นี้เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะจ๊ะ เป็นเรื่องจริงของจขกเองจ๊ะ
ย้อนกลับไปเมื่อตอนอยู่มอปลาย มอสี่ เราได้รู้จักกับผู้ชานคนหนึ่ง โดยที่เพื่อนเราพาเราไปแนะนำให้รู้จัก ผู้ชานคนนั้นชื่อน้ำ เพื่อนเราชื่อนิด นิดพาเราไปแนะนำให้รู้จักกับน้ำ ตอนนั้นเรายังเฉยๆไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้ำ เห็นครั้งแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะว่านิดชอบน้ำ นิดพาเราไปแนะนำกับน้ำ แล้วนิดก็มาบอกกับเราว่า คนที่พาไปให้รู้จักเมื่อกี้นิดแอบชอบอยู่น่ะ นิดชอบน้ำมาตั้งแต่มอต้นแล้ว พอเราได้ยินแบบนั้นเราก็เลยบอกว่า จริงดิ แล้วสารภาพรักไปยัง นิดบอกว่ายัง เพราะไม่กล้าสารภาพรักไป นิดกับน้ำรู้จักกันมาตั้งแต่มอต้น นิดรู้จักกับทางบ้านน้ำ เคยไปบ้านน้ำและรู้จักกับแม่น้ำ และนิดก็เคยพาเราไปบ้านน้ำ ก็ดูเหมือนทางบ้านน้ำ แม่น้ำจะชอบนิดดีไม่มีอะไร เราก็เลยรู้สึกว่าดีจังเลย ถ้าสมหวังก็คงดีเนาะคู่นี้
ตอนนั้นเราก็ไม่ได้อะไรมากมาย เราก็เชียร์เพื่อนเพื่อเพื่อนจะได้กล้าสารภาพรัก จนกระทั้งเราก็มาเป็นแม่สื่อให้กับทั้งสองคน โดยการโทรไปหาทั้งน้ำและนิด และก็พยายามเล่าเรื่องนิดให้น้ำฟัง และเล่าเรื่องน้ำให้นิดฟัง เราก็บอกน้ำว่านี้นิดเป็นคนน่ารักนะ นิสัยก็ดี น้ำเองก็ยังไม่มีแฟน นิดเองก็ยังไม่มีแฟน น้ำไม่คิดว่านิดน่ารักหรอ? เราก็คุยไปเรื่อยๆๆๆ จนกระทั้ง นิดและน้ำก็ได้รู้ถึงความรู้สึกของกันและกัน ว่าต่างคนก็ต่างชอบกัน จริงๆแล้วแม่สื่ออย่างเราก็คงจะหมดหน้าที่ไป แต่ก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด น้ำจะมาปรึกษาเราเรื่องนิดตลอด เพราะเราช่วงนั้นเป็นเพื่อนสนิทนิด แต่เราก็เป็นคนทำให้สองคนนี้รักกัน แต่สองคนนี้ก็ไม่ได้ตกลงคบกัน ก็คือคุยกันทางโทรศัพท์ เราเองก็ให้คำปรึกษาทั้งสองคนไปเรื่อยๆ
เราจะเป็นคนบ้าจี้มาก และน้ำก็จะชอบมาจี้เอวเราตลอดเมื่อเจอหน้ากัน จะเป็นอะไรที่ระแวงมากเมื่อเจอหน้าน้ำ เพราะเราจะรู้สึกว่าจะโดนจี้เอวตลอดเวลา น้ำจะเป็นคนไม่ชอบทำให้เราน่าบูด เวลาน้ำเห็นเราน่าบูดๆไม่ยิ้ม น้ำก็จะมาแกล้งเราโดยการจี้เอว มันเป็นการเล่นถึงเนื้อถึงตัวที่ตอนนั้นเราก็รู้สึกเหนื่อย เพราะเวลาน้ำจี้เอวเราที่ไร เราก็จะไล่ตีน้ำทุกที แต่มันก็ทำให้เรายิ้มได้ จนเราคุยกันไปและใกล้ชิดกันแบบนี้สุดท้าย เราก็มารู้ตัวว่าเราชอบน้ำตอน มอ4 เทอม2 แต่เพราะเราก็บอกชอบน้ำไม่ได้ เพราะว่านิดเพื่อนเราก็ชอบน้ำอยู่ เราก็ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ข้างใน เรื่องนิดกับน้ำเพื่อนในห้องเรียนเราก็รู้ ว่านิดชอบน้ำ และเพื่อนๆในห้องก็เชียร์นิดกับน้ำเหมือนกับเราเช่นกัน
เรามักจะค่อยปลอบน้ำเสมอเวลาน้ำมีเรื่องไม่สบายใจต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องนิดหรือเรื่องไหน จนมันรู้สึกว่าเวลาคุยกับน้ำเราจะรู้สึกเป็นตัวเองและจะสบายใจทุกครั้งที่ได้คุย แต่ช่วงระยะเวลาที่เราชอบน้ำ ก็มีคนเข้ามาคุยกับเราและตกลงเป็นแฟนไป แต่ก็คบได้ไม่นานก็เลิกกัน ด้วยเหตุผลที่มารู้ตอนหลังว่า ผู้ชายบอกเลิกเราเพราะ ตอนนั้นแฟนเก่ากลับมาขอคืนดี แล้วก็คบกับเราแต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ก็เลยบอกเลิกเรา และก็ไม่ได้กลับไปคบกับแฟนเก่า คือไม่เลือกใครเลย เรามารู้เหตุผลที่หลังเราก็เลย ช่างมันเถอะผ่านไปแล้ว จนกระทั้ง มอ6 เทอม2 เราคิดว่า ช่วงเวลา มอ6 เป็นช่วงเวลาสุดท้ายแล้วที่เราจะได้อยู่ด้วยกันและได้เก็บความทรงจำดีๆร่วมกัน และก็จะแยกย้ายไปมหาลัยต่างๆที่แต่ละคนเลือก เราเลยคิดว่า เดี๋ยวก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว เลยตัดสินใจสารภาพรักน้ำไป ในช่วงปลายของชีวิตนักเรียนมอปลาย น้ำตกใจมาก และน้ำนึกว่าเราพูดเล่น แต่เราก็บอกไปว่าพูดจริง ชอบมาตั้งนานแล้วน่ะ แต่ที่มาบอกตอนนี้ เพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว เลยอยากบอกให้รับรู้เฉยๆน่ะ ^^
พอหลังจากน้ำรู้ว่าเราชอบ แต่น้ำก็ยังคุยกับเราปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเราก็คุยกับน้ำปกติเช่นกัน แต่มันยิ่งมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้คุยกับน้ำ แต่ในใจเราก็จะรู้สึกแย่ตลอดเวลาเพราะว่า รู้สึกผิดกับนิด นิดไม่รู้ว่าเราชอบน้ำ จนกระทั้งมีวันหนึ่ง น้ำได้ชวนเราไปดูหนัง แต่เราก็บอกว่า แล้วนิดหละชวนนิดไปดูยัง น้ำบอกชวนไปแล้วแต่นิดไม่ว่าง เราก็เลยตอบตกลงไปดูหนังกับน้ำ พอไปถึงที่โรงหนัง สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอก็เจอ เพื่อนในห้องเรียน และเพื่อนเห็นเรากับน้ำมาดูหนังเลยเข้ามาทักว่า มาดูหนังกันสองคนหรอ และนิดหละไม่ได้มาดูด้วยกันหรอ เราก็บอกเพื่อนไปว่า ชวนแล้วแต่นิดไม่ว่างน่ะ เพื่อนเราก็ดูเหมือนจะไม่ได้พูดออะไร ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปดูหนัง
พออยู่ในโรงหนังเราก็ดูหนังกันไป และน้ำก็หันมามองหน้าเรา เราก็เลยหันไปมองหน้าน้ำ แล้วพูดว่า มีอะไร น้ำก็บอกว่า ไม่มีอะไร แล้วน้ำก็เอามือมาลูบหัวเรา มันทำให้เราตกใจและรู้สึกแปลกๆ แต่มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่รู้สึกดีและก็บอกไม่ถูก แล้วน้ำก็พูดว่า ดูหนังต่อไปๆ เราก็เลยบอกว่า อื้ม และก็ดูหนังต่อไปจนจบ พอออกมาจากโรงหนัง น้ำก็บอกว่าไปไหนกันต่อดี เราก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน น้ำก็เลยชวนเราไปกินไอติมต่อ เราก็บอกตกลงไป พอไปถึงร้านไอติม เราก็เลยสั่งไอติมมากินกัน แล้วน้ำก็บอกเราว่า ไอติมเราน่ากินจังขอกินหน่อย เราก็บอกไปว่าของตัวเองก็มีจะมาแย่งของคนอื่นทำไม แต่น้ำก็ไม่ฟังและมาแย่งไอติมเราไปกิน เราก็บอกน้ำว่า แล้วเค้าจะกินอะไร น้ำก็เลยตักไอติม แล้วก็เอามาป้อนเรา เราก็ งง ไปสักพัก แล้วน้ำก็บอกว่า อ่ะนี้ไงจะป้อนให้ เราก็ยังทำน่า งง ไม่หาย แต่เราก็ให้น้ำป้อนไอติมเรา และเรากับน้ำก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากๆ มากจนเรายิ้ม มีความสุข
พอเช้าวันต่อมา พอเรามาโรงเรียน เพื่อนๆในห้องก็มองเราแปลกๆ แต่เราก็ไม่คิดอะไร แล้วนิดก็เดินมาหาเรามาคุยกับเรามาเล่นกับเราปกติ แล้วพอพักเที่ยงก็ไปกินข้าวกัน นิดก็ถามเราว่า เมื่อวานไปดูหนังกับน้ำมาหรอ เราก็ตกใจเล็กน้อย แต่เราก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรกับนิดอยู่แล้ว เราก็เลยตอบไปตามความจริง ว่า ใช่ ไปดูหนังมา แล้วเราก็ถามกลับไปนิดไปว่า ทำไมนิดไม่มาดูหนังด้วยกัน นิดก็บอกว่าไม่ว่างน่ะน้ำชวนแล้ว เราก็เลยพูดไปว่า อื้ม น้ำมาชวนเราไปดูหนังเป็นเพื่อนเฉยๆน่ะไม่มีอะไรหรอก ถึงเราจะบอกนิดไปแบบนั้น แต่ในใจเราก็รู้สึกแย่เพราะเราคิดไม่ซื่อกับน้ำ และเราก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กันอีก หลังจากนั้น เรากับน้ำก็ยังคุยกันทุกวัน อ้อลืมบอกไป เราคุยกันคือไม่ได้โทรหากันเลยนะ เราคุยกันผ่าน MSN อ่ะ ไม่มีคุยกันผ่านโทรศัพท์เลย ยกเว้น ที่โทรชวนไปดูหนัง หรือโทรธุระจริงๆ แต่ถ้าคุยเรื่องไร้สาระหรือคุยเรื่องเราสองคน จะคุยใน MSN น่ะ เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ และน้ำก็ชวนเราไปดูหนัง หลายต่อหลาย ครั้งโดยที่ไปดูหนังกันสองคน เจอเพื่อนที่ห้องบ้างก็ทำตัวไม่ถูกกันไป
จนกระทั้งนิดก็มาถามเราว่าเราชอบน้ำหรอ เราก็ไม่อยากจะโกหกเพื่อนและก็บอกความจริงไปว่า อื้มเราชอบน้ำ นิดก็ไม่ได้ว่าอะไรเรา และนิดก็คุยกับเราเป็นเพื่อนปกติ แต่เรารู้สึกผิดมาก เหมือนหักหลังเพื่อนตัวเอง เราเลยก็เดินออกมาจากทั้งสองคน ทั้งนิดและน้ำ เราก็เริ่มคุยกับน้ำน้อยลง อีกอย่างช่วงนั้นก็มีสอบเข้ามหาวิทยาลัย ต่างคนต่างยุ่งเรื่องสอบเข้า และก็ไม่มีเวลาคุยกัน จนกระทั้งหายไปจากกันและกัน ต่างคนก็ต่าง แยกย้ายไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย นิดกับน้ำก็ได้เรียนที่ กทม ส่วนเรา ก็เรียนที่ต่างจังหวัด เราก็เข้าปี1 ได้ไม่นานเปิด MSN แล้วน้ำก็ทักมาหาเรา ตอนนั้นเรารู้สึกกับนิดน้อยลง เพราะต่างคนก็ต่างไปใช้ชีวิต ของใครของมัน เราก็เลยคุยกับน้ำปกติทักกันถามเรื่องทั่วไป ว่าติดไหน คณะอะไร ได้ที่ไหน และสบายดีไหม เรากับน้ำเรียนห่างไกลกันมาก ตอนนั้นเราก็ได้โหลดโปรแกรมสไกป์มาเล่น และน้ำกับเราก็เล่นสไกป์กัน โดยเราก็ได้เปิดกล้องคุยกันแทน ทำให้เราได้เปิดกล้องคุยกันทุกวันๆ โดยที่เปิดกล้องไว้เฉยๆ ได้คุยกันบ้าง ไม่ได้คุยกันบ้าง แต่ก็เปิดกล้องไว้ บางครั้งนอนหลับก็เปิดกล้องไว้ก็มี
จนกระทั้งผ่านไปเรื่อยๆ เราก็ถามน้ำว่า ได้คุยกับนิดอยู่ไหม น้ำก็เงียบไป และพูดว่าไม่รู้เหมือนกัน เราก็บอกว่าเอ่าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น น้ำบอกว่า น้ำกับนิดก่อนจะจบมอ6 ได้ตกลงคบกันเป็นแฟนแล้ว แต่ที่นี้พอขึ้นมหาวิทยาลัย ต่างคนก็ต่างห่างกันไป น้ำบอกไม่รู้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์เป็นยังไง ยังคบยังอยู่ไหมก็ไม่รู้ เราก็บอกแล้วทำไมไม่โทรไปหา น้ำบอกโทรไปหาแล้วแต่ก็ดูเหมือนนิดจะไม่ว่าง เราก็เลยปลอบน้ำไปว่าสงสัยปีหนึ่ง กิจกรรมก็คงจะเยอะ พออะไรลงตัวก็คงจะดีขึ้นเอง แล้วเราก็ถามน้ำต่อว่า แล้วยังรักนิดอยู่ไหม น้ำก็บอกว่ายังรักอยู่ และรักมากด้วย ตอนนั้นในใจเรารู้สึกเจ็บ แต่ก็บอกว่าน้ำไปว่า ถ้ายังรักอยู่ก็ต้องสู้ คุยกันดีๆเดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้นเอง เราเองก็ไม่รู้จะปลอบน้ำยังไงดี เพราะตอนนั้นตัวเราก็เจ็บเหมือนกัน แต่ถึงยังงั้นเราก็ยังเปิดกล้องคุยกันทุกวัน ตอนขึ้นมหาลัยเราก็ไม่มีใครมาจีบเราเลย เพราะเราติดเพื่อนมากช่วงมหาลัย คือไปไหนก็ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ นอนด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน เลยทำให้เรามีความสุขมากที่อยู่กับเพื่อนและก็ ไม่ได้รู้สึกเหงาหรือโหยหาใครเลย เพราะแค่มีเพื่อนก็มีความสุขมากพอแล้ว เลยทำให้มีผุชายคนเดียวที่เรารักมาตลอดก็คือน้ำ เพื่อนสนิทมหาลัยเราก็รู้เรื่องน้ำ เราเล่าให้ฟัง เพื่อนก็ต่างออกความคิดเห็นและช่วยเราบ้างก็มี แต่สุดท้ายแล้วจะยังไงคนที่จะตัดสินใจก็คือตัวเราเอง ว่าจะยังไงต่อ พอผ่านไปได้ไม่นาน น้ำก็บอกเราว่า อยากจะเคลียเรื่องนิดให้รู้เรื่อง ขอเวลาเคลียดกับนิดก่อนแล้วกัน เราก็บอกไปว่าใจเย็นๆค่อยๆคุยกันนะ
พอผ่านไปไม่กี่วัน น้ำก็บอกกับเราว่าได้เลิกกับนิดแล้ว นิดเป็นคนขอเลิก เราก็อึ้งไปสักพัก เพราะเราคิดว่านิดก็น่าจะรักน้ำมาก เพราะเป็นคนที่ตัวเองแอบชอบตั้งแต่มอต้น แล้วก็ได้คบกัน แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงก็ได้แต่ปลอบน้ำ และบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเวลาจะช่วยเยียวยารักษา เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป ตลอดเวลาที่น้ำเจ็บปวด หรือท้อแท เราก็อยู่ข้างน้ำตลอด และค่อยเป็นกำลังใจเสมอ ไม่หายไปไหนจากชีวิตน้ำเลย มีอยู่วันหนึ่งอยู่ดีๆ น้ำก็ถามเราว่า ยังชอบน้ำอยู่ไหม เราก็บอกไปว่ายังชอบอยู่ถามทำไมหรอ น้ำก็บอกว่าป่าวไม่มีอะไร แล้วน้ำก้ถามต่อว่า ไม่คิดจะชอบใครรึไงกัน ทำไมถึงมาชอบเรา เรามีดีตรงไหนกัน เราก็บอกน้ำไปว่า ไม่รู้จะไปชอบใคร อีกอย่างน้ำทำให้เค้ายิ้มได้แค่นี้ก็พอแล้วน่ะ เพราะเค้าอยู่กับน้ำเค้ารู้ว่าตัวเองมีความสุข แค่นั้นก็พอแล้วน่ะ
หลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกวัน น้ำก็ไปชอบคนอื่นบ้าง และก็มาเล่ามาปรึกษาเรา แต่ทุกครั้งที่เราเห็นน้ำไปรักใคร แล้วมาปรึกษาเรา เราจะรู้สึกเจ็บและร้องไห้เสมอ เพื่อนสนิทเราก็ค่อยปลอบเราและบอกว่าเมื่อไรจะหยุดทำร้ายตัวเองสักที เราก็บอกไปว่า เรารักคนนี้และหยุดรักไม่ได้ไม่รู้ว่าทำไม เพื่อนเราก็เลยมีครั้งหนึ่งที่เปิดกล้องคุยกัน แล้วเพื่อนเราก็เอาคอมเราไปและเคลียเรื่องเรา โดยที่ถามเไปว่า จะเอายังไงกับเพื่อนเรากันแน่ ทำแบบนี้ทุกวัน เปิดกล้องคุยกันทุกวัน แบบนี้ทั้งที่ก็รู้ว่าเพื่อนเค้าชอบ ไม่คิดว่าเพื่อนเค้าจะเจ็บบ้างหรอ แล้วน้ำก็พูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า แล้วจะให้น้ำทำยังไง น้ำบอกว่าน้ำรู้สึกดีกับเรามากกว่าเพื่อน แต่น้ำก็ไม่สามารถคบกับเราได้ แต่น้ำก็ไม่อยากเสียเราไป แล้วเพื่อนเรามันก็ยิ่งโกรธแล้วพูดว่า เพื่อนเราไม่ใช่คนแก้เหงาของใคร แกทำแบบนี้คิดว่ามันไม่เลวไปหน่อยหรอ ไม่คิดถึงจิตใจคนอื่น ตอนนั้นตอนที่เพื่อนเราเคลียให้เรา ตอนนั้นเราก็ร้องไห้อยู่ข้างๆเพื่อนเรา แล้วน้ำก็พูดว่าแล้วเราหายไปไหน เพื่อนเราก็บอกว่า ไม่ให้คุยกับเรา ถ้ายังคุยไม่เคลียก็ไม่ให้น้ำคุยกับเรา เราก็เลยบอกเพื่อนเราว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะคุยกับน้ำเอง และเราก็เอาคอมมาคุยกับน้ำต่อ น้ำบอกเราว่าขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ ไม่อยากเห็นเราร้องไห้เพราะน้ำ เราก็เลยบอกน้ำไปว่า เราไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง แล้วก็ปิดกล้องแยกย้ายกันไปนอน
เดี๋ยวค่อยมาต่อไปนอนก่อนนะ ^^
รักที่ไม่คิดว่าจะได้รัก
ย้อนกลับไปเมื่อตอนอยู่มอปลาย มอสี่ เราได้รู้จักกับผู้ชานคนหนึ่ง โดยที่เพื่อนเราพาเราไปแนะนำให้รู้จัก ผู้ชานคนนั้นชื่อน้ำ เพื่อนเราชื่อนิด นิดพาเราไปแนะนำให้รู้จักกับน้ำ ตอนนั้นเรายังเฉยๆไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้ำ เห็นครั้งแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะว่านิดชอบน้ำ นิดพาเราไปแนะนำกับน้ำ แล้วนิดก็มาบอกกับเราว่า คนที่พาไปให้รู้จักเมื่อกี้นิดแอบชอบอยู่น่ะ นิดชอบน้ำมาตั้งแต่มอต้นแล้ว พอเราได้ยินแบบนั้นเราก็เลยบอกว่า จริงดิ แล้วสารภาพรักไปยัง นิดบอกว่ายัง เพราะไม่กล้าสารภาพรักไป นิดกับน้ำรู้จักกันมาตั้งแต่มอต้น นิดรู้จักกับทางบ้านน้ำ เคยไปบ้านน้ำและรู้จักกับแม่น้ำ และนิดก็เคยพาเราไปบ้านน้ำ ก็ดูเหมือนทางบ้านน้ำ แม่น้ำจะชอบนิดดีไม่มีอะไร เราก็เลยรู้สึกว่าดีจังเลย ถ้าสมหวังก็คงดีเนาะคู่นี้
ตอนนั้นเราก็ไม่ได้อะไรมากมาย เราก็เชียร์เพื่อนเพื่อเพื่อนจะได้กล้าสารภาพรัก จนกระทั้งเราก็มาเป็นแม่สื่อให้กับทั้งสองคน โดยการโทรไปหาทั้งน้ำและนิด และก็พยายามเล่าเรื่องนิดให้น้ำฟัง และเล่าเรื่องน้ำให้นิดฟัง เราก็บอกน้ำว่านี้นิดเป็นคนน่ารักนะ นิสัยก็ดี น้ำเองก็ยังไม่มีแฟน นิดเองก็ยังไม่มีแฟน น้ำไม่คิดว่านิดน่ารักหรอ? เราก็คุยไปเรื่อยๆๆๆ จนกระทั้ง นิดและน้ำก็ได้รู้ถึงความรู้สึกของกันและกัน ว่าต่างคนก็ต่างชอบกัน จริงๆแล้วแม่สื่ออย่างเราก็คงจะหมดหน้าที่ไป แต่ก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด น้ำจะมาปรึกษาเราเรื่องนิดตลอด เพราะเราช่วงนั้นเป็นเพื่อนสนิทนิด แต่เราก็เป็นคนทำให้สองคนนี้รักกัน แต่สองคนนี้ก็ไม่ได้ตกลงคบกัน ก็คือคุยกันทางโทรศัพท์ เราเองก็ให้คำปรึกษาทั้งสองคนไปเรื่อยๆ
เราจะเป็นคนบ้าจี้มาก และน้ำก็จะชอบมาจี้เอวเราตลอดเมื่อเจอหน้ากัน จะเป็นอะไรที่ระแวงมากเมื่อเจอหน้าน้ำ เพราะเราจะรู้สึกว่าจะโดนจี้เอวตลอดเวลา น้ำจะเป็นคนไม่ชอบทำให้เราน่าบูด เวลาน้ำเห็นเราน่าบูดๆไม่ยิ้ม น้ำก็จะมาแกล้งเราโดยการจี้เอว มันเป็นการเล่นถึงเนื้อถึงตัวที่ตอนนั้นเราก็รู้สึกเหนื่อย เพราะเวลาน้ำจี้เอวเราที่ไร เราก็จะไล่ตีน้ำทุกที แต่มันก็ทำให้เรายิ้มได้ จนเราคุยกันไปและใกล้ชิดกันแบบนี้สุดท้าย เราก็มารู้ตัวว่าเราชอบน้ำตอน มอ4 เทอม2 แต่เพราะเราก็บอกชอบน้ำไม่ได้ เพราะว่านิดเพื่อนเราก็ชอบน้ำอยู่ เราก็ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ข้างใน เรื่องนิดกับน้ำเพื่อนในห้องเรียนเราก็รู้ ว่านิดชอบน้ำ และเพื่อนๆในห้องก็เชียร์นิดกับน้ำเหมือนกับเราเช่นกัน
เรามักจะค่อยปลอบน้ำเสมอเวลาน้ำมีเรื่องไม่สบายใจต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องนิดหรือเรื่องไหน จนมันรู้สึกว่าเวลาคุยกับน้ำเราจะรู้สึกเป็นตัวเองและจะสบายใจทุกครั้งที่ได้คุย แต่ช่วงระยะเวลาที่เราชอบน้ำ ก็มีคนเข้ามาคุยกับเราและตกลงเป็นแฟนไป แต่ก็คบได้ไม่นานก็เลิกกัน ด้วยเหตุผลที่มารู้ตอนหลังว่า ผู้ชายบอกเลิกเราเพราะ ตอนนั้นแฟนเก่ากลับมาขอคืนดี แล้วก็คบกับเราแต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ก็เลยบอกเลิกเรา และก็ไม่ได้กลับไปคบกับแฟนเก่า คือไม่เลือกใครเลย เรามารู้เหตุผลที่หลังเราก็เลย ช่างมันเถอะผ่านไปแล้ว จนกระทั้ง มอ6 เทอม2 เราคิดว่า ช่วงเวลา มอ6 เป็นช่วงเวลาสุดท้ายแล้วที่เราจะได้อยู่ด้วยกันและได้เก็บความทรงจำดีๆร่วมกัน และก็จะแยกย้ายไปมหาลัยต่างๆที่แต่ละคนเลือก เราเลยคิดว่า เดี๋ยวก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว เลยตัดสินใจสารภาพรักน้ำไป ในช่วงปลายของชีวิตนักเรียนมอปลาย น้ำตกใจมาก และน้ำนึกว่าเราพูดเล่น แต่เราก็บอกไปว่าพูดจริง ชอบมาตั้งนานแล้วน่ะ แต่ที่มาบอกตอนนี้ เพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว เลยอยากบอกให้รับรู้เฉยๆน่ะ ^^
พอหลังจากน้ำรู้ว่าเราชอบ แต่น้ำก็ยังคุยกับเราปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเราก็คุยกับน้ำปกติเช่นกัน แต่มันยิ่งมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้คุยกับน้ำ แต่ในใจเราก็จะรู้สึกแย่ตลอดเวลาเพราะว่า รู้สึกผิดกับนิด นิดไม่รู้ว่าเราชอบน้ำ จนกระทั้งมีวันหนึ่ง น้ำได้ชวนเราไปดูหนัง แต่เราก็บอกว่า แล้วนิดหละชวนนิดไปดูยัง น้ำบอกชวนไปแล้วแต่นิดไม่ว่าง เราก็เลยตอบตกลงไปดูหนังกับน้ำ พอไปถึงที่โรงหนัง สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอก็เจอ เพื่อนในห้องเรียน และเพื่อนเห็นเรากับน้ำมาดูหนังเลยเข้ามาทักว่า มาดูหนังกันสองคนหรอ และนิดหละไม่ได้มาดูด้วยกันหรอ เราก็บอกเพื่อนไปว่า ชวนแล้วแต่นิดไม่ว่างน่ะ เพื่อนเราก็ดูเหมือนจะไม่ได้พูดออะไร ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปดูหนัง
พออยู่ในโรงหนังเราก็ดูหนังกันไป และน้ำก็หันมามองหน้าเรา เราก็เลยหันไปมองหน้าน้ำ แล้วพูดว่า มีอะไร น้ำก็บอกว่า ไม่มีอะไร แล้วน้ำก็เอามือมาลูบหัวเรา มันทำให้เราตกใจและรู้สึกแปลกๆ แต่มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่รู้สึกดีและก็บอกไม่ถูก แล้วน้ำก็พูดว่า ดูหนังต่อไปๆ เราก็เลยบอกว่า อื้ม และก็ดูหนังต่อไปจนจบ พอออกมาจากโรงหนัง น้ำก็บอกว่าไปไหนกันต่อดี เราก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน น้ำก็เลยชวนเราไปกินไอติมต่อ เราก็บอกตกลงไป พอไปถึงร้านไอติม เราก็เลยสั่งไอติมมากินกัน แล้วน้ำก็บอกเราว่า ไอติมเราน่ากินจังขอกินหน่อย เราก็บอกไปว่าของตัวเองก็มีจะมาแย่งของคนอื่นทำไม แต่น้ำก็ไม่ฟังและมาแย่งไอติมเราไปกิน เราก็บอกน้ำว่า แล้วเค้าจะกินอะไร น้ำก็เลยตักไอติม แล้วก็เอามาป้อนเรา เราก็ งง ไปสักพัก แล้วน้ำก็บอกว่า อ่ะนี้ไงจะป้อนให้ เราก็ยังทำน่า งง ไม่หาย แต่เราก็ให้น้ำป้อนไอติมเรา และเรากับน้ำก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากๆ มากจนเรายิ้ม มีความสุข
พอเช้าวันต่อมา พอเรามาโรงเรียน เพื่อนๆในห้องก็มองเราแปลกๆ แต่เราก็ไม่คิดอะไร แล้วนิดก็เดินมาหาเรามาคุยกับเรามาเล่นกับเราปกติ แล้วพอพักเที่ยงก็ไปกินข้าวกัน นิดก็ถามเราว่า เมื่อวานไปดูหนังกับน้ำมาหรอ เราก็ตกใจเล็กน้อย แต่เราก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรกับนิดอยู่แล้ว เราก็เลยตอบไปตามความจริง ว่า ใช่ ไปดูหนังมา แล้วเราก็ถามกลับไปนิดไปว่า ทำไมนิดไม่มาดูหนังด้วยกัน นิดก็บอกว่าไม่ว่างน่ะน้ำชวนแล้ว เราก็เลยพูดไปว่า อื้ม น้ำมาชวนเราไปดูหนังเป็นเพื่อนเฉยๆน่ะไม่มีอะไรหรอก ถึงเราจะบอกนิดไปแบบนั้น แต่ในใจเราก็รู้สึกแย่เพราะเราคิดไม่ซื่อกับน้ำ และเราก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กันอีก หลังจากนั้น เรากับน้ำก็ยังคุยกันทุกวัน อ้อลืมบอกไป เราคุยกันคือไม่ได้โทรหากันเลยนะ เราคุยกันผ่าน MSN อ่ะ ไม่มีคุยกันผ่านโทรศัพท์เลย ยกเว้น ที่โทรชวนไปดูหนัง หรือโทรธุระจริงๆ แต่ถ้าคุยเรื่องไร้สาระหรือคุยเรื่องเราสองคน จะคุยใน MSN น่ะ เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ และน้ำก็ชวนเราไปดูหนัง หลายต่อหลาย ครั้งโดยที่ไปดูหนังกันสองคน เจอเพื่อนที่ห้องบ้างก็ทำตัวไม่ถูกกันไป
จนกระทั้งนิดก็มาถามเราว่าเราชอบน้ำหรอ เราก็ไม่อยากจะโกหกเพื่อนและก็บอกความจริงไปว่า อื้มเราชอบน้ำ นิดก็ไม่ได้ว่าอะไรเรา และนิดก็คุยกับเราเป็นเพื่อนปกติ แต่เรารู้สึกผิดมาก เหมือนหักหลังเพื่อนตัวเอง เราเลยก็เดินออกมาจากทั้งสองคน ทั้งนิดและน้ำ เราก็เริ่มคุยกับน้ำน้อยลง อีกอย่างช่วงนั้นก็มีสอบเข้ามหาวิทยาลัย ต่างคนต่างยุ่งเรื่องสอบเข้า และก็ไม่มีเวลาคุยกัน จนกระทั้งหายไปจากกันและกัน ต่างคนก็ต่าง แยกย้ายไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย นิดกับน้ำก็ได้เรียนที่ กทม ส่วนเรา ก็เรียนที่ต่างจังหวัด เราก็เข้าปี1 ได้ไม่นานเปิด MSN แล้วน้ำก็ทักมาหาเรา ตอนนั้นเรารู้สึกกับนิดน้อยลง เพราะต่างคนก็ต่างไปใช้ชีวิต ของใครของมัน เราก็เลยคุยกับน้ำปกติทักกันถามเรื่องทั่วไป ว่าติดไหน คณะอะไร ได้ที่ไหน และสบายดีไหม เรากับน้ำเรียนห่างไกลกันมาก ตอนนั้นเราก็ได้โหลดโปรแกรมสไกป์มาเล่น และน้ำกับเราก็เล่นสไกป์กัน โดยเราก็ได้เปิดกล้องคุยกันแทน ทำให้เราได้เปิดกล้องคุยกันทุกวันๆ โดยที่เปิดกล้องไว้เฉยๆ ได้คุยกันบ้าง ไม่ได้คุยกันบ้าง แต่ก็เปิดกล้องไว้ บางครั้งนอนหลับก็เปิดกล้องไว้ก็มี
จนกระทั้งผ่านไปเรื่อยๆ เราก็ถามน้ำว่า ได้คุยกับนิดอยู่ไหม น้ำก็เงียบไป และพูดว่าไม่รู้เหมือนกัน เราก็บอกว่าเอ่าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น น้ำบอกว่า น้ำกับนิดก่อนจะจบมอ6 ได้ตกลงคบกันเป็นแฟนแล้ว แต่ที่นี้พอขึ้นมหาวิทยาลัย ต่างคนก็ต่างห่างกันไป น้ำบอกไม่รู้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์เป็นยังไง ยังคบยังอยู่ไหมก็ไม่รู้ เราก็บอกแล้วทำไมไม่โทรไปหา น้ำบอกโทรไปหาแล้วแต่ก็ดูเหมือนนิดจะไม่ว่าง เราก็เลยปลอบน้ำไปว่าสงสัยปีหนึ่ง กิจกรรมก็คงจะเยอะ พออะไรลงตัวก็คงจะดีขึ้นเอง แล้วเราก็ถามน้ำต่อว่า แล้วยังรักนิดอยู่ไหม น้ำก็บอกว่ายังรักอยู่ และรักมากด้วย ตอนนั้นในใจเรารู้สึกเจ็บ แต่ก็บอกว่าน้ำไปว่า ถ้ายังรักอยู่ก็ต้องสู้ คุยกันดีๆเดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้นเอง เราเองก็ไม่รู้จะปลอบน้ำยังไงดี เพราะตอนนั้นตัวเราก็เจ็บเหมือนกัน แต่ถึงยังงั้นเราก็ยังเปิดกล้องคุยกันทุกวัน ตอนขึ้นมหาลัยเราก็ไม่มีใครมาจีบเราเลย เพราะเราติดเพื่อนมากช่วงมหาลัย คือไปไหนก็ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ นอนด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน เลยทำให้เรามีความสุขมากที่อยู่กับเพื่อนและก็ ไม่ได้รู้สึกเหงาหรือโหยหาใครเลย เพราะแค่มีเพื่อนก็มีความสุขมากพอแล้ว เลยทำให้มีผุชายคนเดียวที่เรารักมาตลอดก็คือน้ำ เพื่อนสนิทมหาลัยเราก็รู้เรื่องน้ำ เราเล่าให้ฟัง เพื่อนก็ต่างออกความคิดเห็นและช่วยเราบ้างก็มี แต่สุดท้ายแล้วจะยังไงคนที่จะตัดสินใจก็คือตัวเราเอง ว่าจะยังไงต่อ พอผ่านไปได้ไม่นาน น้ำก็บอกเราว่า อยากจะเคลียเรื่องนิดให้รู้เรื่อง ขอเวลาเคลียดกับนิดก่อนแล้วกัน เราก็บอกไปว่าใจเย็นๆค่อยๆคุยกันนะ
พอผ่านไปไม่กี่วัน น้ำก็บอกกับเราว่าได้เลิกกับนิดแล้ว นิดเป็นคนขอเลิก เราก็อึ้งไปสักพัก เพราะเราคิดว่านิดก็น่าจะรักน้ำมาก เพราะเป็นคนที่ตัวเองแอบชอบตั้งแต่มอต้น แล้วก็ได้คบกัน แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงก็ได้แต่ปลอบน้ำ และบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเวลาจะช่วยเยียวยารักษา เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป ตลอดเวลาที่น้ำเจ็บปวด หรือท้อแท เราก็อยู่ข้างน้ำตลอด และค่อยเป็นกำลังใจเสมอ ไม่หายไปไหนจากชีวิตน้ำเลย มีอยู่วันหนึ่งอยู่ดีๆ น้ำก็ถามเราว่า ยังชอบน้ำอยู่ไหม เราก็บอกไปว่ายังชอบอยู่ถามทำไมหรอ น้ำก็บอกว่าป่าวไม่มีอะไร แล้วน้ำก้ถามต่อว่า ไม่คิดจะชอบใครรึไงกัน ทำไมถึงมาชอบเรา เรามีดีตรงไหนกัน เราก็บอกน้ำไปว่า ไม่รู้จะไปชอบใคร อีกอย่างน้ำทำให้เค้ายิ้มได้แค่นี้ก็พอแล้วน่ะ เพราะเค้าอยู่กับน้ำเค้ารู้ว่าตัวเองมีความสุข แค่นั้นก็พอแล้วน่ะ
หลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกวัน น้ำก็ไปชอบคนอื่นบ้าง และก็มาเล่ามาปรึกษาเรา แต่ทุกครั้งที่เราเห็นน้ำไปรักใคร แล้วมาปรึกษาเรา เราจะรู้สึกเจ็บและร้องไห้เสมอ เพื่อนสนิทเราก็ค่อยปลอบเราและบอกว่าเมื่อไรจะหยุดทำร้ายตัวเองสักที เราก็บอกไปว่า เรารักคนนี้และหยุดรักไม่ได้ไม่รู้ว่าทำไม เพื่อนเราก็เลยมีครั้งหนึ่งที่เปิดกล้องคุยกัน แล้วเพื่อนเราก็เอาคอมเราไปและเคลียเรื่องเรา โดยที่ถามเไปว่า จะเอายังไงกับเพื่อนเรากันแน่ ทำแบบนี้ทุกวัน เปิดกล้องคุยกันทุกวัน แบบนี้ทั้งที่ก็รู้ว่าเพื่อนเค้าชอบ ไม่คิดว่าเพื่อนเค้าจะเจ็บบ้างหรอ แล้วน้ำก็พูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า แล้วจะให้น้ำทำยังไง น้ำบอกว่าน้ำรู้สึกดีกับเรามากกว่าเพื่อน แต่น้ำก็ไม่สามารถคบกับเราได้ แต่น้ำก็ไม่อยากเสียเราไป แล้วเพื่อนเรามันก็ยิ่งโกรธแล้วพูดว่า เพื่อนเราไม่ใช่คนแก้เหงาของใคร แกทำแบบนี้คิดว่ามันไม่เลวไปหน่อยหรอ ไม่คิดถึงจิตใจคนอื่น ตอนนั้นตอนที่เพื่อนเราเคลียให้เรา ตอนนั้นเราก็ร้องไห้อยู่ข้างๆเพื่อนเรา แล้วน้ำก็พูดว่าแล้วเราหายไปไหน เพื่อนเราก็บอกว่า ไม่ให้คุยกับเรา ถ้ายังคุยไม่เคลียก็ไม่ให้น้ำคุยกับเรา เราก็เลยบอกเพื่อนเราว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะคุยกับน้ำเอง และเราก็เอาคอมมาคุยกับน้ำต่อ น้ำบอกเราว่าขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ ไม่อยากเห็นเราร้องไห้เพราะน้ำ เราก็เลยบอกน้ำไปว่า เราไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง แล้วก็ปิดกล้องแยกย้ายกันไปนอน
เดี๋ยวค่อยมาต่อไปนอนก่อนนะ ^^