ความฝัน

สวัสดี พี่ๆ ทุกคนครับ  ^^ ผมรู้สึกสับสนมากเลยกับการที่กำลังคิดแล้วทำความฝันของตนเองให้เป็นจริง ตอนนี้อายุผม ก็ 21 แล้วมันไม่สายใช่ไหมที่เราจะสารฝันส่วนตัวที่สมัยช่วง 15-20 ที่ไม่เคยได้ทำเพราะผมติดเกมส์ช่วงนั้นด้วยความหลงผิดทำให้ช่วงเวลาดีๆของผมศูนย์หายไป ซึ่งผมนั้นอยากเป็นดนตรีแต่สิ่งที่ผมกำลังคิดทำอยู่นี้มันเรื่องที่ผมรู้สึกได้ว่ามันจะไปไม่ได้เลยสักนิด แต่ผมก็ยังดื้ดรั้นฝืนที่จะทำต่อ เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ มันเป็นไรที่ท้อ เหนือยใจมากและต้องทนแรงกดดันทางคนรอบข้าง ด้วยวาจาที่กล่าวมาว่า เองทำไม่ได้หลอก เองไม่เหมาะสม เองอายุป่านี้แล้วนักดนตรีดังเค้าเริ่มเรียนดนตรี เริ่มเล่นตั้งแต่เด็ก ไปประกวดมาหลายเวทีกว่าจะมาเป็นนักดนตรี แล้วหันไปมองเองว่ามีได้เท่าของครึ่งเค้าบางหรือป่าว? ทำให้รู้ได้ว่าหนุ่มวัยเราจะทำได้หรือ เพราะผมก็ไม่ได้รวยอะไร พ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนับสนุน เงินทองจะเก็บไปซื้อเครื่องดนตรียังเค้าก็ลำบากเงินจะกินทุกวันน้อยนิดและอีกทั้งก็อยู่ในวัยที่ต้องสร้างอนาคตเพื่อให้ชีวิตครอบครัวสบายและหลุดพ้นจากความยากจนที่ไม่อยากกลับเจออีก แต่ก็มีคนให้กำลังใจผมเหมือนกันแต่น้อยมาก แต่ก็ยังดีที่มีกำลังใจให้ถึงน้อยก็เทอะดีกว่าไม่มีเลย ลืมบอกไปว่าผมชอบอะไรในดนตรี ร้องเพลง ผมคิดว่าสิ่งนี้แลจะเหมาะกับผมมากว่าเล่นเครื่องดนตรี ผมร้องไม่เก่งหลอกแต่ชอบร้องถึงจะหลุดบ่อยก็เทอะด้วยความตั้งมั่นของผมเชื่อว่าผมต้องร้องได้ดีสักวันบาง ^^ เอิ่มและที่สำคัญนะแม่ผมเค้าบอกว่าถ้าเราตั้งใจเชื่อมั่นสิ่งใดแล้วทำอย่างเต็มที่เราจะได้มาสิ่งนั้นมาผมก็เชื่อนะแต่ก็ยังรออยู๋เหมือนกัน พรของแม่ผมรู้สึกดีมากเลย ผมยังเก็บมาใช้ชีวิตประจำทุกวัน อื้มผมเคยแต่งเพลงด้วยนะ แต่ว่าคงไม่เริ่งหรู่เท่าไหร่อยากให้ฟังเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไงถึงให้พี่ฟังใน pantip เหมือนกันเป็นความสุขเล็กน้อยที่สร้างขึ้น ดีใจที่ได้ทำไม่ใช่เพียงแค่ฝันเฟื้องเท่านั้น ซึ่งผมก็จะทำต่อไปเลื่อยๆ จนกว่าผมจะได้ฝันที่คิดว่าถึงจะไม่ได้เป็นนักดนตรีที่เก่งโด่งดังก็ขอให้ได้ ขึ้นโชว์ประกวดวงดนตรีเป็นกลุ่มสักครั้ง มันคือความหวังสูงสุดแล้ว คงจะได้แค่นี้ สุดท้ายผมคงต้องไปสร้างฝันต่อ แต่ก็ยังเหนื่อยใจเสมอ เมื่อเรื่องชีวิตผมยังไม่เป็นจริง.และยังเป็นเงาซึ่งไม่ใช่รูปร่างที่สัมผัสได้อย่างเต็มที่สักที *ดาวดวงน้อยคล้อยตามวาสนา  มิคิดกล้าฝันเฟื้องไกลเกินฝัน
แต่ต้องสร้างต้องทำเพื่อชีวัน  ในหนึ่งครั้งเกิดมาได้เป็นคน