เคยเจ็บปวดเพราะพ่อกับแม่ไหมค่ะ ?

ฉันเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนนี้อายุ 17 แล้วคะ ฉันเป็นเด็กเรียนดี ตั้งใจเรียน ได้เกรดไม่เคยต่ำกว่า 3.20 ตั้งแต่ประถมเลยคะ ตอนนี้อยู่ ม.5 แล้ว ฉันก็ตั้งใจเรียนไม่เคยเถลไถล เพียงเพราะอยากทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจ บางครั้งการบ้านเยอะฉันก็ไม่ค่อยได้ช่วยงานบ้านเลยคะ เอาแต่ทำการบ้านอย่างเดียว แม่ก็จะชอบบ่นๆตลอด (แล้วแม่ก็ชอบพูดแรงด้วยคะ) ไม่ใช่ว่าไม่ช่วยนะคะ ก็ช่วยบ้างแต่ก็ไม่เยอะ ส่วนมากถ้ามีการบ้านก็ทำแต่การบ้านไม่ทำอย่างอื่นเลย ฉันเป็นคนติดโซเชียลด้วยคะ อยู่หน้าจอโทรศัพท์ทั้งวัน (ก็ชีวิตวัยรุ่นมันก็ต้องมีบ้างเนาะ) แต่ฉันไม่เคยทำเกรดตกเลย ทำทุกอย่างจะคิดถึงพ่อกับแม่เสมอ ฉันเป็นเด็กที่ใช้เงินประหยัดนะคะ อ้อ! ที่บ้านมีฐานะปานกลางคะ ไม่ได้รวย แต่ก็ไม่จน แต่พ่อกับแม่ชอบเอาฉันไปเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นว่าลูกคนอื่นดีอย่างนั้นอย่างนี้ เคยมีครั้งนึงฉันก็สวนแม่ไปว่า แม่ไม่เคยสัมผัสคนพวกนั้นแบบหนู แม่ไม่รู้หรอก ของบางอย่างที่มันจำเป็น ฉันก็ต้องขอ เพราะฉันเองก็ไม่มีเงินเก็บ ไม่ได้ทำงานพิเศษอะไร พอโดนแม่บ่นบ่อยๆเข้าฉันก็ไม่ค่อยกล้าขอเท่าไหร่ เวลาฉันทำดี พ่อกับแม่ไม่เคยชื่นชม ไม่เคยพูดว่าภูมิใจเลยคะ เวลาฉันทำผิดนิดเดียวก็ชอบขุดคุ้ยเรื่องเก่ามาด่า แล้วฉันก็เป็นคนไม่ยอมคนก็เถียงกลับไป มันเป็นแบบนี้มาหลายครั้ง หลายปีแล้วคะ จนตอนนี้ความอดทนทุกอย่างมันหมดแล้วคะ ฉันไม่สามารถทนฟังแม่บ่นได้เลย ไม่สามารถฟังเสียงดังที่ตะคอกฉัน เพราะฉันแทบจะระเบิดออกมาทุกครั้งที่ได้ยิน วันนี้ฉันร้องไห้เพราะทุกอย่างมันเหมือนอัดแน่นจนล้นแล้วจริงๆ จนฉันไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากอยู่ใกล้พ่อกับแม่เลย แล้วมีอีกเรื่องนึงคะที่มันทำให้ฉันเสียใจและเสียความรู้สึกเอามากๆ คือฉันส่งเรียงความไปแข่งขันกับ นร. ทั่วประเทศ เพื่อจะไปเข้าค่าย แล้วก็ได้รับคัดเลือกด้วยคะ วันนี้เลยจะไปซื้อของ (ก่อนหน้านั้นทะเลาะกันนิดหน่อย) แม่พูดกับฉันว่า เนี่ย!เพราะดิ้นรนที่จะไปถึงต้องเสียเงินซื้อของมากมายแบบนี้ (จะว่าแม่ด่าก็ได้คะ น้ำเสียงมันดูรุนแรง ดูไม่พอใจ) ตอนนั้นฉันร้องไห้อยู่แล้ว ก็ร้องหนักไปอีก ฉันคิดกับตัวเองว่าฉันตั้งใจเรียน ให้ได้เกรดดีๆ ส่งเรียงความไปแข่งกับเด็ก นร. ทั่วประเทศ ได้รับคัดเลือก นี่พ่อกับแม่ไม่ภูมิใจในตัวฉันเลยหรอ พ่อกับแม่ไม่เคยดีใจเลยหรอ ที่ฉันทำทุกๆอย่าง เพราะตั้งใจอยากจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ แต่ไม่เลย พ่อกับแม่ไม่เคยมองในจุดๆนั้น กลับชอบต่อว่าในความผิดเล็กน้อยของฉัน ไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยพูดอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกดี ตอนนี้ฉันหาไม่เจอเลยคะคำว่าความสุข ถ้าฉันได้ทำงานหรือมีเงิน ฉันก็คงจะใช้เงินของตัวเอง จะไม่ปริปากขอพ่อกับแม่เลย เสียใจและเสียความรู้สึกมากๆคะ (ที่จริงมันมีอะไรเยอะกว่านี้แต่ฉันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นตัวหนังสือได้หมด) TT ฉันอ่อนแอและเจ็บปวดเพราะคำว่า "ครอบครัว" มากที่สุดเลยคะ .