ผมคบกับแฟนมาสักพักนึง
ผมเจอเธอในวันงานของวิทยาลัยผมเป็นศิษย์เก่าที่จบไปแล้ว
ส่วนเธอเป็นนักศึกษาใหม่ที่มาช่วยงานต้อนรับ
วันแรกที่ผมเจอเธอนะ แบบว่า ผู้หญิงอะไรโคตรน่ารักเลย
ใส่เหล็กดัดฟันสีฟ้า ยิ้มหวานๆ ขาวๆ อวบๆ ผมเลยลองแซวเธอ เธอก็เล่นด้วยนะ หน้านี่แดงเลย
จนจบงาน ผมก็เลยขอเฟสเธอจากนั้นเราก็คุยกันผ่านเฟสมาโดยตลอด
นับวันผมก็ยิ่งชอบเธอ ไม่ใช่เพราะความน่ารักของเธอนะ แต่เป็นเพราะความเป็นแม่บ้านแม่เรือนของเธอ เธอทำกับข้าว ทำงานบ้าน ดูแลพ่อของเธอที่กำลังป่วย บางครั้งผมเห็นสเตตัสเฟสบุ๊คของเธอว่าอยู่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ๆ ทำให้ผมรู้สึก อยากดูแลเธอ จึงตัดสินใจขอเธอเป็นแฟน แต่เธอบอกว่า เธอมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว แล้วเธอยังต้องดูแลพ่อที่กำลังป่วย ดูแลน้องที่กำลังเรียน
แต่ผมก้ไม่ท้อนะ จีบเธอไปเรื่อยๆ จนเธอใจอ่อน ยอมเป็นแฟนกับผม
เดือนแรกๆ ทุกอย่างลงตัวไม่มีปัญหา ผมก็เริ่มพาเธอไปเปิดตัวกับเพื่อนร่วมงาน เพื่อนร่วมเรียน ครอบครัว อาจารย์ของผม ส่วนเธอก็พาผมไปเปิดตัวกับครอบครัวและเพื่อนๆของเธอ ตั้งสถานะในเฟสบุ๊ค โทรคุยกันเป็นชั่วโมงๆ ใส่เสื้อคู่ และอีกหลายๆ ที่เธอต้องการซึ่งผมก็โอเค ไม่มีปัญหา
เดือนที่7-8 ผมกับเธอก็รักกันดี เธอเองก็แสดงออกว่ารักผมมาก ไม่น้อยกว่าที่ผมรักเธอเลย แต่ผมทำวิจัย และเพิ่งเปลี่ยนที่ทำงานทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลา บางครั้งไม่โทรหาเธอ ไม่ตอบไลน์ ไม่ตอบเฟส เธอก็น้อยใจ แอบไปร้องไห้ แต่ผมก็ซื้อดอกไม้ไปง้อเธอทุกครั้ง จนเป็นความเคยชิน
แต่ยังว่าละครับ ยิ่งคนรู้ว่าเราคบกันเยอะ คำถามที่ตามมาก็เยอะเหมือนกัน อย่าง “ทำไมผมต้องเลือกเธอ” “เธอไม่เห็นจะสวยหรือน่ารักเลย” ฯลฯ จนเธอเอามาน้อยใจอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ปลอบใจเธอนะ ว่าอย่าไปคิดมากเลย ที่พี่คบกับเราเพราะพี่รักเรา
จนวันนึง เธอไปทำธุระและแวะมาหาผมที่ มหาลัย ผมก็หยอกเธอไปเธอมาจนเธอลืมตัว ตบหัวผมต่อหน้าเพื่อน แต่เธอก็เข้ามาขอโทษนะยกมือไหว้ด้วย ผมก็เลยเฉยๆไป แต่เพื่อนของผมน่ะสิ เรียกเธอไปว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เธอตบหัวผม ที่โทรมาหาผมตอนเรียน หรือไม่ยอมให้ผมนอนเพราะจะคุยกับผม แต่เธอก็เข้มแข็งนะ ไม่เถียงไม่ร้องไห้ หรืออะไรเลยได้แต่มองมาที่ผม
จนถึงเวลาที่ผมเรียน ผมก็ขึ้นเรียนตามปกติ ส่วนเธอก็นั่งรออยู่ใต้อาคารรอผมเลิกเรียน พอเลิกเรียนผมก็พาเธอมาส่งที่บ้าน
พอถึงเวลาที่ผมโทรหาเธอ เธอกลับบอกผมว่า “ให้เราจบกันแค่นี้ เธอไม่อยากตกอยู่ในสภาพที่เป็นแบบวันนี้อีก” ผมทำได้แค่ร้องไห้ อ้อนวอนให้เธอกลับมาหาผมจนเธอใจอ่อนกลับมาหาผม
แต่มันไม่เหมือนเดิมนะ เธออารมเสียง่ายขึ้น
ทำอะไรบางครั้งก็ไม่ถนอมน้ำใจผมเลย เช่น เพื่อนของเธอที่ชอบเธอ
ไปหาเธอที่วิทยาลัย พาเธอไปกินข้าว เธอก็ไปนะ แต่ทุกๆครั้งที่เธอไปเธอก็บอกผม พักหลัง มีโทรคุยกันด้วย ผมนี่โคตรหึงเลย แต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่เลยต้องคุมอารมไว้
หลังจากนั้นผมเริ่มทำให้ความรักของเรากลับมาเหมือนเดิมนะ
พาเธอไปกินข้าว พาเธอไปเที่ยว โทรหาเธอโดยที่เธอไม่ต้องขอ
แสดงให้เธอรู้ว่าผมรักเธอมาก ไม่อยากเสียเธอไป
จนเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มไม่ค่อยมีเวลา ไม่โทรหาเธอ ปล่อยเธอให้เหงา
เพราะผมต้องทำวิจัย ส่วนเธอทำรายงานของเธอ วันนึงเธอหอบ
งานเธอมาให้ผมช่วยดู ผมดูไปดูมาแล้วบอกว่า งานเธอขัดกับความเป็นจิง แต่เธอบอกว่า อาจารย์ผู้สอน สั่งมาแบบนี้ทำไปเถียงไปเถียงมาจนเธอบอกว่า ทีงานผมแย่ ไร้ความรู้สึกเธอยังไม่พูดเลย บอกตรงๆ ผมโกดมากไม่ทำงานให้เธอ ตะคอกใส่เธอ ว่าเธอเสียๆ หายๆ ตามที่เพื่อนผมเคยพูดเกี่ยวกับเธอให้ผมฟัง พร้อมกับพูดว่า “จะไปไหนก็ไป”
เธอเองก็ไม่ง้อ ทำเองจนหมด ไม่ได้นอน 1 คืนทำให้เธอเป็นไข้ อาเจียน มึนหัว ต้องไปนอนอู่ห้องพยาบาล (เพื่อนเธอไลน์มาบอก) ด้วยความรู้สึกผิดผมจึงทำอีกงานให้เธอและไปหาเธอที่วิทยาลัยตอนเย็น และส่งงานให้ เธอยกมือไหว้ขอบคุณรับงานเอาไว้
แต่หลังจากวันนั้น เธอก็เปลี่ยนไป
เธอลบเฟส กีดกันไลน์ ไม่ให้ผมอยู่ในโลกของเธอเลย
จากที่เธอเอาชนะผม ก็กลายเป็นว่าเธอยอมผมไปซะทุกเรื่อง
จากที่อ้อนให้ผมโทรหาก็กลายเป็นว่า เธออยากคุยเธอจะโทรมาเอง
จากที่มาหาผมที่มหาลัยบ่อยๆ ก็กลายเป็นว่า เดือนนึง เธอจะมาหาผม ครั้งนึง หรือ สองครั้งไม่มากไปกว่านี้
จากที่เธองอนก็กลายเป็นว่า เธอมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเฉยๆ บอกกับผมแค่ว่า เธอจะไม่เสียใจกับเรื่องที่เธอเคยเสียใจมาแล้ว
และยิ่งกว่านั้นเธอตั้งสเตตัสในเฟส ครั้งสุดท้าย ว่า “แต่ก่อนเราโคตรเข้มแข็งเลย ไปไหนมาไหน ทำอะไรเองได้ แต่พอเรามีแฟน เราแค่อยากใช้เวลากับแฟน ทำอะไรด้วยกันแต่ถ้าวันไหน เราเลือกที่จะไม่สนใจ ไม่งอน ไม่วีน คือวันที่เราเลือกที่จะกลับไปเข้มแข็งเหมือนเดิม กลับไปวันที่เราไม่เคยเจอเธอ”
บอกตรงๆ
ตอนนี้ ผมโคตรคิดถึงผู้หญิง ที่ ยิ้มง่าย ขี้งอน ขี้อ้อนคนนั้นมากๆเลย
ตอนนี้เหมือนเธอยิ่งห่าง ๆ ผมยิ่งใจหาย
ปล. ผมอยากรู้ว่าเธอรักผมอยุ่หรือป่าว ? และที่ผมทำ ผมผิดมากมั้ย ?
เธอดีขึ้น หรือ เธอเปลี่ยนใจ
ผมเจอเธอในวันงานของวิทยาลัยผมเป็นศิษย์เก่าที่จบไปแล้ว
ส่วนเธอเป็นนักศึกษาใหม่ที่มาช่วยงานต้อนรับ
วันแรกที่ผมเจอเธอนะ แบบว่า ผู้หญิงอะไรโคตรน่ารักเลย
ใส่เหล็กดัดฟันสีฟ้า ยิ้มหวานๆ ขาวๆ อวบๆ ผมเลยลองแซวเธอ เธอก็เล่นด้วยนะ หน้านี่แดงเลย
จนจบงาน ผมก็เลยขอเฟสเธอจากนั้นเราก็คุยกันผ่านเฟสมาโดยตลอด
นับวันผมก็ยิ่งชอบเธอ ไม่ใช่เพราะความน่ารักของเธอนะ แต่เป็นเพราะความเป็นแม่บ้านแม่เรือนของเธอ เธอทำกับข้าว ทำงานบ้าน ดูแลพ่อของเธอที่กำลังป่วย บางครั้งผมเห็นสเตตัสเฟสบุ๊คของเธอว่าอยู่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ๆ ทำให้ผมรู้สึก อยากดูแลเธอ จึงตัดสินใจขอเธอเป็นแฟน แต่เธอบอกว่า เธอมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว แล้วเธอยังต้องดูแลพ่อที่กำลังป่วย ดูแลน้องที่กำลังเรียน
แต่ผมก้ไม่ท้อนะ จีบเธอไปเรื่อยๆ จนเธอใจอ่อน ยอมเป็นแฟนกับผม
เดือนแรกๆ ทุกอย่างลงตัวไม่มีปัญหา ผมก็เริ่มพาเธอไปเปิดตัวกับเพื่อนร่วมงาน เพื่อนร่วมเรียน ครอบครัว อาจารย์ของผม ส่วนเธอก็พาผมไปเปิดตัวกับครอบครัวและเพื่อนๆของเธอ ตั้งสถานะในเฟสบุ๊ค โทรคุยกันเป็นชั่วโมงๆ ใส่เสื้อคู่ และอีกหลายๆ ที่เธอต้องการซึ่งผมก็โอเค ไม่มีปัญหา
เดือนที่7-8 ผมกับเธอก็รักกันดี เธอเองก็แสดงออกว่ารักผมมาก ไม่น้อยกว่าที่ผมรักเธอเลย แต่ผมทำวิจัย และเพิ่งเปลี่ยนที่ทำงานทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลา บางครั้งไม่โทรหาเธอ ไม่ตอบไลน์ ไม่ตอบเฟส เธอก็น้อยใจ แอบไปร้องไห้ แต่ผมก็ซื้อดอกไม้ไปง้อเธอทุกครั้ง จนเป็นความเคยชิน
แต่ยังว่าละครับ ยิ่งคนรู้ว่าเราคบกันเยอะ คำถามที่ตามมาก็เยอะเหมือนกัน อย่าง “ทำไมผมต้องเลือกเธอ” “เธอไม่เห็นจะสวยหรือน่ารักเลย” ฯลฯ จนเธอเอามาน้อยใจอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ปลอบใจเธอนะ ว่าอย่าไปคิดมากเลย ที่พี่คบกับเราเพราะพี่รักเรา
จนวันนึง เธอไปทำธุระและแวะมาหาผมที่ มหาลัย ผมก็หยอกเธอไปเธอมาจนเธอลืมตัว ตบหัวผมต่อหน้าเพื่อน แต่เธอก็เข้ามาขอโทษนะยกมือไหว้ด้วย ผมก็เลยเฉยๆไป แต่เพื่อนของผมน่ะสิ เรียกเธอไปว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เธอตบหัวผม ที่โทรมาหาผมตอนเรียน หรือไม่ยอมให้ผมนอนเพราะจะคุยกับผม แต่เธอก็เข้มแข็งนะ ไม่เถียงไม่ร้องไห้ หรืออะไรเลยได้แต่มองมาที่ผม
จนถึงเวลาที่ผมเรียน ผมก็ขึ้นเรียนตามปกติ ส่วนเธอก็นั่งรออยู่ใต้อาคารรอผมเลิกเรียน พอเลิกเรียนผมก็พาเธอมาส่งที่บ้าน
พอถึงเวลาที่ผมโทรหาเธอ เธอกลับบอกผมว่า “ให้เราจบกันแค่นี้ เธอไม่อยากตกอยู่ในสภาพที่เป็นแบบวันนี้อีก” ผมทำได้แค่ร้องไห้ อ้อนวอนให้เธอกลับมาหาผมจนเธอใจอ่อนกลับมาหาผม
แต่มันไม่เหมือนเดิมนะ เธออารมเสียง่ายขึ้น
ทำอะไรบางครั้งก็ไม่ถนอมน้ำใจผมเลย เช่น เพื่อนของเธอที่ชอบเธอ
ไปหาเธอที่วิทยาลัย พาเธอไปกินข้าว เธอก็ไปนะ แต่ทุกๆครั้งที่เธอไปเธอก็บอกผม พักหลัง มีโทรคุยกันด้วย ผมนี่โคตรหึงเลย แต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่เลยต้องคุมอารมไว้
หลังจากนั้นผมเริ่มทำให้ความรักของเรากลับมาเหมือนเดิมนะ
พาเธอไปกินข้าว พาเธอไปเที่ยว โทรหาเธอโดยที่เธอไม่ต้องขอ
แสดงให้เธอรู้ว่าผมรักเธอมาก ไม่อยากเสียเธอไป
จนเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มไม่ค่อยมีเวลา ไม่โทรหาเธอ ปล่อยเธอให้เหงา
เพราะผมต้องทำวิจัย ส่วนเธอทำรายงานของเธอ วันนึงเธอหอบ
งานเธอมาให้ผมช่วยดู ผมดูไปดูมาแล้วบอกว่า งานเธอขัดกับความเป็นจิง แต่เธอบอกว่า อาจารย์ผู้สอน สั่งมาแบบนี้ทำไปเถียงไปเถียงมาจนเธอบอกว่า ทีงานผมแย่ ไร้ความรู้สึกเธอยังไม่พูดเลย บอกตรงๆ ผมโกดมากไม่ทำงานให้เธอ ตะคอกใส่เธอ ว่าเธอเสียๆ หายๆ ตามที่เพื่อนผมเคยพูดเกี่ยวกับเธอให้ผมฟัง พร้อมกับพูดว่า “จะไปไหนก็ไป”
เธอเองก็ไม่ง้อ ทำเองจนหมด ไม่ได้นอน 1 คืนทำให้เธอเป็นไข้ อาเจียน มึนหัว ต้องไปนอนอู่ห้องพยาบาล (เพื่อนเธอไลน์มาบอก) ด้วยความรู้สึกผิดผมจึงทำอีกงานให้เธอและไปหาเธอที่วิทยาลัยตอนเย็น และส่งงานให้ เธอยกมือไหว้ขอบคุณรับงานเอาไว้
แต่หลังจากวันนั้น เธอก็เปลี่ยนไป
เธอลบเฟส กีดกันไลน์ ไม่ให้ผมอยู่ในโลกของเธอเลย
จากที่เธอเอาชนะผม ก็กลายเป็นว่าเธอยอมผมไปซะทุกเรื่อง
จากที่อ้อนให้ผมโทรหาก็กลายเป็นว่า เธออยากคุยเธอจะโทรมาเอง
จากที่มาหาผมที่มหาลัยบ่อยๆ ก็กลายเป็นว่า เดือนนึง เธอจะมาหาผม ครั้งนึง หรือ สองครั้งไม่มากไปกว่านี้
จากที่เธองอนก็กลายเป็นว่า เธอมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเฉยๆ บอกกับผมแค่ว่า เธอจะไม่เสียใจกับเรื่องที่เธอเคยเสียใจมาแล้ว
และยิ่งกว่านั้นเธอตั้งสเตตัสในเฟส ครั้งสุดท้าย ว่า “แต่ก่อนเราโคตรเข้มแข็งเลย ไปไหนมาไหน ทำอะไรเองได้ แต่พอเรามีแฟน เราแค่อยากใช้เวลากับแฟน ทำอะไรด้วยกันแต่ถ้าวันไหน เราเลือกที่จะไม่สนใจ ไม่งอน ไม่วีน คือวันที่เราเลือกที่จะกลับไปเข้มแข็งเหมือนเดิม กลับไปวันที่เราไม่เคยเจอเธอ”
บอกตรงๆ
ตอนนี้ ผมโคตรคิดถึงผู้หญิง ที่ ยิ้มง่าย ขี้งอน ขี้อ้อนคนนั้นมากๆเลย
ตอนนี้เหมือนเธอยิ่งห่าง ๆ ผมยิ่งใจหาย
ปล. ผมอยากรู้ว่าเธอรักผมอยุ่หรือป่าว ? และที่ผมทำ ผมผิดมากมั้ย ?