ผมไม่แน่ใจนะครับ ว่าอาการของเพื่อนผม แบบนี้ถือเป็นอาการซึมเศร้าหรือเปล่า ไม่รู้ใช่คำถูกไหม ... ผมเรียนอยู่ปี 4 มีเพื่อนที่สนิทอยู่
ก๊กเดียวกัน คนนึง แต่ก่อนนางก็ดูปกติดี จนกระทั่งมีลูกตอนประมาณอยู่ปี 2 นางก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มปลีกตัวออกจากก๊ก ทุกเย็นหลังเลิก
เรียน ก๊กของผมจะต้องไปกินข้าวที่ร้านประจำ เป็นแบบนี้ทุกวัน แต่พักหลัง ชวนเท่าไหร่นางก็ไม่ยอมไปกินข้าวด้วยเลย จะทำหน้าบูดหน้า
บึ้งทุกครั้งแล้วก็เดินกลับหอพักคนเดียว เพราะนางไม่มีรถมอไซต์ หอพักไม่ไกลมากแค่ 1 กิโล แต่พออาสาว่าจะไปส่งที่หอ ก็ไม่ยอมให้ไป
ส่งอีกแล้วยิ่งทำหน้าบูดอีก
วันไหนนางอารมณ์ดีหน่อย ชวนไปกินข้าวหลังเลิกเรียน นางก็ไปนะ เวลาคุยเรื่องสนุกๆกัน นางก็จะพาวกเข้าเรื่องเศร้าตลอดเลย เช่น
ผมกำลังพูดเรื่องซ้อมดนตรี เพื่อไปเล่นสอบเก็บคะแนนกับอาจารย์ นางก็จะพูดไปเรื่องอื่น ประมาณว่า อาจารย์สอนแต่คนที่เล่นได้ คนที่
เล่นไม่ได้มันไม่สอนหรอก แล้วก็ทำหน้าบูดเศร้า (พอดีนางเล่นดนตรีไม่ค่อยเก่งเท่าเพื่อนในห้องเท่าไหร่) บางที ผมพูดเรื่องหน้าที่การ
งานในอนาคต พอดีผมเรียนครุศาสตร์ ดนตรี แน่นอนว่างานในอนาคตต้องเป็นครู นางก็จะพูดประมาณว่า ต่อให้เราทำอะไรไม่ได้ แต่
เขาเห็นว่าเราเป็นครู เขาก็ให้เราทำหมดทุกอย่างนั้นแหละโดยไม่สนว่าเราจะทำได้รึป่าว พร้อมทั้งทำใบหน้าบูดเศร้าตามเคย
บางทีนางเอากระจกมาส่อง ก็จะบ่นว่าทำไมหน้าแห้ง เป็นกระแบบนี้ นางจะโทษฟ้าโทษฝนตลอด โดยไม่สนเลยว่าตัวเองไม่เคยทาครีมไม่
เคยบำรุงหน้าตัวเองเลย อะไรๆทุกอย่างรอบตัวนาง ก็ดูผิดไปหมด ไม่ใช่แค่เรื่องหน้าเป็นกระ ยกตัวอย่างเช่น ตอนนั้น เพื่อนในห้องฝาก
ของให้นางเอาไปให้อาจารย์ แล้วนางลืม นางก็โทษอาจารย์ว่าทำไมไม่เตือน โทษเพื่อนว่าทำไมไม่เตือน เอกสารก็มีแค่แผ่นเดียว สมควร
แล้วที่ฉันจะลืม หรือตอนนั้น อยู่ดีๆนางก็โกรธเพื่อนคนนึงในก๊กขึ้นมาเฉยๆ พอคุยไปคุยมา นางโกรธเพราะนางอัคติกับพวกลูกคุณหนู
แล้วเพื่อนคนนั้นก็เป็นลูกคุณหนู นางก็เลยโกรธ .... กลายเป็นว่า ทุกอย่างรอบตัวนาง อะไรๆก็ดูเลวร้ายไปหมดเลยครับ
นางชอบเชื่อในสิ่งที่ไม่เป็นจริง และไม่เชื่อในสิ่งที่เป็นจริง เช่น เด็กแรกเกิดอายุไม่ถึง 1 ขวบสามารถดำน้ำได้เป็น 10 นาทีโดยไม่ตาย ...
นางไม่เชื่อจ้า นางบอกว่า แล้วเด็กจะหายใจยังไง ขนาดผู้ใหญ่ดำแค่1นาทีก็จะตายแล้ว ... แถมนางยังพูดเสียงดังกระฟัดกระเฟียด ทั้งๆที่
มันไม่ใช่เรื่องที่น่าโมโหเลย ... ตอนนั้นผมพูดถึงเรื่องกาแฟ มีอยู่วรรคหนึ่งที่ผมพูดว่า 'กาแฟเป็นต้นไม้' ... นางไม่เชื่อจ้า นางคิดว่า
กาแฟก็คือกาแฟ ไม่ใช่พืช ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น มันคือเครื่องดื่ม ผมก็พยายามอธิบายอีก ว่ากาแฟมันสะกัดมาจากเมล็ดของต้นกาแฟ ไม่เคย
เห็นเม็ดกาแฟหรอ ... นางไม่เชื่อจ้า นางบอกว่า 'มันจะเป็นเม็ดได้ยังไง กาแฟ มันต้องเป็นน้ำดิ' .... แต่พอพูดเรื่องที่ไม่เป็นจริง เช่น
หญิงลี ศรีขุมพล อายุ 40 นางเชื่อเลยจ้า เชื่อสนิทใจเลย
เวลาผมอยู่กับเพื่อนในก๊ก ก็มักจะคุยโน่นนี่นั่น พอพูดเรื่องบางเรื่องที่นางไม่เคยรู้มาก่อนออกมา นางก็จะโพล่งออกมาทันทีว่า กำลังด่าฉัน
ว่าโง่อยู่ใช่มั้ย ... เอิ่มมม ... แค่พูดเรื่องที่นางไม่เคยรู้มาก่อนให้ฟัง นางดันคิดว่าเรากำลังหลอกด่าว่าโง่เพราะเป็นเรื่องที่นางไม่รู้เนี่ยนะ
ยังมีอีกหลายอาการครับ แต่ตอนนี้คิดไม่ออก จะให้ไปปรึกษากับอาจารย์ ก็ไม่รู้จะพูดกับนางยังไงให้เข้าใจว่านางผิดปกตินะ ลองไปบำบัด
กับอาจารย์ที่สอนจิตวิทยาดูมั้ย มันก็ตรงเกินไป จะติดต่อไปหาพ่อแม่ของนาง ดูท่าก็คงไม่ได้เรื่องอะไร
อาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่ค่อยมีเวลาว่าง คงต้องพาไปหาจิตแพทย์น่าจะดีที่สุดครับ แต่คงพาภปลำบาก ต้องกะจังหวะดีๆ จับใส่ถุงต่างขึ้นกระบะ เพราะถ้าขอดีๆนางคงไม่ยอมหรอก
1.มองทุกอย่างรอบตัวเลวร้ายไปหมด
2.ความผิดของตัวเอง คือความผิดของทุกคนรอบตัว และจะไม่มองว่าตัวเองผิดเลย
3.ปลีกตัวออกจากเพื่อน
4.บึ้งตึงตลอด
5.ชอบพูดแต่เรื่องเศร้าๆ
6.ชอบทำตัวให้ดูน่าสงสารอยู่ตลอด แต่พอเข้าไปให้ความช่วยเหลือ กลับโดนตะวาดกลับมาว่า 'ไม่ต้องมาสงสาร'
7.พูดเสียงดังกระโชกโฮกฮาก ทั้งๆที่คุยเรื่องปกติ ไม่ใช่เรื่องซีเรียสเลย
8.ทุกคนรอบตัว ผิดหมด ต่อให้ไม่ได้ทำอะไรก็ตาม ยังไงก็ผิด
8 ประการนี้แก้อย่างไรดีครับ วอนผู้รู้ช่วยแนะแนวทีครับ คือตอนที่นางมีลูก นางไม่ได้อยู่ไฟนะครับ ผมสงสัยนิดหน่อย ว่าการไม่ได้อยู่ไฟทำให้สติเลอะเทอะได้ขนาดนี้เลยหรอครับ ... ก็เข้าใจนะครับ ว่านางมาจากบ้านไกล อาจจะเข้ากับคนที่นี่ไม่ได้รึป่าว แต่นี่มันก็ปามา 4 ปีแล้วนะ อาการเพิ่งออก คงไม่ใช่ละมั้ง
นี่แค่เล็กๆน้อยๆนะครับ นางมีอะไรเยอะกว่านี้มาก ยังไม่รวมเรื่อง เรียนเอกดนตรีแต่เล่นอะไรไม่เป็นสักอย่าง ตบมือไม่ตรงจังหวะ ฟังเพลงแล้วตบมือตามก็ไม่ถูกจังหวะ ร้องเพลงก็เพี้ยนไม่ตรงห้อง แยกแยะเสียงโน้ต 2 ตัวไม่ออก ว่าอันไหนสูง-ต่ำกว่ากัน (แยกไม่ออกว่า โด กับ เร อันไหนสูงกว่ากัน) เล่นดนตรีร่วมกับคนอื่นไม่ได้ อ่านโน้ตบันทัด5เส้นไม่ได้ ฯลฯ คือนางจะไปเป็นคุณครูในอนาคตนะครับ ขืนปล่อยไว้ ไม่รู้นางจะไปสอนอีท่าไหนกับเด็ก วันๆสอนแต่เรื่องความสิ้นหวัง สอนให้มองคนในแง่ร้าย แบบนั้นไม่ไหวมั้งครับ
อยากช่วยเหลือจริงๆ ตอนนี้อยากให้พ้น 8 ประการนั่นไปก่อน ส่วนเรื่องความสามารถทางดนตรี จะติวเข้มให้ทีหลัง
นี่คือสเตตัสคร่าวๆของนาง
เพื่อนผมเป็นโรคซึมเศร้า อยากช่วยเหลือ
ก๊กเดียวกัน คนนึง แต่ก่อนนางก็ดูปกติดี จนกระทั่งมีลูกตอนประมาณอยู่ปี 2 นางก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มปลีกตัวออกจากก๊ก ทุกเย็นหลังเลิก
เรียน ก๊กของผมจะต้องไปกินข้าวที่ร้านประจำ เป็นแบบนี้ทุกวัน แต่พักหลัง ชวนเท่าไหร่นางก็ไม่ยอมไปกินข้าวด้วยเลย จะทำหน้าบูดหน้า
บึ้งทุกครั้งแล้วก็เดินกลับหอพักคนเดียว เพราะนางไม่มีรถมอไซต์ หอพักไม่ไกลมากแค่ 1 กิโล แต่พออาสาว่าจะไปส่งที่หอ ก็ไม่ยอมให้ไป
ส่งอีกแล้วยิ่งทำหน้าบูดอีก
วันไหนนางอารมณ์ดีหน่อย ชวนไปกินข้าวหลังเลิกเรียน นางก็ไปนะ เวลาคุยเรื่องสนุกๆกัน นางก็จะพาวกเข้าเรื่องเศร้าตลอดเลย เช่น
ผมกำลังพูดเรื่องซ้อมดนตรี เพื่อไปเล่นสอบเก็บคะแนนกับอาจารย์ นางก็จะพูดไปเรื่องอื่น ประมาณว่า อาจารย์สอนแต่คนที่เล่นได้ คนที่
เล่นไม่ได้มันไม่สอนหรอก แล้วก็ทำหน้าบูดเศร้า (พอดีนางเล่นดนตรีไม่ค่อยเก่งเท่าเพื่อนในห้องเท่าไหร่) บางที ผมพูดเรื่องหน้าที่การ
งานในอนาคต พอดีผมเรียนครุศาสตร์ ดนตรี แน่นอนว่างานในอนาคตต้องเป็นครู นางก็จะพูดประมาณว่า ต่อให้เราทำอะไรไม่ได้ แต่
เขาเห็นว่าเราเป็นครู เขาก็ให้เราทำหมดทุกอย่างนั้นแหละโดยไม่สนว่าเราจะทำได้รึป่าว พร้อมทั้งทำใบหน้าบูดเศร้าตามเคย
บางทีนางเอากระจกมาส่อง ก็จะบ่นว่าทำไมหน้าแห้ง เป็นกระแบบนี้ นางจะโทษฟ้าโทษฝนตลอด โดยไม่สนเลยว่าตัวเองไม่เคยทาครีมไม่
เคยบำรุงหน้าตัวเองเลย อะไรๆทุกอย่างรอบตัวนาง ก็ดูผิดไปหมด ไม่ใช่แค่เรื่องหน้าเป็นกระ ยกตัวอย่างเช่น ตอนนั้น เพื่อนในห้องฝาก
ของให้นางเอาไปให้อาจารย์ แล้วนางลืม นางก็โทษอาจารย์ว่าทำไมไม่เตือน โทษเพื่อนว่าทำไมไม่เตือน เอกสารก็มีแค่แผ่นเดียว สมควร
แล้วที่ฉันจะลืม หรือตอนนั้น อยู่ดีๆนางก็โกรธเพื่อนคนนึงในก๊กขึ้นมาเฉยๆ พอคุยไปคุยมา นางโกรธเพราะนางอัคติกับพวกลูกคุณหนู
แล้วเพื่อนคนนั้นก็เป็นลูกคุณหนู นางก็เลยโกรธ .... กลายเป็นว่า ทุกอย่างรอบตัวนาง อะไรๆก็ดูเลวร้ายไปหมดเลยครับ
นางชอบเชื่อในสิ่งที่ไม่เป็นจริง และไม่เชื่อในสิ่งที่เป็นจริง เช่น เด็กแรกเกิดอายุไม่ถึง 1 ขวบสามารถดำน้ำได้เป็น 10 นาทีโดยไม่ตาย ...
นางไม่เชื่อจ้า นางบอกว่า แล้วเด็กจะหายใจยังไง ขนาดผู้ใหญ่ดำแค่1นาทีก็จะตายแล้ว ... แถมนางยังพูดเสียงดังกระฟัดกระเฟียด ทั้งๆที่
มันไม่ใช่เรื่องที่น่าโมโหเลย ... ตอนนั้นผมพูดถึงเรื่องกาแฟ มีอยู่วรรคหนึ่งที่ผมพูดว่า 'กาแฟเป็นต้นไม้' ... นางไม่เชื่อจ้า นางคิดว่า
กาแฟก็คือกาแฟ ไม่ใช่พืช ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น มันคือเครื่องดื่ม ผมก็พยายามอธิบายอีก ว่ากาแฟมันสะกัดมาจากเมล็ดของต้นกาแฟ ไม่เคย
เห็นเม็ดกาแฟหรอ ... นางไม่เชื่อจ้า นางบอกว่า 'มันจะเป็นเม็ดได้ยังไง กาแฟ มันต้องเป็นน้ำดิ' .... แต่พอพูดเรื่องที่ไม่เป็นจริง เช่น
หญิงลี ศรีขุมพล อายุ 40 นางเชื่อเลยจ้า เชื่อสนิทใจเลย
เวลาผมอยู่กับเพื่อนในก๊ก ก็มักจะคุยโน่นนี่นั่น พอพูดเรื่องบางเรื่องที่นางไม่เคยรู้มาก่อนออกมา นางก็จะโพล่งออกมาทันทีว่า กำลังด่าฉัน
ว่าโง่อยู่ใช่มั้ย ... เอิ่มมม ... แค่พูดเรื่องที่นางไม่เคยรู้มาก่อนให้ฟัง นางดันคิดว่าเรากำลังหลอกด่าว่าโง่เพราะเป็นเรื่องที่นางไม่รู้เนี่ยนะ
ยังมีอีกหลายอาการครับ แต่ตอนนี้คิดไม่ออก จะให้ไปปรึกษากับอาจารย์ ก็ไม่รู้จะพูดกับนางยังไงให้เข้าใจว่านางผิดปกตินะ ลองไปบำบัด
กับอาจารย์ที่สอนจิตวิทยาดูมั้ย มันก็ตรงเกินไป จะติดต่อไปหาพ่อแม่ของนาง ดูท่าก็คงไม่ได้เรื่องอะไร
อาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่ค่อยมีเวลาว่าง คงต้องพาไปหาจิตแพทย์น่าจะดีที่สุดครับ แต่คงพาภปลำบาก ต้องกะจังหวะดีๆ จับใส่ถุงต่างขึ้นกระบะ เพราะถ้าขอดีๆนางคงไม่ยอมหรอก
1.มองทุกอย่างรอบตัวเลวร้ายไปหมด
2.ความผิดของตัวเอง คือความผิดของทุกคนรอบตัว และจะไม่มองว่าตัวเองผิดเลย
3.ปลีกตัวออกจากเพื่อน
4.บึ้งตึงตลอด
5.ชอบพูดแต่เรื่องเศร้าๆ
6.ชอบทำตัวให้ดูน่าสงสารอยู่ตลอด แต่พอเข้าไปให้ความช่วยเหลือ กลับโดนตะวาดกลับมาว่า 'ไม่ต้องมาสงสาร'
7.พูดเสียงดังกระโชกโฮกฮาก ทั้งๆที่คุยเรื่องปกติ ไม่ใช่เรื่องซีเรียสเลย
8.ทุกคนรอบตัว ผิดหมด ต่อให้ไม่ได้ทำอะไรก็ตาม ยังไงก็ผิด
8 ประการนี้แก้อย่างไรดีครับ วอนผู้รู้ช่วยแนะแนวทีครับ คือตอนที่นางมีลูก นางไม่ได้อยู่ไฟนะครับ ผมสงสัยนิดหน่อย ว่าการไม่ได้อยู่ไฟทำให้สติเลอะเทอะได้ขนาดนี้เลยหรอครับ ... ก็เข้าใจนะครับ ว่านางมาจากบ้านไกล อาจจะเข้ากับคนที่นี่ไม่ได้รึป่าว แต่นี่มันก็ปามา 4 ปีแล้วนะ อาการเพิ่งออก คงไม่ใช่ละมั้ง
นี่แค่เล็กๆน้อยๆนะครับ นางมีอะไรเยอะกว่านี้มาก ยังไม่รวมเรื่อง เรียนเอกดนตรีแต่เล่นอะไรไม่เป็นสักอย่าง ตบมือไม่ตรงจังหวะ ฟังเพลงแล้วตบมือตามก็ไม่ถูกจังหวะ ร้องเพลงก็เพี้ยนไม่ตรงห้อง แยกแยะเสียงโน้ต 2 ตัวไม่ออก ว่าอันไหนสูง-ต่ำกว่ากัน (แยกไม่ออกว่า โด กับ เร อันไหนสูงกว่ากัน) เล่นดนตรีร่วมกับคนอื่นไม่ได้ อ่านโน้ตบันทัด5เส้นไม่ได้ ฯลฯ คือนางจะไปเป็นคุณครูในอนาคตนะครับ ขืนปล่อยไว้ ไม่รู้นางจะไปสอนอีท่าไหนกับเด็ก วันๆสอนแต่เรื่องความสิ้นหวัง สอนให้มองคนในแง่ร้าย แบบนั้นไม่ไหวมั้งครับ
อยากช่วยเหลือจริงๆ ตอนนี้อยากให้พ้น 8 ประการนั่นไปก่อน ส่วนเรื่องความสามารถทางดนตรี จะติวเข้มให้ทีหลัง
นี่คือสเตตัสคร่าวๆของนาง