[CR] ทริปมะขิ่น บินเดี่ยว เที่ยวเมืองหยุ่น ตอนที่ ๓ สวนโอนุมะ

ความเดิมตอนที่แล้ว http://pantip.com/topic/32728532


นอนลากยาวซะเต็มอิ่มเลย สะดุ้งตื่นตอนหกโมงที่นี่ รู้สึกว่านอนพอล่ะ เปิดหน้าต่างจะดูพระอาทิตย์ขึ้นสักหน่อย อื้อหือ อึมครึมเชียว มะขิ่นเลยไปอาบน้ำแปรงฟันลงไปกินข้าว ดูบัตรอาหารเช้าเปิดบริการ 6:30-9:00 หันไปดูนาฬิกา หกครึ่งพอดีเลย เราก็คิดว่าเราต้องเช้าสุดแน่ๆ พอลงไปเท่านั้นล่ะ ตามภาพ

หยุ่นยืนเข้าแถวกันตักอาหารเป็นระเบียบเชียว ค่อยๆตักไม่มีใครเร่งใครไปเรื่อยๆ ดูเรียบร้อย น่ารัก มะขิ่นชอบวิถีชีวิตแบนี้จัง ไม่เบียดเบียนใคร ใจเค้าใจเรา

มื้อเช้ามะขิ่นเอง อาหารที่นี่ฟิวชั่นได้ดีเลยที่เดียว มีทั้งแบบอเมริกันเบรคฟาสต์และหยุ่นสไตล์

ที่นั่งส่วนมากจะเป็นที่นั่งเดี่ยว ตามสไตล์ญี่ปุ่นเค้า ฉันกินของฉัน เธอกินของเธอ ห้องอาหารแทบไม่ได้ยินเสียงคนคุยกันเลย มีแต่เสียงพนักงานคอยตะโกนต้อนรับลูกค้าแล้วก็เสียงทีวีที่เหมือนไม่มีใครสนใจ ก็เค้าทานข้าวเสร็จนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ จิบชาไปด้วย

อึ้งสุดพี่หยุ่นอ่านหนังสือพิมพ์เสร็จก็ยกถาดตัวเองไปเก็บเอง เลิศมากเลย ชอบก็ตรงนี้ล่ะ เหมือนทุกคนรู้หน้าที่ของตัวเอง ฉันกินฉันเก็บของฉันเอง ;))
หลังจากอิ่มท้องแล้วก็ถึงเวลาเดินทางต่อค่ะ มะขิ่นต้องไปฮาโกดาเตะวันนี้ค่ะ ตามแผนที่วางไว้ แต่มะขิ่นมีที่ที่นึง แวะระหว่างทางไปฮาโกดาเตะ นั่นก็คือ ... สวนโอนุมะค่ะ ไปเดินทางกันเล๊ยยยย

ออกจาก รร. เดินแปปเดียวก็ถึงสถานีรถไฟโมรุรัน สีแดงสดใส ต้อนรับการเดินทางวันนี้ของมะขิ่น ท้องฟ้าที่มืดมัวเมื่อเช้าก็สว่างสดใสแล้ว วันดีๆกำลังจะเริ่มต้นสินะ

เดินทางต่อไปสถานี Onuma koen มะขิ่นโชว์ฮอกไกโดเรลพาส ขึ้นรถไฟตามปกติ นั่งชมวิวข้างทางไปเรื่อย ๆ นี่น่าจะเป็น ทะเลสาบโทยะ แหงๆเลย คิดนู้นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย ซึมซับบรรยากาศจากวิวนอกหน้าต่าง

แล้วก็มีพนักงานมาตรวจตั๋ว
เค้า : ฿&?!#%<>$€*
มะขิ่น : ฉันฟังญี่ปุ่นไม่ออก
เค้า : (ชี้ไปที่ตัวอักษร " 指定" ซึ่งแปลว่าเฉพาะเจาะจง ง่ายๆก็หมายถึง Reserved seat ค่ะ)
มะขิ่น : (ถึงบางอ้อ ดีนะเรียนจีนมา) งั้นฉันต้องเปลี่ยนขบวนรถรึป่าว?
เค้า : ไม่เป็นไร คุณไปนั่งฝั่งนั้นก็ได้ครับ

มะขิ่น : (ดูที่นั่งอีกฝั่ง ต่างกันแค่อีกฝั่งเปนเก้าอี้ตัวเดียว) อ่ออ ขอบคุณค่ะ ย้ายชองแบบ งงๆ แต่ก็น่ารักดี ดีกว่าต้องเปลี่ยนขบวนล่ะนะ
สรุปคือว่าถ้าเราใช้ฮอกไกโดเรลพาสนั้นเราต้องขึ้นโบกี้ที่เป็นแบบธรรมดาค่ะ คือเราจะนั่งตรงไหนก็ได้ แต่ที่จริงเราก็สามารถจองที่นั่งได้ผ่านเคาท์เตอร์ก่อนเข้ามายังชานชาลา ซึ่งนี้ก็เป็นความรู้ใหม่มะขิ่นเหมือนกัน

ถึงแล้ววว มะขิ่นสงสัยเหมือนกันนะว่าทำไมคนลงสถานีนี้มีแต่คนเฒ่าคนแก่ เลยนึกขึ้นได้วันนี้วันธรรมดานี่หน่า คนหนุ่มสาวคงไปทำงานทำการ เรียนหนังสง หนังสือกัน เข้ามาในสถานีปุ๊บ มะขิ่นก็พุ่งตรงไปยังล๊อคเกอร์ฝากของเลย

เมื่อวานมะขิ่นก็ฝากของเนอะ ก็ราบรื่น แต่วันนี้ค่ะ มะขิ่นยัดเหรียญไม่ลง ในภาพคือดันแล้วนะคะ ไม่ลงจริงๆ มะขิ่นก็เคาะๆ ดันๆ เสียงค่อนข้างดังเลยล่ะ เพราะว่าหยุ่นเค้านั่งเงียบกัน มะขิ่นรับรู้ได้ว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่มะขิ่น เหงื่อเริ่มแตก มือเริ่มสั่น ก็เมื่อวานก็ทำแบบนี้นี่หน่า สักพักก็มีคุณลุงใจดีเดินมาข้างๆมะขิ่น แล้วค่อยๆ เปิดประตูล๊อคเกอร์แล้วทำท่าเหมือนประมาณว่าหยอดเหรียญสิ ถึงบางอ้อค่ะ ต้องเปิดประตูก่อนแล้วหยอดเหรียญแล้วปิดประตูมันก็จะล๊อคเลย แต่จริง ๆ แล้วมะขิ่นไม่โง่นะ ตู้ล๊อคเกอร์นั่นแหละผิด ทำไมไม่ทำให้เหมือนกันทั้งประเทศอ่าาา ฮือออออ

ออกมาหน้าสถานีแล้ว รู้สึกหิวน้ำกดน้ำตู้ข้างๆสถานี เอาอะไรดีน้าาา กินชาดีกว่า มาญี่ปุ่นต้องลองชาเขียวเค้าซะหน่อย กดออกมา พอหยิบขวดเท่านั้นล่ะ กรี๊ดแปป ชาร้อนค่ะ คือๆมะขิ่นจะกินให้สดชื่นๆสักหน่อย หยุ่นคะ ถ้าจะพัฒนาไปถึงระดับมีทั้งเย็นทั้งร้อนในตู้เดียวกัน ทำไมไม่บอกมะขิ่นเลยยย โชว์บื้ออีกล่ะ


เมืองนี้ร่มรื่นดีจัง มะขิ่นวีดีโอไลน์หาเจ้ฮวยรอบนึง เฮียช้ายรอบนึง (คุณพ่อคุณแม่) เดินไปคุยไปให้ท่านๆดูบรรยากาศรอบๆ เพลิน ๆ หลังจากวางสายไปหมดล่ะ หันมองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง

และแล้วก่อนมาญี่ปุ่นหลายคนคงบอกว่ามะขิ่นต้องหลงแน่ๆ ตอนนี้คำพูดนั้นจริง 555 ด้วยความมั่นใจสูงว่าฉันมาถูกไปเลยจ้าเลยไปเป็นกิโล พอเริ่มเอะใจ ก็เลยถามคนกวาดขยะแถวนั้น คุยกันไม่รู้เรื่องด้วย แต่เค้าพยายามมากนะ มะขิ่นรู้แค่ว่าต้องย้อนกลับ โอเค จีพีเอสทำงานด่วนๆ เดินย้อนกลับเปนกิโลเลยค่าา สมน้ำหน้าตัวเอง


อ้าาาา ถึงแล้วววว ที่ที่มะขิ่นใฝ่ฝันอยากจะมา ใช่ค่ะ มาดูแค่นี้แหละ ที่นี่เป็นสวนสาธารณะค่ะ มีทัวร์มาลงด้วยนะ ส่วนมากจะเป็นทัวร์จีนกับทัวร์ญี่ปุ่น ซึ่งอายุก็ตามนั้นค่ะ ที่บอกว่าวีดีโอไลน์คุยกับพ่อ พ่อบอกว่าไปสวนสาธารณะหนะ ถ้าเจอพวกวัยรุ่ยให้ออกมานะ เลยส่งรูปนี้ให้พ่อดู

พร้อมบอกว่า นี่ไงป๊า วัยรุ่นชายเพียบเลย ส่งให้เสร็จมะขิ่นก็รีบออกจากตรงนั้นเลยค่ะ กลัวเป็นอันตราย อิอิ เดินไปถ่ายรูปไป ติดใจกับคู่รักคู่นี้ค่ะ


ผลัดกันถ่ายรูปให้กันตลอด เวลาเดินก็จะจูงมือกันแบบนี้ มะขิ่นเดินตามคู่นี้สักพักก็ต้องหนีออกมา ตาร้อนผ่าวๆ น่าอิจฉาจังเลย ด้วยความร้อนของไฟอิจฉาในใจมะขิ่น เลยต้องหาอพไรดับร้อนสักหน่อย ถะแดนนน !!!!!!!!!!!!!!!



ให้ทายว่าไอติมนี้รสอะไร ??? ติ๊กต๊อก ๆ ๆ ๆ


เฉลยย รสหมึก(ของ)หมึก

รสชาติก็เหมือนไอติมธรรมดานะคะ แต่พอกินหมดแล้วก็รู้สึกว่ามีรสคาวๆของหมึกนิดนึง พอเป็นพิธี ที่จริงมีรสแปลกๆอีกเพียบเลยนะ

ใครชอบรสไหนก็ไปซื้อกินกันเอานะ ที่ญี่ปุ่น อิอิ มะขิ่นรู้สึกว่ามะขิ่นควรจะต้องขึ้นรถไปฮาโกดาเตะได้แล้วล่ะ ถึงเวลาไปลุยเมืองใหญ่ๆกันต่อแล้วว