*เสียงบ่นของคนตัวเล็ก*

ไม่ต้องสงสัยเลยครับ 158 ซม.
ใช่ครับความสูงของผมเอง และไม่ตกใจครับ ผมผู้ชายสูง 158 ซม.
(หรือจะเรียกว่าแคระก็ได้)
ผมชื่อ  "จิม"  ครับ
แต่เดี๋ยวนะผมควรจะชินใช่ป่ะกับความสูงระดับนี้ในการใช้ชีวิตประจำวัน
เชื่อผมเถอะ ถ้าคุณคนไหนที่ตัวเตี้ยๆเหมือนกันคงจะเข้าใจ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยเรียน อาจารย์จะให้ต่อแถวตรงเรียกระดับส่วนสูง
ซึ่งแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ผมก็ต้องไปอยู่หน้าแถวตลอด  
แต่ในบางทีข้อเสียมันก็มีข้อดีอยู่นะครับ ในบางครั้งผมอยากจะแอบงีบ
เพียงแค่ผมไปแอบหลังแถวเกือบคนสุดท้ายก็เนียนอาจารย์ไม่เห็นแล้ว
ความเตี้ยระดับนี้ผมมักจะโดนเพื่อนล้อเพื่อนแกล้งเป็นประจำ
แล้วก็จะกลับบ้านร้องไห้เกือบทุกวัน

แล้วรู้ไหมครับที่โดนแกล้งบ่อยๆนี้ไม่ใช่เพราะอะไรเลยนอกไปจากความน่ารักน่าเอ็นดูของผม (ชมตัวเองซะงั้น) ที่ตัวเล็กๆตากลมโตแบ๋วๆ
ทำให้อาจารย์หลายๆคนเอ็นดูผมจนผมเป็นเหมือนลูกรักของครูประจำชั้น
จนทำให้เพื่อนๆส่วนใหญ่จะหมั่นไส้ นานเลยครับกว่าจะเข้ากับทุกคนในห้องได้


โตมาเข้ามหาลัยก็โดนรุ่นพี่ล้อไม่พ้นเรื่องโดนแกล้งและที่แย่หนักเลย
คืออาจารย์ครับเขาก็ค่อนข้างจะเอ็นดูนะครับ
แต่ไม่เป็นผลเท่าตอนเรียนมัธยมส่วนเรื่องเพื่อนๆหาได้น้อยกว่ามัธยมเยอะเลย
แถมคนหมั่นไส้และชอบแกล้งผมเยอะกว่าตอนมัธยมเสียอีก
ทั้งจับแก้ผ้าบ้าง ทั้งอุ้มเหวี่ยงเล่นบ้าง สารพัดผมไม่อยากพูดให้หมดหรอกครับ
มันน่าอาย

แล้วเรื่องใช้ชีวิตก็แสนจะน่าสงสาร
ก็คิดดูสิครับ เวลาผมจะหยิบของบนที่สูงๆในห้างผมต้องคอยมองซ้ายมองขวาหันหาพนักงานช่วย
เวลาจะเช็ดทำความสะอาดตู้ต้องหา  อะไรมาต่อขา
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกวาดยักใยบนเพดานจะทำทีต้องไปยกโต๊ะสูงๆมาวาง
หนักก็หนัก เวลาจะคุยกับคนสูงๆก็แสนทรมาน
เงยคอเหมือนหมาน้อยมองเครื่องบิน เมื้อยโครตๆ
เรื่องความรักนี้ก็แสนเศร้าเลยครับเพราะความสูงแค่นี้
ผู้หญิงเขาไม่สนใจหรอกครับ พอไปจีบก็ส่ายหน้ากันทุกคน แห้วทุกรายไปสิน้า
แต่เอาเถอะผมชินแล้วครับ ตอนนี้ก็สนใจเรื่องเรียนมากกว่า

ตอนขึ้นรถไฟฟ้าหรือรถเมล์คนเยอะๆ ตอนเด็กๆก็ดีหรอกครับ
ผู้ใหญ่ลุกให้นั่งประจำเลย แต่โตมาต้องมายืนไอ้ยืนผมไม่เท่าไหร่หรอกครับเป็นผู้ชาย ผมสบายๆ แต่ถ้าเป็นรถเมล์พูดได้เต็มปากเลยครับว่า
จับไม่ถึง ไอ้ราวจับนั้นมันแสนจะสูง
(เอ๊ะ กูว่าเตี้ยไปต่างหากละ ไอ้จิม)
แล้วไหนจะชั้นหนังสือในห้องสมุดอีก จะหยิบชั้น4-5 นี้
เห้อ ต้องถอนหายใจทุกครั้ง





แต่มีครั้งนึงที่ผมต้องขอบคุณความเตี้ยของผมเอง เพราะในขณะที่ผมพยายามเอื้อมมือหยิบหนังสือชั้นที่ 6 ที่จะพยายามเขย่งเท่าไหร่ก็แทบจะไม่ถึง อยู่ๆก็มีมือมาแย่งหนังสือที่ผมจะหยิบ คิดในใจ
(แมร่งกูพยายามหยิบตั้งนานมาแย่งกูทำไมวะ)
แต่ดันตกใจเสียก่อน
ก็ช่วยไม่ได้นิครับคนกำลังทำสมาธิกับการหยิบหนังสือเล่มนั้น ก็เลยอุทานไปว่า
"เชี้ย!!" แล้วหันกลับไปมองด้วยความตกใจ
แต่เวนกำจริงๆ มือดันปัดไปโดน
จุดอ่อนของผู้ชายทุกคนที่ถ้าแค่สะกิดก็ทำให้สะดุ้งได้ ลองนึกภาพนะครับ
ผมหันไปด้วยความเร็วที่กำลังตกใจอยู่มือก็ต้องเหวี่ยงแรงใช่ไหมครับ
นายนั้นที่หยิบหนังสือที่ผมจับจ้องอยู่ไป
ก็สะดุ้งงอตัวมาเพราะมือผมดันไปโดนเป้าเขาเต็มเปา
แล้วไงละ ยืนประชิดขนาดนี้
ความสูงผมก็แค่หน้าอกเขา
พอเขางอตัวด้วยความตกใจเหมือนกันทั้งคู่กลายเป็นว่า
ริมฝีปากเขาโดนหน้าผากผมซะงั้น ทีนี้กลายเป็นตกใจสองระดับเลยสิผม
(ในใจก็คิดว่าเขาจะต้องตั้งใจแน่ๆ)

........


"เมื่อรู้จุดด้อย ควรเปลี่ยนจุดด้อยให้เป็นจุดเด่น แล้วชีวิตจะง่ายขึ้นเยอะ"