มีเรื่องจะเล่า ... อืม จะถามความคิดเห็นด้วยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้ตอนเที่ยง เรากินข้าว ร้านอาหารตามสั่งร้านประจำ ตอนลงไปที่ร้าน ก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่ซื้อมาติดลงไปด้วย กะว่าจะไปนั่งอ่านรอระหว่างที่ป้าแม่ค้ายังให้บริการคนอื่นอยู่ วันนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ร้านนี้ไม่มีหนังสือพิมพ์ไว้ให้บริการลูกค้าหรอกนะคะ
เราก็เปิดหนังสือพิมพ์อ่านไปเรื่อยๆ พอป้ายกข้าวมาเสิร์ฟ เราก็จัดการกับจานข้าว วางหนังสือพิมพ์ไว้ตรงหน้า ..... กินไปสักพัก ก็ลูกค้ากลุ่มใหม่เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ โต๊ะเรา เหตุการณ์ต่อไปนี้จึงเกิดขึ้น
เขา : ขอหนังสือพิมพ์อ่านหน่อยนะครับ....
พูดจบ ก็หยิบเอาไป แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองเลย
เรา : มัวแต่อึ้ง ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ได้แต่หันหลังกลับไปมอง ..... 'หนังสือพิมพ์ GU นะ'
เห็นเขาคนนั้นคลี่หนังสือพิมพ์อ่านค่ะ เราก็ปล่อยให้เขาอ่านไป คิดเสียว่า แบ่งกันอ่าน ระหว่างรอข้าว กะว่าถ้าเรากินข้าวเสร็จ เราจะเดินไปขอหนังสือพิมพ์คืน
แต่มันไม่หยุดแค่นั้นสิคะ เขาเวียนกันอ่านทั้งโต๊ะ มีอยู่ประมาณ 5 คน เราหันไปมองเป็นระยะๆ นะ .. จนกระทั่งเรากินข้าวเสร็จ กำลังจะหันไปตะโกนบอกป้าเก็บตังค์ แล้วก็เห็นว่า มีลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ของเราจากโต๊ะนั้นไปอ่านอีก !
อารมณ์ก็อึ้ง... สับสนเหมือนกันว่า จะเดินไปบอกลูกค้าที่เข้ามาใหม่ว่า ขอหนังสือพิมพ์คืนด้วยค่ะ หรือจะบริจาคให้ร้านข้าวป้าไปเลย
คือยังไงอะ เรายังอ่านไม่จบเลย ปกติชอบอ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์ด้วย แต่ก็เกรงใจคนอื่น ไม่รู้ว่าจะแคร์ความรู้สึกคนอื่นที่ไม่รู้จักไปถึงไหน... (ว่าตัวเอง)
สรุป คือเราใจไม่แข็งพอที่จะเดินไปบอกว่า ขอหนังสือพิมพ์คืนด้วย เดินออกจากร้านมาเงียบๆ แต่สายตามองไปที่โต๊ะคนที่เอาหนังสือพิมพ์ไป ผู้ชายคนนั้นก็ส่งยิ้มให้.... ไม่ .... ไม่ได้จะอ่อยนะ แต่ในมืออะ หนังสือพิมพ์ของฉันเด้!
มีใครที่นิสัยขี้เกรงใจคนที่ไม่รู้จักอย่างเรามั้ยคะ? ทั้งๆ ที่โอกาสเจอกันอีกแทบไม่มี ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ แต่เราเป็นบ่อยมาก เจอแบบนี้บ่อย และทุกครั้งก็จะออกมาเป็นแบบนี้ คือ ปล่อย.... แล้วก็ต้องมาซื้อใหม่ ไม่ใช่แค่หนังสือพิมพ์นะคะ
แม้กระทั่งขี่มอเตอร์ไซต์ แล้วทำตังทอนในมือร่วง เป็นแบงค์ยี่สิบ มันปลิว เราหันหลังไปมอง พอเห็นว่าปลิวไปหล่นตรงไหน ก็เลี้ยวรถจะไปเก็บ พอตั้งท่าเลี้ยวมาได้ ก็เห็นมอไซต์คันหลังที่ตามมาจอดเก็บไปต่อหน้าต่อตาซะงั้น บริจาคเงินไป 20 บาทโดยปริยายเลยวันนั้น
ร้านอาหารตามสั่ง กับ หนังสือพิมพ์ของฉัน
เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้ตอนเที่ยง เรากินข้าว ร้านอาหารตามสั่งร้านประจำ ตอนลงไปที่ร้าน ก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่ซื้อมาติดลงไปด้วย กะว่าจะไปนั่งอ่านรอระหว่างที่ป้าแม่ค้ายังให้บริการคนอื่นอยู่ วันนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ร้านนี้ไม่มีหนังสือพิมพ์ไว้ให้บริการลูกค้าหรอกนะคะ
เราก็เปิดหนังสือพิมพ์อ่านไปเรื่อยๆ พอป้ายกข้าวมาเสิร์ฟ เราก็จัดการกับจานข้าว วางหนังสือพิมพ์ไว้ตรงหน้า ..... กินไปสักพัก ก็ลูกค้ากลุ่มใหม่เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ โต๊ะเรา เหตุการณ์ต่อไปนี้จึงเกิดขึ้น
เขา : ขอหนังสือพิมพ์อ่านหน่อยนะครับ....
พูดจบ ก็หยิบเอาไป แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองเลย
เรา : มัวแต่อึ้ง ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ได้แต่หันหลังกลับไปมอง ..... 'หนังสือพิมพ์ GU นะ'
เห็นเขาคนนั้นคลี่หนังสือพิมพ์อ่านค่ะ เราก็ปล่อยให้เขาอ่านไป คิดเสียว่า แบ่งกันอ่าน ระหว่างรอข้าว กะว่าถ้าเรากินข้าวเสร็จ เราจะเดินไปขอหนังสือพิมพ์คืน
แต่มันไม่หยุดแค่นั้นสิคะ เขาเวียนกันอ่านทั้งโต๊ะ มีอยู่ประมาณ 5 คน เราหันไปมองเป็นระยะๆ นะ .. จนกระทั่งเรากินข้าวเสร็จ กำลังจะหันไปตะโกนบอกป้าเก็บตังค์ แล้วก็เห็นว่า มีลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ของเราจากโต๊ะนั้นไปอ่านอีก !
อารมณ์ก็อึ้ง... สับสนเหมือนกันว่า จะเดินไปบอกลูกค้าที่เข้ามาใหม่ว่า ขอหนังสือพิมพ์คืนด้วยค่ะ หรือจะบริจาคให้ร้านข้าวป้าไปเลย
คือยังไงอะ เรายังอ่านไม่จบเลย ปกติชอบอ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์ด้วย แต่ก็เกรงใจคนอื่น ไม่รู้ว่าจะแคร์ความรู้สึกคนอื่นที่ไม่รู้จักไปถึงไหน... (ว่าตัวเอง)
สรุป คือเราใจไม่แข็งพอที่จะเดินไปบอกว่า ขอหนังสือพิมพ์คืนด้วย เดินออกจากร้านมาเงียบๆ แต่สายตามองไปที่โต๊ะคนที่เอาหนังสือพิมพ์ไป ผู้ชายคนนั้นก็ส่งยิ้มให้.... ไม่ .... ไม่ได้จะอ่อยนะ แต่ในมืออะ หนังสือพิมพ์ของฉันเด้!
มีใครที่นิสัยขี้เกรงใจคนที่ไม่รู้จักอย่างเรามั้ยคะ? ทั้งๆ ที่โอกาสเจอกันอีกแทบไม่มี ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ แต่เราเป็นบ่อยมาก เจอแบบนี้บ่อย และทุกครั้งก็จะออกมาเป็นแบบนี้ คือ ปล่อย.... แล้วก็ต้องมาซื้อใหม่ ไม่ใช่แค่หนังสือพิมพ์นะคะ
แม้กระทั่งขี่มอเตอร์ไซต์ แล้วทำตังทอนในมือร่วง เป็นแบงค์ยี่สิบ มันปลิว เราหันหลังไปมอง พอเห็นว่าปลิวไปหล่นตรงไหน ก็เลี้ยวรถจะไปเก็บ พอตั้งท่าเลี้ยวมาได้ ก็เห็นมอไซต์คันหลังที่ตามมาจอดเก็บไปต่อหน้าต่อตาซะงั้น บริจาคเงินไป 20 บาทโดยปริยายเลยวันนั้น