ผมยอมรับว่าผมเป็นเกย์ (ไม่แสดงออก ผมเป็นครู ค่อนข้างสุภาพเรียบร้อยครับ) คนที่ผมคุยอยู่ด้วยเป็นผู้ชายครับ เป็นคนตำบลเดียวกัน เขาเคยมีลูกมีเมียแต่เลิกกันไปแล้ว เขาพักอยู่ห้องคนเดียว เรารู้จักกันคุยกันทางเฟสทางโทรศัพท์มาเป็นปีแล้ว เขาจบ ม.3 เข้ามาทำงานเกี่ยวกับเครื่องประดับที่ กทม. เขาเลิกงาน 5ทุ่มเกือบทุกวัน ส่วนผมเป็นครูที่ กทม. เขาเป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งปี เราพึ่งนัดเจอกันครั้งแรกเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา...
เขาเคยบอกว่าเขาสับสนตัวเองเขายังไม่รู้ว่าเขาชอบผู้ชายไหมเขาไม่เคยคุยกับผู้ชายแบบนี้ เขาไม่เคยบอกรักผม อย่างมากก็แค่บอกว่ารู้สึกดีและคิดถึง เขาเป็นคนที่แปลกมากๆคนนึง เวลาออนเฟส เขาไม่เคยจะยอมทักเฟสผมก่อนเลย ผมต้องคอยทักก่อนเขาถึงจะคุย ถ้าผมเงียบไปเป็นอาทิตย์เขาก็เงียบไปเฉยๆไม่มีสาเหตุ พอผมทักไปเขาก็มาบอกว่าผมเป็นฝ่ายเงียบเอง ผมต้องยอมทักก่อนถึงจะได้คุย แล้วเขาค่อยบอกจะโทรหา บางวันผมต้องรอเขาเลิกงานห้าทุ่มกว่าเขาจะอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็เที่ยงคืน ผมก็ต้องยอมรอเพื่อที่จะได้คุยโทรศัพท์กับเขาไม่งั้นก็จะไม่ได้คุยเพราะคุยโทรศัพท์กันอาทิตย์ละครั้ง พอตอนเช้าต่างคนก็ต่างทำงาน บางวันรอถึงเที่ยงคืนคุยได้5นาที เพื่อนก็โทรชวนไปเที่ยว เขาชอบกินเหล้าบ่อยมากๆเพื่อนกินเหล้าเยอะ ผมก็ต้องวางสายพร้อมกับความน้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าผมโกรธหรืองอนเขาก็ไม่คิดจะง้อหรอก ยังมาว่าผมโกรธอยู่ก็จะไม่กล้าคุยกับผมอีก..ผมอึดอัดมากบางครั้งทักไปกว่าเขาจะตอบ ตลอดเวลาผมต้องคอยลุ้นตลอดว่าผมทักไปเขาจะอ่านตอนไหน ตอบเมื่อไหร่และผมออนไลน์อยู่เขาจะทักผมไหมบอกอะไรผมสักคำไหม แต่ก็ไม่เคยจะมีเลย 10ครั้งที่คุยกัน จะมีอยู่1ครั้งที่เขาทักผมมาก่อน ผมอัพสเตตัสเขาก็ไม่เคยจะไลค์หรือเม้นต์ให้ทั้งที่สถานะนั้นผมหมายถึงเขา ส่วนเขาไม่มีหรอกจะโพสต์อะไรที่เกี่ยวกับผม แต่เขาก็เคยบอกว่าเขาชอบมาส่องเฟสผมบ่อยๆว่าผมอัพอะไรบ้าง เวลาผมคิดถึงเขาอยากคุยด้วยก็ไม่ได้คุย ผมไม่มีโอกาสจะได้โทรหาเขาก่อนเลยต้องรอคุยกันทางเฟสก่อนว่าเขาว่างไหม ถ้าเขาให้โทรได้หรือเขาว่างเขาก็จะโทรหาเองเราถึงจะได้คุยกัน ไม่เคยมีสักครั้งที่อยู่เฉยๆโทรหากัน
ผมไม่เคยรู้ว่าเขารุ้สึกยังไงกับผมกันแน่ เขาได้ชอบผมจริงไหม แต่ผมนี่สิผมรักเขา ถึงแม้จะได้คุยกันน้อย แต่ทุกครั้งที่คุยกันได้ยินเสียงเขาผมมีความสุขมาก แต่ก็นะ พอไม่ได้คุยกันบางครั้งเหมือนเขาไม่แคร์ผมก็ทรมานไม่น้อยเช่นกัน 1ปีที่คุยกันเป็นแบบนี้มาตลอด เหมือนกับผมคอยวิ่งตามเขาตลอด บางครั้งก็เหนื่อย คิดอยากเดินจากเขาไป เพราะไม่เคยได้คำตอบจากเขาเลย ผมควรจะทำยังไงดี ควรจะเดินออกมาหรือป่าว ถ้าเดินออกมาจะบอกเขายังไงดี จะลบเฟสเขาไหม ถ้าเงียบแล้วเดินจากไปเขาก็คงจะไม่รู้ไม่แคร์หรอกเพราะเราก็เงียบกันบ่อยๆเป็นประจำ เคยบอกเลิกคุยกันแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้สักที เหมือนเขาก็ไม่ยอมปล่อยผมไป เขาก็ไม่เคยบอกเลิกผมไม่เคยบอกว่าไม่อยากคุย ไม่เคยบอกว่าเบื่อแปลกจัง!! มันจึงทำให้ผมตัดสินใจไปจากเขาไม่ได้สักที บางครั้งเหมือนเราจะสำคัญ แต่บางครั้งก็เหมือนไม่ใช่ ไม่รู้จะได้เจอกันอีกไหม เขาอยากจะมาหาผมอีกไหมผมควรจะทำยังไงดีหรือผมจะเป็นแบบนี้ไปตลอด. ช่วยแนะนำผมที TT ผมเป็นครูก็จริงเก่งวิชาการ แต่เรื่องหัวใจผมยอมรับตัวเองเลยว่าโง่เรื่องความรัก..ขอบคุณมากๆนะครับที่เสียสละเวลาอ่านเรื่องของผมจนจบ!! ขอบคุณครับ..
รู้จักกันมาเป็นปีไม่เคยทักเฟสมาก่อน เป็นเพราะอะไร?? แปลก!!
เขาเคยบอกว่าเขาสับสนตัวเองเขายังไม่รู้ว่าเขาชอบผู้ชายไหมเขาไม่เคยคุยกับผู้ชายแบบนี้ เขาไม่เคยบอกรักผม อย่างมากก็แค่บอกว่ารู้สึกดีและคิดถึง เขาเป็นคนที่แปลกมากๆคนนึง เวลาออนเฟส เขาไม่เคยจะยอมทักเฟสผมก่อนเลย ผมต้องคอยทักก่อนเขาถึงจะคุย ถ้าผมเงียบไปเป็นอาทิตย์เขาก็เงียบไปเฉยๆไม่มีสาเหตุ พอผมทักไปเขาก็มาบอกว่าผมเป็นฝ่ายเงียบเอง ผมต้องยอมทักก่อนถึงจะได้คุย แล้วเขาค่อยบอกจะโทรหา บางวันผมต้องรอเขาเลิกงานห้าทุ่มกว่าเขาจะอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็เที่ยงคืน ผมก็ต้องยอมรอเพื่อที่จะได้คุยโทรศัพท์กับเขาไม่งั้นก็จะไม่ได้คุยเพราะคุยโทรศัพท์กันอาทิตย์ละครั้ง พอตอนเช้าต่างคนก็ต่างทำงาน บางวันรอถึงเที่ยงคืนคุยได้5นาที เพื่อนก็โทรชวนไปเที่ยว เขาชอบกินเหล้าบ่อยมากๆเพื่อนกินเหล้าเยอะ ผมก็ต้องวางสายพร้อมกับความน้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าผมโกรธหรืองอนเขาก็ไม่คิดจะง้อหรอก ยังมาว่าผมโกรธอยู่ก็จะไม่กล้าคุยกับผมอีก..ผมอึดอัดมากบางครั้งทักไปกว่าเขาจะตอบ ตลอดเวลาผมต้องคอยลุ้นตลอดว่าผมทักไปเขาจะอ่านตอนไหน ตอบเมื่อไหร่และผมออนไลน์อยู่เขาจะทักผมไหมบอกอะไรผมสักคำไหม แต่ก็ไม่เคยจะมีเลย 10ครั้งที่คุยกัน จะมีอยู่1ครั้งที่เขาทักผมมาก่อน ผมอัพสเตตัสเขาก็ไม่เคยจะไลค์หรือเม้นต์ให้ทั้งที่สถานะนั้นผมหมายถึงเขา ส่วนเขาไม่มีหรอกจะโพสต์อะไรที่เกี่ยวกับผม แต่เขาก็เคยบอกว่าเขาชอบมาส่องเฟสผมบ่อยๆว่าผมอัพอะไรบ้าง เวลาผมคิดถึงเขาอยากคุยด้วยก็ไม่ได้คุย ผมไม่มีโอกาสจะได้โทรหาเขาก่อนเลยต้องรอคุยกันทางเฟสก่อนว่าเขาว่างไหม ถ้าเขาให้โทรได้หรือเขาว่างเขาก็จะโทรหาเองเราถึงจะได้คุยกัน ไม่เคยมีสักครั้งที่อยู่เฉยๆโทรหากัน
ผมไม่เคยรู้ว่าเขารุ้สึกยังไงกับผมกันแน่ เขาได้ชอบผมจริงไหม แต่ผมนี่สิผมรักเขา ถึงแม้จะได้คุยกันน้อย แต่ทุกครั้งที่คุยกันได้ยินเสียงเขาผมมีความสุขมาก แต่ก็นะ พอไม่ได้คุยกันบางครั้งเหมือนเขาไม่แคร์ผมก็ทรมานไม่น้อยเช่นกัน 1ปีที่คุยกันเป็นแบบนี้มาตลอด เหมือนกับผมคอยวิ่งตามเขาตลอด บางครั้งก็เหนื่อย คิดอยากเดินจากเขาไป เพราะไม่เคยได้คำตอบจากเขาเลย ผมควรจะทำยังไงดี ควรจะเดินออกมาหรือป่าว ถ้าเดินออกมาจะบอกเขายังไงดี จะลบเฟสเขาไหม ถ้าเงียบแล้วเดินจากไปเขาก็คงจะไม่รู้ไม่แคร์หรอกเพราะเราก็เงียบกันบ่อยๆเป็นประจำ เคยบอกเลิกคุยกันแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้สักที เหมือนเขาก็ไม่ยอมปล่อยผมไป เขาก็ไม่เคยบอกเลิกผมไม่เคยบอกว่าไม่อยากคุย ไม่เคยบอกว่าเบื่อแปลกจัง!! มันจึงทำให้ผมตัดสินใจไปจากเขาไม่ได้สักที บางครั้งเหมือนเราจะสำคัญ แต่บางครั้งก็เหมือนไม่ใช่ ไม่รู้จะได้เจอกันอีกไหม เขาอยากจะมาหาผมอีกไหมผมควรจะทำยังไงดีหรือผมจะเป็นแบบนี้ไปตลอด. ช่วยแนะนำผมที TT ผมเป็นครูก็จริงเก่งวิชาการ แต่เรื่องหัวใจผมยอมรับตัวเองเลยว่าโง่เรื่องความรัก..ขอบคุณมากๆนะครับที่เสียสละเวลาอ่านเรื่องของผมจนจบ!! ขอบคุณครับ..