ห้องประพันธ์ คนรากหญ้า : zzz หลง zzz

ช่างออดอ้อน วอนคำ จำใจจาก ต้องจำพราก จากลอนดอน อ้อนวอนสาว ทำพิรี่ พิไร ได้เรื่องราว ช่างสร้างข่าว น่าอาย มาหลายที จะกลับมา ทำไม ให้ลำบาก อยู่แสนยาก ตกงาน นานบัดสี ไปดูงาน ทำไม หน่ายฤดี งานที่นี่ ก็ไม

ความแก่นี่ ที่ใคร กลัวนักหนา ไม่ใช่เรื่อง เคืองอุรา พาเหลวไหล เรื่องน่าอาย กว่านี้ มีถมไป อายอะไร กับความแก่ แค่อยู่นาน ความตายเป็น สิ่งที่ หนีไม่ได้ ไม่ใช่ใคร หลีกได้ ให้กล่าวขาน เรื่องน่ากลัว มั่วม

วาสนา เกิดมา แค่ทางผ่าน หลงมานาน เพิ่งรู้ว่า มาพลั้งเผลอ เพียงแค่พบ เพื่อพราก จากใจเธอ หลงละเมอ เพ้อไป ว่าใจจริง ทำความดี แค่ไหน ไม่เคยเห็น ทนลำเค็ญ เพียงใด ได้แต่นิ่ง ต้องกล่ำกลืน ฝืนไป ใจช้ำจริง ทำ

หลงไหลไป ไม่ดี มีปัญหา หลงลืมพา ผิดทาง อย่างพลั้งเผลอ หลงรักมัก มั่วเมา เฝ้าแต่เธอ หลงพร่ำเพ้อ รำพัน น่าหวั่นใจ หลงทางพา ผิดไป ให้ยุ่งยาก หลงลำบาก ตรากตรำ ทำเผลอไผล หลงอย่างนี้ มีแต่ทุกข์ หมดสุขไป หล

ป่านนี้เธอ เป็นอย่างไร อยู่ไหนหนอ มีคนคลอเคลียข้างอยู่บ้างไหม กายใจสุข ทุกข์หรือไม่ เป็นเช่นไร มีหรือไม่ ใครคนใหม่ ในใจเธอ เคยหวนคิด ถึงฉัน นั้นบ้างไหม มีหรือไม่ มีบ้างไหม เมื่อใจเผลอ เคยคิดไหม ว่าอย

จากไปก็ หลายวัน นั้นคงรู้ คิดถึงอยู่ เหมือนกัน วันไกลหน้า อยู่ก็ยาก ลำบากนัก จึงจากลา รำพึงหา เมื่อห่างหาย ไม่พบกัน แม้กลับมา วันนี้ อย่างที่เห็น จะต้องเป็น ไปอีก หลีกหลบนั่น จะต้องอยู่ อย่างวันนี้