25+ ในที่นี้คือ เรื่องมันเก่ามากๆๆๆ เราเคยอ่านตอนสมัยประถมหรือไม่ก็มอต้นอ่ะค่ะ
เกือบยี่สิบปีมาแล้ว.. ถ้าจะมีใครเคยอ่านก็น่าจะอายุร่วมๆ 25-30 ปีขึ้นไปนะ อิอิ
สมัยนั้นเราไม่เคยซื้อการ์ตูนอ่านเองหรอก ส่วนใหญ่ก็หยิบยืมพี่ๆเพื่อนๆอ่าน
แต่มีเรื่องนี้ล่ะที่ยังติดค้างในความทรงจำจนถึงทุกวันนี้
ขอเล่าเรื่องย่อๆเท่าที่จำได้นะคะ.. ใครว่างๆก็ลองช่วยอ่านดูหน่อย
เผื่อจะนึกออกว่าเป็นเรื่องอะไร
ซึ่งเราก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าการ์ตูนเรื่องนี้ดังมั้ยในสมัยนั้น และมีหลายเล่มรึป่าว
เนื้อเรื่องประมาณนี้ค่ะ...
(ยาวหน่อยนะคะ ถือเป็นการบันทึกความทรงจำของเราไว้ด้วย ก่อนที่จะลืมไปทั้งหมด)
.
.
.
ฉากแรกของเรื่องเป็นงานราตรีงานหนึ่ง...
พระเอกยืนคุยกับสตรีสูงวัยคนหนึ่ง.. นางถามพระเอกว่า
ชั้นไม่เห็นคุณกินดื่มอะไรเลย ทั้งที่มีแต่ของดีๆเต็มไปหมด
พระเอกตอบว่าเค้าไม่สามารถกินได้แล้ว (จำไม่ได้แล้วว่าตอบโดยให้เหตุผลอะไรถึงกินไม่ได้)
นางจึงบอกว่า น่าเสียดายนะ การกินน่ะมันคือความสุขที่แสนวิเศษอย่างนึงเลยทีเดียว..
พระเอกยิ้ม แต่นึกในใจด้วยความเศร้าว่า.. มีเพียงสิ่งเดียวในชีวิตนี้ที่เค้าอยากกินที่สุด..
แล้วเรื่องก็ย้อนกลับไปโดยเล่าผ่านการคิดถึงของพระเอก..
เป็นฉากในสนามรบแห่งหนึ่ง.. พระเอกกับเพื่อนสนิท ทั้งคู่อยู่ในเครื่องแบบทหาร..
และติดอยู่ในหลุมกับดักไม่มีทางหนีออกไปเองได้
ทั้งสองประทังชีวิตรอดด้วยการแบ่งปันเสบียงที่พกติดตัวมา..
แต่สุดท้ายเวลาผ่านไปเป็นเดือนก็ยังไม่มีคนมาช่วย
เพื่อนของเค้าได้ตายจากไป..
ทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียวด้วยความสับสนงุนงงว่าทำไมตัวเองอดอาหารร่วมเดือนเช่นกัน แต่กลับยังมีชีวิตอยู่
จนกระทั่งมีคนมาช่วยพาเค้าออกจากหลุมนั้น และพาเค้าไปพบกับความจริงที่ว่า
แท้จริงแล้วเค้าคือหุ่นยนต์ที่ถูกออกแบบมาให้เหมือนกับมนุษย์อย่างที่สุด
ถูกสร้างมาให้มีอารมณ์ ความคิด มีความรู้สึกอยากและสามารถกินอาหารได้จริงๆ
เมื่อรู้ความจริง.. พระเอกเสียใจมาก ถ้าเค้ารู้ว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์
เพื่อนรักของเค้าคงไม่ตาย เพราะอาหารส่วนที่เค้ากินเข้าไปนั้น
น่าจะเพียงพอสำหรับเพื่อนของเค้าให้ประทังชีวิตจนถึงวันที่มีคนมาช่วยได้
จากนั้น เค้าจึงขอให้ผู้ที่สร้างเค้าขึ้นมา ตัดระบบความอยากกินอาหารออกไป
และเค้าไม่กินอะไรอีกเลยนับจากนั้นมา...
จากนั้นเราก็จำเนื้อเรื่องแทบไม่ได้แล้ว.. จำได้แค่คร่าวๆไม่ประติดประต่อ ประมาณนี้
พระเอกไปพัวพันกับนางเอก ซึ่งเป็นเผ่ามนุษย์ที่กินเนื้อคน
มีเหตุให้ต้องต่อสู้ร่วมกัน ต้องหนีต้องผจญภัยหลายๆอย่าง..
แล้วก็มีฉากนึงที่เราจำได้ และอธิบายว่าเหตุใดเผ่าพันธุ์ของนางเอกจึงต้องกินเนื้อคน
คือฉากที่ตัวร้ายในเรื่องซึ่งเป็นคนในเผ่าเดียวกับนางเอก แพ้และถูกลงโทษ
การลงโทษของเผ่านี้ คือการฆ่าแล้วโยนศพลงไปในหุบเหวลึกที่ไม่มีใครสามารถลงไปได้
(เป็นเหวที่ใช้ลงโทษคนที่ทำผิดกฏของเผ่า เชื่อกันว่าเป็นนรกที่เลวร้ายที่สุด)
คนร้ายคร่ำครวญขออย่าโยนศพเค้าลงไปเลย ให้ใครก็ได้ช่วยกินเนื้อเค้าที
เพราะความเชื่อของคนเผ่านี้คือ เมื่อมีใครตายไป คนในครอบครัวต้องกินเนื้อของคนนั้น
เพื่อที่ส่วนหนึ่งของร่างกายและวิญญาณจะยังคงอยู่ด้วยกันตลอดไป
แต่ถ้าตายไปโดยที่ไม่มีใครกินเนื้อของเค้าเลย.. วิญญาณของเค้าจะตกนรกหมกไหม้ไปชั่วกัลป์
มนุษย์ทั่วไปต่างเกรงกลัวและรังเกียจชนเผ่านี้ เพราะไม่เคยมีใครเข้าใจถึงเหตุผลที่พวกเขากินเนื้อคนนั่นเอง
อีกฉากนึงที่สำคัญและยังจำได้ คือพระเอกไปติดกับจนมุมที่ไหนอีกแล้ว
นางเอกตัดสินใจที่จะไปตามคนมาช่วย ถึงแม้พระเอกจะห้ามไม่ให้ไปเพราะมันอันตรายมาก
แต่เธอก็ดื้อที่จะไปจนได้
.... และเธอได้ตัดมือข้างนึงของเธอเองออก โยนลงไปให้พระเอก
และขอร้องให้เค้าช่วยกินมือข้างนั้นของเธอด้วย....
(คือเธอคิดว่าอาจไม่รอด และอยากให้คนที่เธอรักกินเนื้อของเธอตามความเชื่อของเผ่า)
แต่แน่นอนว่าพระเอกของเรากินมันไม่ลง และเราก็จำไม่ได้แล้วว่ามือข้างนั้นไปไหน
ตัดมาอีกฉากนึง.. ฉากสุดท้ายที่จำได้ และไม่แน่ใจว่าเป็นฉากจบของเรื่องรึป่าว
พระเอกอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ มีนางเอกห้อยต่องแต่งอยู่กับเชือกลอยอยู่กลางอากาศ
พระเอกพยายามที่จะดึงเธอขึ้นมา ตะโกนบอกให้เธอยึดไว้ให้แน่น
แต่นางเอกเหลือมือเพียงข้างเดียว... และหมดแรงที่จะเหนี่ยวไว้อีกต่อไปแล้ว
เธอมองลงไปยังหุบเหวมรณะเบื้องล่าง หุบเหวที่คนในเผ่าของเธอกลัวเกรงที่สุด
แล้วเงยหน้าน้ำตานองถามพระเอกว่า.. ได้กินมือข้างนั้นของเธอไปรึป่าว..
จำไม่ได้แล้วว่า พระเอกได้ตอบอะไรไปรึป่าว...
แต่คิดว่าคงไม่ได้ตอบและได้แต่ร้องตะโกนว่าเธอต้องไม่ไปไร และต้องช่วยเธอให้ได้
สุดท้ายนางเอกก็หลุดร่วงลงไป...
เราเองก็จำได้แค่นี้.. และฉากมันก็น่าจะย้อนกลับไปที่งานเลี้ยงตอนต้นเรื่องมั้ง
เราจำไม่ได้แม้แต่ชื่อเรื่อง ลายเส้น จำได้แต่เนื้อเรื่องคร่าวๆ เพราะมันกินใจมากๆ
ผ่านมาเกือบยี่สิบปียังไม่ลืมเลย นานๆก็จะนึกถึงสักที..
เหมือนยังค้างคาใจอยู่ อยากกลับไปอ่านอีกครั้ง
หรือไม่ก็อยากรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวมีหลายภาครึป่าว
ใครอ่านจนจบมาถึงตรงนี้.. มีคุ้นๆบ้างไหมคะ ^^
ขอบคุณค่ะ
มีใครเคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้บ้างมั้ย? (25+)
เกือบยี่สิบปีมาแล้ว.. ถ้าจะมีใครเคยอ่านก็น่าจะอายุร่วมๆ 25-30 ปีขึ้นไปนะ อิอิ
สมัยนั้นเราไม่เคยซื้อการ์ตูนอ่านเองหรอก ส่วนใหญ่ก็หยิบยืมพี่ๆเพื่อนๆอ่าน
แต่มีเรื่องนี้ล่ะที่ยังติดค้างในความทรงจำจนถึงทุกวันนี้
ขอเล่าเรื่องย่อๆเท่าที่จำได้นะคะ.. ใครว่างๆก็ลองช่วยอ่านดูหน่อย
เผื่อจะนึกออกว่าเป็นเรื่องอะไร
ซึ่งเราก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าการ์ตูนเรื่องนี้ดังมั้ยในสมัยนั้น และมีหลายเล่มรึป่าว
เนื้อเรื่องประมาณนี้ค่ะ...
(ยาวหน่อยนะคะ ถือเป็นการบันทึกความทรงจำของเราไว้ด้วย ก่อนที่จะลืมไปทั้งหมด)
.
.
.
ฉากแรกของเรื่องเป็นงานราตรีงานหนึ่ง...
พระเอกยืนคุยกับสตรีสูงวัยคนหนึ่ง.. นางถามพระเอกว่า
ชั้นไม่เห็นคุณกินดื่มอะไรเลย ทั้งที่มีแต่ของดีๆเต็มไปหมด
พระเอกตอบว่าเค้าไม่สามารถกินได้แล้ว (จำไม่ได้แล้วว่าตอบโดยให้เหตุผลอะไรถึงกินไม่ได้)
นางจึงบอกว่า น่าเสียดายนะ การกินน่ะมันคือความสุขที่แสนวิเศษอย่างนึงเลยทีเดียว..
พระเอกยิ้ม แต่นึกในใจด้วยความเศร้าว่า.. มีเพียงสิ่งเดียวในชีวิตนี้ที่เค้าอยากกินที่สุด..
แล้วเรื่องก็ย้อนกลับไปโดยเล่าผ่านการคิดถึงของพระเอก..
เป็นฉากในสนามรบแห่งหนึ่ง.. พระเอกกับเพื่อนสนิท ทั้งคู่อยู่ในเครื่องแบบทหาร..
และติดอยู่ในหลุมกับดักไม่มีทางหนีออกไปเองได้
ทั้งสองประทังชีวิตรอดด้วยการแบ่งปันเสบียงที่พกติดตัวมา..
แต่สุดท้ายเวลาผ่านไปเป็นเดือนก็ยังไม่มีคนมาช่วย
เพื่อนของเค้าได้ตายจากไป..
ทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียวด้วยความสับสนงุนงงว่าทำไมตัวเองอดอาหารร่วมเดือนเช่นกัน แต่กลับยังมีชีวิตอยู่
จนกระทั่งมีคนมาช่วยพาเค้าออกจากหลุมนั้น และพาเค้าไปพบกับความจริงที่ว่า
แท้จริงแล้วเค้าคือหุ่นยนต์ที่ถูกออกแบบมาให้เหมือนกับมนุษย์อย่างที่สุด
ถูกสร้างมาให้มีอารมณ์ ความคิด มีความรู้สึกอยากและสามารถกินอาหารได้จริงๆ
เมื่อรู้ความจริง.. พระเอกเสียใจมาก ถ้าเค้ารู้ว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์
เพื่อนรักของเค้าคงไม่ตาย เพราะอาหารส่วนที่เค้ากินเข้าไปนั้น
น่าจะเพียงพอสำหรับเพื่อนของเค้าให้ประทังชีวิตจนถึงวันที่มีคนมาช่วยได้
จากนั้น เค้าจึงขอให้ผู้ที่สร้างเค้าขึ้นมา ตัดระบบความอยากกินอาหารออกไป
และเค้าไม่กินอะไรอีกเลยนับจากนั้นมา...
จากนั้นเราก็จำเนื้อเรื่องแทบไม่ได้แล้ว.. จำได้แค่คร่าวๆไม่ประติดประต่อ ประมาณนี้
พระเอกไปพัวพันกับนางเอก ซึ่งเป็นเผ่ามนุษย์ที่กินเนื้อคน
มีเหตุให้ต้องต่อสู้ร่วมกัน ต้องหนีต้องผจญภัยหลายๆอย่าง..
แล้วก็มีฉากนึงที่เราจำได้ และอธิบายว่าเหตุใดเผ่าพันธุ์ของนางเอกจึงต้องกินเนื้อคน
คือฉากที่ตัวร้ายในเรื่องซึ่งเป็นคนในเผ่าเดียวกับนางเอก แพ้และถูกลงโทษ
การลงโทษของเผ่านี้ คือการฆ่าแล้วโยนศพลงไปในหุบเหวลึกที่ไม่มีใครสามารถลงไปได้
(เป็นเหวที่ใช้ลงโทษคนที่ทำผิดกฏของเผ่า เชื่อกันว่าเป็นนรกที่เลวร้ายที่สุด)
คนร้ายคร่ำครวญขออย่าโยนศพเค้าลงไปเลย ให้ใครก็ได้ช่วยกินเนื้อเค้าที
เพราะความเชื่อของคนเผ่านี้คือ เมื่อมีใครตายไป คนในครอบครัวต้องกินเนื้อของคนนั้น
เพื่อที่ส่วนหนึ่งของร่างกายและวิญญาณจะยังคงอยู่ด้วยกันตลอดไป
แต่ถ้าตายไปโดยที่ไม่มีใครกินเนื้อของเค้าเลย.. วิญญาณของเค้าจะตกนรกหมกไหม้ไปชั่วกัลป์
มนุษย์ทั่วไปต่างเกรงกลัวและรังเกียจชนเผ่านี้ เพราะไม่เคยมีใครเข้าใจถึงเหตุผลที่พวกเขากินเนื้อคนนั่นเอง
อีกฉากนึงที่สำคัญและยังจำได้ คือพระเอกไปติดกับจนมุมที่ไหนอีกแล้ว
นางเอกตัดสินใจที่จะไปตามคนมาช่วย ถึงแม้พระเอกจะห้ามไม่ให้ไปเพราะมันอันตรายมาก
แต่เธอก็ดื้อที่จะไปจนได้
.... และเธอได้ตัดมือข้างนึงของเธอเองออก โยนลงไปให้พระเอก
และขอร้องให้เค้าช่วยกินมือข้างนั้นของเธอด้วย....
(คือเธอคิดว่าอาจไม่รอด และอยากให้คนที่เธอรักกินเนื้อของเธอตามความเชื่อของเผ่า)
แต่แน่นอนว่าพระเอกของเรากินมันไม่ลง และเราก็จำไม่ได้แล้วว่ามือข้างนั้นไปไหน
ตัดมาอีกฉากนึง.. ฉากสุดท้ายที่จำได้ และไม่แน่ใจว่าเป็นฉากจบของเรื่องรึป่าว
พระเอกอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ มีนางเอกห้อยต่องแต่งอยู่กับเชือกลอยอยู่กลางอากาศ
พระเอกพยายามที่จะดึงเธอขึ้นมา ตะโกนบอกให้เธอยึดไว้ให้แน่น
แต่นางเอกเหลือมือเพียงข้างเดียว... และหมดแรงที่จะเหนี่ยวไว้อีกต่อไปแล้ว
เธอมองลงไปยังหุบเหวมรณะเบื้องล่าง หุบเหวที่คนในเผ่าของเธอกลัวเกรงที่สุด
แล้วเงยหน้าน้ำตานองถามพระเอกว่า.. ได้กินมือข้างนั้นของเธอไปรึป่าว..
จำไม่ได้แล้วว่า พระเอกได้ตอบอะไรไปรึป่าว...
แต่คิดว่าคงไม่ได้ตอบและได้แต่ร้องตะโกนว่าเธอต้องไม่ไปไร และต้องช่วยเธอให้ได้
สุดท้ายนางเอกก็หลุดร่วงลงไป...
เราเองก็จำได้แค่นี้.. และฉากมันก็น่าจะย้อนกลับไปที่งานเลี้ยงตอนต้นเรื่องมั้ง
เราจำไม่ได้แม้แต่ชื่อเรื่อง ลายเส้น จำได้แต่เนื้อเรื่องคร่าวๆ เพราะมันกินใจมากๆ
ผ่านมาเกือบยี่สิบปียังไม่ลืมเลย นานๆก็จะนึกถึงสักที..
เหมือนยังค้างคาใจอยู่ อยากกลับไปอ่านอีกครั้ง
หรือไม่ก็อยากรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวมีหลายภาครึป่าว
ใครอ่านจนจบมาถึงตรงนี้.. มีคุ้นๆบ้างไหมคะ ^^
ขอบคุณค่ะ