>ก่อนอื่น ผมต้องขอแจ้งเอาไว้ล่วงหน้าว่า ผมนั้น ไม่ได้มีธงใดๆไว้ในใจ แค่อยากฟังความคิดเห็นของมุมมองจากบุคคลภายนอก หรือบุคคลทั่วๆไป ว่ามีความคิดเห็นเช่นไรกับเรื่องที่กำลังโพสอยู่นี้ โดยความคิดเห็นจากหลายๆท่าน ผมจะนำมาใช้เพิ่อพิจารณาตัวเอง เป็น 2nd opinionครับ และที่แน่นอนที่สุด กระทู้ยาวมาก<
-เรื่องของเรื่อง มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับสังคมของตัวผมเอง และแฟนคนปัจจุบันครับ-
เริ่มเรื่อง : ผมเองเป็นผู้ชายวัย30ต้นๆ แฟนผม ก็20กลางๆ ในชีวิตรัก ถือว่าไม่เลวเลยครับ ถือว่าผมได้คนที่ดีมากในหลายๆด้านคนนึงมาร่วมชีวิต และคบกันได้มาเกือบจะสองปีแล้ว แต่ประเด็นที่ทำให้ผมรู้สึกแบบที่สามารถบอกได้ตามตรงว่าอึดอัด คือก่อนผมจะคบกับคนๆนี้ ผมได้มีสังคมของผมสังคมนึงมา ซึ่งเพื่อนกลุ่มนั้น ผมก็มองว่า พวกเขาเองก็สำคัญกับผมเช่นกัน…
สำคัญยังไง? ต้องว่าแบบนี้ครับ ผมเองเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลย เข้าหาคนไม่เป็น และโลกทั้งโลกของผมมีแค่ "แฟนคนแรก"มาตลอด อาจจะเพราะด้วยความที่คบกันมาเกือบครึ่งชีวิต พอได้มีการเลิกลากันไป ความรู้สึกพังพินาศแน่นอนว่ามันต้องมี มันยากที่จะมูฟออนสุดๆ จนมาได้รู้จักกับคนกลุ่มนี้จนได้เป็นเพื่อนกัน
ในส่วนของเพื่อน : เป็นเพื่อนที่รู้จักกันจากวงการหนึ่งในสายฟรีแลนซ์ เป็นรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับร้านเหล้า ตรงนี้ขอละไว้ เพราะคิดว่าทุกๆคนน่าจะรู้อยู่แล้ว และผมเองก็ได้คลุกคลีกับเพื่อนกลุ่มนี้มาตลอดปีกว่าเกือบจะสองปี จนมาเจอแฟนคนปัจจุบัน ซึ่งประเด็นมันอยู่ตรงนี้ครับ…
ประเด็น : ผมเคยคุยตกลงกับแฟนว่า ผมไม่ได้ชอบเที่ยวขนาด100% แต่จะมีการออกไปเจอกันกับเพื่อนบ้าง ในระยะ1-2อาทิตย์/ครั้ง เธอรับได้ไหม? เธอเองก็ตอบว่ารับได้ถ้าไม่ถี่มาก ผมไม่รู้ว่าทุกคนจะมองว่าถี่หรือไม่ แต่สำหรับผมที่มีแฟนแล้ว ผมมองว่ามันกำลังพอดี ส่วนตัวผมเองก็ไม่ได้บกพร่องในการเอาใจใส่เขา และด้วยความที่พวกเขาทำงานสายนั้นกัน พวกเขาก็มีเวลาจะเจอกันกับเพื่อนแค่ในช่วงเวลานั้นเท่านั้น เวลาอื่นๆนั้น นอกจากใช้พักผ่อน พวกเขาก็ยังใช้ทำงานชิ้นอื่นที่มีคนจ้างเข้ามาด้วยเช่นกัน เอาง่ายๆว่า ได้เจอแน่ๆที่ร้านเหล้านั่นแหละครับ แต่ว่าแฟนผมเองมีความไม่พอใจทุกๆครั้งที่เพื่อนนัดมา และได้มีการตกลงกันใหม่ว่า ให้ออกแค่1ครั้ง/เดือนจะได้ไหม ตรงนี้ผมมองว่าก็ยังดีที่อย่างน้อยก็ยังได้พบปะกลุ่มเพื่อนตัวเองบ้าง แต่สุดท้าย แฟนผมก็ยังไม่พอใจเหมือนเดิม และมีปัญหาขัดแย้งในเรื่องนี้มาตลอด และเขาก็แย้งมาว่า ทำไมจะเจอกันในเวลาปกติบ้างไม่ได้หรอ หรือถ้าชอบกินดื่มนัด ทำไม่ไม่ชวนมาบ้าง ผมก็บอกด้วยเหตุผลข้างต้นครับด้วยเรื่องของเวลา และเพิ่มเติมคือ ด้วยความที่เพื่อนๆก็รู้ว่าผมมีปัญหากับแฟนทุกครั้งที่ออก พวกนั้นมันก็เกรงใจแฟนผมจนไม่กล้าชวนออกถึงแม้ว่านั่นจะเป็นการนัดเจอกันในภาวะปกติ เช่นไปเดินตลาดนัด หรือไปเฮฮาที่ห้องกัน ผมเองก็บอกเรื่องนี้กับแฟนไปเหมือนกัน แต่เขาก็คิดว่า ผมเอาเขาไปเป็นปัญหา ไปเป็นต้นเหตุ จนสุดท้ายผมก็ได้บอกไปว่า ผมต้องทิ้งคนกลุ่มหนึ่งเพื่ออยู่กับเธอใช่ไหม? เธอก็บอกเป็นนัยๆว่าใช่
ทุกวันนี้ ยอมรับจากใจว่าอึดอัดจริงๆ ที่เห็นพวกเพื่อนเที่ยวเล่นกันรวมกลุ่มกันไปนั่นไปนี่ และต้องใช้ชีวิต ทำงาน-กลับบ้านซ้ำๆ
สรุปทั้งหมดนี้ คือ ความคิดของผมเห็นแก่ตัวเกินไปไหมครับที่รู้สึกเหงา อึดอัดถึงแม้จะมีแฟนผมอยู่ข้างๆตลอด
-เรื่องทั้งหมดเป็นประมาณนี้ครับ-
ปล.บางท่านอาจจะมีคำถามอยู่ในใจว่า ทำไมไม่ชวนแฟนผมไปด้วยล่ะ?? ผมขอใช้จุดนี้บอกเลยว่าผมเคยชวน แต่เขาบอกเองว่าไม่ชอบ ไม่อยากออก พอออกก็ไม่รู้จักใคร แต่กลับกัน เวลาเขาไปที่ไหนกับน้องๆในทีมที่ทำงานเขาและอยากให้ผมมีส่วนร่วม เช่นนัดทานข้าว ผมก็ไม่เคยปฏิเสธ พร้อมทำความรู้จักสังคมของเขาด้วยความเต็มใจเช่นกันถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้จักน้องๆในทีมเขาก็ตาม
ความคิดผมบิดเบี้ยว หรือผมเองแค่เปลี่ยนตัวเองไม่ได้?
-เรื่องของเรื่อง มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับสังคมของตัวผมเอง และแฟนคนปัจจุบันครับ-
เริ่มเรื่อง : ผมเองเป็นผู้ชายวัย30ต้นๆ แฟนผม ก็20กลางๆ ในชีวิตรัก ถือว่าไม่เลวเลยครับ ถือว่าผมได้คนที่ดีมากในหลายๆด้านคนนึงมาร่วมชีวิต และคบกันได้มาเกือบจะสองปีแล้ว แต่ประเด็นที่ทำให้ผมรู้สึกแบบที่สามารถบอกได้ตามตรงว่าอึดอัด คือก่อนผมจะคบกับคนๆนี้ ผมได้มีสังคมของผมสังคมนึงมา ซึ่งเพื่อนกลุ่มนั้น ผมก็มองว่า พวกเขาเองก็สำคัญกับผมเช่นกัน…
สำคัญยังไง? ต้องว่าแบบนี้ครับ ผมเองเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลย เข้าหาคนไม่เป็น และโลกทั้งโลกของผมมีแค่ "แฟนคนแรก"มาตลอด อาจจะเพราะด้วยความที่คบกันมาเกือบครึ่งชีวิต พอได้มีการเลิกลากันไป ความรู้สึกพังพินาศแน่นอนว่ามันต้องมี มันยากที่จะมูฟออนสุดๆ จนมาได้รู้จักกับคนกลุ่มนี้จนได้เป็นเพื่อนกัน
ในส่วนของเพื่อน : เป็นเพื่อนที่รู้จักกันจากวงการหนึ่งในสายฟรีแลนซ์ เป็นรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับร้านเหล้า ตรงนี้ขอละไว้ เพราะคิดว่าทุกๆคนน่าจะรู้อยู่แล้ว และผมเองก็ได้คลุกคลีกับเพื่อนกลุ่มนี้มาตลอดปีกว่าเกือบจะสองปี จนมาเจอแฟนคนปัจจุบัน ซึ่งประเด็นมันอยู่ตรงนี้ครับ…
ประเด็น : ผมเคยคุยตกลงกับแฟนว่า ผมไม่ได้ชอบเที่ยวขนาด100% แต่จะมีการออกไปเจอกันกับเพื่อนบ้าง ในระยะ1-2อาทิตย์/ครั้ง เธอรับได้ไหม? เธอเองก็ตอบว่ารับได้ถ้าไม่ถี่มาก ผมไม่รู้ว่าทุกคนจะมองว่าถี่หรือไม่ แต่สำหรับผมที่มีแฟนแล้ว ผมมองว่ามันกำลังพอดี ส่วนตัวผมเองก็ไม่ได้บกพร่องในการเอาใจใส่เขา และด้วยความที่พวกเขาทำงานสายนั้นกัน พวกเขาก็มีเวลาจะเจอกันกับเพื่อนแค่ในช่วงเวลานั้นเท่านั้น เวลาอื่นๆนั้น นอกจากใช้พักผ่อน พวกเขาก็ยังใช้ทำงานชิ้นอื่นที่มีคนจ้างเข้ามาด้วยเช่นกัน เอาง่ายๆว่า ได้เจอแน่ๆที่ร้านเหล้านั่นแหละครับ แต่ว่าแฟนผมเองมีความไม่พอใจทุกๆครั้งที่เพื่อนนัดมา และได้มีการตกลงกันใหม่ว่า ให้ออกแค่1ครั้ง/เดือนจะได้ไหม ตรงนี้ผมมองว่าก็ยังดีที่อย่างน้อยก็ยังได้พบปะกลุ่มเพื่อนตัวเองบ้าง แต่สุดท้าย แฟนผมก็ยังไม่พอใจเหมือนเดิม และมีปัญหาขัดแย้งในเรื่องนี้มาตลอด และเขาก็แย้งมาว่า ทำไมจะเจอกันในเวลาปกติบ้างไม่ได้หรอ หรือถ้าชอบกินดื่มนัด ทำไม่ไม่ชวนมาบ้าง ผมก็บอกด้วยเหตุผลข้างต้นครับด้วยเรื่องของเวลา และเพิ่มเติมคือ ด้วยความที่เพื่อนๆก็รู้ว่าผมมีปัญหากับแฟนทุกครั้งที่ออก พวกนั้นมันก็เกรงใจแฟนผมจนไม่กล้าชวนออกถึงแม้ว่านั่นจะเป็นการนัดเจอกันในภาวะปกติ เช่นไปเดินตลาดนัด หรือไปเฮฮาที่ห้องกัน ผมเองก็บอกเรื่องนี้กับแฟนไปเหมือนกัน แต่เขาก็คิดว่า ผมเอาเขาไปเป็นปัญหา ไปเป็นต้นเหตุ จนสุดท้ายผมก็ได้บอกไปว่า ผมต้องทิ้งคนกลุ่มหนึ่งเพื่ออยู่กับเธอใช่ไหม? เธอก็บอกเป็นนัยๆว่าใช่
ทุกวันนี้ ยอมรับจากใจว่าอึดอัดจริงๆ ที่เห็นพวกเพื่อนเที่ยวเล่นกันรวมกลุ่มกันไปนั่นไปนี่ และต้องใช้ชีวิต ทำงาน-กลับบ้านซ้ำๆ
สรุปทั้งหมดนี้ คือ ความคิดของผมเห็นแก่ตัวเกินไปไหมครับที่รู้สึกเหงา อึดอัดถึงแม้จะมีแฟนผมอยู่ข้างๆตลอด
-เรื่องทั้งหมดเป็นประมาณนี้ครับ-
ปล.บางท่านอาจจะมีคำถามอยู่ในใจว่า ทำไมไม่ชวนแฟนผมไปด้วยล่ะ?? ผมขอใช้จุดนี้บอกเลยว่าผมเคยชวน แต่เขาบอกเองว่าไม่ชอบ ไม่อยากออก พอออกก็ไม่รู้จักใคร แต่กลับกัน เวลาเขาไปที่ไหนกับน้องๆในทีมที่ทำงานเขาและอยากให้ผมมีส่วนร่วม เช่นนัดทานข้าว ผมก็ไม่เคยปฏิเสธ พร้อมทำความรู้จักสังคมของเขาด้วยความเต็มใจเช่นกันถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้จักน้องๆในทีมเขาก็ตาม