ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ เราอายุ 17 ปีค่ะ เป็นคนอารมณ์ร้อน หงุดหงิดและโมโหง่าย แต่ก็หายเร็วมากๆค่ะ
ตอนประมาณ 13 กว่า เข้าวัยรุ่นใหม่ๆ จะขี้เหวี่ยงเอาแต่ใจมากๆ แล้วอีกอย่างเราร้องไห้ง่ายมากค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นคำตินิดเดียวของคนที่เราแคร์ หรือแค่ใครโกรธไม่พูดด้วยเราก็จะร้องค่ะ
แต่แอบมาร้องคนเดียวนะคะ ร้องหนักมากๆ แล้วจะพูดคนเดียวตลอด
ซึ่งมันแตกต่างจากตัวตนของเราในเวลาปกติมาก ที่จะร่าเริง เสียงดัง เฮฮา แก่น ตลก
ตอนแรกๆที่ร้องไห้หนักๆเราก็คิดว่าปกตินะคะ ที่คนเราจะร้องเมื่อเสียใจ
แต่พอมาตอนม.ปลายเราว่า เราแปลกไปค่ะ แปลกไปในแง่ความคิด
คือปัญหาสำหรับตัวเรานะคะ หลักๆคือครอบครัวค่ะ บ้านเรามีพ่อ แม่ พี่สาว แล้วก็เราน้องสุดท้อง
เราจะสนิทกับแม่มากกกกกก อีกคนที่เราจะคุยด้วยทุกปัญหาคือน้าสาว ที่อยู่กทม.ค่ะ
เราจะไม่สนิทกับพ่อเลย เราเล่าเรื่องตลกเวลาอยู่กับแม่นะคะ ขำ เฮฮา ตลกตลอดเวลา
แต่เวลาอยู่กับพ่อเราเงียบค่ะ เราเหมือนไม่อยากคุยกับเค้า ยอมรับนะคะว่าเราอคติด้วย เนื่องจากหลายๆเหตุผลจริงๆ
เราคิดว่านี่คือปัญหาอย่างนึงสำหรับเราค่ะ
ส่วนอีกปัญหาคือพี่สาวเราค่ะ เราสนิทกับพี่พอสมควร คุบเรื่องดารา นักร้อง แมวได้หมดค่ะ
แต่เราจะไม่คุยเรื่องส่วนตัวกับพี่เราเลย พี่สนิทกับพ่อมากกว่าเราเยอะค่ะ
เรื่องบางเรื่องที่เราเคยบอกพี่ แล้วพ่อก็รู้ค่ะ ซึ่งเรื่องนั้นเราแค่อยากบอกเล่นสนุกๆ ไม่คิดอะไร
แต่พอพ่อได้ยิน พ่อไม่ชอบใจค่ะ เค้าจะโวยวาย เอาไปคิดมาก พาลด่าเรา แล้วก็แม่ จริงๆทุกคนนั่นแหละค่ะ
หลังจากนั้นเราไม่แชร์เรื่องส่วนตัวกับพี่เลยค่ะ เรารักพี่เรามากนะคะ เราทำให้ได้หมด แค่ขอถ้าทำได้เราทำให้
แต่พี่เราชอบโกรธ หรือไม่ก็โมโหเราค่ะ เ้าจะไม่พูดด้วยเลย ทำหน้า ท่าทางใส่เรา แต่จะไม่พูด หรือไม่ก็พูดเหน็บแนมเราค่ะ
ทำให้เราเครียดมากกกกกกกก แม่ก็เครียดค่ะ น้าสาวเราก็ยังเครียดเลย
ทุกคนบอกเราเสียงเดียวกันหมดค่ะ ว่าพี่เค้าก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว อย่าไปคิดมากเลย
เราก็คิดแบบเดียวกันนะว่า พี่เรา
ก็นิสัยแบบนี้แหละ แต่มันอดเสียใจไม่ได้ค่ะ
บางครั้งเราร้องหนักมาก ร้องไห้ แบบตาบวมหน้าบวม ร้อง ร้อง แล้วก็ร้อง
เราเสียใจค่ะ เสียใจมากๆกับทุกคน มันเหมือนเรื่องเล็กๆนะคะ
แต่สำหรับเรา ครอบครัว คนที่เราแคร์ มันคือเรื่องใหญ่เสมอค่ะ
จะว่าไปเรานอกเรื่องมาเยอะมากกกกกกกก เข้าประเด็นดีกว่า 555555555555
ที่เราสงสัยตัวเองนะคะ เพราะ
1.เจอปันหาเล็กน้อย ก็ร้องไห้หนัก คิดว่าไม่มีใครรักค่ะ
2.อดทนมาก จนพอถึงเวลาเราระเบิดค่ะ(เคยทะเลาะกับพี่ต่อหน้าแม่ค่ะเรื่องเรียนต่อม.ปลาย เราไปเรียนกทม.ไปอยู่กับน้าสาวค่ะ เพราะน้าสงสารเราที่เราต้องเจอปันหา อยากให้เราเอาเวลาไปเรียนเยอะๆมากกว่า แต่สุดท้ายทางบ้านให้กลับมาเรียนที่บ้านค่ะ ตอนนั้นหนักมาก ที่เรียนก็ไม่มีเคว้งค่ะ เลิกกับแฟนด้วยทั้งๆที่รักนะ แต่พ่อก็บอกให้เลิก อีกอย่างไกลกันมากกลัวใจตัวเองค่ะ)
3.กลัวความคิดตัวเองค่ะ อันนี้หลังๆหนักค่ะ เคยสาปแช่ง พี่สาวนะคะตอนโมโหคุมตัวเองไม่ได้แต่ส่วนใหญ่จะเป็นตอนอยู่คนเดียวค่ะ บางครั้งอยากหนีไปไกลๆเลยค่ะ ไม่อยากคุยกับใครแล้ว กลัวความคิดตัวเองที่ดูเลวร้ายลงค่ะ
สุดท้ายอยากให้ทุกคนบอกหน่อยว่าเราควรทำไงดีกับความคิดของเรา ควรปรับปรุงตรงไหนให้ชีวิตมันสบายใจมากกว่านี้ค่ะ
เราไม่อยากร้องไห้หนักๆค่ะ มันแย่มาก ทั้งจิตใจแล้วก็ร่างกาย
เรารักพ่อ แม่ พี่นะคะ แต่เราไม่เข้าใจพี่กับพ่อเท่าไร
ควรทำไงดีค่ะ แล้วก็คิดว่าเราป่วยทางจิตไหม แบบระยะเริ่มแรกไรงี้ 5555555
ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่าน ยาวมากกกกกก ^^
สงสัยว่าตัวเองป่วยเป็นโรคทางจิตรึเปล่าค่ะ ?
ตอนประมาณ 13 กว่า เข้าวัยรุ่นใหม่ๆ จะขี้เหวี่ยงเอาแต่ใจมากๆ แล้วอีกอย่างเราร้องไห้ง่ายมากค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นคำตินิดเดียวของคนที่เราแคร์ หรือแค่ใครโกรธไม่พูดด้วยเราก็จะร้องค่ะ
แต่แอบมาร้องคนเดียวนะคะ ร้องหนักมากๆ แล้วจะพูดคนเดียวตลอด
ซึ่งมันแตกต่างจากตัวตนของเราในเวลาปกติมาก ที่จะร่าเริง เสียงดัง เฮฮา แก่น ตลก
ตอนแรกๆที่ร้องไห้หนักๆเราก็คิดว่าปกตินะคะ ที่คนเราจะร้องเมื่อเสียใจ
แต่พอมาตอนม.ปลายเราว่า เราแปลกไปค่ะ แปลกไปในแง่ความคิด
คือปัญหาสำหรับตัวเรานะคะ หลักๆคือครอบครัวค่ะ บ้านเรามีพ่อ แม่ พี่สาว แล้วก็เราน้องสุดท้อง
เราจะสนิทกับแม่มากกกกกก อีกคนที่เราจะคุยด้วยทุกปัญหาคือน้าสาว ที่อยู่กทม.ค่ะ
เราจะไม่สนิทกับพ่อเลย เราเล่าเรื่องตลกเวลาอยู่กับแม่นะคะ ขำ เฮฮา ตลกตลอดเวลา
แต่เวลาอยู่กับพ่อเราเงียบค่ะ เราเหมือนไม่อยากคุยกับเค้า ยอมรับนะคะว่าเราอคติด้วย เนื่องจากหลายๆเหตุผลจริงๆ
เราคิดว่านี่คือปัญหาอย่างนึงสำหรับเราค่ะ
ส่วนอีกปัญหาคือพี่สาวเราค่ะ เราสนิทกับพี่พอสมควร คุบเรื่องดารา นักร้อง แมวได้หมดค่ะ
แต่เราจะไม่คุยเรื่องส่วนตัวกับพี่เราเลย พี่สนิทกับพ่อมากกว่าเราเยอะค่ะ
เรื่องบางเรื่องที่เราเคยบอกพี่ แล้วพ่อก็รู้ค่ะ ซึ่งเรื่องนั้นเราแค่อยากบอกเล่นสนุกๆ ไม่คิดอะไร
แต่พอพ่อได้ยิน พ่อไม่ชอบใจค่ะ เค้าจะโวยวาย เอาไปคิดมาก พาลด่าเรา แล้วก็แม่ จริงๆทุกคนนั่นแหละค่ะ
หลังจากนั้นเราไม่แชร์เรื่องส่วนตัวกับพี่เลยค่ะ เรารักพี่เรามากนะคะ เราทำให้ได้หมด แค่ขอถ้าทำได้เราทำให้
แต่พี่เราชอบโกรธ หรือไม่ก็โมโหเราค่ะ เ้าจะไม่พูดด้วยเลย ทำหน้า ท่าทางใส่เรา แต่จะไม่พูด หรือไม่ก็พูดเหน็บแนมเราค่ะ
ทำให้เราเครียดมากกกกกกกก แม่ก็เครียดค่ะ น้าสาวเราก็ยังเครียดเลย
ทุกคนบอกเราเสียงเดียวกันหมดค่ะ ว่าพี่เค้าก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว อย่าไปคิดมากเลย
เราก็คิดแบบเดียวกันนะว่า พี่เรา
บางครั้งเราร้องหนักมาก ร้องไห้ แบบตาบวมหน้าบวม ร้อง ร้อง แล้วก็ร้อง
เราเสียใจค่ะ เสียใจมากๆกับทุกคน มันเหมือนเรื่องเล็กๆนะคะ
แต่สำหรับเรา ครอบครัว คนที่เราแคร์ มันคือเรื่องใหญ่เสมอค่ะ
จะว่าไปเรานอกเรื่องมาเยอะมากกกกกกกก เข้าประเด็นดีกว่า 555555555555
ที่เราสงสัยตัวเองนะคะ เพราะ
1.เจอปันหาเล็กน้อย ก็ร้องไห้หนัก คิดว่าไม่มีใครรักค่ะ
2.อดทนมาก จนพอถึงเวลาเราระเบิดค่ะ(เคยทะเลาะกับพี่ต่อหน้าแม่ค่ะเรื่องเรียนต่อม.ปลาย เราไปเรียนกทม.ไปอยู่กับน้าสาวค่ะ เพราะน้าสงสารเราที่เราต้องเจอปันหา อยากให้เราเอาเวลาไปเรียนเยอะๆมากกว่า แต่สุดท้ายทางบ้านให้กลับมาเรียนที่บ้านค่ะ ตอนนั้นหนักมาก ที่เรียนก็ไม่มีเคว้งค่ะ เลิกกับแฟนด้วยทั้งๆที่รักนะ แต่พ่อก็บอกให้เลิก อีกอย่างไกลกันมากกลัวใจตัวเองค่ะ)
3.กลัวความคิดตัวเองค่ะ อันนี้หลังๆหนักค่ะ เคยสาปแช่ง พี่สาวนะคะตอนโมโหคุมตัวเองไม่ได้แต่ส่วนใหญ่จะเป็นตอนอยู่คนเดียวค่ะ บางครั้งอยากหนีไปไกลๆเลยค่ะ ไม่อยากคุยกับใครแล้ว กลัวความคิดตัวเองที่ดูเลวร้ายลงค่ะ
สุดท้ายอยากให้ทุกคนบอกหน่อยว่าเราควรทำไงดีกับความคิดของเรา ควรปรับปรุงตรงไหนให้ชีวิตมันสบายใจมากกว่านี้ค่ะ
เราไม่อยากร้องไห้หนักๆค่ะ มันแย่มาก ทั้งจิตใจแล้วก็ร่างกาย
เรารักพ่อ แม่ พี่นะคะ แต่เราไม่เข้าใจพี่กับพ่อเท่าไร
ควรทำไงดีค่ะ แล้วก็คิดว่าเราป่วยทางจิตไหม แบบระยะเริ่มแรกไรงี้ 5555555
ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่าน ยาวมากกกกกก ^^