“ป่ะ เรายกพวกไปถล่มอินชอนกันเหอะ คุณชายเพิ่นว่ากังนัมสไตล์เป็นศิลปินที่จะมาวันพิธีเปิดด้วย”
แม่ค้าหน้ากลม (ฉันเอง) จัดแจงชักชวนสหายสนิทหลังจากผู้มีอุปการคุณในเกาหลี ได้เสนอมอบบัตรเข้าชมพิธีเปิดกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ให้แปดที่นั่ง โดยสี่ที่ สำหรับซัพพลายเออร์น่ารักชาวไทย ที่โอป้า (พี่ชาย)หน้านวลค้าขายกันมาหลายปีโดยมีฉันเป็นตัวยุ่งคอยป่วนและประสานงาน
ฉันจัดแจงจัดสรรอีกสี่ใบให้คณะพรรคและจองเที่ยวบินกับที่พักไว้แต่เนิ่นๆ
แน่ละ แม่ค้าผู้แบกเป้เป็นสรณะ ย่อมยึดหลัก”ของถูกนั่นแหละดี” และให้ประจวบเหมาะกับตั๋วโปรโมชั่นของสายการบินต้นทุนต่ำที่ออกราคาลอยต่ำลงมาให้ตะปป ได้ตั๋วเครื่องบินราคาถูกมาก ดังนั้นเรื่องที่พัก จะยอมแพ้ไม่ได้ แต่ครั้นจะให้ซอกซอนไปนอนเกสท์เฮ้าส์ เห็นทีผู้มีอุปการคุณในเกาหลีอาจมีตาเขียวใส่และอาจโดนข้อหาไม่ช่วยกันทำมาหากิน ด้วยฉันปล่อยให้ทีมซัพพลายเออร์ผู้น่ารักและแสนดี ไปทำงานทำการเยี่ยมเยียนลูกค้าในเกาหลีกันก่อนล่วงหน้ากับโอป้าหน้านวล โดยฉันบินตามไปทีหลังแบบเท่ๆ
“คุณจะให้ผมไปรับที่สนามบินไหม?” คำถามเรียบๆไร้แววประชดประชันถูกส่งมา
“โอ๊ะ ไม่ต้องค่ะ ทางที่พักมีรถมารับ พวกเราจองโรงแรมใกล้สนามบินมากเลยนะ”
“ผมรู้” เดาว่าท่าทางคนตอบคงเนือยๆ เพราะฉันจองที่พักห่างจากบริษัทและบ้านพักของเขาเอาเรื่อง
แต่...ใครจะสน ขืนให้เขาจอง ฉันคงไม่แคล้วต้องจ่ายหนัก เพราะฝ่ายซัพพลายเออร์น่ารักนั้นพักโรงแรมห้าดาวใจกลางกรุงโซล แม่ค้าตัวหนัก แต่กระเป๋าไม่ได้หนักตามน้ำหนักตัวจำเป็นต้องหาที่พักให้เหมาะสมกับสถานภาพ ซึ่งต้องดูดีพอที่จะเปิดเผยต่อเหล่าคู่ค้าที่อาจมารับมาส่งตามธรรมเนียมอนุรักษ์นิยม และสะดวกพอที่ทีมของฉันจะเดินทางไปไหนมาไหนได้ด้วยรถไฟประสิทธิภาพสูงของเกาหลี
“ถึงแล้วบอกผมด้วย แล้วผมขอเชิญคุณกับเพื่อนเป็นแขกของผมไปดินเนอร์กัน”
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่นัดเจอกันที่ไหนดีคะ บอกพิกัดมา เดี๋ยวพวกเรานั่งรถไฟไป”
“ผมจะไปรับ”
“อย่าเลย มันไกล เดี๋ยวไปหาน่ะ สบายมาก”
“ผมจะไปรับ”
“เฮ้ พวกเราสี่คน ตัวโตๆกันทั้งนั้น รถคุณไม่นั่งสะดวกหรอก”
“ผม... บอก... ว่า... จะไปรับ”
โธ่เอ๋ย ก็คนมันเกรงใจ ตามมาทีหลังตอนเขาทำงานกันเสร็จแล้ว ไม่ได้ไปช่วยทำมาหากิน กะว่ามาถึงก็ลัลล้า แฮะ แฮะ แต่เอาฟะ ดูๆท่าทางเฮียแกจะเริ่มอารมณ์เสีย ทำตัวว่าง่ายสักหน่อยเห็นจะเหมาะกว่า
อดนึกพิลึกๆไม่ได้ คนที่ฉันทำงานให้ส่วนใหญ่ มักต้องใช้ความอดทนทางอารมณ์สูงไม่ใช่น้อย เพราะแม่ค้าหน้ากลมนิยมเอาความสุขของตนเป็นที่ตั้ง อีกทั้งยังตามใจตัวเองสุดๆ ก็เนอะ คนอะไร ทำมั้ยทำไมถึงได้โชคดี มีแต่คนดีๆ ตามใจเรา เข้ามาใช้บริการ
ชาติก่อนทำบุญมาด้วยอะไรหนอ?
“ระวังเถอะ กรรมจะตามสนอง ซ่านักละก็” เสียงเปรี้ยวๆในใจแว้ดขึ้นมาให้สะดุ้งเล่นๆ
เอาน่า ถ้าแม่ค้ารับงานแล้วทุ่มสุดตัวเสมอ ไปวัดกันที่ผลลัพธ์ได้เลย ไอ้เรื่องคะแนนจิตพิศวาส เอ้ยจิตพิสัย แม่ค้าไม่เอาก็ได้
.......แม่ค้าหน้ากลม.....(ว่าด้วยประสบการณ์ร่วมงานกับเหล่าโอป้า)
แม่ค้าหน้ากลม (ฉันเอง) จัดแจงชักชวนสหายสนิทหลังจากผู้มีอุปการคุณในเกาหลี ได้เสนอมอบบัตรเข้าชมพิธีเปิดกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ให้แปดที่นั่ง โดยสี่ที่ สำหรับซัพพลายเออร์น่ารักชาวไทย ที่โอป้า (พี่ชาย)หน้านวลค้าขายกันมาหลายปีโดยมีฉันเป็นตัวยุ่งคอยป่วนและประสานงาน
ฉันจัดแจงจัดสรรอีกสี่ใบให้คณะพรรคและจองเที่ยวบินกับที่พักไว้แต่เนิ่นๆ
แน่ละ แม่ค้าผู้แบกเป้เป็นสรณะ ย่อมยึดหลัก”ของถูกนั่นแหละดี” และให้ประจวบเหมาะกับตั๋วโปรโมชั่นของสายการบินต้นทุนต่ำที่ออกราคาลอยต่ำลงมาให้ตะปป ได้ตั๋วเครื่องบินราคาถูกมาก ดังนั้นเรื่องที่พัก จะยอมแพ้ไม่ได้ แต่ครั้นจะให้ซอกซอนไปนอนเกสท์เฮ้าส์ เห็นทีผู้มีอุปการคุณในเกาหลีอาจมีตาเขียวใส่และอาจโดนข้อหาไม่ช่วยกันทำมาหากิน ด้วยฉันปล่อยให้ทีมซัพพลายเออร์ผู้น่ารักและแสนดี ไปทำงานทำการเยี่ยมเยียนลูกค้าในเกาหลีกันก่อนล่วงหน้ากับโอป้าหน้านวล โดยฉันบินตามไปทีหลังแบบเท่ๆ
“คุณจะให้ผมไปรับที่สนามบินไหม?” คำถามเรียบๆไร้แววประชดประชันถูกส่งมา
“โอ๊ะ ไม่ต้องค่ะ ทางที่พักมีรถมารับ พวกเราจองโรงแรมใกล้สนามบินมากเลยนะ”
“ผมรู้” เดาว่าท่าทางคนตอบคงเนือยๆ เพราะฉันจองที่พักห่างจากบริษัทและบ้านพักของเขาเอาเรื่อง
แต่...ใครจะสน ขืนให้เขาจอง ฉันคงไม่แคล้วต้องจ่ายหนัก เพราะฝ่ายซัพพลายเออร์น่ารักนั้นพักโรงแรมห้าดาวใจกลางกรุงโซล แม่ค้าตัวหนัก แต่กระเป๋าไม่ได้หนักตามน้ำหนักตัวจำเป็นต้องหาที่พักให้เหมาะสมกับสถานภาพ ซึ่งต้องดูดีพอที่จะเปิดเผยต่อเหล่าคู่ค้าที่อาจมารับมาส่งตามธรรมเนียมอนุรักษ์นิยม และสะดวกพอที่ทีมของฉันจะเดินทางไปไหนมาไหนได้ด้วยรถไฟประสิทธิภาพสูงของเกาหลี
“ถึงแล้วบอกผมด้วย แล้วผมขอเชิญคุณกับเพื่อนเป็นแขกของผมไปดินเนอร์กัน”
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่นัดเจอกันที่ไหนดีคะ บอกพิกัดมา เดี๋ยวพวกเรานั่งรถไฟไป”
“ผมจะไปรับ”
“อย่าเลย มันไกล เดี๋ยวไปหาน่ะ สบายมาก”
“ผมจะไปรับ”
“เฮ้ พวกเราสี่คน ตัวโตๆกันทั้งนั้น รถคุณไม่นั่งสะดวกหรอก”
“ผม... บอก... ว่า... จะไปรับ”
โธ่เอ๋ย ก็คนมันเกรงใจ ตามมาทีหลังตอนเขาทำงานกันเสร็จแล้ว ไม่ได้ไปช่วยทำมาหากิน กะว่ามาถึงก็ลัลล้า แฮะ แฮะ แต่เอาฟะ ดูๆท่าทางเฮียแกจะเริ่มอารมณ์เสีย ทำตัวว่าง่ายสักหน่อยเห็นจะเหมาะกว่า
อดนึกพิลึกๆไม่ได้ คนที่ฉันทำงานให้ส่วนใหญ่ มักต้องใช้ความอดทนทางอารมณ์สูงไม่ใช่น้อย เพราะแม่ค้าหน้ากลมนิยมเอาความสุขของตนเป็นที่ตั้ง อีกทั้งยังตามใจตัวเองสุดๆ ก็เนอะ คนอะไร ทำมั้ยทำไมถึงได้โชคดี มีแต่คนดีๆ ตามใจเรา เข้ามาใช้บริการ
ชาติก่อนทำบุญมาด้วยอะไรหนอ?
“ระวังเถอะ กรรมจะตามสนอง ซ่านักละก็” เสียงเปรี้ยวๆในใจแว้ดขึ้นมาให้สะดุ้งเล่นๆ
เอาน่า ถ้าแม่ค้ารับงานแล้วทุ่มสุดตัวเสมอ ไปวัดกันที่ผลลัพธ์ได้เลย ไอ้เรื่องคะแนนจิตพิศวาส เอ้ยจิตพิสัย แม่ค้าไม่เอาก็ได้