สวัสดีครับสมาชิกพันทิพ ปกติผมไม่ค่อยได้ลอคอินเท่าไหร่ครับ แต่วันนี้มีเรื่องจะเล่า เผื่อให้ตัวเองได้ระบายความรู้สึก และผมก็มั่นใจว่าไม่มีคนรู้จักผมเท่าไหร่ในนี้
เริ่มเลยน่ะครับ
ผมจะเล่าถึงตัวเองตอนนี้ก่อนน่ะครับ ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่งของภาคใต้ ตอนนี้ผมรอแค่ตีพิมพ์ผลงานวิจัยในวารสารนานาชาติ(เงื่อนไขทุน)จะจบปริญาโทวิทยาศาตร์เคมีแล้วครับ(ผมสอบป้องกัน+ทำเล่มวิทยานิพนธ์ส่งเรียบร้อยแล้ว) ตอน ปตรี ผมก็เรียนเคมีที่นี่เหมือนกัน ผมได้รู้จักกับรุ่นน้องคนนึง ที่มาสมัครสมาชิกชมรมตอนผมเฝ้าซุ้มพอดี (ตอนนั้นผมอยู่ปี 2). ตอนนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษ กับน้องเขาหรอกครับ น้องเป็นคนน่ารัก มองแล้วสบายใจยังไงไม่รู้ แต่ก็มีโอกาสได้ทำงานร่วมกันบ้าง ไม่ได้ทำงานด้วยกันน่ะอยู่คนละฝ่าย คือเคยเจอหน้ากันบ้าง น้องเขาก็มาทักผมค่อนข้างบ่อย ผมก็ทักบ้างตามประสา จนมันมีความรู้สึกดีดีต่อกัน แต่เราไม่คุยกันบ่อยแต่คุยกันเรื่อยๆไม่ได้ถี่มาก เพราะผมไม่ค่อยกล้าจะจีบแบบเต็มที่ เลยคุยแบบยั้งๆ รวมทั้งกลัวว่าถ้าหมกกับเรื่องนี้มากเกินไปถ้าผิดหวัง เกรดตกระนาวแน่ๆ ขนาดคิดอย่างนี้เกรดที่จบยังแค่ 2.66 เอง
ตอนนั้นผมมั่นใจว่า เราสองคนต่างชอบกันอยู่ พอผมจบปตรี มาต่อโท ก้อต่อทีเดิม เหตุผลอันนึงคืออยากอยู่ใกล้น้องเขาด้วย (เป็นคณะที่เรียน 6 ปี แต่ไม่ใช่หมอครับ) ผมเคยเขาครับว่าผมชอบเขา อยากเห็นทุกวันไรงี้ แต่บางทีพอจะได้เจอหน้าเขา ผมก็แอบหลบหน้า อารมณ์ประมาณว่ากล้า เฉพาะในโปรแกรมแชทครับ (>//<) ตอนเรียนปฺโท แรกๆ ก็มีเวลาคุยกันบ้าง ทักกันไปมาบ้างแต่หลังๆ แลปโคตรรัดตัว ทำให้ผมไม่ค่อยได้ติดต่อเขาเท่าไหร่ ผิดกับตอนแรก( ขนาดผมไปแลกเปลี่ยนทำเวิคชอปที่ญี่ปุ่น ตอนนั้นน้องเขากับผมยังติดต่อกันเรื่อยๆผมไม่เคยคิดที่จะมอง ผญ อื่นเลยตอนเรียนปตรี ถึงจะน่ารักกว่าเขาก็เถอะ เพราะผมของผมพอใจแค่นี้แหละ ไม่อยากว่ามีผญ ชอบผมเยอะน่ะ เห็นเพื่อน ผญ บอก ฮุฮุ)
แต่หลังจากกลับจากเวิคชอปนี่แหละ ผมงานเแลปเยอะมาก บางทีไม่ได้นอนสองวันติดก็เคยมาแล้ว ทำให้ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ประกอบกับพอผมทักไลน์ไป น้องเขาก็อ่านแต่ไม่ตอบ จนรู้ว่าเขาอาจจะบลอกไลน์ ผม เวลาถามในเฟส ถามคำตอบคำ ไม่ก้อไม่ตอบเลย ผมเลยคิดว่า เอาเหอะ ไม่อยากคุยก็ไม่เปนไร ช่างมัน เลยไม่ได้คุยเลยหลังงานนั้นเกือบปี พอช่วงน้องเขาจบผมก็ไม่ได้ให้ของขวัญ เพราะช่วงนั้น ต้องตาม อ.ญี่ปุ่นไปเก็บตัวอย่าง เลยทำให้ตัวเองรู้สึกผิดเพิ่มไปอีก พอหลังจากนั้นเขาก็ไปทำงาน ผมยังเรียนไม่จบ T_T
แต่ปีนี้ที่ผ่านมาผมจบพอดี(รายละเอียดปลีกย่อย ที่สุดท้ายก็ต้องรักษาสภาพเพราะติดเงื่อนไขทุน ผมขอข้ามน่ะครับ) (ตอนนี้ผมอายุ 27) น้องเขาโทรมาว่าอยู่ไหนเขาเอาของขวัญ มาแสดงความยินดี ผมก็บอกว่าให้รอให้พรุ่งนี้ได้มั้ย เพราะวันนี้ผมต้องพาน้องชายไปหาหมอที่ รพ ตอนนั้นผมงงมาก ไม่คิดว่าน้องเขาจะโทรมา ดีใจมาก แถมรุ้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก เพราะเราไม่ได้งานปริญญาเขาเลย แต่เขามาทั้งปริญญา ปตรี นี่ก็ป โท อีก
ผมกะว่าพรุ่งนี้ผมตั้งใจถามขอน้องเขาแต่งงาน เผื่อน้องเขายังไม่มีใคร พอวันรุ่งขึ้นผมก็บอกกับน้องเขาตรงๆเลย ผมถามว่า ยังรู้สึกกับผมแบบเมื่อก่อนมั้ย ถ้าใช่ ปีหน้าผมจะให้พ่อแม่ขอ ถ้าผมจะต่อแต่งก้อจะขอหมั้นไว้ก่อน น้องเขาก็บอกว่า ขอคิดดูก่อน เด่วค่อยให้คำตอบ ซึ่งผมก็โอเค ไม่ได้รีบร้อน แต่ก็เผื่อใจว่าน้องเขาจะปฎิเสธแล้วแหละ
สองสามอาทิตต่อมา ซึ่งก็คือเมื่อวาน(เป็นช่วงที่ผมมาเข้าเวิคชอปนานาชาติด้านสิ่งแวดล้อมที่ กทม.)น้องเขาก็ให้คำตอบว่า เขารู้สึกกับผมแบบพี่ชายมากกว่า เขาร้องไห้ด้วย แต่แปลกที่ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรมาก แต่มันปวดหัวมากกว่า น้องเขาบอกว่า ไม่อยากให้ความรุ้สึกดีดีแบบเมื่อก่อนหายไป เขากลัวผมโกรธหรือเกลียดเขา เขาบอกว่า ผมเป็นคนดีมากสำหรับเขา (ข้ออ้างคนปฎิเสธ มันพลอตนี้ตลอดเลยแฮะ เหมือนละครเลย) ผมก็บอกเขาว่า เรื่องแบบนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกโกรธหรือเกลียดเขาหรอก ไม่ต้องร้องไห้. ซึ่งผมก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่ให้ตายเหอะ เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย มันปวดหัวมาก แต่ใจไม่ได้ปวดเลย มันแปลว่าอะไรครับ
วันนี้ตอนเข้าก็กินข้าวได้น้อย แถมต้องไปดูโรงงานบำบัดขยะที่นนทบุรี กลับมาก็มา discuss กับเด็กต่างชาติอีก ภาษาก็ไม่ได้ดีเด่อะไร เปนอะไรที่เหนื่อยมาก ปวดหัวมาก ผมไม่เข้าอารมณ์นี้เลย ว่าผมเสียใจ หรือแค่เสียดาย หรือ อกหักกันแน่ หรือว่าเพราะผมเผื่อไว้กับคำตอบนี้แล้วเลย ไม่เฮิร์ทมาก ?? ผมหวังจะใช้ชีวิตกับน้องเขาจริงๆครับ T_T
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านที่ผมระบายครับ เด่วจะพยายามแก้คำผิดอะไรให้ นี่เขียนสดๆจากความรู้สึกตอนนี้เลย
ขอบคุณเว็บพันทิพ ที่ให้พื้นที่ผมได้ระบายครับ
ผมไม่แน่ใจว่าผมเสียใจ หรือแค่เสียดาย
เริ่มเลยน่ะครับ
ผมจะเล่าถึงตัวเองตอนนี้ก่อนน่ะครับ ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่งของภาคใต้ ตอนนี้ผมรอแค่ตีพิมพ์ผลงานวิจัยในวารสารนานาชาติ(เงื่อนไขทุน)จะจบปริญาโทวิทยาศาตร์เคมีแล้วครับ(ผมสอบป้องกัน+ทำเล่มวิทยานิพนธ์ส่งเรียบร้อยแล้ว) ตอน ปตรี ผมก็เรียนเคมีที่นี่เหมือนกัน ผมได้รู้จักกับรุ่นน้องคนนึง ที่มาสมัครสมาชิกชมรมตอนผมเฝ้าซุ้มพอดี (ตอนนั้นผมอยู่ปี 2). ตอนนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษ กับน้องเขาหรอกครับ น้องเป็นคนน่ารัก มองแล้วสบายใจยังไงไม่รู้ แต่ก็มีโอกาสได้ทำงานร่วมกันบ้าง ไม่ได้ทำงานด้วยกันน่ะอยู่คนละฝ่าย คือเคยเจอหน้ากันบ้าง น้องเขาก็มาทักผมค่อนข้างบ่อย ผมก็ทักบ้างตามประสา จนมันมีความรู้สึกดีดีต่อกัน แต่เราไม่คุยกันบ่อยแต่คุยกันเรื่อยๆไม่ได้ถี่มาก เพราะผมไม่ค่อยกล้าจะจีบแบบเต็มที่ เลยคุยแบบยั้งๆ รวมทั้งกลัวว่าถ้าหมกกับเรื่องนี้มากเกินไปถ้าผิดหวัง เกรดตกระนาวแน่ๆ ขนาดคิดอย่างนี้เกรดที่จบยังแค่ 2.66 เอง
ตอนนั้นผมมั่นใจว่า เราสองคนต่างชอบกันอยู่ พอผมจบปตรี มาต่อโท ก้อต่อทีเดิม เหตุผลอันนึงคืออยากอยู่ใกล้น้องเขาด้วย (เป็นคณะที่เรียน 6 ปี แต่ไม่ใช่หมอครับ) ผมเคยเขาครับว่าผมชอบเขา อยากเห็นทุกวันไรงี้ แต่บางทีพอจะได้เจอหน้าเขา ผมก็แอบหลบหน้า อารมณ์ประมาณว่ากล้า เฉพาะในโปรแกรมแชทครับ (>//<) ตอนเรียนปฺโท แรกๆ ก็มีเวลาคุยกันบ้าง ทักกันไปมาบ้างแต่หลังๆ แลปโคตรรัดตัว ทำให้ผมไม่ค่อยได้ติดต่อเขาเท่าไหร่ ผิดกับตอนแรก( ขนาดผมไปแลกเปลี่ยนทำเวิคชอปที่ญี่ปุ่น ตอนนั้นน้องเขากับผมยังติดต่อกันเรื่อยๆผมไม่เคยคิดที่จะมอง ผญ อื่นเลยตอนเรียนปตรี ถึงจะน่ารักกว่าเขาก็เถอะ เพราะผมของผมพอใจแค่นี้แหละ ไม่อยากว่ามีผญ ชอบผมเยอะน่ะ เห็นเพื่อน ผญ บอก ฮุฮุ)
แต่หลังจากกลับจากเวิคชอปนี่แหละ ผมงานเแลปเยอะมาก บางทีไม่ได้นอนสองวันติดก็เคยมาแล้ว ทำให้ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ประกอบกับพอผมทักไลน์ไป น้องเขาก็อ่านแต่ไม่ตอบ จนรู้ว่าเขาอาจจะบลอกไลน์ ผม เวลาถามในเฟส ถามคำตอบคำ ไม่ก้อไม่ตอบเลย ผมเลยคิดว่า เอาเหอะ ไม่อยากคุยก็ไม่เปนไร ช่างมัน เลยไม่ได้คุยเลยหลังงานนั้นเกือบปี พอช่วงน้องเขาจบผมก็ไม่ได้ให้ของขวัญ เพราะช่วงนั้น ต้องตาม อ.ญี่ปุ่นไปเก็บตัวอย่าง เลยทำให้ตัวเองรู้สึกผิดเพิ่มไปอีก พอหลังจากนั้นเขาก็ไปทำงาน ผมยังเรียนไม่จบ T_T
แต่ปีนี้ที่ผ่านมาผมจบพอดี(รายละเอียดปลีกย่อย ที่สุดท้ายก็ต้องรักษาสภาพเพราะติดเงื่อนไขทุน ผมขอข้ามน่ะครับ) (ตอนนี้ผมอายุ 27) น้องเขาโทรมาว่าอยู่ไหนเขาเอาของขวัญ มาแสดงความยินดี ผมก็บอกว่าให้รอให้พรุ่งนี้ได้มั้ย เพราะวันนี้ผมต้องพาน้องชายไปหาหมอที่ รพ ตอนนั้นผมงงมาก ไม่คิดว่าน้องเขาจะโทรมา ดีใจมาก แถมรุ้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก เพราะเราไม่ได้งานปริญญาเขาเลย แต่เขามาทั้งปริญญา ปตรี นี่ก็ป โท อีก
ผมกะว่าพรุ่งนี้ผมตั้งใจถามขอน้องเขาแต่งงาน เผื่อน้องเขายังไม่มีใคร พอวันรุ่งขึ้นผมก็บอกกับน้องเขาตรงๆเลย ผมถามว่า ยังรู้สึกกับผมแบบเมื่อก่อนมั้ย ถ้าใช่ ปีหน้าผมจะให้พ่อแม่ขอ ถ้าผมจะต่อแต่งก้อจะขอหมั้นไว้ก่อน น้องเขาก็บอกว่า ขอคิดดูก่อน เด่วค่อยให้คำตอบ ซึ่งผมก็โอเค ไม่ได้รีบร้อน แต่ก็เผื่อใจว่าน้องเขาจะปฎิเสธแล้วแหละ
สองสามอาทิตต่อมา ซึ่งก็คือเมื่อวาน(เป็นช่วงที่ผมมาเข้าเวิคชอปนานาชาติด้านสิ่งแวดล้อมที่ กทม.)น้องเขาก็ให้คำตอบว่า เขารู้สึกกับผมแบบพี่ชายมากกว่า เขาร้องไห้ด้วย แต่แปลกที่ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรมาก แต่มันปวดหัวมากกว่า น้องเขาบอกว่า ไม่อยากให้ความรุ้สึกดีดีแบบเมื่อก่อนหายไป เขากลัวผมโกรธหรือเกลียดเขา เขาบอกว่า ผมเป็นคนดีมากสำหรับเขา (ข้ออ้างคนปฎิเสธ มันพลอตนี้ตลอดเลยแฮะ เหมือนละครเลย) ผมก็บอกเขาว่า เรื่องแบบนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกโกรธหรือเกลียดเขาหรอก ไม่ต้องร้องไห้. ซึ่งผมก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่ให้ตายเหอะ เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย มันปวดหัวมาก แต่ใจไม่ได้ปวดเลย มันแปลว่าอะไรครับ
วันนี้ตอนเข้าก็กินข้าวได้น้อย แถมต้องไปดูโรงงานบำบัดขยะที่นนทบุรี กลับมาก็มา discuss กับเด็กต่างชาติอีก ภาษาก็ไม่ได้ดีเด่อะไร เปนอะไรที่เหนื่อยมาก ปวดหัวมาก ผมไม่เข้าอารมณ์นี้เลย ว่าผมเสียใจ หรือแค่เสียดาย หรือ อกหักกันแน่ หรือว่าเพราะผมเผื่อไว้กับคำตอบนี้แล้วเลย ไม่เฮิร์ทมาก ?? ผมหวังจะใช้ชีวิตกับน้องเขาจริงๆครับ T_T
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านที่ผมระบายครับ เด่วจะพยายามแก้คำผิดอะไรให้ นี่เขียนสดๆจากความรู้สึกตอนนี้เลย
ขอบคุณเว็บพันทิพ ที่ให้พื้นที่ผมได้ระบายครับ