เราเริ่มรู้สึกว่าความสุขที่เคยมีมันหายไปประมาน ปีกว่าๆแล้ว
เราไม่มีความสุข ณ.ตอนนี้เราก็ไม่รู้เลยว่าอัไรคือความสุขของเราจริงๆ
เราเหนื่อย เราอยากจะทำอะไรเลย เคยอยากตายเพราะคิดว่ามันจะจบปัญหาได้
เรารู้สึกว่าเราทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ เราตั้งเป้าหมายเล็กๆในชีวิตเราก็ทำไม่ได้ บางครี้งเรารู้ว่าสิางที่เราทำมันจะทำให้ความพยามทั้งหมดมันจะทำให้เราล้มเหลว แต่เราก็ทำ
เหมือนเราควบคุมร่างกายไม่ได้ พอล้มเหลว ก็คอยมองมันแบบสะใจก็ไม่ใช่ รู้รึกผิดก็ไม่เชิง
หมอถึงขั้นสะกดจิต หมอบอกว่าเรา เหมือนเก็บกด เป็นแบบนี้มานานแล้วแต่เพิ่งจะสักเกตและรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีความสุข มาประมาณปีกว่า
เรารู้ว่าตัวเองโชคดีมากที่มีเพื่อนคอยช่วยเรื่องเรียน มาตลอด
เรารู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใคร เราไม่อยากได้ยินประโยคที่มันเป็นคำถาม เพราะมันทำให้เราต้องตอบ เราไม่อยากตอบอะไรเลย
เราเหนื่อยมากที่จะต้องพูด เราอยากนอน หรืออยากทำแค่เล่นโทสับ ไม่ได้หมายความว่าอยากเล่นเฟสบุ๊ค หรือไลน์ เรายิ่งเล่นเรายิ่งเหนื่อย
เราไม่อยากพบเจอใครที่เรารู้จักเราไม่อยากพูดคุยกับเค้า เราอยากเจอแค่คน 3 คน คือ ยาย และก็เพื่อนเราอีก 2คน เพราะเราคิดว่า การที่เราได้เจอเขาเราจะมีความสุขมาก
เราเจอเพื่อน2คนนี้ตลอด เพราะถ้าไป มหาลัยแล้วถ้าไม่เขา เราก็ไม่อยากไป
เราอยากมีความสุข เราอยากยิ้มได้แต่เราไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน หมอให้คำแนะนำมา เราก็ยังทำตามที่หมอแนะนำไม่ได้ เรา จะทำยังไงดี
หมอบอกว่าเรา เป็น โรคซึมเศร้า เราควรทำยังไง ควรเริ่มต้นอะไรตรงไหนก่อน
เราไม่มีความสุข ณ.ตอนนี้เราก็ไม่รู้เลยว่าอัไรคือความสุขของเราจริงๆ
เราเหนื่อย เราอยากจะทำอะไรเลย เคยอยากตายเพราะคิดว่ามันจะจบปัญหาได้
เรารู้สึกว่าเราทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ เราตั้งเป้าหมายเล็กๆในชีวิตเราก็ทำไม่ได้ บางครี้งเรารู้ว่าสิางที่เราทำมันจะทำให้ความพยามทั้งหมดมันจะทำให้เราล้มเหลว แต่เราก็ทำ
เหมือนเราควบคุมร่างกายไม่ได้ พอล้มเหลว ก็คอยมองมันแบบสะใจก็ไม่ใช่ รู้รึกผิดก็ไม่เชิง
หมอถึงขั้นสะกดจิต หมอบอกว่าเรา เหมือนเก็บกด เป็นแบบนี้มานานแล้วแต่เพิ่งจะสักเกตและรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีความสุข มาประมาณปีกว่า
เรารู้ว่าตัวเองโชคดีมากที่มีเพื่อนคอยช่วยเรื่องเรียน มาตลอด
เรารู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใคร เราไม่อยากได้ยินประโยคที่มันเป็นคำถาม เพราะมันทำให้เราต้องตอบ เราไม่อยากตอบอะไรเลย
เราเหนื่อยมากที่จะต้องพูด เราอยากนอน หรืออยากทำแค่เล่นโทสับ ไม่ได้หมายความว่าอยากเล่นเฟสบุ๊ค หรือไลน์ เรายิ่งเล่นเรายิ่งเหนื่อย
เราไม่อยากพบเจอใครที่เรารู้จักเราไม่อยากพูดคุยกับเค้า เราอยากเจอแค่คน 3 คน คือ ยาย และก็เพื่อนเราอีก 2คน เพราะเราคิดว่า การที่เราได้เจอเขาเราจะมีความสุขมาก
เราเจอเพื่อน2คนนี้ตลอด เพราะถ้าไป มหาลัยแล้วถ้าไม่เขา เราก็ไม่อยากไป
เราอยากมีความสุข เราอยากยิ้มได้แต่เราไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน หมอให้คำแนะนำมา เราก็ยังทำตามที่หมอแนะนำไม่ได้ เรา จะทำยังไงดี