เดี๋ยวสาวๆออฟฟิสเค้าชอบอาศัยรถคนแปลกหน้ากันหรอครับ?

สงสัย จขกท ดูท่าทางน่าไว้ใจมั้งคะ ถถถถ

เห็นความคิดเห็นแต่ละ คห ไม่กล้าขอความช่วยเหลือยิ่งกว่าเดิมเลยค่ะ เวลาเร่งรีบ (แต่ก็เป็นเรื่องจริงนี่นะ ระวังตัวไม่ก่อนก็ไม่เสียหาย) คงต้องเดินออกกำลังกายกันไป

อ่านไปนึกไป อารมณ์นี้เหมือนจะเจอมาเมื่อไม่นานนี้เอง #ไม่ต้องอ่านก็ได้ แค่อยากเล่าเฉยๆ

รู้สึกตอนนั้น ไปนอนเล่นบ้านเพื่อน ขากลับเพื่อนมาส่งตรงบิ๊กซีเพชรเกษม (กะช๊อปของกินก่อนแยก) แล้วเพื่อนก็ปล่อยให้ฉันนั่งรถเมล์กลับบ้านเอง เราก็โอเค ไม่ใช่เด็กละ แค่ไม่คุ้นทางเฉย ๆ แต่รอไปรอมา กระต่ายเอ้ยย  นานเมมหาย รอไป 30 นาที(รึเปล่าไม่รู้ รู้แต่นานมากกกกก) รถเมล์ก็ไม่มาซะที ตอนนั้นก็ 3 ทุ่มแล้วด้วย มีคนยืนรออยู่ด้วยประมาณ 7 คน (รวมเราด้วย) ผู้ชาย 2 ผู้หญิง 4 ทอมอีก 1 เป็นคู่รัก 2 คู่ ( ช ญ กับ ท ญ ) หญิงโสดมาแบบโดดเดี่ยวก็ยืนหงอยกันไป คนอื่นมีโทรศัพให้เล่น จิ้มๆ ของฉันใช้โทรศัพท์ฉุกเฉินหน้าจอขาวดำปาหัวหมาไม่แตก คงไม่ต้องคิดนะคะว่าฉันจะทำอะไร .. เล่นเกมงูค่ะ!!! ฉันแอบยืนเล่มเกมงูรอรถเมล์เกือบครึ่งชั่วโมงพระเจ้า ไม่รู้มีใครเห็นบ้าง เขินจัง ><

. รู้ตัวอีกทีแบตก็เหลือขีดเดียว..

เห้ยยยยยยยยยย!!!  

เห้ย ๆๆ ๆ ยาว ๆ รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าอย่างไว (ไว้ฉุกเฉินฉุดๆ) พลางระลึกในใจว่า อย่าเพิ่งคิดมากตังในโทรศัพท์เหลือแค่ 19 บาท ไว้โทรเผื่อเกิดเหตุ (ข้างนอกปกติ แต่ในใจคิดไปนู้นนนน แหมมันก็มีบ้างแหละ เป็นผู้หญิงแถมเดินทางกลับบ้านคนเดียวดึก ๆ ดื่น ๆ ?)  

สรุปรอไปรอมา ฉันก็เห็นสายรถเมล์คันที่ฉันต้องการเข้ามาจอด ในใจแบบโครตโล่งอะ ได้ขึ้นรถแล้ว ได้กลับบ้านแล้ว จะได้นอนแล้วบลา ๆ แต่ขึ้นไปยืนได้แค่ไม่ถึง 3 วิ ผู้ชายที่ขึ้นมาก่อนเราคนนึงจ่ายตังพร้อมกับบอกจุดหมายว่าจะลงไหน พระเจ้าช่วยหอยทอด ไม่รู้บังเอิญหรืออะไร เขาลงแถวบ้านเราเลยค่ะห่างกันแค่ป้ายรถเมล์เดียว เราก็เออ ๆ ดีใจละ มีเพื่อนลงใกล้ ๆ กัน ถ้ากดออดลงไม่ทัน จะได้ลงกับผู้ชายคนนั้น บลา ๆ (คิดไปนั่น) แต่สรุป รถเมล์ออกตัวยังไม่ข้ามป้าย คนเก็บเงินก็พูดเนิบ ๆ ตัดความหวัง(ที่จะได้กลับบ้าน)ของฉันให้หายไปราวกับสายลม แม่เจ้า เขาบอกว่ารถคันที่ดิฉันขึ้นไปไม่ถึงจุดหมายที่ฉันจะลงค่ะ (ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แบบว่าพอขึ้นมาก็บอกจอดแค่ที่นี่ ที่นั้นนะ แต่จุดหมายปลายทางที่สุดของเส้นทางมันอยู่อีกที่หนึ่งเลย แอบเซ็งเบา ๆ )

ฉันที่เพิ่งขึ้นมา ยืนก้มหน้าเปิดกระเป๋าจะเอาเงินออกมาจ่ายค่ารถถึงกับชะงัก แล้วมองหน้าคนพูดตาปริบ ๆ T^T

และเมื่อชีวิตเรายังต้องก้าวเดินต่อไป สรุปเขาก็ให้เราลงป้ายหน้าค่ะ ซึ่งมันไม่มีคน ไม่มีรถ ไม่มีเหวอะไรเลย (รถฝั่งตรงข้ามโครตติด ฝั่งฉันรอรถโครตว่างอ่ะ) รู้สึกเหมือนอยู่คนละโลก เพราะที่รอรถเมล์ตอนแรก มันสว่าง + มีคน ตอนนี้แถบไม่มีอะไรเลย นอกจากไฟจากเสาไฟฟ้า ซึ่งติด ๆ ดับ ๆ (ไฟป้ายโฆษณาอะไรก็ไม่มีเลยค่ะ มีม้านั่งอยู่อีกตัวข้างหน้าแค่นั้น T^T)

เราที่เดินตามผู้ชายคนนั้น(ใครวะ? 555) มาแบบมึน ๆ เบลอ ๆ (ติดจะเอ๋อด้วย = =)  เขาก็เดินไปนั่งปลายสุดของเก้าอี้ยาวที่นั่งรอรถเมล์แบบนิ่ง ๆ เงียบ ๆ เราที่เดินตามมาติด ๆ ก็เข้าไปนั่งบ้าง ไม่รู้เขาคิดอะไรไหม แต่เราคิดโครตเยอะ เพราะจะนั่งห่างจากเขาเกินเราก็กลัว (สิ่งที่เรารู้ ๆ กันอยู่)  จะนั่งใกล้เกินเราก็กลัวผู้ชายจะคิดมากอีก (ที่ไม่ค่อยกลัวเขาทำอะไรเราเพราะตัวเขาผอม ส่วนสูงเราก็ไล่ ๆ กัน เขาน่าจะ 170 กว่า ๆ ที่สำคัญเหมือนเด็ก ม.ปลายมากกว่า แถมดูท่าทางจะเป็นคนไม่ค่อยหือค่อยอือเท่าไร)

สุดท้ายเราก็นั่งห่างจากเขาประมากหนึ่งช่วงแขน (ซึ่งเป็นระยะที่เราคิดว่าปลอดภัย) ระหว่างที่นั่งรอเราก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ฉันที่อยากจะถามก็ไม่ได้ถาม (ตอนนั้นเหมือนตัวเองเป็นใบ้ ตั้งแต่แยกจากเพื่อน ปากแทบไม่ได้อ้าเลย) ได้แต่เหล่ ๆ ไม่ก็แอบ(?)ๆ หันไปมองเขาตรง ๆ ประมาณว่าอยากจะถามแต่ก็ไม่ได้ถามอ่ะ ยึก ๆ ยัก ๆ ประมาณนั้นแหละ  เขาก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจเราเท่าไร เห็นนั่งเปิดดูเงินในกระเป๋า เอาโทรศัพท์ออกมาดูเวลา นั่งมองรถผ่านไปมา เอาแขนชันเข่า กระดิกนิ้วเท้านิด ๆ เห็นเขาใส่รองเท้าแตะ เสื้อยืดแขนสั้นเห็นสีไม่ชัดเพราะค่อนข้างมืด กางเกงขาสามส่วน เราเลยเห็นนิ้วเท้า) หัวเกรียน ๆ ผิวสีแทน มองไม่ค่อยเห็นหน้าเท่าไร  แต่คิดว่ามีตาสองข้าง จมูกมีดั้งค่อนข้างเยอะ และมีปากอยู่หนึ่งที่ใต้จมูก เอ๊ะ หรือเขาจะไม่มีปาก เราก็มองไม่เห็นซะด้วย กำ ๆ = = (เราที่สายตาไม่รู้จะไปวางที่ไหนอีกนอกจากรถ ถนน ต้นไม้ เสาไฟ ก็มองผู้ชายไปนั่นแหละ กร้ากกก -..- )

ระหว่างนั่งรอกันอยู่สองคนก็มีเหตุให้ระทึกเรื่อย ๆ รู้สึกว่าคืนนั้นมีอุบัติเหต รถชนหรืออะไรก็ไม่รู้ เพราะรถผ่านไปเร็ว (ตอนอยู่บนรถเมล์เพื่อกลับบ้าน)  ที่รู้ตอนนั่งอยู่เพราะมีรถปอเต็กตึ๊งผ่านหน้าอยู่คันหนึ่ง แล้วมาเห็นตอนขากลับซึ่งเป็นทางผ่านอุบัติเหตอีก ก็เลยเห็นเขากั้นพื้นที่อยู่พอดี

กลับ ๆ มาถึงตอนที่นั้งกันอยู่สองคนก่อน (กิ๊ว ๆ เขิน )

   หลังจากนั่งกันอยู่สองต่อสองนานแสนนาน เราก็มองกระเป๋าตังเขาไป ไม่รู้เขาคิดหรือเห็นอะไรหรือเปล่านะคะ แต่ตัวเราโครตอยากจะถามเขาเลย    ว่าเขามีตังเท่าไร มาหารนั่งแท็กซี่กลับกันไหม? แล้วถ้าไม่พอจะทำยังไง ที่สำคัญเราลงก่อนด้วย จะเลี้ยงก็ไม่ไหวเพราะมีเงินติดตัวอยู่ 120.25 บ. และที่สำคัญจะถามยังไงดีไม่ให้เหมือนไถเงิน  คิดไปคิดมา รถเมล์ผ่านไป 2 3 คัน เวลาผ่านไปนานพอ ๆ กับรอรถที่แรก

คิด + ทำใจ จนได้จังหวะ เอาวะ ถามเลยละกัน

พออ้าปากยังไม่ถึง 2 เซน เสียงยังไม่ทันจะออกจากลำคอ เขาก็ลุกขึ้นอย่างเร็วเหมือนได้ยินกลิ่นปาก  (เอ่อ สรุปตูก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เวลาช่างเสียเปล่าเสียจริง = =)  สายตามองออกไปไกล ๆ เหมือนผู้นำ (เริ่มไม่ปกติแล้วจริง ๆ ณ ช่วงเวลานั้น ตูง่วงงงงงงง กร้ากกก) แบบว่าตอนนั้นเราเหมือนมีที่พึ่ง (ทั้ง ๆ ที่เรายังไม่ได้พูดอะไรซักคำ - -)

     ผู้ชายที่นั่งใส่แตะกระดิกเท้ายิก ๆ เปิดกระเป๋าตัง(ที่ไม่มีแบงค์เลยซักใบ) ตัวผอมแห้งแรงน้อย ดูเท่ ขึ้นมาทันตาเห็น เห็นหล้ามแขน + ส่วนสูงที่ตอนแรกใกล้ ๆ ดูสูงขึ้นไปอีกเกทือบ 20 เซน #มันเพิ่มขึ้นมาทันตา = = (มโนตูไปไกลละ) ณ ตอนนั้น เรารีบลุกขึ้นยืน ส่งสายตาวิ้ง ๆ มองตามทางที่เขามองไปอย่างมีความหวัง ยิ่งเห็นไฟหน้ารถของรถประจำทางสายหนึ่งส่องสว่างมายิ่งเหมือนเห็นแสงปลายอุโมง (บรรยากาศให้จริง ๆ เลยค่ะตอนนั้น ) ยิ่งรถขับเข้ามาใกล้ เรายิ่งอยากจะหลับตา

โอ้ แสงไฟช่างเจิดจ้าเหลือเกิน

พอรถมาถึงใกล้ ๆ เท่านั้นแหละ!  

ตูอยากจะร้องไห้!!  เพราะมันไม่ใช่สายที่ฉันเคยนั่งหรือรู้จักเลย!

     ตอนที่ผู้เป็นความหวังเดินก้าวขึ้นรถไปเราโครตลังเล จะตามเขาไปดีไหมวะ ?  หรือจะรอรถเมล์สายที่เพื่อนบอกเพราะชัวร์กว่า? แต่แม้ง ไม่ได้ดิ เหลือตูอยู่คนเดียวที่ป้ายนี้ไม่เอานะเว้ย  ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนมีคนสองคนมาเถียงอยู่ในหัว สรุปเราก็เดินตามเขาไปแบบสับสนนิด ๆ ตอนนั้นลืมไปละ ว่าเขาลงก่อนเราป้ายนึง พอนั่งไปนั่งมาถึงเพิ่งคิดได้

สรุปเราก็กลับบ้านอย่างปลอกภัย ตอน 4 ทุ่มกว่า ๆ แม่โทรตามตอนถึงหน้าบ้านพอดี (เหมือนเขาจะคอยเรานานละ ปกติทานข้าวเย็นพร้อมกัน) กับผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้คุยอะไร เดินตามเขาต้อย ๆ เหมือนลูกเป็ดน้อยอย่างเดียว

.

แล้วมันเกี่ยวเห้อะไรกะเรื่องที่ จขกท โพสวะเนี้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!! = =*

ต้องขอกราบขออภัยงาม ๆ สักสองสามตลบที่ทำให้เสียเวลาอ่านมาจนถึง ณ จุด ๆ นี้ (.)

ปล.1 ตูไม่ใช่สาวออฟฟิสนี่หว่า (ฉันเป็นสาวออฟโฮมค่ะ .. )
ปล.2 อ่านไปอ่านมาตูเหมือนโรคจิตว่ะ หลายครั้วและที่ได้แต่มอง กระซิก ๆ (ครั้งแรกก็มองไอแพตเพราะอยากให้เขาถ่ายหมาจรจัดไปลงเฟสตอนรอรถเมล์หน้าซีคอน ครั้งที่สองก็มองกระเป๋าตังเพราะอยากถามเขาว่ามีค่ารถไหม เจริญล่ะกู ลืมวิธีการพูดไปหมดแล้ว - -*)
ปล.3 ขอให้ใครก็ตามที่รู้จักฉัน อย่าได้บังอาจมาอ่าน คห นี้ (เขิน)
ปล.4 ขอโทษจริง ๆ สำหรับเรื่องราวที่ค่อนข้างหาสาระไม่เจอ ฮ่า ๆๆ (ปกติดเป็นคนคิดมาก แต่เมื่อไรที่คนอื่นคิดมาก เราจะไม่คิด 55555)

พอละ จบ ยาวเกิน

สุดท้าย ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างสู๊งงงงงงงงง สำหรับพื้นที่ในการพิมพ์ และขอขอบคุณเป็นอย่างสูงกว่า สำหรับคนที่อ่านจนจบ (ฉันรู้สึกสงสารคุณอย่างสุดซึ้ง ที่หลงทางมาอ่าน 555)

ไปละค่ะจุ๊บ ๆ (ปกติขี้เกียจ แต่วันนี้อารมณ์ดีเลยยาวไปหน่อย ไม่ว่ากันนะคะ)

ขออีก ปล ได้ไหม

ปล.5 จขกท ขอติดรถมั่งสิ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  

#เดี๋ยวนี้ระวังตัวไว้ดีที่สุดค่ะ จะทำอะไร กับใคร ยังไง ก็แทบจะเชื่อใจ ไว้ใจใครไม่ได้ ที่ฉันรอดมาจนถึงป่านนี้ก็เพราะสัญชาตญาณและโชคช่วยล้วน ๆ  ถือว่าเรา ๆ โชคดีกันไปที่ยังไม่ได้เจอใครปล้น  ความประมาทเป็นสิ่งที่ไม่ดีเท่าไร เพราะฉะนั้น

จงมีสติปัญญาอยู่กับตัว เพราะความประมาทอาจนำเราหรือคนรอบข้างไปสู่ความตาย

โชคดีไม่มีหนี้ค่ะ บาย

ปล.6 ถ้าอาจไม่เข้าใจก็ข้าม ๆ มันไปเถอะนะคะ เพราะเราเริ่มขี้เกียจตรวจว่าเรื่องราววนไปวนมาหรือพิมพ์ผิด พิมพ์ตกตรงไหนหรือเปล่า (ความเฉื่อยมาเยือนฟหกด)