ผมเป็นวัยรุ่นอายุไม่เกิน 25 ที่ต้องแบกรับภาระทางความคิดและความเครียดจากหลายปัจจัยจากทั้งคนในครอบครัวและคนที่รู้จักกัน
เอาเรื่องแรก... เรื่องที่จอดรถ ครอบครัวผมเป็นครอครัวใหญ่คนเยอะ แน่นอนรถก็เลยเยอะตามมาติด ๆ ทำให้รถที่ผมใช้ ต้องไปหาที่จอดข้างนอก ซึ่งต้องเสียค่าเช่าเดือนละ 600 บาท แต่ ท ว่ารถที่ผมขับมันจอดอยู่ในบ้านอยู่ก่อนแล้วซึ่งในบ้านจอดอยู่3คัน และทำไม ผมจึงต้องถูกไล่ไปจอดข้างนอก เพราะผมเด็กกว่าคนที่ถอยรถใหม่มาเหรอ ผมทำงานอย่างนึงให้คนในบ้าน ซึ่งตกลงกันว่าจะให้ค่าเหนื่อยผม 1,000 บาทต่อเดือน แต่กลับเหลือแค่ 500 เพราะเหตุที่ว่า หักค่าเช่าที่จอดรถ โอเคพ่อผมบอกว่าทำไปเถอะคนครอบคัวเดียวกัน
เรื่องต่อมา เมื่อผมได้ไปจอดข้างนอกบ้าน ซึ่งที่จอดก็โอเค ฝั่งนึงร่ม พื้นเป็นปูน สบายใจ แต่ !! พ่อเจ้าของโรงจอดชอบเอารถตู้มาจอดข้างบ้าง รถเก๋งบ้าง ซึ่งเฮ้ยย มันไม่ส่วนตัวนะ เราจะออกทีก็ต้องไปตามลุงเขามาถอย เข้าถอยออก ออกไปนาน ๆ ก็ไม่เป็นไร บางทีเอราอออกไปแปป ๆ เดี๋ยวก็จะกลับ ซึ่งต้องมานั่งเครียดเกรงใจเขาอีกเพราะรู้จักกัน ผมเลยทำใจดี ใจหล่อ ย้ายให้ครับ ผมก็ย้ายไปจอดอีกฝั่งนึงซึ่ง พื้นทราย ไม่มีที่กำบังแดด ฝนตกทีนึงละก็ไม่ต้องพูดถึง อีกครับก่อนน่าจะมาจอดตรงที่ลุงชอบขวาง ก็ได้ที่จอดดีนะ แต่โดนไอ้มึนที่ไหนไม่รู้มาแย่งไป ซึ่งก็โอเค จอดที่ใหม่ที่ลุงมาจอดปิดนั้นก็ได้ กว้างกว่า ร่มกว่า แต่ได้แค่แปปเดียว ปัจจุบัน จอดตากแดดครึ่งคัน ฝนตกเปียกทั้งคัน ซึ่งถามว่าชอบไหม บอกเลยว่า ไม่พอใจสุด ๆ กับเงินที่ต้องจ่าย ถามทางเจ้าของก็พูดว่า หาช่างทำไม่ได้ ผมก็ได้แต่ภาวนาและรอปาฏิหารย์ เหอะๆ
เรื่องต่อมาอีก เรื่องจักรยาน ช่วงเดือนเมษา ผมได้ซื้อจักรยานมาปั่น จะบอกว่าตามกระแสก็ไม่ใช่ผมซื้อมาปั่นไปทำงาน จนตอนนี้มาฮิตก็เลยได้ปั่นออกกำลังกาย ทีนี้ปัญหาคือที่จอด จักรยานคันละหลักหมื่น!! ต้องจอดใต้ถุนบ้าน!! ซึ่งมีคนเข้าออกบ่อย รถมอเตอรไซค์จอด 5 คัน จะเอาเก็บบ้านตัวเองก็นึกถึงตอนถ้าจะปั่นแต่ละครั้งคงไม่ใช่เรื่องเพราะอยู่ลึก ไว้ตรงนี้แหละ ผ่านไปซักระยะ ได้ที่เหมาะเหมงพอดี ใต้บันไดครับ ช่องพอดีจอด ร่ม ไม่โดนแดด โดนฝน แต่สิ่งที่กำลังจะเกิดก็คืออ ... ผมกลับจากสอนหนังสือด้วยจักรยานที่ผมรัก ภาพที่เห็นคือมีจักรยานมาจอดแทนที่ผม!!!!! ใช่ครับผมโดนแย่งที่จอดอีกตามเคย หึหึ ถะหลุยชีวิต มีแต่เรื่องโดนแย่ง
อีกหลายเรื่องที่ผมต้องยอมให้ด้วยคำว่าลูกพี่ลูกน้อง เช่นเรื่อง การอุ้มหลานผมจะโดนแย่งไปจากอกประจำเวลาที่ผมมีโอกาศอุ้มหลาน ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ค่อยได้ไปเลี้ยงด้วยซ้ำ ด้วยการถูกมองว่าผมทำไม่ได้ ผมก็ยอมรับเขาจะพูดจะคิดอะไรก็ปล่อยเขา หรือแม้แต่การไปเที่ยวหรือไปกินร้านอาหารดี ๆ เขาก็จะทำเนียนๆว่าต่างคนต่างไปแต่ไปนัดเจอกัน แต่ถ้ารถเสีย ยางแตก อะไรที่เป็นปัญหาผมจะโดนโทรหาคนแรก
ผมช่วยเหลือทุกอย่างที่ผมพอจะช่วยได้ให้กับครอบครัวของพ่อผม ผมยอมมาหลายอย่างและทุกวันนี้ก็ยังยอมอยู่เรื่อย ๆ จนกว่าผมจะมีชีวิตที่มีเสียงได้ด้วยเงินทองและบารมีกับอาชีพในอนาคตที่ผมกำลังจะเรียนจบ
บางทีผมก็มองส่วนนี้ไม่ออกว่ามันเป็นความแค้นหรือปมด้อยที่ เราได้รับจากคนในครอบครัว มุมดีก็มีนะครับแต่แทบจะนับครั้งได้ หรือผมอินดี้เกินไปที่จะอยู่ร่วมกับพวกเขาซึ่งผมก็ยังหาใครซักคนมาตอบไม่ได้ แต่ที่ผมมีมาตลอดก็คือความหวังดีที่มีให้ พวกเขาที่ผมเรียกว่า ลุง ๆ ป้า ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ
สุดท้ายนี้ถ้าใครได้อ่านจนหมด ผมก็ขอบคุณมากครับ มันเป็นเรื่องที่ผมค้างคาใจและไม่รู้จะปรึกษาใคร ถ้าแนะนำผมได้ก็ยินดีรับครับ สวัสดีครับ
ที่ผมยอมให้กับทุกอย่าง ผมทำถูกแล้วหรือผมทำมากไป แล้วผมจะได้อะไรจากสิ่งเหล่านี้?
เอาเรื่องแรก... เรื่องที่จอดรถ ครอบครัวผมเป็นครอครัวใหญ่คนเยอะ แน่นอนรถก็เลยเยอะตามมาติด ๆ ทำให้รถที่ผมใช้ ต้องไปหาที่จอดข้างนอก ซึ่งต้องเสียค่าเช่าเดือนละ 600 บาท แต่ ท ว่ารถที่ผมขับมันจอดอยู่ในบ้านอยู่ก่อนแล้วซึ่งในบ้านจอดอยู่3คัน และทำไม ผมจึงต้องถูกไล่ไปจอดข้างนอก เพราะผมเด็กกว่าคนที่ถอยรถใหม่มาเหรอ ผมทำงานอย่างนึงให้คนในบ้าน ซึ่งตกลงกันว่าจะให้ค่าเหนื่อยผม 1,000 บาทต่อเดือน แต่กลับเหลือแค่ 500 เพราะเหตุที่ว่า หักค่าเช่าที่จอดรถ โอเคพ่อผมบอกว่าทำไปเถอะคนครอบคัวเดียวกัน
เรื่องต่อมา เมื่อผมได้ไปจอดข้างนอกบ้าน ซึ่งที่จอดก็โอเค ฝั่งนึงร่ม พื้นเป็นปูน สบายใจ แต่ !! พ่อเจ้าของโรงจอดชอบเอารถตู้มาจอดข้างบ้าง รถเก๋งบ้าง ซึ่งเฮ้ยย มันไม่ส่วนตัวนะ เราจะออกทีก็ต้องไปตามลุงเขามาถอย เข้าถอยออก ออกไปนาน ๆ ก็ไม่เป็นไร บางทีเอราอออกไปแปป ๆ เดี๋ยวก็จะกลับ ซึ่งต้องมานั่งเครียดเกรงใจเขาอีกเพราะรู้จักกัน ผมเลยทำใจดี ใจหล่อ ย้ายให้ครับ ผมก็ย้ายไปจอดอีกฝั่งนึงซึ่ง พื้นทราย ไม่มีที่กำบังแดด ฝนตกทีนึงละก็ไม่ต้องพูดถึง อีกครับก่อนน่าจะมาจอดตรงที่ลุงชอบขวาง ก็ได้ที่จอดดีนะ แต่โดนไอ้มึนที่ไหนไม่รู้มาแย่งไป ซึ่งก็โอเค จอดที่ใหม่ที่ลุงมาจอดปิดนั้นก็ได้ กว้างกว่า ร่มกว่า แต่ได้แค่แปปเดียว ปัจจุบัน จอดตากแดดครึ่งคัน ฝนตกเปียกทั้งคัน ซึ่งถามว่าชอบไหม บอกเลยว่า ไม่พอใจสุด ๆ กับเงินที่ต้องจ่าย ถามทางเจ้าของก็พูดว่า หาช่างทำไม่ได้ ผมก็ได้แต่ภาวนาและรอปาฏิหารย์ เหอะๆ
เรื่องต่อมาอีก เรื่องจักรยาน ช่วงเดือนเมษา ผมได้ซื้อจักรยานมาปั่น จะบอกว่าตามกระแสก็ไม่ใช่ผมซื้อมาปั่นไปทำงาน จนตอนนี้มาฮิตก็เลยได้ปั่นออกกำลังกาย ทีนี้ปัญหาคือที่จอด จักรยานคันละหลักหมื่น!! ต้องจอดใต้ถุนบ้าน!! ซึ่งมีคนเข้าออกบ่อย รถมอเตอรไซค์จอด 5 คัน จะเอาเก็บบ้านตัวเองก็นึกถึงตอนถ้าจะปั่นแต่ละครั้งคงไม่ใช่เรื่องเพราะอยู่ลึก ไว้ตรงนี้แหละ ผ่านไปซักระยะ ได้ที่เหมาะเหมงพอดี ใต้บันไดครับ ช่องพอดีจอด ร่ม ไม่โดนแดด โดนฝน แต่สิ่งที่กำลังจะเกิดก็คืออ ... ผมกลับจากสอนหนังสือด้วยจักรยานที่ผมรัก ภาพที่เห็นคือมีจักรยานมาจอดแทนที่ผม!!!!! ใช่ครับผมโดนแย่งที่จอดอีกตามเคย หึหึ ถะหลุยชีวิต มีแต่เรื่องโดนแย่ง
อีกหลายเรื่องที่ผมต้องยอมให้ด้วยคำว่าลูกพี่ลูกน้อง เช่นเรื่อง การอุ้มหลานผมจะโดนแย่งไปจากอกประจำเวลาที่ผมมีโอกาศอุ้มหลาน ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ค่อยได้ไปเลี้ยงด้วยซ้ำ ด้วยการถูกมองว่าผมทำไม่ได้ ผมก็ยอมรับเขาจะพูดจะคิดอะไรก็ปล่อยเขา หรือแม้แต่การไปเที่ยวหรือไปกินร้านอาหารดี ๆ เขาก็จะทำเนียนๆว่าต่างคนต่างไปแต่ไปนัดเจอกัน แต่ถ้ารถเสีย ยางแตก อะไรที่เป็นปัญหาผมจะโดนโทรหาคนแรก
ผมช่วยเหลือทุกอย่างที่ผมพอจะช่วยได้ให้กับครอบครัวของพ่อผม ผมยอมมาหลายอย่างและทุกวันนี้ก็ยังยอมอยู่เรื่อย ๆ จนกว่าผมจะมีชีวิตที่มีเสียงได้ด้วยเงินทองและบารมีกับอาชีพในอนาคตที่ผมกำลังจะเรียนจบ
บางทีผมก็มองส่วนนี้ไม่ออกว่ามันเป็นความแค้นหรือปมด้อยที่ เราได้รับจากคนในครอบครัว มุมดีก็มีนะครับแต่แทบจะนับครั้งได้ หรือผมอินดี้เกินไปที่จะอยู่ร่วมกับพวกเขาซึ่งผมก็ยังหาใครซักคนมาตอบไม่ได้ แต่ที่ผมมีมาตลอดก็คือความหวังดีที่มีให้ พวกเขาที่ผมเรียกว่า ลุง ๆ ป้า ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ
สุดท้ายนี้ถ้าใครได้อ่านจนหมด ผมก็ขอบคุณมากครับ มันเป็นเรื่องที่ผมค้างคาใจและไม่รู้จะปรึกษาใคร ถ้าแนะนำผมได้ก็ยินดีรับครับ สวัสดีครับ