ควรทำอย่างไรกับชีวิตเมื่อให้อภัย

เรื่องราวของผมกับภรรยาอยู่ด้วยกันมา8ปีแต่งงานจดทะเบียน แล้วช่วงเวลาหนึ่งผมทะเลาะกับภรรยาบ่อยแล้วเธอขอบอกว่าห่างกันสักพัก ผมก็ออกมาอยู่บ้านผม แต่เรามีลูกอยู่2 คน พอผมออกมาอยู่บ้าน ผมก็ทำหน้าที่ของพ่อตามปรกติทุกอย่างไปรับไปส่ง สอนการบ้านเท่าที่ทำได้ แต่ไม่เจอหน้าภรรยาเลย เพราะเธอเลิกงาน5โมง พอใกล้จะ5โมงผมก็จะออกมาทำงานที่ร้านต่อ แล้วลูกก็เอาใว้บ้านแฟนเป็นหน้าที่ตากับยาย เป็นเวลา1เดือน ช่วงระยะเวลา1เดือนนั้น ผมสงสัยว่าทำไมต้องไล่ผมต้องทำตัวหน้าสงสัยลักลับเหมือนจะถีบผมออกจากชีวิตให้ได้ แม้แต่ล๊อคห้องที่ผมเคยนอนด้วยกันมา8ปีไม่ให้เข้าไป จนวันหนึ่ง เธอไปส่งลูกเรียนว่ายน้ำ ผมคิดถึงลูกผมจึงตามไปดูแอบมอง แล้วเห้นเธอคุยโทรสัพใส่หูฟัง ผมจึงสงสัยว่าต้องใช่แน่ๆแอบคุยกับไครแน่ เพราะสงสัยมานานแล้ว เมื่อก่อนไม่เคยล๊อคมือถือล๊อคไลน์ หลังๆมาล๊อค ไม่ให้ดูผมจะถามก็ไม่กล้ากลัวเธอว่าให้ ทนไม่ไหวถามก็ทะเลาะกัน จนถึงกับขอห่างกัน แต่ผมจับไม่ได้  ย้อนกลับมาที่ไปส่งลูกเรียนว่ายน้ำ เธอเห็นผม ผมจึงเดินไปหาเธอ เธอก็บอกว่าถ้ามา เค้าจะกลับ ผมก็บอกว่ามาดูลูกเฉยๆ ผมคิดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ลูกก่อเรียนว่ายน้ำอยู่ ผมจึงขอเดินไปส่งที่รถ และเธอก็เหมือนจะเดินหนี ผมเลยตัดสินใจวิ่งราวโทรศัพเธอโดยที่ผมซื้อให้ เธอก็วิ่งตาม พอไกลกันผมจึงเปิดโทรศัพเธอ ถึงกลับทรุด เธอคุยผู้ชายจริงๆ แล้วยังไม่วางผมเลยคุยกับชายคนนั้น ได้สักพัก เราก็มานั่งคุยกันจะเอายังไงเธอบอกว่ายังไม่มีอะไรกันแค่คุย ผมตัดสินใจไม่ถูกครับ ผมรักเธอ แต่เธอ ดันไปมีไคร ในช่วงเวลา1เดือนที่ผมออกมา  ผมไม่รู้จะทำยังไงเสียใจมาก  แล้วบังเอิญลูกสาวคนเล็กเข้า รพ. พอดี ภรรยาผมเลยขอยืมมือถือผม แต่ผมลงแอฟบันทึกเสียงการโทรเข้าออก แล้วก็แยกทางกันไป รพ พอมาถึง รพ ผมก็คุยว่าจะเอายังไง เธอขอให้แลกโทรศัพเพราะทุกอย่างอยู่ในมือถือภรรยา แต่ผมยังไม่รู้รหัสผมเลยขู่ว่าจะไปจ้างเอาก็ได้ ทุกคนญาติพี่น้องตอนนี้ยังไม่มีไครรู้ว่าเธอมีคนอื่น พอตกดึกผมก็แย่งเอามือถือผมมา ผมยังคิดว่าคงไม่มีอะไรกันแน่เพียงแค่คุยกัน ผมกลับไปฟังที่บ้านเท่านั้นน้ำตาแทบตก ได้ฟังทุกอย่าง บอกว่ารักคนนั้น ยังไม่อยากให้ไครรู้ว่าเรามีอะไรกัน เพราะกลัวจะเสียลูกไป ผมนอนไม่หลับ3วันเต็มๆภาพในไลน์ข้อความในไลน์ คำพูดที่ได้ยินในมือถือผม จำได้ไหม บาดเจ็บแทบตาย ตอนนั้นอยากตายมากไม่รู้ทำยังไง แต่ผมทนจะสู้โดยเอา ลูกชายคนโตมาใว้ที่บ้านผมเลี้ยงเองพอได้2วัน เธอโทรมาบอกว่าสอนลูกชายหรอว่าให้เกลีบดคนบ้านนี้ ผมบอกไม่เคยมีความคิดนี้เลย แล้วผมก็ให้การบ้านเธอไปโดยบอกว่าจะฟ้องให้เค้านั้นแล้วภรรยาผมจ่ายค่าเลี้ยงดูแล้วผมอวยพรไปด้วยว่าให้รักกันมากนะ โดยที่เจ้บมากแต่ผมก็รักเธอมาก แต่อารมณ์นั้นพร้อมที่จะหย่าโดยที่ทุกครั้งผมไม่กล้าหย่าเลยเพราะผมรู้ว่าเค้าผิดเต็มประตู ยอมรับว่าอารมณ์นั้นแค้นมากไม่รู้จะทำยังไง แล้วพอผู้ใหญ่ทุกคนรู้ว่าจริงก็ไปกดดันภรรยาแทน ถึงกับจะไล่ภรรยาผมออกบ้าน พ่อภรรยาพูดเองเลยถ้าไม่ตายไม่ต้องกลับมาเผาผี แม่ภรรยาก็บอกว่าผิดเต็มๆไม่ต้องอะไรมากแล้วผมจะเอาลูกทั้ง2คนด้วย  แล้วทุกๆคนทุกฝ่ายของภรรยาจึงพูดกลับเธอให้เลิกคนนั้นแล้วกลับมาอยู่กลับผม  พอเช้ามาผมจะไปเอาของสิ่งสุดท้ายที่บ้านเธอ รูปรับปริญญาผม แล้วแม่ของเธอกับพ่อของเธอ ขอร้องให้ผมมาอยู่ด้วยกันได้ไหม รับลูกเค้าได้ไหม ผมบอกว่าให้อภัยได้แต่ผมไม่ตอบว่าจะกลับมาไหม เพราะความรู้สึกตอนนั้น แย่มากกับสิ่งที่พบเจอ แต่ผมรักเธอนะ ไม่ได้รักไครเลย พอสายมาเธอโทรมาหาผมขอคุยดีดีได้ไหมผมบอกเดียวเราไปเจอกันเธอบอกว่าตัดสินใจแล้วว่าเลิกกับคนนั้น แล้วเรากลับมาอยู่ด้วยกันเพื่อลูกทุกอย่างนี้รักด้วยเพื่อครอบครัวด้วย ผมบอกให้เธอไปขอโทษพ่อแม่ผม เธอก็ทำ เรากลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว1เดือนผมก็ยังมีภาพบาดใจความคิดที่เจ็บ ไม่เคยลืมยอมรับเลยข้อนี้ไครไม่เจอไม่รู้ บ้างครั้งเราก็ยังเข้ากันไม่ได้ ทะเลาะกันนิดๆบ้าง ยังไม่ค่อยมีกิจกรรมไรด้วยกันมาก ผมก็ยังระแวงเธอเสมอตอนนี้ พยายามจะข่มจิตใจให้มากที่สุด เพราะผมเจ้บมาเพราะใว้ใจนิแหละ ผมกลัวเธอจะกลับไปหาเค้าตนนั้นแอบติดต่อกัน ผมกลัวไปหมดครับ ผมรู้สึกว่าหมดรักผมไปแล้วหรือป่าว ที่กลับมาอยู่ด้วยกันนี้เพื่อลูก หรือป่าวผมไม่รู้เลย แต่ผมรักเธอเสมออยู่แล้วเรื่องขนาดนี้ผมยัง อภัยได้รอบข้างจะว่าไงก็เหอะ แต่ทรมานนะครับความรู้สึกเหมือนผมรักข้างเดียวหรือป่าวไม่รู้เลย หรือให้โอกาศเค้าอยู่ด้วยกันไปเรื่อยเดียวก็รักกันครับ ไม่หวานเหมือนเดิม คบกัน8ปีแต่งงานมาแล้ว7ปีรวม15ปี หมดหวานแล้ว ผมควรทำอย่างไร ทุกอย่างวันนี้เป็นผมเองที่กลัว กลัวเค้ากลับไปแอบคุยคนนั้น พอกลับบ้านสายผมคิดไปไกลแล้ว เยอะเยะมาก จนบ้างครั้งเครียด แต่ผมก็ไม่สืบไม่หา นะครับ ปล่อยตามเลย แต่ถ้าผมเจออีกทีผมจะไม่ฟังอะไรแล้ว แล้วแต่เค้าแต่ก็กลัวครับ ผมมีความสุขเมื่อใกล้เธอแต่ถ้าเธอไม่ค่อยคุย ทำหน้าไม่ดีผมก็เป็นทุกข์ เลย ครับ แย่นะชีวิต แต่อยู่ด้วยกันปกติ หรือว่าผมคิดไปเองจนผมทุกข์