ก่อนอื่นท้าวความก่อนนะ ผมว่าผมหล่อนะ พ่อผมก็รวยใช้ได้ มีคนจีบผมเยอะนะ แต่ผมไม่เคยชอบใครสักคน จนผมรู้สึกเบื่อและรังเกียจผู้หญิงไปเลย คือตามอยู่ได้น่ารำคาญ จนผมขึ้น ม.3 มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งย้ายโรงเรียนมา เธอน่ารักครับ ผมเห็นแว็บแรกนะ คือแทบจะละลาย จากนั้นก็เริ่มสืบประวัติครับ เธอมาจาก รร อินเตอ ย้ายมาปุ้บก็ได้เข้าห้องคิงเลยครับ แหม่ ทั้งสวยทั้งเก่ง ผมจะบ้าตาย จากนั้นผมก็เริมปฏิบัติการคับ(ตั้งแต่เกิดไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะ) รีบมา รร แต่เช้าเพื่อรอเข้า รร พร้อมกันอยู่ประมานสองสามเดือน จนเธอคุ้นหน้า หลังๆก็ได้ยิ้มกันบ้าง จนไม่นานก็รู้จักกัน สนิทกัน ช่วงนั้นผมคุย msn กับเธอทุกวันครับ หยอดวันละนิดละหน่อย ทุกวันจนขึ้น ม.4 ผมสารภาพครับ ว่าผมชอบเธอ เธอปฏิเสธผมทันทีอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ผมก็ไม่ท้อหรอก ในเมื่อเธอยังไม่มีใคร ผมก็ยังมีสิท เหอะๆๆ ผมก็ทักไปทุกวันแหละ ตอบบ้างไม่ตอบบ้างผมก็ไม่ซีเรยส น้ำหยดหินทุกวันหินยังกร่อน มโนเหอะ ผมหยอดมาตั้งแต่ ม. 3 จน ม.6 เธอยังไม่เคยจะแยเเส บางทีผมก็คิดนะผมหล่อขนาดนี้คนจีบผมก็เยอะทำไมผมต้องมาตามเธอต้อยๆ  ตั้งแต่ ม.3 ถึง งม.6 (วันเรียนจบผมมีของให้เธอด้วยนะ เป็นหมอนรูปหัวใจใบใหญ่เบอะเร่อ) สาวๆทั้ง รร รุมอิจฉาเธอกันใหญ่ โดยเฉพาะพวกที่มาจีบผม แต่เธอไม่รับครับ โอ้ววว แม่นางฟ้าของผมช่างหยิ่งอะไรจะปานนั้น หึ แต่ผมก็ยื่นให้อยู่นั่น นานนนะ สุดท้ายก็รับ  จนเราจบ ม หก กันนะ แม่นางฟ้าของผมดันเอ็นติด ม.ดัง คนะ ดี อีก ผมจะบ้าตาย ส่วนผมก็นะ ม ไหนเข้าง่ายๆก็ ม นั้น  ตอนนั้นผมเครียดนะ ผมว่าผมชวดแน่ เธอต้องมีแฟน ใน ม เดียวกันแน่ๆ คนหล่อๆเก่งๆเพียบ ผมหล่ออย่างเดียวเทียบไม่ติด แต่ผมก็ยังคงทัก msn เธอไปทุกวันเหมือนเดิม ผมชอบของผมจิงๆไม่มีใครเข้าใจหรอก ยิ่งเสธปฏิเสธผม เธอยิ่งดูน่ารัก บอกชอบก็ปฏิเสธ ขอเป็นแฟนก็ปฏิเสธ ชวนไปไหนก็ปฏิเสธ  ผมทำหลายๆอย่าฃ ทั้งไปหา ไปเซอร์ไพรซ์ ทุกวันสำคันก็มีของขวันไปให้ ผมก็ไม่เข้าใจนะ ว่าผมจะชอบเธออะไได้ขนาดนั้ย ทั้งๆที่เธอก็บอกผมตลอดว่ายังไม่อยากมีใคร แต่คือตอนนั้นเราก็อยู่ปี่ 3 กันแล้ว ผมว่าน่าจะโตพอจะมีใครสักคนได้แล้ว ผมก็ดีกับเธอทุกอย่าง ทั้งให้เกียรติ ให้กำลังใจ ให้ของขวัน ให้ทุกอย่างจนไม่รู้จะให้อะไรแล้ว ตั้งแต่ ม.3 ถึงปี 3 หกปีผ่านมาผมทำหลายๆอย่าง ความรู้สึกผมมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ยังเหมือนเดิมคุยแบบเดิม แต่เธอก็คุยกับผมดีนะ แต่ไม่เคยทักผมก่อนเลย ไม่มีอะไรคืบหน้า ผมทำแบบนี้มาหกปีเต็ม จนขึ้นปี 4 เธอคงสงสารผม เธอบอกชัดเจนว่าเธอไม่ได้รักผมให้ผมลองเปิดใจกับคนอื่น ผมใจแทบสลาย ผมทำไม่ได้หรอก ผมไม่เคยมองใครเลยจริงๆ ใจมันให้ไปตั้งแต่ ม.3 แล้ว  ผม งง เหมือนกันนะ เธอก็ยังไม่มีใครทำไมไม่ชอบผม ผมดีกับเธอทุกอย่าง แต่ในเมื่อเธอยังไม่มีใคร ผมขอโอกาสเธอแบบด้านๆนี่แหละ ให้ลองเปิดใจ ลองมองผมบ้าง ไม่ต้องรักผม ไม่ต้องคบผม แต่ให้เปิดใจทำความรู้จักผม แล้วจะคิดยังงัยผมพร้อมยอมรับหมด เธอบอกว่าโอเค จะลองดู ไหนๆก็รูจักมาหลายปีแล้ว เชื่อมั้ยครับ ผมน้ำตาไหลพราก คือแแบบดีใจมากคนบอกไม่ถูก จนพักหลังเราได้ไปเที่ยวกันบ่อยๆ อ้อ ลืมบอก ตอนนั้นเราเรียนจบกันแล้วนะ รวมๆก็ปีที่ 7 รู้มั้ย ผมจะบ้าตายทุกครั้งที่ได้เข้าไกล้ เอาจิง ใจสั่น อยากจับมือมากๆเลย อยากจับแก้มอยากหอม ผมจะบ้าจิงๆนะ แต่เธอสะอาดเกินกว่าทีผมจะแตะต้อง ผมได้แต่มองหน้าเธอแล้วอมยิ้ม เป็นแบบนี้ต่อมาอีก 3 ปี  รวมๆก็สิบปี ได้นี้แหละ มากที่สุดแล้ว หลายคนบอกผม บ้ารึเปล่า สิบปีมือยังไม่ได้จับ บางคนสิบวันเขาก็ได้กันแล้ว อย่างที่บอกครับเธอสวย เธอดีเกินกว่าที่ผมจะคิดอกุศลจิงๆ แถมยังมีคนว่าเธอ บ้ารึเปล่าโดนผู้ชายหล่อๆรวยๆตื้อมาสิบปียังไม่ใจอ่อน  เราสองคนบริสุทใจจะเป็นแบบนี้ต่อไปครับ แต่ผมกังวลแค่ตอนนี้ เราก็ 25 กันละ ถ้าจะะเป็นแบบนี้กันต่ออีก 10 ปี ผมเกรงว่าจะไม่ทันการครับ ผมต้องทำงัย