ฉันและพี่เขาแอบคบกันมา2ปี ฉันพบเขาเพราะทำงานด้วยกัน เราอายุต่างกันสิบกว่าปี ตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าทำงานใหม่ก็เจอพี่เขาทุกวัน วันนึงฉันรู้สึกเครียดเรื่องที่ทำงาน พี่เขาได้ยื่นมือเข้ามาช่วยจนเรารู้สึกประทับใจตัวเขา แล้วคืนนึงด้วยความเมาเลยทำให้เรามีอะไรกัน ตอนนั้นฉันมีแฟนแต่อยู่ไกลกันและเขาก็มีครอบครัวแล้ว... เราผิดตั้งแต่เริ่มต้น!!!!
ในช่วงปีแรกเราคบกันแบบไปๆมา ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยร้องขอหรือต้องการอะไรแม้แต่เงินของเขา เวลากินข้าวเราจะแชร์กัน ค่าห้องฉันก็จ่ายเองทุกครั้ง ฉันบริสุทธิ์ใจที่คบกับพี่เขาโดยไม่ได้หวังอะไรจากตัวเขาเลย ฉันพยายามตัดใจหลายครั้งมากๆแต่คงเพราะเราอยู่ใกล้กัน เจอกันทุกวันและด้วยความที่เรามีสายวิชาชีพเหมือนกัน มีอะไรจึงปรึกษาเขาได้ พี่เขาได้เริ่มทำธุรกิจโดยที่เรายื่นมือเข้าไปช่วยเขาทุกขั้นตอน จนเวลาผ่านไปเราเหมือนช่วยกันฝ่าฟันปัญหาต่างๆไปด้วยกันจึงทำให้เกิดเป็นความรักความผูกพัน เวลาผ่านไปฉันบอกเลิกกะแฟนเพราะรู้สึกผิดกะเขามากๆ และบอกเลิกกะพี่เขาด้วย ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆ พี่เขาดูโทรม ผอม เปลี่ยนไปเยอะมาก ทุกๆวันเขาจะโทรและไลน์มา ฉันไม่ตอบ จนเขาขอมาเคลียร์เป็นครั้งสุดท้าย....
วันนั้นเขาเข้ามาคุกเข่า ร้องไห้ กอดฉัน ขอร้อง ฉันบอกเขาว่าที่เราทำมันผิด ฉันไม่ใช่คนที่ถูกต้องตามกฏหมาย ฉันคือคนต้องไป เขาขอร้องฉันและแน่นอนฉันใจอ่อน จากวันนั้นเขาขอให้ฉันย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกัน เขาขอดูแลฉัน ที่ผ่านมาที่เขาดูเจ้าชู้เพราะหาคนที่ใช่ไม่เจอจนเขาพบกับฉัน เรื่องราวของเขาก็เหมือนละคร...เมื่อ8ปีก่อนเขาพบแฟนตอนเข้ามาขายประกันชีวิตให้เขา คบกันได้7-8เดือนแฟนเขาก็ท้อง โดยที่ตอนนั้นผญ.ก็มีแฟนอยู่แล้ว เขาจึงตัดสินใจรับผิดชอบลูกแต่ผญ.ไม่ยอม จึงจัดงานแต่งงานและให้ใช้นามสกุลเขา หลังจากแต่งงานแฟนเขาก็ลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้าน เขาให้เงินเดือนใช้ ด้วยความที่ต่างอาชีพอยู่แล้วเวลามีปัญหาเขาก็ปรึกษาแฟนเขาไม่ได้ เรื่องที่ทำงานก็คุยกันไม่ได้ ตอนเริ่มธุรกิจจึงมีเราเข้าไปช่วยแก้ปัญหาต่างๆ จนทุกวันนี้ฉันเข้าไปช่วยงานเขาเต็มตัว เขาจะออกบ้านประมาณ8โมง กลับประมาณ2-3ทุ่ม วันไหนอยู่เวรก็จะมานอนกะฉันทั้งคืน เราใช้ชีวิตด้วยกันทุกวัน ช่วยกันทำงาน ไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างเปิดเผย แม่ฉันไม่สบายเขาก็รักษาให้ จนเขาขอไปบ้านพบพ่อแม่ฉัน ...
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันเกินเลยไปเยอะ ความรู้สึกมันเยอะจนอยากเป็นเจ้าของ แต่ฉันสงสารลูกเขา สงสารครอบครัวเขา ฉันขอความชัดเจนจากเขา เขาบอกว่าเลือกฉัน จะย้ายที่ทำงานไปอยู่ด้วยกันไกลๆ...แต่ทำไมฉันไม่ดีใจเลย เพราะนั่นไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา เขาควรต้องเลือกถ้าไม่เลือกฉันฉันก็ไม่เสียใจเพราะฉันมาทีหลังแต่เขาไม่ยอมเลือก!!!คนเราจะใช้ชีวิตกันไปสามคนแบบนี้ไม่ได้ ไม่ยอมเลือกฝ่ายครอบครัวแต่ก็ไม่ยอมเลิก ฉันมารู้ความจริง...ผญ.เขารู้นานแล้วและถ้าเขาเลิกทุกอย่างจะต้องเป็นของผญ.คนนั้น ทั้งบ้าน รถและทรัพย์สิน ทุกวันนี้เขาไม่ต้องทำงาน มีบ้านอยู่ มีรถขับ มีเงินใช้สบาย ไม่ต้องดูแลสามีมาก ต่างคนต่างอยู่ (เวลาฉันอยู่เวรไม่ได้กินข้าวด้วย เขากลับบ้านก็กินแต่มาม่าทุกครั้ง หาข้าวกินเอง) ทุกวันนี้นอกจากงานประจำฉันแล้ว ต้องไปช่วยเขาทำงานทุกเย็นเพื่อช่วยหาเงินให้ครอบครัวเขาสบาย?? ตอนนี้ฉันเริ่มเหนื่อย เวลาเป็นของตัวเองก็ไม่มี ใครบอกว่า"เมียน้อย"สบายทุกคน ไม่จริงเลย!!!ครั้นจะทิ้งเขาก็สงสาร เขาเหมือนตัวคนเดียวจริงๆ อุตส่าห์เริ่มต้นทุกอย่างมาด้วยกัน ฝ่ายภรรยาก็ไม่ยอมเลิก ถ้าเลิกทุกอย่างที่สร้างมาด้วยกันก็จบ ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่ฉันก็รักเขาและเชื่อว่าเขาก็รักฉัน แต่ฉันมาทีหลัง....ฉันควรทำยังไงดี.....
เมื่อฉันคือ"ผู้หญิงในความลับ"
ในช่วงปีแรกเราคบกันแบบไปๆมา ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยร้องขอหรือต้องการอะไรแม้แต่เงินของเขา เวลากินข้าวเราจะแชร์กัน ค่าห้องฉันก็จ่ายเองทุกครั้ง ฉันบริสุทธิ์ใจที่คบกับพี่เขาโดยไม่ได้หวังอะไรจากตัวเขาเลย ฉันพยายามตัดใจหลายครั้งมากๆแต่คงเพราะเราอยู่ใกล้กัน เจอกันทุกวันและด้วยความที่เรามีสายวิชาชีพเหมือนกัน มีอะไรจึงปรึกษาเขาได้ พี่เขาได้เริ่มทำธุรกิจโดยที่เรายื่นมือเข้าไปช่วยเขาทุกขั้นตอน จนเวลาผ่านไปเราเหมือนช่วยกันฝ่าฟันปัญหาต่างๆไปด้วยกันจึงทำให้เกิดเป็นความรักความผูกพัน เวลาผ่านไปฉันบอกเลิกกะแฟนเพราะรู้สึกผิดกะเขามากๆ และบอกเลิกกะพี่เขาด้วย ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆ พี่เขาดูโทรม ผอม เปลี่ยนไปเยอะมาก ทุกๆวันเขาจะโทรและไลน์มา ฉันไม่ตอบ จนเขาขอมาเคลียร์เป็นครั้งสุดท้าย....
วันนั้นเขาเข้ามาคุกเข่า ร้องไห้ กอดฉัน ขอร้อง ฉันบอกเขาว่าที่เราทำมันผิด ฉันไม่ใช่คนที่ถูกต้องตามกฏหมาย ฉันคือคนต้องไป เขาขอร้องฉันและแน่นอนฉันใจอ่อน จากวันนั้นเขาขอให้ฉันย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกัน เขาขอดูแลฉัน ที่ผ่านมาที่เขาดูเจ้าชู้เพราะหาคนที่ใช่ไม่เจอจนเขาพบกับฉัน เรื่องราวของเขาก็เหมือนละคร...เมื่อ8ปีก่อนเขาพบแฟนตอนเข้ามาขายประกันชีวิตให้เขา คบกันได้7-8เดือนแฟนเขาก็ท้อง โดยที่ตอนนั้นผญ.ก็มีแฟนอยู่แล้ว เขาจึงตัดสินใจรับผิดชอบลูกแต่ผญ.ไม่ยอม จึงจัดงานแต่งงานและให้ใช้นามสกุลเขา หลังจากแต่งงานแฟนเขาก็ลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้าน เขาให้เงินเดือนใช้ ด้วยความที่ต่างอาชีพอยู่แล้วเวลามีปัญหาเขาก็ปรึกษาแฟนเขาไม่ได้ เรื่องที่ทำงานก็คุยกันไม่ได้ ตอนเริ่มธุรกิจจึงมีเราเข้าไปช่วยแก้ปัญหาต่างๆ จนทุกวันนี้ฉันเข้าไปช่วยงานเขาเต็มตัว เขาจะออกบ้านประมาณ8โมง กลับประมาณ2-3ทุ่ม วันไหนอยู่เวรก็จะมานอนกะฉันทั้งคืน เราใช้ชีวิตด้วยกันทุกวัน ช่วยกันทำงาน ไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างเปิดเผย แม่ฉันไม่สบายเขาก็รักษาให้ จนเขาขอไปบ้านพบพ่อแม่ฉัน ...
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันเกินเลยไปเยอะ ความรู้สึกมันเยอะจนอยากเป็นเจ้าของ แต่ฉันสงสารลูกเขา สงสารครอบครัวเขา ฉันขอความชัดเจนจากเขา เขาบอกว่าเลือกฉัน จะย้ายที่ทำงานไปอยู่ด้วยกันไกลๆ...แต่ทำไมฉันไม่ดีใจเลย เพราะนั่นไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา เขาควรต้องเลือกถ้าไม่เลือกฉันฉันก็ไม่เสียใจเพราะฉันมาทีหลังแต่เขาไม่ยอมเลือก!!!คนเราจะใช้ชีวิตกันไปสามคนแบบนี้ไม่ได้ ไม่ยอมเลือกฝ่ายครอบครัวแต่ก็ไม่ยอมเลิก ฉันมารู้ความจริง...ผญ.เขารู้นานแล้วและถ้าเขาเลิกทุกอย่างจะต้องเป็นของผญ.คนนั้น ทั้งบ้าน รถและทรัพย์สิน ทุกวันนี้เขาไม่ต้องทำงาน มีบ้านอยู่ มีรถขับ มีเงินใช้สบาย ไม่ต้องดูแลสามีมาก ต่างคนต่างอยู่ (เวลาฉันอยู่เวรไม่ได้กินข้าวด้วย เขากลับบ้านก็กินแต่มาม่าทุกครั้ง หาข้าวกินเอง) ทุกวันนี้นอกจากงานประจำฉันแล้ว ต้องไปช่วยเขาทำงานทุกเย็นเพื่อช่วยหาเงินให้ครอบครัวเขาสบาย?? ตอนนี้ฉันเริ่มเหนื่อย เวลาเป็นของตัวเองก็ไม่มี ใครบอกว่า"เมียน้อย"สบายทุกคน ไม่จริงเลย!!!ครั้นจะทิ้งเขาก็สงสาร เขาเหมือนตัวคนเดียวจริงๆ อุตส่าห์เริ่มต้นทุกอย่างมาด้วยกัน ฝ่ายภรรยาก็ไม่ยอมเลิก ถ้าเลิกทุกอย่างที่สร้างมาด้วยกันก็จบ ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่ฉันก็รักเขาและเชื่อว่าเขาก็รักฉัน แต่ฉันมาทีหลัง....ฉันควรทำยังไงดี.....