แบบนี้เรียกได้ว่าเป็นโรคจิตไหมค่ะ

คือขอเล่ารายละเอียดความรู้สึกที่เกิดขึ้นตั้งแต่เด็กเลยนะค่ะ เราเป็นคนที่ชอบเด็กมากๆ ยิ่งตัวเล็กๆยิ่งน่ารักมากๆ แต่เวลาสงสัยตัวเองว่าทำไมเวลาที่เขาร้องไห้ หรือการทีดูเด็กกินข้าว กินนมในเวลาที่ป้อนอาหารให้ไม่ทันแล้วเขาร้องไห้ หรือเวลาที่เด็กร้องไห้ปกติทั่วไป เราจะสะใจมากแล้วมันจะรู้สึกเหมือบวูบบในความรู้สึกมากๆ แต่พอสักพักเราก็ไปโอ๋ๆเขา ขอโทษเขา แบบนี้เรียกได้ว่าเป็นโรคจิตไหมค่ะ