เป็นแฟนเก่ากัน แต่ยังต้องแคร์กันอยู่หรอ?

ก็เลิกกันได้ไม่ดีหรอกครับ คบกันมาหลายปี แต่มาจับได้ว่าเค้ามีคนอื่น

แล้วเค้ากลับเลิกกับผมเลยเพราะคนที่เค้าคุยด้วยรู้ว่าแฟนผมมีเจ้าของอยู่แล้ว

เลยเลิกติดต่อกัน แล้วพาลเลิกกับผมไปซะอย่างงั้น

แต่เค้าบอกกับคนอื่นว่าผมเป็นคนทิ้งเค้า และเค้าดูไม่ค่อยสนใจอะไรผมเท่าไหร่

ช่วงหลังๆมาผมไม่ค่อยอยากมีอะไรกันกับเค้าด้วย อาจเป็นเพราะผมไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่

เค้าเลยเบื่อผมล่ะมั้ง เวลาก็ไม่ค่อยมีให้กันเหมือนเมื่อก่อน

เค้าเป็นคนที่ผมรับไม่ได้อย่างนึงแต่ก็พยายามไม่คิดอะไรแล้วนะครับ

คือเค้าเป็นคนที่ไม่รู้ความผิดของตัวเอง เช่น ท้องเค้าร้องหิวข้าว แต่กลับบอกผมว่าท้องร้องหิวข้าวหรอ

อันนี้ไม่ได้แกล้งกันนะครับ ผมเคยถามเค้าหลายรอบแล้ว แต่เหมือนเค้าไม่รู้ตัวจริงๆ

ซึ่งผมรู้สึกแปลกมากๆ คนไม่รู้ว่าตัวเองท้องร้องเนี่ยนะ

หนักสุดก็เรื่องการเสียสละกับเรื่องแฟนเก่าของเค้าครับ คือบางทีคนรักกันก็ต้องมีการเสียสละบ้าง

แต่เค้าคิดว่าทำไมต้องเสียสละล่ะ เค้าก็เสียเปรียบสิ ซึ่งโอเค ผมยอมใจสปอร์ตก็ได้ จะได้ไม่ทะเลาะกัน

แต่ช่วงหลังๆมารู้สึกว่ามันเยอะเกินไปหรือเปล่านะ ส่วนเรื่องแฟนเเก่า คืออันที่จริงแล้ว

ก็คเป็นคู่รักส่วนมากเลยล่ะครับที่ไม่ชอบให้แฟนของตัวเองไปคุยกับแฟนเก่าของเค้า

ซึ่งเหมือนเค้าจะไม่เข้าใจผมนะครับว่าผมไม่ชอบ และถามผมกลับด้วยซ้ำว่าทำไมล่ะ

แค่ไปเม้นท์ไปคุยกันหรือกดไลค์ทำไม่ได้หรอ แต่การคุยของเค้ามันดูลามปามเกินไปน่ะครับ

พอผมไม่พอใจมากๆ ก็เหมือนเค้าจะเลิกและไปคุยกับคนอื่นในอินเตอร์เน็ตต่อ

ซึ่งก็ไม่ใช่คนที่ไร้ตัวตนหรอกครับ (ก็มองๆจากรูปที่แท็กมาในเฟสคนหลายๆคนที่แฟนผมไปคุยน่ะครับ)

จนช่วงหลังๆมา คุยหวานกว่าคุยกับผมอีก คุยกันแบบว่าถ้าผมเป็นแฟน คนนั้นที่แฟนผมคุยด้วยคงเป็นผัวอ่ะครับ

แต่เราก็เลิกกันเพราะผมจับได้นั่นแหละ แต่สาเหตุที่ไม่พอใจเพราะว่าเค้ายังคุยกับผมดีเหมือนเดิม

แต่การโพสต์ของเค้าในเฟสคือโพสต์ว่าผมตลอด และโพสต์คิดถึงคนใหม่ตลอด ซึ่งพอผมดราม่ามากๆ

ก็อันฟอลโล่ว และอันเฟรนด์ไปซะงั้น ที่เจ็บใจหน่อยก็มีหยิบของในคอนโดผมไปแล้วไม่คืนน่ะครับ

พวกของเล็กๆน้อยๆก็ไม่คิดไรหรอก ถือว่าทำบุญไปนะ แต่พวกไอโฟน หรือแม็คบุ๊ก หนังสือเรียน น้ำหอมอะไรงี้

ก็เป็นธรรมดาที่ผมอยากได้คืน แต่พอทวงหน่อยเค้าก็บอกว่าของๆเค้าอ่ะเอาไปเหอะ แล้วของๆผมอ่ะ

เค้าต้องคืนอะไรบ้างหรอ? คือตอนแรกก็ปรี๊ดแตกนะ แต่พูดไรมากมายคนอื่นก็บอกว่าผมรักไม่จริงซะงั้น

ไปทวงของจากเค้าทำไม เลิกกันแล้วก็ให้ๆไปเหอะ (เอิ่ม...) คือของๆเค้านี่ก็แค่กรอบรูปและชุดนอนกับชุดว่ายน้ำเท่านั้นเอง

เค้าเรียนจบไปแล้วผมก็ไม่ได้ไปวุ่นวายกับที่ทำงานเค้าหรอกครับ เลยไม่รู้ว่าเค้าทำงานที่ไหน

แต่จะบุกไปถึงที่บ้านก็ดูไม่ให้เกียรติเค้าเท่าไหร่ แต่พอลองๆถามไปว่าถ้าไม่สะดวกเอามาให้หรือนัดเจอตอนเค้ากลับบ้านจริงๆ

ผมไปเอาที่บ้านได้ครับ แต่เค้ากลับบอกว่าไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ทั้งๆที่เค้ามีบ้านแค่หลังเดียว

ไม่ว่าจะถามยังไงก็เลี่ยงที่จะเจอกันตลอดเลย ซึ่งผมก็คิดไว้แล้วว่าเค้าคงชิ่งแหละ

แต่ก็โอเคโดนหักหลังไปคุยกับคนอื่นแล้ว โดนขโมยของไปอีกก็คงไม่หนักเท่าไหร่มั้ง

แฟนผมเป็นคนที่โอเวอร์แอคติ้งพอสมควรด้วยมั้งครับ อาจเป็นเพราะเค้ามีคนฟอลโล่วเป็นหมื่นๆด้วยล่ะมั้งครับ

เลยมั่นใจตัวเองผิดปกติและไม่ค่อยมองความผิดของตัวเอง ตัวผมนี่ก็ไม่ได้ดีอะไรเท่าไหร่หรอกครับ

ก็ยอมเค้ามาตลอดแหละ ตอนแรกๆนี่คือเค้าเป็นฝ่ายเข้ามาหาผมนะ ดูเค้าจะยอมผมมากกว่าตอนนี้ด้วยซ้ำ

ผมเคยเป็นเด็กซิ่วครับ ผมเคยสอบได้คณะดังที่หนึ่ง ตอนนั้นมีแฟนคนแรก(ไม่ใช่คนนี้)เป็นแรงบันดาลใจ

เลยอยากเรียนด้วยกัน แต่พอสอบได้กับรู้ว่าเค้ามีแฟนอยุ่แล้ว เลยไหวตัวทันกับมาเรียนที่ตัวเองชอบ

แล้วมาเจอคนนี้นี่แหละ ช่วงแรกๆคบกันจนเสียการเรียนจนผมต้องซิ่วครั้งแรก เค้าด่าผมว่าโง่แล้วโง่อีก

จนตอนนี้เหมือนเค้าจะเริ่มเข้าใจผมนะครับ ชีวิตทำงานของเค้าใครก็ด่าเค้าว่าห่วยมากๆ(ซึ่งผมไม่รู้ว่าทำไม)

จนโดนไล่ออกจากงาน ซึ่งผมก็สงสารเค้านะ แต่เหมือนเค้าจะเริ่มเข้าใจหัวอกผมบ้างแล้วล่ะ

อยากให้เค้ามองความผิดและพลาดของตัวเค้าเองบ้าง





(นี่ผมเพ้อแบบไกลออกมาจากหัวข้อกระทู้มากเลยครับ)

เอาเป็นว่าผมพึ่งเสียใจหมาดๆมาเดือนกว่าๆ เลยยังเพ้อๆอยู่

ยิ่งเห็นเค้ากับคนใหม่ยอมเปิดตัวแล้วก็ยิ่งเจ็บจํดๆนะ

เค้าเบื่อผมเพราะผมไม่ยอมมีไรด้วยเนี่ยนะ แล้วพาลไปคุยกับคนนั้นคนนี้

คนไหนดูดีหน่อยนี่ราบคาบครับ คนไหนโรคจิตนี่แทบบล็อกไม่ทันครับ

ผมก็หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่อะไรมากนะ แต่ช่วงหลังๆมาน้ำหนักขึ้นด้วยครับ

เค้าบ่นไม่ค่อยชอบเลย เค้าชอบตัวเล็กๆบางๆแบบเด็กนักเรียนอ่ะครับ (บ้าไปแล้วสำหรับชายไทยร่างใหญ่อายุ 20-25)

ซึ่งผมน้อยใจอะไรหลายๆอย่างที่เค้าทำ แต่จะไปแก้ต่างตามเรื่องที่เค้าไปแถๆไว้กับคนนั้นคนนี้ผมคงเหนื่อยแย่

ก็คงทำอะไรมากไม่ได้ แต่ก็เริ่มตัดใจได้บ้างละครับ เพราะฝ่ายนั้นหางเริ่มออก

แต่ก็ไม่รู้ควรจะทำอะไรต่อยังไงดี รู้สึกตัวเองยังมืดมนอยู่เลย เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

แต่ดีขึ้นหน่อยละครับ ช่วงแรกๆนี่คิดมากโต้รุ่งหลายคืนมาก

เพ้อจนเพื่อนเบื่อและเลิกคุยด้วยไปหลายคนเหมือนกัน

ก็รู้อยู่แล้วว่าเค้าไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น แต่ไม่คิดว่าเราสองคนจะเลิกกันเลย

เพราะผมก็มีแค่เค้าคนเดียว และมีอะไรก็ทุ่มเทให้ตลอดนะ

เค้าเป็นคนใจร้อน แต่ผมก็เย็นมาตลอดเลย

เรื่องที่ขอให้เค้าไม่ทำเค้าก็ยังทำตลอด แต่เรื่องที่เค้าบังคับไม่ให้ผมทำ

ผมก็ไม่ทำแล้วนะ รู้สึกไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่เลย

คบกันมานี่เพื่อนหายไปเยอะเหมือนกันครับ เพราะติดแฟนนั่นแหละ

และมีปัญหาชีวิตด้วย แต่เวลาเรามีปัญหาไม่เคยมีเค้าอยู่ข้างๆเลยครับ

แต่พอเค้ามีปัญหา จะเป็นผมคนแรกและคนสุดท้ายที่อยู่ข้างๆเค้าตลอดเลย

ไม่เอาๆๆๆ ผมพอละ เลิกดราม่าดีกว่า ที่เข้ามาแชร์ที่พันทิพก็ไม่ได้หวังอยากได้กำลังใจแบบอภิมหามหึมาอะไรหรอกครับ

แค่อยากรู้ว่าตัวผมควรทำยังไงต่อดี ทำยังไงก็ยิ่งคิดถึง ทำยังไงก็ยิ่งรู้สึกแย่ ทำยังไงก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ

จนผมถามคนรู้จักว่าผมควรพบจิตแพทย์ดูดีมั้ย เผื่อเค้าจะพูดอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง และเลิกสนใจเค้าลงบ้างน่ะครับ

แต่เพื่อนเค้ามองว่าผมโอเวอร์มากครับ ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรอ

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะ คงเป็นเพราะคบกันมาหลายปีด้วยล่ะมั้ง

แต่ก็แอบยิ้มให้ตัวเองนะ อย่างน้อยคนใหม่เค้าก็ดีสู้ผมไม่ได้ จากการที่เห็นเค้าโพสต์น้อยใจบ้าง

และเค้าไปอ่านประวัติกับเปิดรูปคนของเค้าดูบ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องของคนสองคนล่ะเนอะ

จิตใจเค้าและสันดาน(เอ้ย)นิสัยเค้าอาจจะเข้ากันได้ดีก็ได้ อะไรที่เราคิดว่าเรารับมือกับเค้าได้และไม่มีคนอื่นทำได้อีกแล้ว

ก็ไม่คิดว่าเค้าจะปรับตัวและเรียนรู้กันให้รับมือได้ดีกว่าตอนคบกับเรานะ (หรืออาจจะเป็นช่วงโปรโมชั่นนะ)

ไม่รู้จะทิ้งท้ายยังไงดี และก็ไม่อยากพิมพ์ต่อแล้ว กลัวคนอ่านจะเบื่อกับสำเนียงการพิมพ์ของเรา

เราก็ไม่ใช่นักเขียนจากไหน แค่อยากระบายด้วยน่ะ อาจจะเพ้อเยอะไปหน่อย แต่ก็ตามประสาคนพึ่งโดนมาหมาดๆ แผลยังสดๆล่ะนะครับ