แค่เรามีประโยชน์หรือเขารักเราจริงๆ
คือ...ตอนนี้ตัวเองรู้สึกเหมือนว่า เค้าแค่หวังประโยชน์จากตัวเราอ่ะค่ะ ไม่อยากคิดแบบนี้เลย คือ เรื่องมีอยู่ว่า เราทั้งคู่ยังเรียนกันอยู่ แต่คือเราอ่ะ เรียนดีกว่าเค้า เป็นคนติวให้ สอนการบ้านอะไรให้ตลอด เพราะสิ่งนี้ มันเป็นตัวเริ่มต้นของความรักของเรา เราก็ทำ เพราะอะไรไม่รู้ ไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทน แต่มันอยากทำ มันให้ความรู้สึกอยากช่วยเหลือจริงๆ ความรู้สึกประมาณว่า อยากให้คนๆนี้ได้ดีอ่ะ ดีกว่าเรายิ่งดี ก็ช่วยๆกัน มาเรื่อยๆ จนเราก็ต้องห่างกันเพราะเรียนกันคนละที่ ไม่ค่อยได้เจอกันค่ะ ในตอนแรก ที่เค้าเรียกกันว่าช่วงโปรโมชั่น ก็โลกสีชมพูอ่ะค่ะ มีความสุขมากๆ เค้าก็ดีกับเรามากนะคะ ถึงแม้เค้าจะไม่ต้องพึ่งเราเรื่องเรียนแล้วก็ตาม เหมือนจริงใจ จริงๆ ...แต่พอห่างไกลกัน คุยกันก็น้อยลง ได้แต่ส่งข้อความถึงกันตลอด โทรแทบจะอาทิตย์ละครั้ง แต่พอเค้าต้องการความช่วยเหลือด้านการเรียน เค้าก็จะมาให้เราติวให้ ถามข้อโน้น ข้อนี้ บางทีเราตอบช้า ก็โทรมา ได้คำตอบก็ โอเค วางสาย ... อืมม ไอเราก็ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร แต่พอทำแบบนี้มันก็ นะคะ บางครั้งเราก็น้อยใจอ่ะค่ะ คนเราเป็นแฟนกันก็น่าจะแชร์กันในทุกๆเรื่องจริงมั้ยคะ ควรถามไถ่บ้าง ว่าเปนยังไง เค้าไม่เคยโทรหาเราก่อนเลยค่ะ แต่ไลน์ก็เรื่อยๆ คุยกัน บางครั้งเราน้อยใจ ก็ลองหายไปบ้างลองใจตัวเองดู เค้าก็ไลน์มาว่าไปไหน อะไรแบบนี้อยู่ ปรึกษาเพื่อน พ่อแม่ ก็ถามว่าจะเลิกมั้ย เราในใจก็ไม่อยากอ่ะค่ะ ภาพความทรงจำดีๆมีเยอะมาก คือ ถ้าเราคิดในแง่ดี คิดในด้านเข้าใจเค้าคือ เค้าไปเรียนไกลบ้าน เรียนหนัก ไม่คุ้นชิน อะไรๆก็ลำบาก มีเรื่องให้คิดเยอะ อาจทำให้อาจลืม หรือละเลยเราไปบ้าง ยังงี้รึป่าวคะ? แล้วเค้าที่เคยเป็นคนที่แสนดีในอดีตหายไปไหน? เห้อออ เราคิดมากไปหรือ เราควรทำยังไงดีคะ? อ้อ เค้าเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงนะคะ รักสันโดษ ไม่ค่อยสนใจคนอื่นเท่าไหร่
แค่เรามีประโยชน์หรือรักเราจริงๆ
คือ...ตอนนี้ตัวเองรู้สึกเหมือนว่า เค้าแค่หวังประโยชน์จากตัวเราอ่ะค่ะ ไม่อยากคิดแบบนี้เลย คือ เรื่องมีอยู่ว่า เราทั้งคู่ยังเรียนกันอยู่ แต่คือเราอ่ะ เรียนดีกว่าเค้า เป็นคนติวให้ สอนการบ้านอะไรให้ตลอด เพราะสิ่งนี้ มันเป็นตัวเริ่มต้นของความรักของเรา เราก็ทำ เพราะอะไรไม่รู้ ไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทน แต่มันอยากทำ มันให้ความรู้สึกอยากช่วยเหลือจริงๆ ความรู้สึกประมาณว่า อยากให้คนๆนี้ได้ดีอ่ะ ดีกว่าเรายิ่งดี ก็ช่วยๆกัน มาเรื่อยๆ จนเราก็ต้องห่างกันเพราะเรียนกันคนละที่ ไม่ค่อยได้เจอกันค่ะ ในตอนแรก ที่เค้าเรียกกันว่าช่วงโปรโมชั่น ก็โลกสีชมพูอ่ะค่ะ มีความสุขมากๆ เค้าก็ดีกับเรามากนะคะ ถึงแม้เค้าจะไม่ต้องพึ่งเราเรื่องเรียนแล้วก็ตาม เหมือนจริงใจ จริงๆ ...แต่พอห่างไกลกัน คุยกันก็น้อยลง ได้แต่ส่งข้อความถึงกันตลอด โทรแทบจะอาทิตย์ละครั้ง แต่พอเค้าต้องการความช่วยเหลือด้านการเรียน เค้าก็จะมาให้เราติวให้ ถามข้อโน้น ข้อนี้ บางทีเราตอบช้า ก็โทรมา ได้คำตอบก็ โอเค วางสาย ... อืมม ไอเราก็ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร แต่พอทำแบบนี้มันก็ นะคะ บางครั้งเราก็น้อยใจอ่ะค่ะ คนเราเป็นแฟนกันก็น่าจะแชร์กันในทุกๆเรื่องจริงมั้ยคะ ควรถามไถ่บ้าง ว่าเปนยังไง เค้าไม่เคยโทรหาเราก่อนเลยค่ะ แต่ไลน์ก็เรื่อยๆ คุยกัน บางครั้งเราน้อยใจ ก็ลองหายไปบ้างลองใจตัวเองดู เค้าก็ไลน์มาว่าไปไหน อะไรแบบนี้อยู่ ปรึกษาเพื่อน พ่อแม่ ก็ถามว่าจะเลิกมั้ย เราในใจก็ไม่อยากอ่ะค่ะ ภาพความทรงจำดีๆมีเยอะมาก คือ ถ้าเราคิดในแง่ดี คิดในด้านเข้าใจเค้าคือ เค้าไปเรียนไกลบ้าน เรียนหนัก ไม่คุ้นชิน อะไรๆก็ลำบาก มีเรื่องให้คิดเยอะ อาจทำให้อาจลืม หรือละเลยเราไปบ้าง ยังงี้รึป่าวคะ? แล้วเค้าที่เคยเป็นคนที่แสนดีในอดีตหายไปไหน? เห้อออ เราคิดมากไปหรือ เราควรทำยังไงดีคะ? อ้อ เค้าเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงนะคะ รักสันโดษ ไม่ค่อยสนใจคนอื่นเท่าไหร่