คือก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนนะคะว่าเรื่องนี้มันอัดอั้นอยู่ในใจมานานรู้ทั้งรู้คะว่ามันบาปว่ามันผิดว่าต้องนรกกินหัวแน่ๆ แต่เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความในใจของเราไม่รู้จะไประบายกับใครแล้วคะ
ครอบครัวเรามีเราเป็นลูกสาวคิดเดียวที่จริงเรามีน้องแต่แม่คลอดน้องออกมาน้องไม่แข็งแรงพอเลยจากครอบครัวเราไป ตอนเรายังเด็กเราครอบครัวเรามีความสุขมากๆ ตอน้ด็กเราสนิทกับพ่อมากอะไรๆก็อ้อนพ่อ พ่อก็เอาอกเอาใจเรา พอโตขึ้นมาหน่อยในช่วงวัยประถมก็มีตีบ้างอะไรบ้างตามวัยเราก็เข้าใจ แต่ตอนนี้คะเราโตขึ้นมาเยอะแต่ก็ยังไม่โตจนขนาดสามารถทีครอบครัวได้คือยังเรียนอยู่ ต่อไปจะเป็นความรู้สึกในใจของเราจริงๆละ คือตอนนี้พ่อเราเปลี่ยนเป็นคนละคนกับที่เราเคยรู้จักเลย ตอนนี้พ่อเราไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแล้วแกก็ไม่ยอมไปหางานทำด้วย บางวันถ้าทำงานได้เงินมาก็เคยให้แม่เลยแกจะเอาเงินไปแทงบอลหมด ค่ารถ ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าใช้ภายในบ้าน ไม่เคยจ่ายมาหลายเดือนแล้วคะ ในขณะที่แม่ดิ้นรนทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวอยู่รอดจนบางทีมันทำให้เราคิดว่าอยากอยู่กับแม่แต่ 2 คน
เดือนที่แล้ว รถที่บ้านจะโดนยึดแม่ก็บอกให้พ่อช่วยจ่ายพ่อเองก็รับปากแต่ถึงวันจ่ายจริงแกบอกไม่มี สุดท้ายก็ต้องเป็นแม่ที่ไปกู้เงินคนอื่นมาจ่าย เราเองก็ทำงานพาร์ทไทม์ช่วยแม่บ้าง แต่พ่อกับไม่รู้สึกเราก็ไม่รู้ว่ารู้สึกหรือไม่รู้สึก กลับบ้านมาเมาทุกวันแต่ถามถึงตังบอกตังไม่มี เท่าที่จำได้นะเราขออะไรไปพ่อไม่เคยให้ได้สักอย่างรับปากว่าจะให้เราก็รอๆๆๆ แต่พอถึงวันก็บอกไม่ได้แล้ว แต่แม่เราให้เราได้ทุกอย่างแต่อยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วพ่อไม่จ่ายค่าเทอมมาให้หลายเทอม บางทีนะพ่อเราไปติดหนี้คนอื่นมา จนเจ้าหนี้ต้องมาตามถึงบ้านแต่เค้ากลับหนีแล้วให้เรากับแม่คอยตอบคำถามทุกวี่ทุกวันเพราะเค้ามาทวงทุกวัน สุดท้ายแม่เราอีกละคะที่ต้องไปยืมเงินคนอื่นมาใช้หนี้ให้
** ความรู้สึกที่เรามีกับพ่อ จนมันทำให้เราคิดว่าไม่อยากมีพ่อแล้ว รู้นะว่าครอบครัวอื่นอาจจะเจอหนักกว่าแต่สำหรับเราแค่นี้ก็เกินพอแล้ว รู้ว่าไม่มีครอบครัวไหนที่สมบรูณ์แบบแต่บางทีมันก็อดคิดไม่ได้
***แม่เองก็สอนเรานะ แม่ชอบถามเราว่าโตมามีจะเลี้ยงพ่อไหม เราก็บอกเลยว่าเค้าทำยังไงไว้ก็จะได้รับผลอย่างงั้น แม่ก็บอกว่าเป็นลูกต้องเลี้ยงพ่อแม่นะ มันบาป แต่เราคิดในใจเลยว่า เรายอมเป็นคน "อกตัญญู"
มันสุดจะทน กับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อแต่ทำตัวแบบนี้
ครอบครัวเรามีเราเป็นลูกสาวคิดเดียวที่จริงเรามีน้องแต่แม่คลอดน้องออกมาน้องไม่แข็งแรงพอเลยจากครอบครัวเราไป ตอนเรายังเด็กเราครอบครัวเรามีความสุขมากๆ ตอน้ด็กเราสนิทกับพ่อมากอะไรๆก็อ้อนพ่อ พ่อก็เอาอกเอาใจเรา พอโตขึ้นมาหน่อยในช่วงวัยประถมก็มีตีบ้างอะไรบ้างตามวัยเราก็เข้าใจ แต่ตอนนี้คะเราโตขึ้นมาเยอะแต่ก็ยังไม่โตจนขนาดสามารถทีครอบครัวได้คือยังเรียนอยู่ ต่อไปจะเป็นความรู้สึกในใจของเราจริงๆละ คือตอนนี้พ่อเราเปลี่ยนเป็นคนละคนกับที่เราเคยรู้จักเลย ตอนนี้พ่อเราไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแล้วแกก็ไม่ยอมไปหางานทำด้วย บางวันถ้าทำงานได้เงินมาก็เคยให้แม่เลยแกจะเอาเงินไปแทงบอลหมด ค่ารถ ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าใช้ภายในบ้าน ไม่เคยจ่ายมาหลายเดือนแล้วคะ ในขณะที่แม่ดิ้นรนทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวอยู่รอดจนบางทีมันทำให้เราคิดว่าอยากอยู่กับแม่แต่ 2 คน
เดือนที่แล้ว รถที่บ้านจะโดนยึดแม่ก็บอกให้พ่อช่วยจ่ายพ่อเองก็รับปากแต่ถึงวันจ่ายจริงแกบอกไม่มี สุดท้ายก็ต้องเป็นแม่ที่ไปกู้เงินคนอื่นมาจ่าย เราเองก็ทำงานพาร์ทไทม์ช่วยแม่บ้าง แต่พ่อกับไม่รู้สึกเราก็ไม่รู้ว่ารู้สึกหรือไม่รู้สึก กลับบ้านมาเมาทุกวันแต่ถามถึงตังบอกตังไม่มี เท่าที่จำได้นะเราขออะไรไปพ่อไม่เคยให้ได้สักอย่างรับปากว่าจะให้เราก็รอๆๆๆ แต่พอถึงวันก็บอกไม่ได้แล้ว แต่แม่เราให้เราได้ทุกอย่างแต่อยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วพ่อไม่จ่ายค่าเทอมมาให้หลายเทอม บางทีนะพ่อเราไปติดหนี้คนอื่นมา จนเจ้าหนี้ต้องมาตามถึงบ้านแต่เค้ากลับหนีแล้วให้เรากับแม่คอยตอบคำถามทุกวี่ทุกวันเพราะเค้ามาทวงทุกวัน สุดท้ายแม่เราอีกละคะที่ต้องไปยืมเงินคนอื่นมาใช้หนี้ให้
** ความรู้สึกที่เรามีกับพ่อ จนมันทำให้เราคิดว่าไม่อยากมีพ่อแล้ว รู้นะว่าครอบครัวอื่นอาจจะเจอหนักกว่าแต่สำหรับเราแค่นี้ก็เกินพอแล้ว รู้ว่าไม่มีครอบครัวไหนที่สมบรูณ์แบบแต่บางทีมันก็อดคิดไม่ได้
***แม่เองก็สอนเรานะ แม่ชอบถามเราว่าโตมามีจะเลี้ยงพ่อไหม เราก็บอกเลยว่าเค้าทำยังไงไว้ก็จะได้รับผลอย่างงั้น แม่ก็บอกว่าเป็นลูกต้องเลี้ยงพ่อแม่นะ มันบาป แต่เราคิดในใจเลยว่า เรายอมเป็นคน "อกตัญญู"