ชีวิตของฉัน จะไม่พังลงแค่นี้ เรื่องของโคนี่ผู้หายดีแล้ว

กระทู้นี้ตั้งเพื่อเป็นอนุสรณ์ของความล้มเหลวและก้าวพลาดครั้งใหญ่
ความพังที่เกิดในชีวิต ที่ทำให้จิตพังชั่วคราว ส่งผลให้ไปเรียนแต่ตัว
พังกันเป็นโซ่เลยค่ะ
เราไม่ขอโทษผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาในชีวิตเรา
เราอยากจะขอบคุณด้วยซ้ำ ที่ทำให้เราเริ่มรักแบบไม่เผื่อใจ เพราะควรไม่ให้ใจตั้งแต่ต้น
ให้ไปแล้วถูกพังลงตอนจบ ไม่เวิร์คเลย
เราจะไม่พูดถึงเค้าอีก แต่เราจะเล่าเรื่องที่เกิดหลังจากนั้นแล้วกัน
ชีวิตพังๆ ของ โคนี่
ชีวิตเริ่มวนลูปตื่นสาย เศร้าโศก ทุรนทุราย ร้องไห้วันละสามเวลาหลังอาหาร ตื่นนอน และก่อนนอน
เสียสติ ชีวิตพังมากจนเพื่อนกลัวค่อยๆ Recovery ตัวเอง ทีละ 5-10% ต้องขอบคุณกำลังใจจากรุ่นน้องคนพิเศษ
+พักหลังๆนี้ได้กำลังใจจาก Penpal หลายๆคน ดีขึ้นมากจนใกล้หาย
เริ่มตั้งสติได้ตอนที่ผ่านมาแล้วสองอาทิตย์ (เรียนผ่านไปแล้วสองบท แล้วเป็นโอเวอร์วิวของทั้งหมดด้วยนะ)
ส่งผลให้พังเป็นโดมิโน่ ไม่สามารถรับเรื่องอื่นๆที่ตามมาได้
วันนี้สอบมิดเทอมแล้วสัมผัสได้ถึงความพังแบบถึงราก แล้วก็ต้องบอกกับตัวเองว่า
มันจะไม่มีวันพังมากกว่านี้อีกแล้ว


ชีวิตเราจะไม่พังกว่านี้ เราจะเหยียบความเสียใจให้จมดิน
เดินไปข้างหน้าอย่างมีทิศทาง และสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่
สวัสดีค่ะ