอดีจบมอ 6 เราก็เลิกกับฮี T T เศร้าอยู่นะ แต่ช่างเถอะมันผ่านไปละ
............จากนั้นชีวิตในมหาวิทยาลัยของเราก็เริ่มขึ้น ..................... เริ่มขึ้นโดยไม่มีฮีคนนี้อีกต่อไป
ตามธรรมเนียมคะ เราก็ต้องอยู่หอ ค่าใช้จ่ายโครตเยอะ นี่ขนาดเรียนม.รัฐบาลนะ ค่าโน่นนี่นั่นแบบว่าตอนนั้นสงสารพ่อมาก
แต่เอาจริงๆ มันก็เบิกได้นะคะค่าเทอม แต่บ้านเราไม่มีเงินก้อนคะ พ่อเป็นหนี้เยอะ ต้องขายของตลาดนัด ลูกเยอะอีก ขายของได้ซื้อกับข้าว เมียเค้าอีกสารพัด ก็หมดเงินละ เราก็จะเป็นคนท้ายๆ ที่พอคงนึกถึง แฮ่ๆ (แอบน้อยใจเล็กน้อยถึงปานกลาง)
เข้ามหาลัยมา ด้วยความที่เรามาจาก รร.เอกชน ก็ยังมีโมเม้นที่กระเดะอยู่บ้างเนอะ ก็ทำตัวเองให้ดูดี ดูมีอะไร คือ แรกเรามีเพื่อนเยอะมากนะ
ด้วยความที่เราพูดเก่ง แต่งตัวเยอะ อะไรประมาณนี้ แล้วเพื่อนเราแต่ละคนนะ บ้านนางรวยทุกคนข่าาาาาาาาาา
ชอบเอาของมาอวดกัน โชว์กัน แบบแรกๆ เราก็โอเคนะ พ่อให้เงินมาอาทิตย์ละ 1500 สำหรับเราเราอยู่ได้นะ
จนเข้าตอนปี1 เทอม2 ชีวิตเริ่มวิกฤตละ จากได้เงินอาทิตย์ละ 1500 เริ่มน้อยลง ๆๆ
จนพ่อบอกกับเราว่า ต่อไปนี้ต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์เพื่อมาช่วยพ่อขายของนะ เงินเราไม่ค่อยมีเราต้องช่วยกัน
คือ บับ เรียนกทม ต้องกลับ ตจว ทุกอาทิตย์ ชีวิต
โครตสาหัสอะตอนนั้น ศุกร์เย็นนั่งรถกลับบ้าน ขายของถึงเที่ยงคืนวันอาทิตย์ ตื่นตี4 เช้าวันจันทร์ เพื่อเข้าเรียน 9 โมง เป็นอยู่อย่างนี้นานมาก คือเรารู้สึกว่า ทำไมชั้นลำบากขนาดนี้
จากนั้นมา ............... แทนที่จะดีขึ้น แต่ชีวิตกลับแย่ลงๆๆๆ (แปปนะคะ)
ชีวิตดราม่าในมหาลัย เริ่มต้นจากศูนย์ บ้านจน เกือบเรียนไม่จบไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม แต่เรียนจบมาดิฉันมีเงินเก็บ 1 ล้านบาท
วันนี้ดิฉันจะมาถ่ายทอดประสบการณ์จริงในชีวิตให้ฟังคะ อายุเพียง 22 ปี แต่เชื่อเลยว่าตัวเองผ่านชีวิตมาราวกับคนอายุ 30 (เว่อร์) ค่อนข้างหนักหนาสาหัสสากันสุดๆ
ชีวิตดิฉัน คุณพ่อรับราชการคะ แต่งงานใหม่ มีลูกใหม่ แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกันปกตินะคะ ดิฉันเป็นลุกสาวแสนสวย (
จบชีวิตม.ปลายมาคะ ยอมรับเลยว่าชีวิตม.ปลายเรา สบายมาก (พ่อให้เรียน รร.เอกชนคะ) คือเราขอพ่อเอง ขอนานมาก เพราะที่บอกว่าที่บ้านฐานะค่อนข้างยากจนคะ ค่าเทอมนิ หลักหมื่น กิจกรรมอีก ไรอีกสารพัดเยอะ รร. ตอนมอต้นของเรามันเป็น รร.ที่ค่อนข้างเถื่อนนะ พอตัวเลย และเราติดเพื่อนมากกกกกกกกกก แสบมาก เลยมีความคิดว่า ถ้าไปเรียนเอกชน น่าจะเจอสังคมที่ดีกว่านี้ เพื่อนดีกว่านี้ โน๊ะ
จากนั้นก็ได้เรียนม.ปลาย ที่รร.เอกชน กว่าจะได้จ่ายค่าเทอมที่ก็ก่อนสอบเลย เพราะพ่อม่ายมีตังค์ แงๆ บางทีก็อาบเพื่อนนะ เพราะครูชอบประกาศชื่อทวง ซึ่งเวลาทวงค่าเทอมทุกครั้ง ก็มีชื่อเราทุกครั้งคะ 555555555555 ชินละ
ในความโชคร้ายมันก็ดั้นนนน มีความโชคดีนะ เพราะ มีคนมาจีบเราคะ ตอนนั้นม.4 ฮีแบบไม่หล่อเลย เราไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฮีเป็นใคร อะไรยังไง
จนฮีตามจีบทุกวี่วัน เราก็ใจอ่อน (อีกละ555555) ว่าจะไม่คบด้วยละนะ คบไปคบมา แล้วฮีพาไปบ้าน คือแบบว่า บ่านฮีรวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยทำให้ชีวิตม.ปลายของเราราบรื่นคะ ฮีให้ทุกอย่าง ที่บ้านฮี่ก็ชอบซื้อของให้ ทำให้เรามีอะไรๆ ใหม่ๆอยู่เสมอ เพื่อนก็นินทาเรานะคะ ว่าผัว
ทำให้ชีวิตเราดีคะ จ่ายค่าเทอม จ่ายค่ารถไม่ทัน บ้านฮีจะยื่นมือมาช่วยตลอด โครตโชคดี
จากนั้นวันเวลาผ่านไป 3 ปีพอดีจบมอ 6 เราก็เลิกกับฮี T T เศร้าอยู่นะ แต่ช่างเถอะมันผ่านไปละ
............จากนั้นชีวิตในมหาวิทยาลัยของเราก็เริ่มขึ้น ..................... เริ่มขึ้นโดยไม่มีฮีคนนี้อีกต่อไป
ตามธรรมเนียมคะ เราก็ต้องอยู่หอ ค่าใช้จ่ายโครตเยอะ นี่ขนาดเรียนม.รัฐบาลนะ ค่าโน่นนี่นั่นแบบว่าตอนนั้นสงสารพ่อมาก
แต่เอาจริงๆ มันก็เบิกได้นะคะค่าเทอม แต่บ้านเราไม่มีเงินก้อนคะ พ่อเป็นหนี้เยอะ ต้องขายของตลาดนัด ลูกเยอะอีก ขายของได้ซื้อกับข้าว เมียเค้าอีกสารพัด ก็หมดเงินละ เราก็จะเป็นคนท้ายๆ ที่พอคงนึกถึง แฮ่ๆ (แอบน้อยใจเล็กน้อยถึงปานกลาง)
เข้ามหาลัยมา ด้วยความที่เรามาจาก รร.เอกชน ก็ยังมีโมเม้นที่กระเดะอยู่บ้างเนอะ ก็ทำตัวเองให้ดูดี ดูมีอะไร คือ แรกเรามีเพื่อนเยอะมากนะ
ด้วยความที่เราพูดเก่ง แต่งตัวเยอะ อะไรประมาณนี้ แล้วเพื่อนเราแต่ละคนนะ บ้านนางรวยทุกคนข่าาาาาาาาาา
ชอบเอาของมาอวดกัน โชว์กัน แบบแรกๆ เราก็โอเคนะ พ่อให้เงินมาอาทิตย์ละ 1500 สำหรับเราเราอยู่ได้นะ
จนเข้าตอนปี1 เทอม2 ชีวิตเริ่มวิกฤตละ จากได้เงินอาทิตย์ละ 1500 เริ่มน้อยลง ๆๆ
จนพ่อบอกกับเราว่า ต่อไปนี้ต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์เพื่อมาช่วยพ่อขายของนะ เงินเราไม่ค่อยมีเราต้องช่วยกัน
คือ บับ เรียนกทม ต้องกลับ ตจว ทุกอาทิตย์ ชีวิต
จากนั้นมา ............... แทนที่จะดีขึ้น แต่ชีวิตกลับแย่ลงๆๆๆ (แปปนะคะ)