ส วั ส ดี ค่ะ..เล่นพันทิพย์มาเกินสิบปี เป็นกระทู้แรกที่ตั้ง ปกติเป็นคนมีอะไรก็จะแก้ไขเองตลอด ไม่ปรึกษาใคร แต่รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองแย่จริงๆ อยากได้คำแนะนำจากคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ไม่อยากตัดสินใจพลาดอีก เพราะตัวเองก็เริ่มอายุเยอะแล้ว ขอน้อมรับทุกความเห็นค่ะ ชี้แนะ รึ ดุด่าว่ากล่าวก็ได้ เผื่อจะตื่นซักที
ปัจจุบันอายุ 30 ปีค่ะ ทำงานมาตั้งแต่เรียนป.ตรี ทำงานมาหลายอย่างมาก ตั้งแต่ เด็กเสริฟลานเบียร์ เด็กเสริฟร้านฟาสฟูส PC ตามห้าง ขายของแบกะดินในสวนบ้าง หน้าสยามบ้าง เดินขายซิมบ้าง พอเรียนจบก็ทำงานตามสายที่เรียนมา เป็นผู้ช่วยนักวิจัย ลืมบอกเรียนคณะวิทย์มาค่ะ ตอนแรกจะต่อโท พอไปทำจริงๆกลับไม่ชอบ แต่ตอนที่ทำงานประจำก็ทำพาสทามไปด้วย แล้วก็หาลู่ทางขายของ ได้ทำเลเล็กๆหน้าสวนจตุจักร กับสะพานพุทธ ช่วงนั้นจำได้ว่าเป็นช่วงที่เวลานอนแทบไม่มี เพราะทำงานหลายอย่างในเวลาเดียวกัน แทบแย่ค่ะ พอดีเพื่อนได้ที่ขายส่งที่ประตูน้ำชวนหุ้นคนละครึ่งร้าน ก็เอาวะ ไหนๆก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว เอาให้มันเต็มที่ไปเลย ( คิดผิดมากเลยค่ะ ... เพราะอะไรเดี๋ยวเฉลยนะคะ) เลยตัดสินใจลาออกจากงานประจำ ไปขายของอย่างเดียว ของที่ขายก็ไปคัดมาจากโรงเกลือค่ะ สนุกดีค่ะ ได้ประสบการณ์ชีวิต ได้ไปปีนภูเขากองผ้า โดนเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงฟันหัวแบะ โดนโกง สารพัดค่ะ กว่าจะได้ร้านประจำที่ไว้ใจได้... เจ็บมาเยอะ ( จริงๆ เราอยากเล่ารายละเอียดการหาของขายจากโรงเกลือ เผื่อมีใครสนใจ แต่เรากลัวมันจะยืดยาวไป ถ้ามีคนสนใจเราค่อยเปิดกระทู้ใหม่ 55 ) ทำอยู่ 2 ปีกว่าค่ะ ขายของดีพอตัวไปเอาอาทิตย์ละ 2 รอบแทบไม่พอขาย แต่ด้วยความที่เราทำหลายร้าน แล้วไม่ได้ทำบัญชี กลายว่าเราขายดี แต่เราไม่มีเงินเก็บเลย ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเงินมันไปจมอยู่ร้านไหน จนกรุงเทพน้ำท่วมค่ะ เราเลิกหมดเลย หนีน้ำกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ด้วยความที่ทำงานมาตลอดตั้งแต่เรียน กะว่าพักซักเดือน ไปอยู่บ้านได้ไม่เกินสองอาทิตย์ เริ่มเซ็ง หางานใหม่ทำ ไปสมัครงาน วันเดียวเค้าก็ให้เริ่มเลยค่ะ เป็นงานโรงงานทำกุ้งส่งนอก เราเป็นเจ้าหน้าที่ห้องแล็ปตรวจสอบคุณภาพอาหารค่ะ ทำได้ไม่กี่เดือนเริ่มคิดถึงกรุงเทพ ประจวบกับคนรู้จักโทรมาคุยแล้วชวนมาไปทำงานด้วยกันที่กรุงเทพ เลยตัดสินใจขึ้นมาหลังจากลาออกจากที่เก่า
เกริ่นมายืดยาว เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้ค่ะ ที่ทำงานปัจจุบันเรา (ขอไม่บอกนะคะว่าเป็นสถานที่ประกอบการอะไร) เงินเดือนตอนนี้ รวมทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ได้ประมาณ สองหมื่น ค่ะ เราได้ที่พักฟรี น้ำ ไฟ ฟรี ข้าวฟรี ไม่ต้องเดินทาง แต่ละวันแทบไม่ได้ใช้เงินเลย ค่าใช้จ่ายประจำวัน มีโกโก้ปั่น 30 บาท วันไหนเซ็งๆ ก็จะมีค่าเช่าหนังสือการ์ตูนมาอ่านอีก ประมาณ 20 บาท เราทำงาน วันละ 10-12 ชม. หยุดเดือนละ 3 วัน ห้ามติด ศุกร์ เสาร์ เพราะลูกค้าจะเยอะ ไม่มีวันหยุดนักขัด ไม่มีหยุดปีใหม่ สงกรานต์ วันเข้าพรรษา วันพ่อ วันแม่ …. บลา บลา ไม่มีโบนัส คือร้านเราเปิด 365 วัน เริ่มงาน 4 โมงเย็น เลิกก็ประมาณ ตี 2.30 – 4 .00 แล้วแต่ลูกค้า วันไหนเยอะ 6 โมงเช้าก็เคย ไม่มีโอทีนะคะ ชีวิตแค่ทำงานกับนอนก็หมดไป 24 ชม. แล้ว ทำมาสองปีกว่า ไม่มีสังคม ไม่มีเวลาไปไหน ไม่มีเพื่อน แม้กระทั่งเพื่อนที่ทำงาน ( ตำแหน่งที่ทำ ห้ามสนิทกับคนค่ะ เพราะในองกรค์มันมีการโกงกันง่าย เราก็เลยวางระยะห่าง ไม่อยากให้เกิดปัญห า ) ด้วยความที่วันๆ ทำแต่งานไม่มีสังคม ทำให้เราเริ่มเป็นโรคจิต ชอบร้องไห้คนเดียวโดยไม่มีเหตุผลบ่อยขึ้น ยิ่งไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับใคร ไม่อยากคุยกับใคร เคยลบไลน์ทิ้ง ปิดโทรศัพท์เป็นอาทิตย์ แต่ด้วยเนื้องานจำเป็นต้องใช้ไลน์ในการทำงาน รายงานเจ้านาย จึงโดนบังคับให้ต้องใช้โทรศัพ ท์ ( อุตส่าห์โกหกเจ้านายว่าโทรศัพท์เสีย ) เราพยายามหางานอดิเรกแล้วนะคะ แต่ด้วยเวลาส่วนตัวที่มีน้อยจึงทำอะไรไม่ได้มาก ใจจริงๆ อยากออกจากงานมาก แต่ที่นี่ทำให้มีเงินเก็บเพราะ เราแทบจะไม่มี่รายจ่ายอะไร และไม่มีเวลาออกไปไหนเลย เก็บเงินมาปีกว่าแล้วค่ะ จริงๆบอกว่าเก็บก็ไม่ใช่ แต่แค่ไม่มีเวลาใช้ตังค์ แล้วนิสัยส่วนตัวถ้าอะไรที่คิดว่ายังไม่จำเป็นก็จะไม่ซื้อค่ะ ทำให้เหลือเงิน ตอนนี้มีอยู่ 30 K ถ้าทำต่อไปตั้งใจเก็บให้ได้ปีละ 20 K ถ้าทนทำไม่กี่ปีคงมีเงินล้าน แต่รู้สึกว่าถ้าทนต่อไปอาการเราจะแย่กว่านี้ไหม รึจะไปหางานใหม่ดี ไปเริ่มใหม่ไปตายเอาดาบหน้า แต่ในใจก็คิดว่าถ้าเปลี่ยนงานไปจะไปเจอสภาพเดิมๆ แถมอาจต้องมีรายจ่ายเพิ่มขึ้น ทั้งค่าที่พัก ค่ากิน ค่ารถ แต่ด้วยความที่ทำงานมาหลายอย่างหลากหลาย เพื่อนๆที่สนิทมักชมว่าเราเก่ง ทำได้ทุกอย่าง ด้วยความที่เป็นคนหัวไว ตอนนี้ในบริษัท นอกจากตำแหน่งประจำของตัวเอง พวกงานออฟฟิตก็ทำได้ ตั้งแต่ บัญชี สโตร์ บุคคล ช่วงไหนตำแหน่งไหนคนขาด มักโดนควบ แล้วต้องคอยสอนงานเด็กใหม่ที่เข้ามาทำเสมอ แต่เราไม่เคยมองตัวเองเก่ง ด้วยความที่ตัวเองไม่มีอะไรที่เก่งจริง เป็นพวกเป็ดทำได้ทุกอย่าง ทำให้คิดว่าออกจากงานไปจะไปสมัครอะไร ตำแหน่งอะไร เพราะไม่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน แถมอายุเริ่มเยอะ ทำให้กลัวการเปลี่ยนงาน ครั้งนี้มาก
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ เราแค่อยากขอคำแนะนำว่าเราควรทนทำต่อไปไหม รึหางานใหม่ทำดี เรื่องราวของเรามันอาจเป็นปัญหาเล็กๆเรื่องนึง ถ้าเปรียบเทียบกับปัญหาของบางคน แต่ปัญหาที่มันเกิดขึ้นกับตัวเอง ตัวของเองมักจะหาทางออกไม่เจอค่ะ อยากขอคำปรึกษาจากคนที่มาอ่าน การที่ไม่ใช่ปัญหาของตัวเอง มักใช้วิจารณญาณในการตัดสินใจได้ดีกว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เป็นคนเรียบเรียงไม่ค่อยเก่งอาจวกไปวนมา งงๆ ยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอน้อมรับทุกคำแนะนำ และ วิจารณ์ค่ะ ใจจริงอยากเล่าเรื่องที่ทำงานปัจจุบัน มันเป็นธุรกิจที่ทำกำไรได้ดี มีการบริหารที่น่าสนใจมาก แ ต่กลัวโดนอุ้ม เลยต้องขออุบไว้
จิตตก.... สับสน ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
ปัจจุบันอายุ 30 ปีค่ะ ทำงานมาตั้งแต่เรียนป.ตรี ทำงานมาหลายอย่างมาก ตั้งแต่ เด็กเสริฟลานเบียร์ เด็กเสริฟร้านฟาสฟูส PC ตามห้าง ขายของแบกะดินในสวนบ้าง หน้าสยามบ้าง เดินขายซิมบ้าง พอเรียนจบก็ทำงานตามสายที่เรียนมา เป็นผู้ช่วยนักวิจัย ลืมบอกเรียนคณะวิทย์มาค่ะ ตอนแรกจะต่อโท พอไปทำจริงๆกลับไม่ชอบ แต่ตอนที่ทำงานประจำก็ทำพาสทามไปด้วย แล้วก็หาลู่ทางขายของ ได้ทำเลเล็กๆหน้าสวนจตุจักร กับสะพานพุทธ ช่วงนั้นจำได้ว่าเป็นช่วงที่เวลานอนแทบไม่มี เพราะทำงานหลายอย่างในเวลาเดียวกัน แทบแย่ค่ะ พอดีเพื่อนได้ที่ขายส่งที่ประตูน้ำชวนหุ้นคนละครึ่งร้าน ก็เอาวะ ไหนๆก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว เอาให้มันเต็มที่ไปเลย ( คิดผิดมากเลยค่ะ ... เพราะอะไรเดี๋ยวเฉลยนะคะ) เลยตัดสินใจลาออกจากงานประจำ ไปขายของอย่างเดียว ของที่ขายก็ไปคัดมาจากโรงเกลือค่ะ สนุกดีค่ะ ได้ประสบการณ์ชีวิต ได้ไปปีนภูเขากองผ้า โดนเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงฟันหัวแบะ โดนโกง สารพัดค่ะ กว่าจะได้ร้านประจำที่ไว้ใจได้... เจ็บมาเยอะ ( จริงๆ เราอยากเล่ารายละเอียดการหาของขายจากโรงเกลือ เผื่อมีใครสนใจ แต่เรากลัวมันจะยืดยาวไป ถ้ามีคนสนใจเราค่อยเปิดกระทู้ใหม่ 55 ) ทำอยู่ 2 ปีกว่าค่ะ ขายของดีพอตัวไปเอาอาทิตย์ละ 2 รอบแทบไม่พอขาย แต่ด้วยความที่เราทำหลายร้าน แล้วไม่ได้ทำบัญชี กลายว่าเราขายดี แต่เราไม่มีเงินเก็บเลย ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเงินมันไปจมอยู่ร้านไหน จนกรุงเทพน้ำท่วมค่ะ เราเลิกหมดเลย หนีน้ำกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ด้วยความที่ทำงานมาตลอดตั้งแต่เรียน กะว่าพักซักเดือน ไปอยู่บ้านได้ไม่เกินสองอาทิตย์ เริ่มเซ็ง หางานใหม่ทำ ไปสมัครงาน วันเดียวเค้าก็ให้เริ่มเลยค่ะ เป็นงานโรงงานทำกุ้งส่งนอก เราเป็นเจ้าหน้าที่ห้องแล็ปตรวจสอบคุณภาพอาหารค่ะ ทำได้ไม่กี่เดือนเริ่มคิดถึงกรุงเทพ ประจวบกับคนรู้จักโทรมาคุยแล้วชวนมาไปทำงานด้วยกันที่กรุงเทพ เลยตัดสินใจขึ้นมาหลังจากลาออกจากที่เก่า
เกริ่นมายืดยาว เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้ค่ะ ที่ทำงานปัจจุบันเรา (ขอไม่บอกนะคะว่าเป็นสถานที่ประกอบการอะไร) เงินเดือนตอนนี้ รวมทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ได้ประมาณ สองหมื่น ค่ะ เราได้ที่พักฟรี น้ำ ไฟ ฟรี ข้าวฟรี ไม่ต้องเดินทาง แต่ละวันแทบไม่ได้ใช้เงินเลย ค่าใช้จ่ายประจำวัน มีโกโก้ปั่น 30 บาท วันไหนเซ็งๆ ก็จะมีค่าเช่าหนังสือการ์ตูนมาอ่านอีก ประมาณ 20 บาท เราทำงาน วันละ 10-12 ชม. หยุดเดือนละ 3 วัน ห้ามติด ศุกร์ เสาร์ เพราะลูกค้าจะเยอะ ไม่มีวันหยุดนักขัด ไม่มีหยุดปีใหม่ สงกรานต์ วันเข้าพรรษา วันพ่อ วันแม่ …. บลา บลา ไม่มีโบนัส คือร้านเราเปิด 365 วัน เริ่มงาน 4 โมงเย็น เลิกก็ประมาณ ตี 2.30 – 4 .00 แล้วแต่ลูกค้า วันไหนเยอะ 6 โมงเช้าก็เคย ไม่มีโอทีนะคะ ชีวิตแค่ทำงานกับนอนก็หมดไป 24 ชม. แล้ว ทำมาสองปีกว่า ไม่มีสังคม ไม่มีเวลาไปไหน ไม่มีเพื่อน แม้กระทั่งเพื่อนที่ทำงาน ( ตำแหน่งที่ทำ ห้ามสนิทกับคนค่ะ เพราะในองกรค์มันมีการโกงกันง่าย เราก็เลยวางระยะห่าง ไม่อยากให้เกิดปัญห า ) ด้วยความที่วันๆ ทำแต่งานไม่มีสังคม ทำให้เราเริ่มเป็นโรคจิต ชอบร้องไห้คนเดียวโดยไม่มีเหตุผลบ่อยขึ้น ยิ่งไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับใคร ไม่อยากคุยกับใคร เคยลบไลน์ทิ้ง ปิดโทรศัพท์เป็นอาทิตย์ แต่ด้วยเนื้องานจำเป็นต้องใช้ไลน์ในการทำงาน รายงานเจ้านาย จึงโดนบังคับให้ต้องใช้โทรศัพ ท์ ( อุตส่าห์โกหกเจ้านายว่าโทรศัพท์เสีย ) เราพยายามหางานอดิเรกแล้วนะคะ แต่ด้วยเวลาส่วนตัวที่มีน้อยจึงทำอะไรไม่ได้มาก ใจจริงๆ อยากออกจากงานมาก แต่ที่นี่ทำให้มีเงินเก็บเพราะ เราแทบจะไม่มี่รายจ่ายอะไร และไม่มีเวลาออกไปไหนเลย เก็บเงินมาปีกว่าแล้วค่ะ จริงๆบอกว่าเก็บก็ไม่ใช่ แต่แค่ไม่มีเวลาใช้ตังค์ แล้วนิสัยส่วนตัวถ้าอะไรที่คิดว่ายังไม่จำเป็นก็จะไม่ซื้อค่ะ ทำให้เหลือเงิน ตอนนี้มีอยู่ 30 K ถ้าทำต่อไปตั้งใจเก็บให้ได้ปีละ 20 K ถ้าทนทำไม่กี่ปีคงมีเงินล้าน แต่รู้สึกว่าถ้าทนต่อไปอาการเราจะแย่กว่านี้ไหม รึจะไปหางานใหม่ดี ไปเริ่มใหม่ไปตายเอาดาบหน้า แต่ในใจก็คิดว่าถ้าเปลี่ยนงานไปจะไปเจอสภาพเดิมๆ แถมอาจต้องมีรายจ่ายเพิ่มขึ้น ทั้งค่าที่พัก ค่ากิน ค่ารถ แต่ด้วยความที่ทำงานมาหลายอย่างหลากหลาย เพื่อนๆที่สนิทมักชมว่าเราเก่ง ทำได้ทุกอย่าง ด้วยความที่เป็นคนหัวไว ตอนนี้ในบริษัท นอกจากตำแหน่งประจำของตัวเอง พวกงานออฟฟิตก็ทำได้ ตั้งแต่ บัญชี สโตร์ บุคคล ช่วงไหนตำแหน่งไหนคนขาด มักโดนควบ แล้วต้องคอยสอนงานเด็กใหม่ที่เข้ามาทำเสมอ แต่เราไม่เคยมองตัวเองเก่ง ด้วยความที่ตัวเองไม่มีอะไรที่เก่งจริง เป็นพวกเป็ดทำได้ทุกอย่าง ทำให้คิดว่าออกจากงานไปจะไปสมัครอะไร ตำแหน่งอะไร เพราะไม่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน แถมอายุเริ่มเยอะ ทำให้กลัวการเปลี่ยนงาน ครั้งนี้มาก
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ เราแค่อยากขอคำแนะนำว่าเราควรทนทำต่อไปไหม รึหางานใหม่ทำดี เรื่องราวของเรามันอาจเป็นปัญหาเล็กๆเรื่องนึง ถ้าเปรียบเทียบกับปัญหาของบางคน แต่ปัญหาที่มันเกิดขึ้นกับตัวเอง ตัวของเองมักจะหาทางออกไม่เจอค่ะ อยากขอคำปรึกษาจากคนที่มาอ่าน การที่ไม่ใช่ปัญหาของตัวเอง มักใช้วิจารณญาณในการตัดสินใจได้ดีกว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เป็นคนเรียบเรียงไม่ค่อยเก่งอาจวกไปวนมา งงๆ ยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอน้อมรับทุกคำแนะนำ และ วิจารณ์ค่ะ ใจจริงอยากเล่าเรื่องที่ทำงานปัจจุบัน มันเป็นธุรกิจที่ทำกำไรได้ดี มีการบริหารที่น่าสนใจมาก แ ต่กลัวโดนอุ้ม เลยต้องขออุบไว้