มีเพื่อนคนนึงเมื่อก่อนสนิทกันมาก แต่พอลับหลัง เขาเปลี่ยนไป ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยยิ้ม ไม่มองหน้า
ผมเป็นโปรแกรมเมอร์ มักได้รับมอบหมายงานยาก ทำงานออกมาก็มีคนชมว่าเก่งนู้นนี่นั่น เงินเดือนเลยค่อนข้างพุ่งเติบโตเร็ว ซึ่งก็สูงกวาคนอื่นมาก ต่างกับเพื่อน ซึ่งมักจะไม่ไ่ด้รับมอบหมายงานสำคัญ จนเขาบ่นว่าเขาก็ทำได้
วันนึงเขาก็เปลี่ยนไป ไม่พูดอะไรกับผม จนผมเข้าไปถามว่า "เป็นอะไร นี่เราเห็นเป็นเพื่อนนะ เราถึงถาม" เขาก็บอกว่า "ก็เปล่านี้" แล้วพยายามถอยห่างออกจากผม จนเขาพยายามดึงเพื่อนรอบข้างไปอยู่ฝั่งเขา ซึ่งผมก็ปล่อยไป เขาก็ unfriend Facebook ผมก็ถามว่าทำไม เขาก็บอกว่าก็ "ไม่ค่อยได้คุย เลยลบไป"
จนไม่กี่วันที่ผ่านมา ด้วยความบังเอิญ ผมได้ยินเพื่อนคนหนึ่งถามเขาว่า ทำไมไม่คุยกับผม เขาก็ตอบว่า "เกลียด ไม่อยากคุยกับมัน ....(ถ้อยคำหยาบคายต่างๆ)" ส่วนเพื่อนรอบข้างนี่พอเขาพูดอะไร ก็เชื่อหมดฟังความข้างเดียว บลาๆ ผมก็ปล่อยเขาไป ไม่มีประโยชน์จะอธิบาย
ผมก็เข้าใจเลยว่าที่ผ่านมา ผมเห็นเขาเป็นเพื่อนฝ่ายเดียว ซึ่งต่างจากเขา ถ้าเขาเห็นผมเป็นเพื่อน เขาคงไม่ทำแบบนี้ ต่อให้มีเรื่องทะเลาะอะไร เพื่อนกันจริงๆก็ต้องเคลียร์ ปรับความเข้าใจกัน ค่อนข้างเสียความรู้สึก แต่ก็ดีที่รู้นิสัยคน ถ้าผมไม่ชอบใครนะ ผมก็แค่ไม่ยุ่ง แต่ก็ไม่ไปหาพรรคหาพวกให้เข้าเรา ปล่อยให้คนตัดสินกันเองว่าใครเป็นไง
ทุกวันนี้ผมรู้เลยว่า เพื่อนที่คบได้ที่สุด คือเพื่อนสมัยมัธยมและเพื่อนสมัยเรียนปริญญาซึ่งก็อยู่ทางใต้หมด เพราะรู้จักกันนาน รู้นิสัย มีอะไรเคลียร์ ผิดใจอะไรกัน ต่อให้ด่ากันยังไง สุดท้ายเราก็เคลียร์กัน แม้อยู่ห่างกัน เราก็ปรึกษาอะไรกัน คุยกันได้ นี่ขนาดผมเล่าเรื่องเพื่อนที่ กทม.ให้ฟัง พวกมันยังบอกจะมาจัดการให้เลย ต่างจากเพื่อนใกล้ตัวที่อยู่ กทม.
โดนเพื่อนหักหลัง
ผมเป็นโปรแกรมเมอร์ มักได้รับมอบหมายงานยาก ทำงานออกมาก็มีคนชมว่าเก่งนู้นนี่นั่น เงินเดือนเลยค่อนข้างพุ่งเติบโตเร็ว ซึ่งก็สูงกวาคนอื่นมาก ต่างกับเพื่อน ซึ่งมักจะไม่ไ่ด้รับมอบหมายงานสำคัญ จนเขาบ่นว่าเขาก็ทำได้
วันนึงเขาก็เปลี่ยนไป ไม่พูดอะไรกับผม จนผมเข้าไปถามว่า "เป็นอะไร นี่เราเห็นเป็นเพื่อนนะ เราถึงถาม" เขาก็บอกว่า "ก็เปล่านี้" แล้วพยายามถอยห่างออกจากผม จนเขาพยายามดึงเพื่อนรอบข้างไปอยู่ฝั่งเขา ซึ่งผมก็ปล่อยไป เขาก็ unfriend Facebook ผมก็ถามว่าทำไม เขาก็บอกว่าก็ "ไม่ค่อยได้คุย เลยลบไป"
จนไม่กี่วันที่ผ่านมา ด้วยความบังเอิญ ผมได้ยินเพื่อนคนหนึ่งถามเขาว่า ทำไมไม่คุยกับผม เขาก็ตอบว่า "เกลียด ไม่อยากคุยกับมัน ....(ถ้อยคำหยาบคายต่างๆ)" ส่วนเพื่อนรอบข้างนี่พอเขาพูดอะไร ก็เชื่อหมดฟังความข้างเดียว บลาๆ ผมก็ปล่อยเขาไป ไม่มีประโยชน์จะอธิบาย
ผมก็เข้าใจเลยว่าที่ผ่านมา ผมเห็นเขาเป็นเพื่อนฝ่ายเดียว ซึ่งต่างจากเขา ถ้าเขาเห็นผมเป็นเพื่อน เขาคงไม่ทำแบบนี้ ต่อให้มีเรื่องทะเลาะอะไร เพื่อนกันจริงๆก็ต้องเคลียร์ ปรับความเข้าใจกัน ค่อนข้างเสียความรู้สึก แต่ก็ดีที่รู้นิสัยคน ถ้าผมไม่ชอบใครนะ ผมก็แค่ไม่ยุ่ง แต่ก็ไม่ไปหาพรรคหาพวกให้เข้าเรา ปล่อยให้คนตัดสินกันเองว่าใครเป็นไง
ทุกวันนี้ผมรู้เลยว่า เพื่อนที่คบได้ที่สุด คือเพื่อนสมัยมัธยมและเพื่อนสมัยเรียนปริญญาซึ่งก็อยู่ทางใต้หมด เพราะรู้จักกันนาน รู้นิสัย มีอะไรเคลียร์ ผิดใจอะไรกัน ต่อให้ด่ากันยังไง สุดท้ายเราก็เคลียร์กัน แม้อยู่ห่างกัน เราก็ปรึกษาอะไรกัน คุยกันได้ นี่ขนาดผมเล่าเรื่องเพื่อนที่ กทม.ให้ฟัง พวกมันยังบอกจะมาจัดการให้เลย ต่างจากเพื่อนใกล้ตัวที่อยู่ กทม.