เ สี ย ง พ ร า ย ก ล่ อ ม

หมดแล้ว...
กับความทะเยอทะยานแรงกล้า
แรงบันดลจิตสิ่งบันดาลใจที่เคยเจิดจรัส
ก็พลันดับไปพร้อมกับพระราหูเมื่อคืนก่อน
ฉันได้แต่นอนเกาพุงพุ้ยทุกคืนค่ำ
ขณะที่ผู้อื่นกำลังสำราญและดื่มด่ำกับน้ำค้างหยาดแก้ว
ไร้ค่า...
ชีวิตของฉันช่างไร้ค่าเสียจริงหนอ
เสียงหรีดหริ่งเรไรร่ำโหยหวน
แม้กระทั่งเสียงน้ำตกกลางป่า
ก็เสมือนเสียงพญามัจจุราชของความหมดอาลัยตายอยาก
นอนเสียเถิดคืนนี้... นะคนดี
ไว้ถึงตอนรุ่งเช้า
ค่อยกลับมารับความเคยชินของสิ่งเดิมเหล่านั้น
เฉกเช่นตัวอักษรของฉัน
ที่ไม่มีชีวิตชีวา