สวัสดีค่ะ
จขกท. เคยได้ยินว่า ความทุกข์จะมากจะน้อย อยู่ที่เรามอง .... ตอนนี้ จขกท ทุกข์ใจเหลือเกินค่ะ อยากให้ช่วยอ่านและพิจารณาทีค่ะ
ว่าทุกข์ของเรา ที่เราคิดว่าแสนสาหัส ไปต่อทางไหนก็ไม่ได้ สำหรับคนอื่นแล้วมันเป็นปัญหา เป็นทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ หรือป็นแค่เรื่องเล็กน้อยคะ
ปัจจุบัน จขกท อายุ 28 ปีค่ะ เรียนจบปริญญาโทสายวิทยาศาสตร์
เคยทำงานมาแล้ว 2-3 ที่ ล่าสุดทำงานในโรงงานค่ะ ตัดสินใจลาออกเพราะคิดว่าน่าจะไม่รุ่ง และคิดว่าสวัสดิการไม่โอเค
ตกงานอยู่ 3-4 เดือน พยายามหางาน สมัครงาน และไปสัมภาษณ์หลายที่มาก แต่ก็ไม่ได้ซักที จนเงินที่มี และเงินชดเชยจากประกันสังคมหมดลง
เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ตัดสินใจค่ะ ตัดสินใจกดเงินจากบัตรเครดิต จำนวน 25,000 บาท มาเปิดร้านขายไอศกรีมเล็กๆ แถวบ้าน
(ขอบอกว่าชาตินี้ไม่คิดจะสร้างหนี้ให้ตัวเองค่ะ สมัครบัตรเครดิตเพราะผ่อนโน๊ตบุ๊ค 0% ... คิดว่าถ้าผ่อนหมดจะปิดบัตรทันที
แต่ก็ตัดสินใจกดเงิน ออกมาเพราะอยากเปิดร้านค่ะ)
เริ่มจากตอนเช้า ขายขนมจีบ ซาลาเปา ค่ะ ไปรับเค้ามาอีกที แต่ปรากฎว่าขายไม่ได้เลยค่ะ ขาดทุนย่อยยับ ขายได้ 1 อาทิตย์ก็ต้องเลิกขาย
อุปกรณ์ทุกอย่างที่ลงทุนไป สูญหมดค่ะ
และกลางวันก็ขายไอศกรีม แรกๆก็ได้วันละ 200-300 บาท ซึ่งบอกเลยว่าไม่คุมทั้งค่าแรง ค่าวัตถุดิบ และค่าเช่าสถานที่
ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ ขายได้วันละ 100 กว่าบาท ... จขกท หมดหนทางแล้วค่ะ
ตอนแรกตั้งใจว่า ขายของเล็กๆน้อยๆ เพิ่มทุนไปเรื่อยๆ แล้วค่อยขยับขยายร้านไปตามกำลังค่ะ
ตั้งใจอยากขายข้าวเหนียวหมูทอดตอนเช้า แทนการขายขนมจีบ ซาลาเปาที่ขายไม่ได้
กลางวันก็ขายไอศกรีม กาแฟสด ไปค่ะ
ส่วนตอนเย็น ใกล้หน้าหนาวแล้วอยากทำจุ่มจิ้ม แจ่วฮ้อนขาย
แต่ตอนนี้ ทุนหาย กำไรหด ค่ะ ไปต่อไม่เป็นเลยค่ะ
เป็นหนี้บัตรเครดิตทั้งหมดเกือบสี่หมื่น (ค่าโน๊ตบุ๊ก กับกดเงินสด) โดนโทรตามทุกวันเลยค่ะ ดอกเบี้ยก็คงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันๆ
ตอนนี้โดนตราหน้าว่า
จบตั้งปริญญาโท ทำได้แค่นี้หรอ
สมน้ำหน้า ลาออกมาทำไม มีงานทำดีๆไม่ชอบ
อายุจะ 30 อยู่แล้ว ยังขอเงินพ่อกับแม่อยู่เลย (พ่อกับแม่เรา ก็ภาระหนี้สินเยอะเหมือนกันค่ะ)
อ่านแล้ว เราสมควรทุกข์กับมันมากมั้ยคะ หรือ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ สำหรับทุกคน แชร์ได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
ทุกข์ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ จะเป็นเรื่องเล็กน้อยของทุกคนรึเปล่าคะ
จขกท. เคยได้ยินว่า ความทุกข์จะมากจะน้อย อยู่ที่เรามอง .... ตอนนี้ จขกท ทุกข์ใจเหลือเกินค่ะ อยากให้ช่วยอ่านและพิจารณาทีค่ะ
ว่าทุกข์ของเรา ที่เราคิดว่าแสนสาหัส ไปต่อทางไหนก็ไม่ได้ สำหรับคนอื่นแล้วมันเป็นปัญหา เป็นทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ หรือป็นแค่เรื่องเล็กน้อยคะ
ปัจจุบัน จขกท อายุ 28 ปีค่ะ เรียนจบปริญญาโทสายวิทยาศาสตร์
เคยทำงานมาแล้ว 2-3 ที่ ล่าสุดทำงานในโรงงานค่ะ ตัดสินใจลาออกเพราะคิดว่าน่าจะไม่รุ่ง และคิดว่าสวัสดิการไม่โอเค
ตกงานอยู่ 3-4 เดือน พยายามหางาน สมัครงาน และไปสัมภาษณ์หลายที่มาก แต่ก็ไม่ได้ซักที จนเงินที่มี และเงินชดเชยจากประกันสังคมหมดลง
เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ตัดสินใจค่ะ ตัดสินใจกดเงินจากบัตรเครดิต จำนวน 25,000 บาท มาเปิดร้านขายไอศกรีมเล็กๆ แถวบ้าน
(ขอบอกว่าชาตินี้ไม่คิดจะสร้างหนี้ให้ตัวเองค่ะ สมัครบัตรเครดิตเพราะผ่อนโน๊ตบุ๊ค 0% ... คิดว่าถ้าผ่อนหมดจะปิดบัตรทันที
แต่ก็ตัดสินใจกดเงิน ออกมาเพราะอยากเปิดร้านค่ะ)
เริ่มจากตอนเช้า ขายขนมจีบ ซาลาเปา ค่ะ ไปรับเค้ามาอีกที แต่ปรากฎว่าขายไม่ได้เลยค่ะ ขาดทุนย่อยยับ ขายได้ 1 อาทิตย์ก็ต้องเลิกขาย
อุปกรณ์ทุกอย่างที่ลงทุนไป สูญหมดค่ะ
และกลางวันก็ขายไอศกรีม แรกๆก็ได้วันละ 200-300 บาท ซึ่งบอกเลยว่าไม่คุมทั้งค่าแรง ค่าวัตถุดิบ และค่าเช่าสถานที่
ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ ขายได้วันละ 100 กว่าบาท ... จขกท หมดหนทางแล้วค่ะ
ตอนแรกตั้งใจว่า ขายของเล็กๆน้อยๆ เพิ่มทุนไปเรื่อยๆ แล้วค่อยขยับขยายร้านไปตามกำลังค่ะ
ตั้งใจอยากขายข้าวเหนียวหมูทอดตอนเช้า แทนการขายขนมจีบ ซาลาเปาที่ขายไม่ได้
กลางวันก็ขายไอศกรีม กาแฟสด ไปค่ะ
ส่วนตอนเย็น ใกล้หน้าหนาวแล้วอยากทำจุ่มจิ้ม แจ่วฮ้อนขาย
แต่ตอนนี้ ทุนหาย กำไรหด ค่ะ ไปต่อไม่เป็นเลยค่ะ
เป็นหนี้บัตรเครดิตทั้งหมดเกือบสี่หมื่น (ค่าโน๊ตบุ๊ก กับกดเงินสด) โดนโทรตามทุกวันเลยค่ะ ดอกเบี้ยก็คงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันๆ
ตอนนี้โดนตราหน้าว่า
จบตั้งปริญญาโท ทำได้แค่นี้หรอ
สมน้ำหน้า ลาออกมาทำไม มีงานทำดีๆไม่ชอบ
อายุจะ 30 อยู่แล้ว ยังขอเงินพ่อกับแม่อยู่เลย (พ่อกับแม่เรา ก็ภาระหนี้สินเยอะเหมือนกันค่ะ)
อ่านแล้ว เราสมควรทุกข์กับมันมากมั้ยคะ หรือ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ สำหรับทุกคน แชร์ได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ