เกือบ5ปีมาแล้ว ใจยังสั่นหน้าชาๆ ขอระบาย...

วันนี้มันควรเป็นวันดีๆ วันที่เราควรรำลึกถึงสิ่งดีงามต่างๆที่ผ่านเข้ามา

และเราควรมีความสุขกับสิ่งรอบตัว

ใช่...มันควรเป็นแบบนั้น ตั้งแต่เราตัดสินใจหันหลังให้กับใครคนนั้น

แต่เปล่าเลย วันนี้ใจเรายังสั่น หน้าชาไปเลย

เมื่อ...รู้ว่า...ตั้งแต่เราจากมา

พวกเขามีความสุขกันมากขนาดไหน

เราเพิ่งรู้ก็วันนี้. วันสำคัญของเรา

เราหวังว่าจะเปิดบันทึกเล่มเก่าเพื่อย้อนเวลาดูความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง

ทั้งความคิดต่างๆที่ผ่านมา เราแค่อยากจะรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไรตอนนั้น (เฟซบุคที่เรายกเลิกไปเกือบ5ปี)

จึงเข้ารหัส หลังจากทิ้งร้างไปนาน
เข้าไปเพื่ออ่านความรู้สึกต่างๆที่โพสทิ้งไว้

แต่...สิ่งที่เราทำคือเข้าไปดูทามไลน์ของใครคนนั้น

ยังมีรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม...
ยังร่าเริงและดูดีกว่าตอนที่มีเรา
ข้างๆมีใครอีกคนที่ไม่ใช่เราแล้ว

มีภาพถ่ายที่ไปเที่ยวด้วยกัน
มีคำหวานที่บอกผ่านกัน...

มีกิจกรรมต่างๆที่ทำร่วมกัน...

ไม่มีที่ว่างตรงไหนเลยที่จะให้เราแทรกไปได้

ไม่มีทางที่ใครคนนั้นจะคิดถึงเราอีกเลย

กลับเป็นเราที่คอยคิดถึงแต่เรื่องเดิมๆเก่า
จนกระทั่งวันนี้

บางทีการหายไปเลยไม่รับรู้เรื่องราว ทั้งๆที่ใจยังอยากรู้ พอได้มารู้มันเจ็บปวดชาๆ มากกว่าการเห็นเขาคู่กันทุกๆวันเลยนะ

รำลึกฝังใจ สตาฟอดีตไว้แค่ฝ่ายเดียว

ขอกำลังใจ....ได้ไหมจากตรงนี้