ผมได้ข้อคิดนี้มาจากการ์ตูนเล่มหนึ่งชื่อ PLANETES
เป็นเรื่องราวของโลกในปี 2070 ที่การเดินทางไปดวงจันทร์นั้นเป็นเรื่องปกติ
สนามบินดังๆ หลายแห่งจากท่าอากาศยาน เปลี่ยนเป็น "ท่าอวกาศยาน"
และมีตัวเอกทำงานเก็บ Debris หรือขยะอวกาศ
เนื้อเรื่องค่อนข้างเหมือนหนังไซไฟ ไม่หวือหวา ไม่ไกลเกินจริง แต่ Impact ในใจ
ความเด็ดเดี่ยวของลูกผู้ชาย ความทะนงตัว และเสน่ห์ของอวกาศ ทำให้หลายครั้งผมน้ำตาซึมบ้างเล็กน้อย
คำที่เป็นหัวข้อ ก็เป็นประโยคหนึ่งที่ทำให้ผมคิดได้ว่า "เออ จริง..."
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คนนี้ไม่ได้เป็นตัวเอก แต่ก็สำคัญไม่แพ้กัน อ่านเรื่องเต็มไม่ติดลิขสิทธิ์ได้ที่นี่ครับ (แต่เป็นปะกิดนะ)
http://www.mangareader.net/968-38385-1/planetes/chapter-4.html
บ้านเราก็มีของบูรพัฒน์แปลมา เรื่องนี้นานมากแล้ว แต่ผมพึ่งหยิบกลับมาอ่านเลยนึกขึ้นได้ 555
-----------------
ผมไม่รู้ว่าคำพูดดังกล่าว ถือเป็นข้อเท็จจริงได้หรือไม่ แต่ผมเองก็รู้สึกแบบนั้น
เพียงแต่เราอยู่ในชั้นบรรยากาศ ที่มองออกไปไม่เห็นความว่างเปล่าสีดำ เท่านั้นเอง
: จริงๆ แล้วตอนนี้ เราก็อยู่ในอวกาศ ?
เป็นเรื่องราวของโลกในปี 2070 ที่การเดินทางไปดวงจันทร์นั้นเป็นเรื่องปกติ
สนามบินดังๆ หลายแห่งจากท่าอากาศยาน เปลี่ยนเป็น "ท่าอวกาศยาน"
และมีตัวเอกทำงานเก็บ Debris หรือขยะอวกาศ
เนื้อเรื่องค่อนข้างเหมือนหนังไซไฟ ไม่หวือหวา ไม่ไกลเกินจริง แต่ Impact ในใจ
ความเด็ดเดี่ยวของลูกผู้ชาย ความทะนงตัว และเสน่ห์ของอวกาศ ทำให้หลายครั้งผมน้ำตาซึมบ้างเล็กน้อย
คำที่เป็นหัวข้อ ก็เป็นประโยคหนึ่งที่ทำให้ผมคิดได้ว่า "เออ จริง..."
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
-----------------
ผมไม่รู้ว่าคำพูดดังกล่าว ถือเป็นข้อเท็จจริงได้หรือไม่ แต่ผมเองก็รู้สึกแบบนั้น
เพียงแต่เราอยู่ในชั้นบรรยากาศ ที่มองออกไปไม่เห็นความว่างเปล่าสีดำ เท่านั้นเอง